ตามหัวข้อกระทู้เลยครับ ขอให้เพื่อนๆมาเเชร์ประสบการณ์หรือออกความคิดเห็นหน่อยครับ
ส่วนตัวผมอายุ26 ทำงานอยู่ระยอง มีคนผ่านเข้ามา
เเล้วก็ผ่านไปครับ ไม่ได้คบกันนาน ก่อนหน้านี้มีเเฟนคบกันได้ประมาณหนึ่งปี เเต่ก็เลิกกันไปครับ เค้าบอกว่าผมเย็นชาเกินไป ก็เลิกรากันไป ที่รู้สึกเเปลกๆก็คือเราไม่คิดจะรั้งเค้าไว้สักนิด โดยส่วนตัวเเล้วเป็นคนโลกส่วนค่อนข้างสูงระดับหนึ่ง ยิ่งโตขึ้นยิ่งรู้สึกว่าเราโอเค เราอยู่คนเดียวได้ เหงาก็มีบ้างครับ เเต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็ว หลายๆคนก็หวังดี สอบถามบวกสงสัย ทำไมเอ็งไม่หาเเฟนสักคน? ไม่เหงาเหรอวะ? ผมเฉยๆนะ ยิ่งโดนถามกลับยิ่งรู้สึกว่าโดนยัดเยียดความสุข ที่คนนั้นคิดว่ามันเป็นความสุขของเค้าอะครับ เเต่เราว่าเราโอเคกับชีวิตเเบบนี้ ผมพยายามทบทวน จนเกิดคำถาม ว่าเราผิดปกติหรือเปล่า? เราเคยคิดจะไปปรึกษาเเพทย์เลยนะ เพราะดูในซีรีส์ฝรั่ง การไปหาจิตเเพทย์เป็นเรื่องปกติ เพื่อนๆมีความเห็นยังไงกันบ้างครับ หรือลองเเชร์ประสบการณ์ของตัวเองก็ได้ครับ : )
เป็นคนไม่โหยหาความรัก มันเเปลกมากมั้ยครับ?
ส่วนตัวผมอายุ26 ทำงานอยู่ระยอง มีคนผ่านเข้ามา
เเล้วก็ผ่านไปครับ ไม่ได้คบกันนาน ก่อนหน้านี้มีเเฟนคบกันได้ประมาณหนึ่งปี เเต่ก็เลิกกันไปครับ เค้าบอกว่าผมเย็นชาเกินไป ก็เลิกรากันไป ที่รู้สึกเเปลกๆก็คือเราไม่คิดจะรั้งเค้าไว้สักนิด โดยส่วนตัวเเล้วเป็นคนโลกส่วนค่อนข้างสูงระดับหนึ่ง ยิ่งโตขึ้นยิ่งรู้สึกว่าเราโอเค เราอยู่คนเดียวได้ เหงาก็มีบ้างครับ เเต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็ว หลายๆคนก็หวังดี สอบถามบวกสงสัย ทำไมเอ็งไม่หาเเฟนสักคน? ไม่เหงาเหรอวะ? ผมเฉยๆนะ ยิ่งโดนถามกลับยิ่งรู้สึกว่าโดนยัดเยียดความสุข ที่คนนั้นคิดว่ามันเป็นความสุขของเค้าอะครับ เเต่เราว่าเราโอเคกับชีวิตเเบบนี้ ผมพยายามทบทวน จนเกิดคำถาม ว่าเราผิดปกติหรือเปล่า? เราเคยคิดจะไปปรึกษาเเพทย์เลยนะ เพราะดูในซีรีส์ฝรั่ง การไปหาจิตเเพทย์เป็นเรื่องปกติ เพื่อนๆมีความเห็นยังไงกันบ้างครับ หรือลองเเชร์ประสบการณ์ของตัวเองก็ได้ครับ : )