อยู่กับลมพรมพลิ้วทิวไม้ไหว
อยู่กับใจปวดปร่าที่ล้าโหย
อยู่กับฝน รินร่ำ ที่ฉ่ำโปรย
อยู่ อย่างโรยรารัก ใครฝากเยือน

อยู่กับเงาเคล้าเคียงร้อยเรียงฝัน
อยู่กับวันเดียวดายใครจะเหมือน
อยู่กับความตรอมตรม ที่ถมเตือน
อยู่อย่างเดือน เคลื่อนคลา จากฟ้าไกล….

“สุนันยา”