พ่อแม่สุดแย่

ผมเป็นลูกคนเดียว ทุกคนคงคิดว่าการเป็นลูกคนเดียว
ต้องได้รับความใส่ใจ แต่สำหรับผมกับไม่ พ่อแม่ของผม
เขาติดยาทั้งสอง เขาไม่เคยใส่ใจอะไรเลย ไม่เคยถามแม้
แต่หิวข้าวไหม ซึ่งผมอยู่กับยายตั้งแต่เด็กๆ
พ่อแม่ก็คาดหวังกับผมให้ตั้งใจเรียนมาเลี้ยงพวกเขา
มีเหมือนไม่มี พ่อแม่ของผมเขาก็โตละอายุก็จะถึง40
ยุแล้วก็ยังคิดไม่ได้ แล้วตรรกะของพวกเขาก็ป่วยมากๆ
ผมตั้งใจเรียนมากๆก็หาว่าไม่ช่วยงานนั้นงานนี่ สำอาง
ซึ่งผมก็ช่วยทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ งานบ้านก็ทำแบบทุกอย่าง
ทำกับข้าวบ้าง กวาดบ้านบ้าง ไปซื้อของให้ 
ผมก็เคยบ่นกับแม่ว่าผมดีขนาดนี้ รึอยากให้เป็นเด็กแว้น
ขอเงินแต่งรถ สูบพอต แม่ผมก็ตอบว่า กุอยากได้แบบนั้นแหละ
ลูกดีๆแบบนี้ไม่อยากได้
เขามักจะเป็นแบบนี้ตอนที่ขาดยา ยาบ้าคง
ทำลายเซลล์สมองความคิด ความยับยั้งชั่งใจจนหมดแล้ว
ถามว่าผมเสียใจไหม ตอบเลยว่าผมเสียใจมาก ร้องไห้ทุกวัน
ก็คิด ฆตต ทุกวันตั้งแต่ประถม แต่ก็ไม่กล้าทำซักเท่าไหร่
ก็แค่หวังว่า เราจะตายไปเองผมก็ใช้ชีวิตแบบไม่ค่อยระวัง
ซักเท่าไหร่ อยากให้รถมาชนบ้าง555 จะได้ตายไป ไม่ต้อง
มานั่งคิดอะไรมากกับชีวิตจบม.6จะได้เรียนต่อไหมก็ไม่รู้
ย้อนแย้งดีนะครับบอกให้ตั้งใจเรียน แต่ก็ไม่เคยถามถึง
เรื่องเรียนเลย อยากได้หนังสืออะไรไหมบลาๆก็ไม่เคยถาม
ได้แต่เก็บตังซื้อเอง แต่อย่างน้อยเขาก็ให้เงินผมอยู่
เขาสองคนก็ชอบทะเลาะกันผมรำคาญมาก
ผมมีลุงที่ ปสด.ด้วยทิ้งลูกทิ้งเมีย ไม่เคยคิดจะทำงาน
เจ้าชู้มีลูก2คนไม่รับผิดชอบ ไม่คิดจะให้เงิน
ยายผมต้องโอนให้ทั้งที่ตัวเองเงินก็ไม่ค่อยจะมี
ลุงผมติดหนี้รถ2แสน และยายผมก็ไปยืมเงินมาช่วยเขา
เพื่อที่จะให้รถไม่โดนยึด ผมไม่รู้ว่ายายผมตัดสินใจผิดไหม
ที่กู้เงินมา เงินพวกนี้เอาไปซื้อวัวเลี้ยงต่อยอดน่าจะคุ้มกว่า
เพราะยายผมเลึ้ยงวัวเป็นอาชีพหลัก
รถเป็นชื่อเขา พอจะใช้รถไปไหนก็ยุ่งยากมาด่ายายผมอีก
หนี้2แสน ไม่ช่วยยายผมใช้หนี้ ยายผมอายุ60  
ในอนาคตถ้าผมมีเงินก็น่าจะเป็นคนใช้หนี้ให้
ลุงผมพอเลิกมาก็ไปเอาคนใหม่ ไปมีลูกอีก
พอเขาจะขอค่าสินสอดก็มาขอยาย ซึ่งยายไม่ให้
ก็มาโกรธ เมียเขาเลยทิ้ง ก็สงสารเด็กคนนั้นนะ
เกิดมาก็ไม่มีพ่อ ผมก็เข้าใจคนที่พ่อแม่แยกทางกัน
สำหรับผมมีเหมือนไม่มี
ลุงผมคือคนที่ผมเกลียดที่สุด ชอบทำลายข้าวของ
มาด่าผม ด่าเรื่องไม่เป็นเรื่อง พอเมาเหล้าก็จะเอาปืน
มายิงผมกับยาย ผมไม่เคยตอบโต้เขาเลย
เขาด่า ก็อยู่เฉยจนเสียสุขภาพจิต ถ้าผมตอบโต้
เขาคงเอาปืนมายิงผม ไม่รู้เขากล้าทำรึปล่าว
เขาเสพยาด้วยแต่ไม่หนัก ผมคิดอยากเอามีด
ไปจ้วงเขาอยู่นะ แต่ไม่กล้าทำ เพราะถ้าทำคง
ไม่มีอะไรจะดีขึ้น อนาคตที่ผมใฝ่ฝันก็จะหายไปกับตา
ในบ้านนี้ผมไม่มีห้องส่วนตัวต้องนอนกับยาย
ซึ่งยายผมก็ไม่เข้าใจผมเลยคือวัยรุ่นมันต้องการ
ห้องส่วนตัวใช่ไหม ผมพึ่งมามีห้องส่วนตอนอายุ14
ตอนที่ย้ายมาอยู่บ้านพ่อแม่

ผมมีบ้าน2หลัง หลัง1 อยู่ตั้งแต่อายุ1-14ปี
บ้านที่2อยู่15-16 อยู่บ้านหลังนี้ก็เจอพ่อแม่
ที่ปสด.เหมือนกัน แต่อย่างน้อยก็มีห้องส่วนตัว
ที่เป็นเซฟโซนอย่างเดียวในชีวิต
ในอนาคตผมก็หวังว่าชีวิตผมจะดีขึ้น

แต่ตอนนี้ไม่คิดอะไรมากแล้ว ผมเจอเรื่องต่างๆมาเยอะมากจนไม่คิดอะไร
อยากร้องไห้นะแต่ร้องไม่ออก ผมเศร้ากับเรื่องต่างๆจนชิน
ผมก็รู้สึกภูมิใจมากๆที่ใช้ชีวิตมาจนถึง16ปี 
ตอนนี้ผมก็คิดบวกมากขึ้น ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ดี
ที่จะทำให้ผมเข้มแข็งขึ้น
ผมอาจจะพิมวกไปวนมานะ แต่พอผมได้ระบายอารมณ์ลง
ในนี้ก็รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลย
**สำหรับคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้นะครับ ไม่ว่าคุณจะเจออะไรผมอยาก
บอกให้คุณรู้ไว้ว่าวันนี้อาจจะเป็นวันที่แย่แต่ปีนึงมี 365 วัน มันต้องมี
วันที่ดีบ้างแหละ อย่าลืมเติมความสุขให้ให้ตัวเองเยอะๆนะ อย่าคิดมาก
กับชีวิตมาก ปล่อยไปบ้างก็ดี ถ้าคุณเจอปัญหาผมเชื่อว่าคุณต้องผ่านมันไปได้อยู่แล้ว**
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่