เรารู้สึกไม่สนิทกับเเม่ ตอนเด็กๆ สักม.1-3  หลังจากพ่อเเท้ๆตายเราก็ย้ายมาอยู่กับแม่ ช่วงนี้เป็นช่วงวัยกำลังซ่า อยากเที่ยวอยากได้นั่นนี่ เเบบเด็กๆอ่ะค่ะ
เเม่เราชอบบ่นเรา บ่นใช้คำรุนเเรง ชอบด่าต่อหน้าคนอื่น ชอบเเช่งเราบางที เรื่องบางเรื่องเเก้ไขได้ เช่นเรา ออกไปกดตังให้เเม่ เเต่เราลืมหยิบบัตรออกมา
เราก็ขี่รถกลับบ้าน เเล้วเเม่ก็ถามหาบัตร เราก็ใจหายละ บอกว่าลืม เเม่เตะเรายังกับลูกบอล ละไล่ให้เราไปหาบัตรที่ตู้ ตอนนั้นมืดมากเเล้ว เราก็ต้องไป
เราเคือง เราน้อยใจ ทำไมไม่พูดกันดีๆ. ตอนม.1 เราย้าย รร ไปเรียน รร .ใหม่ เทอมเเรกไม่เข้าใจระบบ ยังตามอะไรไม่ทัน เรา ติด 0 ร มผ เยอะมาก เเม่เราก็ตีเราต่อหน้าเพื่อน เเละพี่ๆคุณครู เราอายมากๆเลยค่ะ  ด่าเเรงมากๆด้วย . วันหยุด เราก็ไม่ได้หยุดเหมือนคนอื่นๆ เราทำงานหนักตั้งเเต่เด็ก เเม่ไม่ให้ไปไหน ต้องทำงานเท่านั้น บางทีเราไปไหน เราจะต้องโกหกว่าไปทำรายงาน บ้างไรบ้างค่ะ ตั้งเเต่ ม ต้น จน ปัจจุบัน เรียนใกล้จบปริญญา เเม่เรายังด่าเเรง เหมือนเดิม เราไม่ค่อยได้ยุ่งเเม่ค่ะ ไม่ค่อยได้เเสดงความรัก เคยลองปรึกษาสตอรี่ต่างๆเพราะเราก็เครียดอ่ะนะ กลับโดนด่า เช่น จะไปเรียนสายนี้ดีมั้ย จะทำอันนี้ดีไหม เขาก็จะตะคอกกลับมา กลับกลายเป็นว่ามันไม่ดีอ่ะค่ะ เเล้วเวลาไปเเข่งขัน หรือสอบอะไร ไม่เคยให้กำลังใจเลย ได้เเต่เเเรงกดดัน นี่เรียนยังไม่ทันจบ ก็มีภาระที่เราไม่ได้สร้างรอเราไว้เเล้ว 555 เเละ เเม่น้อยใจเราที่ไม่มีเราในเฟสเป็นเพื่อน เเต่มีเพื่อนๆของเเม่เป็นเพื่อนกับเราหมด เราก็บอกเหตุผลว่าทำไม เเม่ชอบเม้นด่าเราค่ะเเชร์อะไร เเคปชั่นอะไร ก็ด่าๆๆๆ เราก็เลยบล๊อคเลย  เราไม่กล้าเต้นต่อหน้าเเม่ เราไม่กล้ากินเหล้าต่อหน้าเเม่ เราไม่กล้าทำไรที่น่าประทับใจต่อหน้าเเม่ เราจะเหมือนผ้ายับที่พับไว้มากค่ะ55555 เเต่เวลาพ้นสายตาแม่ไป เราจอย เราเป็นตัวของตัวเอง  มันอัดอั้นอยู่ในใจ เเม่อยากให้เราเป็นเเบบลูกคนอื่น เเต่เเม่ลืมคิดไปรึป่าว ว่าบ้านอื่นเขาเลี้ยงลูกเเบบไหน ถึงได้ลูกออกมาเเบบนั้น เราคิดในความคิดส่วนตัวของเรา ที่เราปฏิบัติกับเเม่ เเบบคนไม่สนิท เป็นเพราะเเม่ที่ทำกับเราค่ะ คนอื่นว่ายังไงเม้นติ เม้นบอกกันได้นะคะ เราไม่รู้จะระบายกับใคร เรารู้สึกเหมือนเด็กมีปัญหา
  ควรเเก้ที่ใครหรอค่ะ หรือที่ตัวเอง  TT