ตอนนี้อายุ สามสิบกว่าแล้วค่ะ ขอระบายนะคะ
เราอยากพบจิตเเพทย์ค่ะ เพราะเราคิดว่าตอนนี้เราไม่สามารถระบายเรื่องของเราให้กับใครฟังเเล้วเค้าเข้าใจได้ เเละเกรงใจกลัวคนอื่นรำคาญ
ขอคำแนะนำจิตเเพทย์ที่เชี่ยวชาญเรื่องการควบคุมอารมณ์ค่ะ

คือ เกริ่นก่อนเรายังไม่เเต่งงาน อยู่กับที่บ้านมาตลอด ที่บ้านเป็นครอบครัวคนจีนเคร่งครัด เเละคาดหวังในตัวลูกสูง ต้องการให้ประสบความสำเร็จ เข้าเรื่อง เราคิดว่าเรามีปัญหาด้านอารมณ์อย่างมาก เพราะเวลาที่เราคุยกับพ่อหรือแม่ เราจะอารมณ์เสียง่ายมาก เเละหลายครั้งเราจะเก็บกดโดยการร้องไห้ เเต่เราจะไม่ร้องไห้ต่อหน้าเค้า คือจะเก็บไประบายอารมณ์ตอนที่ไม่มีคนอยู่ จะร้องไห้เสียงดัง ตะโกนเเละเตะต่อยกับสิงของที่อยู่รอบข้าง
เราคิดว่าเป็นเพราะ
1.สมัยเด็กๆเเม่เราเป็นคนอารมณ์รุนเเรง จะชอบตบตีเรา คือเข้าใจว่าหวังดีเเละเค้าก็ไม่มีวิธีเลี้ยงลูกแบบทันสมัยอย่างปัจจุบัน
ตอนโตเราเคยคิดว่าเราจะไม่เป็นผู้หญิงแบบเเม่เด็ดขาด เเต่ที่ไหนได้ เวลาอารมณ์เสียทีไร เราจะร้องไห้แบบบ้าคลั่งเเล้วตะโกนอย่างสุดเสียงเเละทุบ ทำลายสิ่งของ (ไม่เคยทำร้ายคนและไม่คิดจะทำ) เหมือนกับที่เเม่เราเคยระบายใส่เราตอนเด็กๆเหมือนเดิมเลย
2.เราจะชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นๆเสมอและกดดันตัวเองอย่างมาก บางครั้งมากเกินไปทำให้เราเป็นคนเครียดง่ายมาก เราอยากประสบความสำเร็จ อยากรวย อยากสบาย เนื่งอจากตอนนี้ต้องกลับมาทำงานกับที่บ้าน จึงยิ่งเพิ่มความเครียดทวีคูณ ยิ่งหนี ยิ่งเจอ
3.เราสังเกตตัวเอง ไม่รุ้เพราะพอออกจากมหาวิทยาลัยเเล้วเปลี่ยนสังคมหรือเพื่อนหรือเปล่า เรารุ้สึกว่าเหงามาก เเละไม่เหมือนตอนเรียนหนังสือที่มีเพื่อนไปไหนมาไหนด้วยกันมาตลอด ตอนนี้ทำงานกับที่บ้าน วันๆก็อยุ่กับที่บ้าน เจอหน้าทุกวันเเม้เเยกห้องทำงาน สังคมที่เราเคยเฮฮากับเพื่อนๆมันหายไป มันกลาบเป้นการอยุ่คนเดียวบ่อยครั้ง บางครั้งเรารุ้สึกอาลัยตายอยากเเละอยากหนีมากๆเเต่ก็ไม่มีที่ไป เพราะไม่มีศักยภาพพอที่จะไปสมัครงานที่อื่น


เราขอคำเเนะนำจากเพื่อนๆในนี้นะคะ ถือว่าเป็นที่พึ่งของเรา เราควรทำอย่างไรกับชีวิตดี นับวันเราก็รุ้สึกว่าอาการอารมณ์เสียของเรามันจะทวีคูณขึ้นเรื่อยๆเเละทำให้จิตใจเราย่ำเเย่มากขึ้นทุกวัน

ขอบคุณค่ะ