เรื่องมันมีอยู่ว่า เจ้านายของเเม่ฝากเเม่เราซื้อหวยย เเล้วเค้าถูกหวยค่ะ ดังนั้นเเม่เราก็ต้องเอาเงินไปให้เค้าใช่ป่ะคะ เเต่ต้องบอกก่อนนะคะว่าเจ้านายเเม่คนนี้ เวลาคุยกับเราคุยดีมาก ถ้าดีก็จะดีมากค่ะ เค้าเป็นคนใจร้อน ขี้หงุดหงิด ชอบด่าค่ะ เป็น ผญ อายุน่าจะได้ซัก50ละค่ะ รู้จักกันมาก็นานพอควร เเม่เราเป็นเเม่บ้าน ที่ทำให้เพราะว่าเห็นรู้จักกัน เราก็มักจะไปเล่นบ่อยๆ ช่วยงานเเม่ เพราะเค้าใช้หนักมาก เเต่ตอนนั้นเราก็ไม่รู้นะคะว่าเค้าด่าว่าเเม่เรายังไงบ้าง เพราะเราไม่เคยเห็นกับตา เเต่พอจะได้ยินอยู่บ้าง จนวันนั้น เรานอนอยู่ในห้องที่บ้าน เเม่เดินเข้ามาทำหน้าตาตื่น บอกว่าทำเงินหาย เเม่เอาใส่ในกระเป๋าเสื้อ เเต่เเม่ไม่รู้ว่ากระเป๋าเสื้อมันขาด เราก็ช่วยเเม่หาดูเผื่อจะตกเเถวนั้น ก็ไม่มี เเม่เราเลยออกไปหาตามทางที่ขี่รถมา ผ่านไปได้ประมาณ ชม มั้ง เเม่ก็เข้ามาอีกบอกว่าหาไม่เจอ เเม่ทำหน้าเศร้าๆ ดูตกใจมาก เเม่นั่งเครียดอยู่ซักพักค่ะ มีสายโทรศัพท์โทรเข้า เป็นเบอร์เจ้านายเเม่ เราก็นั่งอยู่ตรงนั้นนะคะ ได้ยินว่า ฮัลโหลลลล ว่าไงได้ตังค่าหวยยัง ไม่เห็นเข้ามาเลย เเม่เราก็ตอบไปดีๆนะคะ พูดเนิบๆว่า อ๋อจ้ายายว่าจะเข้าไปอยู่ ไปเอาเงินมาเเล้วเเต่ทีนี้ใส่กระเป๋าเสื้อ เงินมันหล่นหาย (เเม่เราพูดเสียงเหมือนจะร้องไห้ค่ะ ณ จุดๆนั้นเราสงสารเเม่มาก ) ใน ขณะที่เเม่ยังพูดไม่ทันจบนะคะ เค้าก็รีบเเทรกขึ้นมาว่า อี...(ชื่อเเม่เราค่ะ) อย่ามาทอเเหล ฉันจะเอาตังวันนี้ ไม่รู้เเหละยังไงก็ต้องเอาตังมาให้ฉันวันนี้ พูดเสร็จเค้าก็ตัดสายไป ส่วนเเม่เราก็ดูเครียดมาก เเม่เราเหมือนจะร้องไห้ ต้องบอกก่อนนะคะตอนนั้นเด็กอยู่ เเต่ก็พอรู้ บางคนจะสงสัยนะคะว่าทำไมไม่เอาเงินตัวเองออกไปก่อน คือตอนนั้นครอบครัวเราฐานะไม่ดีค่ะ หาเช้ากินค่ำไปวันๆ จากนั้นเเม่ก็ไปยืมเงินคนอื่นเพื่อเอามาให้เค้าก่อนค่ะ เราจำได้ว่าเราไปกับเเม่2คน ค่ำเเล้วค่ะ ประมาณซัก6โมงเย็น บ้านจะห่างกันประมาณ500เมตรได้ เข้าไ
ค่ะ เเม่เราก็ดูท่าทางกลัวๆ ไปถึงเค้านั่งกันข้าวกับสามี อยู่ค่ะ เเม่เราก็เดินเอาเข้าไปให้ บนโต๊ะกินข้าว เรายืนรอเเม่ข้างล่างค่ะ เค้าไม่รู้ว่าเราไปด้วย
เราเห็นเเม่วางเงินเสร็จเเม่ก็พูดอีกครั้งอธิบายเรื่องตังให้ฟังที่หาย เค้าก็เถียงเเม่มาอย่างเร็วว่า ฉันไม่ฟัง ไม่รู้ใครทอเเหลกันเเน่ เเล้วก็ด่าๆๆมาเป็นชุด พูดเสียงดังมากค่ะ เเม่เราเหมือนจะร้องไห้ เราไม่เคยเห็นเเม่เราเถียงเเบบนี้เลย เข้าใจเเม่นะตอนนั้นว่าสุดจะทนจริงๆ เค้าพูเยอะมากมีเเต่เเรงๆ จนเรายืนอยู่ข้างล่าง เรายืนร้องไห้ ซักพักเราตะโกน ขึ้นไปว่า "เเม่ กลับบ้านกัน" พอเจ้านายคนนั้นได้ยินเสียงเรา เค้าตกใจมากเลยค่ะ คงไม่คิดว่าเราจะไปด้วย เพราะเค้าไม่เคยทำท่าทางเเบบนี้ต่อหน้าเรา เค้าดูตกใจมาก ส่วนเเม่เราก็ยังไม่กลับ คิดภาพดูนะคะ
เเม่ยืนอยู่เพื่อจะอธิบายความจริงน้ำตาคลอ เเต่เจ้านายคนนั้นยืนดุด่า เราเป็นเด็ก ผญ คนนึงที่กำลังยืนร้องไห้ เรียกเเต่เเม่ให้กลับบ้าน เเม่เราไม่มาซักที เราวิ่งขึ้นไป ร้องไห้เเล้วดึงเเม่ให้กลับบ้าน เราพูดเเต่ว่า กลับบ้านนะเเม่ กลับบ้านเรากัน เเล้วก็ร้องไห้ พอลงมาาดึงเเม่มาจะพากลับบ้าน
เค้าตะโกนตามหลังมาว่า เอ็งจะมาว่ายายไม่ได้นะ เราไม่สนอะไรทั้งนั้นค่ะ จับมือเเม่กลับบ้าน เดินร้องไห้กัน มันมืดด้วยค่ะ ไม่มีไฟซักนิด พอถึงบ้านเราก็ไปร้องไห้คนเดียวหน้าบ้าน ซักพักเเม่ก็เข้ามาเเล้วกอดเรา เเล้วเราก็ร้องไห้ด้วกันค่ะ เเม่เราเสียความรู้สึกตรงที่
เเต่ก่อนนะคะยายเจ้านายเเม่คนนี้เป็นเมียน้อยเค้าค่ะ มีเงิน มีบ้านหลังใหญ่ เเต่ขี่รถไม่เป็น ชอบมาหาเเม่เรา ตอนรู้จักกันเเรกๆ ให้พาไปหาสามีคนนั้นค่ะ หรือไม่ก็ ฝากของไปให้ คือบ้านเราดีกับเค้ามา เเต่ก่อนก็ดีค่ะ มาเล่นที่บ้านเรา คุยกับเเม่ดี เพราะไม่มีคนคบเเกค่ะ มีวันนึง ที่สามีเค้าทะเลาะกับเมียหลวง เราเรียกสามีเค้าว่า ตา นะคะ ส่วนเจ้านายเเม่เรียก ยาย ค่ะวันนั้นตาโดนเมียหลวงไล่ออกจากบ้าน ต้องเดินตากฝนมา ยายคนนี้ก็มาบ้านเราค่ะ เพื่อมาให้พ่อ ขี่มอไซค์ออกไปรับตา พ่อเราก็ไปนะคะเพราะเห็นว่ารู้จักกัน พ่อออกไปทั้งตากฝน บางครั้งเมียหลวงมาอาละวาดที่บ้านยายนั้น เค้าก็โทรมาให้เเม่เราไปอยู่เป็นเพื่อน เพราะกลัว บางครั้งก็มาจะมาขอนอนบ้านกับพวกเรา เเต่ไม่รู้สิคะเพราะกาลเวลาเปลี่ยนไปหรือเปล่า พอเค้าเเย่งตามาจากเมียหลวงได้สำเร็จเเล้ว ก็มาสร้างพวกร้านค้า รีสอร์ทอะไรอยู่เยอะเเยะ เเต่กิจการไม่ค่อยดี เลยไม่ค่อยมีใครเข้า เเล้วเค้าหาเเม่บ้าน เเต่ไม่มีใครสามารถอยู่ด้วยได้ค่ะ มีกี่คนๆๆก็ออกไปหมดเพราะนิสัยเเก เเต่เเม่เราเป็นให้เพรางสงสาร เเล้ะก้ไม่มีคนเป็น เค้าบอกเเม่เราว่า เห็นเเม่เราเป็นลูกหลาน ยังมีอะไรคุยกันได้เหมือนเดิม เเต่เวลาผ่านไปมันไม่ใช่ค่ะ เเกใช้หนักมาก เเล้วเเบ่งชนชั้นซึ่งเเต่ก่อนไม่เป็น พอมีเงินเยอะขึ้นเหมือนเหลิง อะไรไม่พอใจก็ด่าๆ เเม่เรามาบ่นที่บ้านตลอด บางครั้งนะคะ เห็นว่างไม่ได้ ให้เอาน้ำมันพืช มานั่งเช็ดใบไม้ ให้มันเงาค่ะ !! เเล้วก้บางครั้งก็พูดว่า บ้านเอ็งน่ะมันเหม็น ดูไปแล้วสกปรก อยู่ไปได้ไง เเค่ดินก็ยังเหม็นละ เเหม่ตอนนั้นเราคิดเลยค่ะ เเต่ก่อนไม่เคยพูดงี้ ทำทีท่าจะมานอนบ้านนตู เเต่เราเป็นเด็กค่ะทำอะไรก็ไม่ได้ เริ่มเกินไปจากคนรู้จักเคยสนิทกัน กลายเป็น เเม่เหมือนไปเป็นขี้ข้า เค้ายังไงไม่รู้ค่ะ เราเคยสงสัยว่าทำไมเเม่ไม่ออก เพราะว่าเเม่ติดเงงินเค้าอยู่ เเต่ก้ไม่มากนะคะถ้าพูดไป เเม่ก้ต้องทนทำไปๆๆเพื่อหักหนี้ทั้งที่ไม่ได้ตังอะไรกลับมา เราสงสารเเม่มากนะ อยากให้เเม่ออกอย่างเดียว
เเม่เราก็น้อยใจตรงนี้เเหละค่ะว่าเเต่ก่อนเคยมีบุญคุณมากตอนที่เเกไม่มีใคร ก็มาหาเเต่เเม่เรา เเต่ทำไมเเค่เรื่องค่าหวยเเค่นี้ ทำเป็นจะตาย เค้าด่าเเม่เราเยอะมาก เเต่เราเล่าไม่หมด เราติดใจตรงนั้นเเหละค่ะ พอโตมาย้อนกลับไปดู สงสารตัวเองกับเเม่มาก ตอนนี้นะคะคิดไปแล้วเอิ่มทำไมตอนนั้นตูไม่ด่าเเกวะ ตอนที่เเกด่าเเม่เรา คิดไปแล้วตอนนั้นยังเด็ก เดี๋ยวเค้าจะหาว่าผู้ใหญ่ไม่สั่งสอน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ติดใจ เเละฝังใจเรากับเเม่มากค่ะ หลังจากวันนั้นเเม่เราก็ไม่ไปอีกเลย เเละฝากคนเอาเงินค่าหนี้ไปให้ เเม่เราเป็นคนดีมากนะ เรารู้ ส่วนยายคนนั้น ไม่มีคนคบหรอกค่ะ ขนาดญาติพี่น้องเค้ายังไม่เอา มีเเม่บ้านเท่าไหร่ก็ออกหมด เเม่เราเเค่อยากให้เค้าคิดได้เฉยๆๆว่า ตัวเองเป็นคนยังไง เพราะเป็นเเบบนี้ถึงอยู่กับใครไม่ได้ ทุกวันนี้เวลาเจอกันโดยบังเอิญ เค้าจะหลบหน้าเเม่เราค่ะ กระทู้นี้ เเค่อยากมาระบายเรื่องที่ฝังใจตอนเด็กนะคะ อาจจะไม่มีสาระ พูดจาไม่รู้เรื่อง55555555 เเต่ถ้าใครไม่เคยเจอก็คงไม่รู้หรอกค่ะ บางครั้งคนเราก็ยอมทำงานเหนื่อย เพื่อให้ได้ตังมา อาจจะไม่มาก เเต่ก็พอที่จะส่งเสียลูกๆได้เรียนหนังสือ บ้านเราฐานะไม่ดีหรอกค่ะ พวกเราผ่านอะไรมาเยอะ จนบางคนอาจจะไม่ค่อยเข้าใจ บางคนไม่เข้าใจว่า ส่งลูกเรียน รร ในเมืองทำไม ฐานะก็ไม่ค่อยดี เเต่คำตอบที่ได้จากเเม่เราคือ เเม่อยากให้ลูกได้เรียน รร ดีๆ ยอมเหนื่อยก็ชั่ง บางทีเราก็คิดว่า มันเกินตัวเราไปหรือเปล่า เเม่อาชีพเเม่บ้าน เเล้วส่งเราเรียนสูง เเต่เราเป็นคนตั้งใจเรียนนะคะ เราตั้งใจว่าจะมีอนาคตที่ดีมาให้เเม่ภูมิใจให้ได้ ทนๆอ่านหน่อยนะคะ บางทีเราก็ดราม่าาา ร้องไห้คนเดียวก็มีบ้าง ชอบฟังเพลงเเนวให้กำลังใจ กระทู้นี้ก็ไม่ีไรมากค่ะ เเค่อึดอัด อยากระบายหน่อย ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ
ถ้าผิดพลาดยังไงก้อภัยกันด้วย
ถ้ามีคนด่าเเม่เรา ต่อหน้าเราจะทำยังไงคะ ?
เราเห็นเเม่วางเงินเสร็จเเม่ก็พูดอีกครั้งอธิบายเรื่องตังให้ฟังที่หาย เค้าก็เถียงเเม่มาอย่างเร็วว่า ฉันไม่ฟัง ไม่รู้ใครทอเเหลกันเเน่ เเล้วก็ด่าๆๆมาเป็นชุด พูดเสียงดังมากค่ะ เเม่เราเหมือนจะร้องไห้ เราไม่เคยเห็นเเม่เราเถียงเเบบนี้เลย เข้าใจเเม่นะตอนนั้นว่าสุดจะทนจริงๆ เค้าพูเยอะมากมีเเต่เเรงๆ จนเรายืนอยู่ข้างล่าง เรายืนร้องไห้ ซักพักเราตะโกน ขึ้นไปว่า "เเม่ กลับบ้านกัน" พอเจ้านายคนนั้นได้ยินเสียงเรา เค้าตกใจมากเลยค่ะ คงไม่คิดว่าเราจะไปด้วย เพราะเค้าไม่เคยทำท่าทางเเบบนี้ต่อหน้าเรา เค้าดูตกใจมาก ส่วนเเม่เราก็ยังไม่กลับ คิดภาพดูนะคะ
เเม่ยืนอยู่เพื่อจะอธิบายความจริงน้ำตาคลอ เเต่เจ้านายคนนั้นยืนดุด่า เราเป็นเด็ก ผญ คนนึงที่กำลังยืนร้องไห้ เรียกเเต่เเม่ให้กลับบ้าน เเม่เราไม่มาซักที เราวิ่งขึ้นไป ร้องไห้เเล้วดึงเเม่ให้กลับบ้าน เราพูดเเต่ว่า กลับบ้านนะเเม่ กลับบ้านเรากัน เเล้วก็ร้องไห้ พอลงมาาดึงเเม่มาจะพากลับบ้าน
เค้าตะโกนตามหลังมาว่า เอ็งจะมาว่ายายไม่ได้นะ เราไม่สนอะไรทั้งนั้นค่ะ จับมือเเม่กลับบ้าน เดินร้องไห้กัน มันมืดด้วยค่ะ ไม่มีไฟซักนิด พอถึงบ้านเราก็ไปร้องไห้คนเดียวหน้าบ้าน ซักพักเเม่ก็เข้ามาเเล้วกอดเรา เเล้วเราก็ร้องไห้ด้วกันค่ะ เเม่เราเสียความรู้สึกตรงที่
เเต่ก่อนนะคะยายเจ้านายเเม่คนนี้เป็นเมียน้อยเค้าค่ะ มีเงิน มีบ้านหลังใหญ่ เเต่ขี่รถไม่เป็น ชอบมาหาเเม่เรา ตอนรู้จักกันเเรกๆ ให้พาไปหาสามีคนนั้นค่ะ หรือไม่ก็ ฝากของไปให้ คือบ้านเราดีกับเค้ามา เเต่ก่อนก็ดีค่ะ มาเล่นที่บ้านเรา คุยกับเเม่ดี เพราะไม่มีคนคบเเกค่ะ มีวันนึง ที่สามีเค้าทะเลาะกับเมียหลวง เราเรียกสามีเค้าว่า ตา นะคะ ส่วนเจ้านายเเม่เรียก ยาย ค่ะวันนั้นตาโดนเมียหลวงไล่ออกจากบ้าน ต้องเดินตากฝนมา ยายคนนี้ก็มาบ้านเราค่ะ เพื่อมาให้พ่อ ขี่มอไซค์ออกไปรับตา พ่อเราก็ไปนะคะเพราะเห็นว่ารู้จักกัน พ่อออกไปทั้งตากฝน บางครั้งเมียหลวงมาอาละวาดที่บ้านยายนั้น เค้าก็โทรมาให้เเม่เราไปอยู่เป็นเพื่อน เพราะกลัว บางครั้งก็มาจะมาขอนอนบ้านกับพวกเรา เเต่ไม่รู้สิคะเพราะกาลเวลาเปลี่ยนไปหรือเปล่า พอเค้าเเย่งตามาจากเมียหลวงได้สำเร็จเเล้ว ก็มาสร้างพวกร้านค้า รีสอร์ทอะไรอยู่เยอะเเยะ เเต่กิจการไม่ค่อยดี เลยไม่ค่อยมีใครเข้า เเล้วเค้าหาเเม่บ้าน เเต่ไม่มีใครสามารถอยู่ด้วยได้ค่ะ มีกี่คนๆๆก็ออกไปหมดเพราะนิสัยเเก เเต่เเม่เราเป็นให้เพรางสงสาร เเล้ะก้ไม่มีคนเป็น เค้าบอกเเม่เราว่า เห็นเเม่เราเป็นลูกหลาน ยังมีอะไรคุยกันได้เหมือนเดิม เเต่เวลาผ่านไปมันไม่ใช่ค่ะ เเกใช้หนักมาก เเล้วเเบ่งชนชั้นซึ่งเเต่ก่อนไม่เป็น พอมีเงินเยอะขึ้นเหมือนเหลิง อะไรไม่พอใจก็ด่าๆ เเม่เรามาบ่นที่บ้านตลอด บางครั้งนะคะ เห็นว่างไม่ได้ ให้เอาน้ำมันพืช มานั่งเช็ดใบไม้ ให้มันเงาค่ะ !! เเล้วก้บางครั้งก็พูดว่า บ้านเอ็งน่ะมันเหม็น ดูไปแล้วสกปรก อยู่ไปได้ไง เเค่ดินก็ยังเหม็นละ เเหม่ตอนนั้นเราคิดเลยค่ะ เเต่ก่อนไม่เคยพูดงี้ ทำทีท่าจะมานอนบ้านนตู เเต่เราเป็นเด็กค่ะทำอะไรก็ไม่ได้ เริ่มเกินไปจากคนรู้จักเคยสนิทกัน กลายเป็น เเม่เหมือนไปเป็นขี้ข้า เค้ายังไงไม่รู้ค่ะ เราเคยสงสัยว่าทำไมเเม่ไม่ออก เพราะว่าเเม่ติดเงงินเค้าอยู่ เเต่ก้ไม่มากนะคะถ้าพูดไป เเม่ก้ต้องทนทำไปๆๆเพื่อหักหนี้ทั้งที่ไม่ได้ตังอะไรกลับมา เราสงสารเเม่มากนะ อยากให้เเม่ออกอย่างเดียว
เเม่เราก็น้อยใจตรงนี้เเหละค่ะว่าเเต่ก่อนเคยมีบุญคุณมากตอนที่เเกไม่มีใคร ก็มาหาเเต่เเม่เรา เเต่ทำไมเเค่เรื่องค่าหวยเเค่นี้ ทำเป็นจะตาย เค้าด่าเเม่เราเยอะมาก เเต่เราเล่าไม่หมด เราติดใจตรงนั้นเเหละค่ะ พอโตมาย้อนกลับไปดู สงสารตัวเองกับเเม่มาก ตอนนี้นะคะคิดไปแล้วเอิ่มทำไมตอนนั้นตูไม่ด่าเเกวะ ตอนที่เเกด่าเเม่เรา คิดไปแล้วตอนนั้นยังเด็ก เดี๋ยวเค้าจะหาว่าผู้ใหญ่ไม่สั่งสอน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ติดใจ เเละฝังใจเรากับเเม่มากค่ะ หลังจากวันนั้นเเม่เราก็ไม่ไปอีกเลย เเละฝากคนเอาเงินค่าหนี้ไปให้ เเม่เราเป็นคนดีมากนะ เรารู้ ส่วนยายคนนั้น ไม่มีคนคบหรอกค่ะ ขนาดญาติพี่น้องเค้ายังไม่เอา มีเเม่บ้านเท่าไหร่ก็ออกหมด เเม่เราเเค่อยากให้เค้าคิดได้เฉยๆๆว่า ตัวเองเป็นคนยังไง เพราะเป็นเเบบนี้ถึงอยู่กับใครไม่ได้ ทุกวันนี้เวลาเจอกันโดยบังเอิญ เค้าจะหลบหน้าเเม่เราค่ะ กระทู้นี้ เเค่อยากมาระบายเรื่องที่ฝังใจตอนเด็กนะคะ อาจจะไม่มีสาระ พูดจาไม่รู้เรื่อง55555555 เเต่ถ้าใครไม่เคยเจอก็คงไม่รู้หรอกค่ะ บางครั้งคนเราก็ยอมทำงานเหนื่อย เพื่อให้ได้ตังมา อาจจะไม่มาก เเต่ก็พอที่จะส่งเสียลูกๆได้เรียนหนังสือ บ้านเราฐานะไม่ดีหรอกค่ะ พวกเราผ่านอะไรมาเยอะ จนบางคนอาจจะไม่ค่อยเข้าใจ บางคนไม่เข้าใจว่า ส่งลูกเรียน รร ในเมืองทำไม ฐานะก็ไม่ค่อยดี เเต่คำตอบที่ได้จากเเม่เราคือ เเม่อยากให้ลูกได้เรียน รร ดีๆ ยอมเหนื่อยก็ชั่ง บางทีเราก็คิดว่า มันเกินตัวเราไปหรือเปล่า เเม่อาชีพเเม่บ้าน เเล้วส่งเราเรียนสูง เเต่เราเป็นคนตั้งใจเรียนนะคะ เราตั้งใจว่าจะมีอนาคตที่ดีมาให้เเม่ภูมิใจให้ได้ ทนๆอ่านหน่อยนะคะ บางทีเราก็ดราม่าาา ร้องไห้คนเดียวก็มีบ้าง ชอบฟังเพลงเเนวให้กำลังใจ กระทู้นี้ก็ไม่ีไรมากค่ะ เเค่อึดอัด อยากระบายหน่อย ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ
ถ้าผิดพลาดยังไงก้อภัยกันด้วย