มีเหตุการณ์เกิดขึ้นในช่วงนี้คือ มีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง  มันเคยโดนเเบนในห้อง  เรื่องอะไรซักอย่างที่คนในห้องไม่บอกเรา (พยายามเเล้ว เเต่พวกเขาบอกเเค่ชื่อของต้นเหตุอย่างเดียว ไม่ได้บอกเหตุการณ์ ) เเต่เราก็ไม่ใช่คนไหลตามไปทั่วไง  ค่อนข้างเฟรนลี่กับทุกคนมาก เเต่ทุกคนไม่เฟรนลี่กับเรา(เขาบอกเราเป็นพวกเยอะๆ เเบบเเสดงออกเกินไปเลยติดรำคาญเรา ประมาณนั้น) เราก็เลยโอเคมาอยู่กับเราก็ได้  เราว่าเธอก็ไม่ได้เเย่  ก็อยู่กับเรา เเล้วก็เพื่อนกลุ่มเรา (ก็ไม่ได้สนิทกับกลุ่มนี้มากนักเเต่ก็อยู่ด้วยกันได้มากที่สุดในห้อง)  ก็อยู่ๆ ด้วยกัน เเล้วมีงานเต้น (เราเป็นพวกสายCOVER danc K-pop) ก็เลยสนิทกับมันมากขึ้น ก็ย้ายไปนั่งข้างมัน คุยกับมันบ่อยขึ้น  มันมีเรื่องอะไรก็บอกเรา  มันมีปัญหาก็เเก้ให้

มันเหมือนกระจก  มันสะท้อนสิ่งที่เราเคยทำช่วงม.1 ตลอด  การกระทำในช่วงนั้นคือ  เหมือนเราช่วงเข้าม.1 ใหม่ๆเลยอ่ะ  เลยอยากจะอยู่กับ  รู้สึกเหมือนได้รู้จักตัวเองมากขึ้น
เรากับมัน คิดอ่านคล้ายๆกัน  ชอบไม่ชอบอะไรคล้ายๆกัน เลยสนิทกันมาก  เหมือนฝาเเฝดอ่ะ  ทำไรก็รู้ใจ ชอบไรพร้อมๆกัน  เสนอไรตรงใจกันตลอด
ก็คบมันเป็นเพื่อนมาเรื่อยๆ จนจบปีการศึกษา  เเล้วเริ่มปีการศึกษาใหม่

เราก็นั่งข้างมันก็เรียนก็คุยกันตามปกติ  เเล้วทีนี้  มันก็เริ่มเปลี่ยน  จากตอนเเรกมันมีเราเป็นเพื่อนเเค่คนเดียว ก็เริ่มโอเคกับคนอื่นเยอะขึ้น  ประมาณว่าเพื่อนคนอื่นเริ่มเบื่อจะเเบนมันเเล้ว ก็หันมาหาประโยชน์จากมันบ้างเล็กน้อย  ยืมพาวเวอร์เเบงค์มัน  ขอลอกการบ้าน ยืม สายชาร์ท  ยืมเน็ต ซึ่งก็พยายามทำตัวโอเค  เพราะเห็นว่า เออเพื่อนกำลังโอเคกับมันเเล้ว  มันเริ่มมีเพื่อนเยอะขึ้น เเต่ตามจริงคือไม่ชอบอ่ะ  โครตหงุดหงิด  ทั้งทั้งที่คนพวกเคยเเบนเคยพูดไม่ดีด้วย  เเล้วก็หันมาพึ่งไอ้มีน  ทำเป็นเหมือนให้อภัยอ่ะ เก็ทป่ะ เเล้วมันก็เหมือนใจพองเพื่อนเริ่มโอเคด้วย  ก็หันไปหาเพื่อนมากขึ้น  ความสำคัญเราก็น้อยลง  ตอนนั้นคือเริ่มน้อยใจเเละ ว่า คือ ไรเนี่ย  เกิดอะไรขึ้น ไม่ได้เตรียมรับสถานการณ์เเบบนี้

เเต่ก็คือมีอีกความคิดบอกว่า  เออมันก็เเบบนี้เเหละ มันก็ต้องไปมีเพื่อนคนอื่นอยู่เเล้วมันธรรมดา จะมีเพื่อนคนเดียวมันก็ไม่ใช่
เเต่คืออีกใจก็คืแไม่ชอบอ่ะ อยากให้มันอยู่กับเราเเค่คนเดียว
เหมือนมีสองคนในร่างเดียวกันอ่ะ  เคยเป็นป่ะ  ใจนึงคิดงี้ หงุดหงิด เเต่ก็จะมีเหตุผผลที่ถูกต้องเเละรู้ตัวอยุ่เเล้ว เเต่มันก็ยังหงุดหงิดอ่ะ 55+ (คือรู้สึกอยากพบจิตเเพทย์เเค่เรื่องเพื่อนคนเดียวเนี่ย)

การโมโหครั้งยิ่งใหญ่ของเรากับมัน เหมือนเอาความน้อยใจทั้งหมดไปลงในเหตการณ์นี้เหตการณ์เดียว
เรื่องมีอยู่ว่า  เราไปอบรมเเล้วในคนที่ไปอบรมคือรุ่นพี่ในชมรมที่ต้องทำงานด้วย เราก็ตีสนิท เเอบถ่ายลงไอจีเเกล้งสนกไปเรื่อย  เเล้วพี่เเกมันเป็นตัวทอปไง ทอปของโรงเรียนอ่ะ(ตอนถ่ายอันนั้นคือสนุกๆ  เเบบโมเม้นเอ็นดู  เพราะเป็นติ่งเกาหลีที่กรี๊ดผู้ชายบ่อยจนเริ่มเบื่อเเล้วก็เฉยๆกับความหล่อเเบบพี่เเกไปเเล้วอ่ะ) เออนั้นเเหละ มันกับเพื่อนที่พึ่งเลิกเเบนมันไปก็ตั้งกลุ่มขึ้นมา เมามอยโดยเฉพาะ  พูดเหมือนว่าเราชอบพี่เขา เราไม่เจียมตัว นั้นนี่นนู้น บอกเราไม่สวย  บอกเราเตือนมันไม่ดูตัวเอง คือเเบบ  ปัญหาคือเราเคยบอกมันเรื่องอิพี่คนนี้ไป เเปดล้านสามเเสนรอบเเล้ว  ว่าเอ็นดูเเบบลูกเเบบญาติ  มันก็ไม่เเก้ต่างอะไรให้เราเลย  ทั้งทั้งที่เพื่อนในกลุ่มตอนนินทามันเราก็มีเเก้ต่างเรื่องต่างๆให้มันบ้าง เต่มันไม่เลย  
ตอนนั้นคือช็อคไปเเล้ว โกรธมาก  เเบบมากจนทนไม่ไหวอ่ะ  เเบบระเบิดใส่มันเลยอ่ะ  เเล้วมันก็ไม่ยอมระเบิดอะไรก็ไม่รุ้ใส่มัน

เราถามว่าใครเป็นคนเริ่ม

โครตช็อคเลย  เรื่องนี้  เเมร่งเริ่มจากมันนั้นเเหละ  (ไอจีเราไม่มีเพื่อนในห้องเลยไง  มีมันคนเดียว)
คือปรี๊ดเเบบ  ตอนนั้นคือคิดว่า  กูไม่เป็นเพื่อนกับอินี่อีกเเล้วเเน่นอน  ก็จะเเบนมัน โมโหมากๆ  เเต่ระบายก็ไมได้ ไม่มีใครรับฟังเลย  ตอนนั้นคือเคว้งอ่ะ  เพื่อนสนิทที่สุด ยังทำยังงี้กับเราอ่ะ

รู้สึกเเย่มาก  เเบบสุดๆอ่ะ  


รู้สึกเหมือนเป็นคนที่โดนเเบนคนหนึ่งเลย

เเต่พอเวลาผ่านไป ก็รู้สึก  ทั้งรักทั้งเกลียดอ่ะ  ก็รักมันเหมือนเดิม  อยากอยู่ข้างมัน  เข้าข้างมันเหมือนเดิม  โมเม้นเเบบ  เออกูไม่โอเคกับมันได้ จะทำให้มันรู้สึกเเย่ได้ เเต่คนอื่นทำไม่ได้อ่ะ เก็ทป่ะ  เกลียดมากอยากให้มันร้องให้  อยากให้มันไม่มีเพื่อน  อยากให้มันมีคนเกลียด  เเต่ไม่ยอมให้ใครเกลียดมันอ่ะ เเก้ต่างให้ตลอด  โครตงงตัวเอง(รู้สึกอยากพบจิตเเพทย์รอบสอง)

เหตุการร์นั้นทำให้เราห่างกันมันไง เลยทำให้รู้สึกว่า  เหงามาก  ไม่มีใครให้ระบายอะไรเลย  อึดอัด  อยากกลับไปคืนดีด้วย เเต่มันทำเกินไปจนรู้สึกดีด้วยไม่ได้  เพื่อนคนอื่นก็เเทนที่มันไม่ได้อ่ะ ระบายกับใครก็ไม่เท่าระบายกับมันอ่ะ


จนมาถึงตอนนี้ก็ดีๆกับมันอยู่  ทำตัวเหมือนเดิม เเต่ในหัวเรามันไม่เหมือนเดิมเลยอ่ะ  ตีกันมั่วไหมด  สับสนมากว่าควรทำยังไงกะชีวิตดี  รับไม่ได้กับเหตุการณ์อุกบาทชนโลกนั้นมาก  มากเเบบมากสุดๆ  เเต่ก็กลัวมันจะโดนเพื่อนหลอก  หรือทำตัวผิดเเล้วโดนเพื่อนเกลียด  กลัวเพื่อนพามันเสียคน อยากตีออกห่างก็อยาก เเต่ก็เป็นห่วง  กลายเป็นว่าเราไม่รู้ว่าขอบเขตเราอยู่ตรงไหน เเต่จะไปถามมันก็ไม่ได้อ่ะ

เเต่เเรกคิดว่าเป็นคนที่เข้าใจ  คำว่า  ความรู้สึกที่สุด  รู้ว่าตอนนี้คือ โกรธ  ตอนนี้เเค่ โมโห  ตอนนี้เเค่รู้สึดอึดอัด  อันนี้ไม่รียกรักเเบบคนรัก  อันนี้เรียกรักเเบบเพื่อน  เเต่พอมาเจอมันนะ  โครตเขว้งเเบบ  รักเเบบเพื่อนก็อาจจะใช่หวงมันเเบบเพื่อนเพราะเเค่อยากมีใครซักคนอยู่ข้างๆ  เพราะได้รู้สึกเเบบ อยากจูบ อยากอะไรอย่างงั้นกับมันไง  เเค่อยากอยู่ด้วย อยากกอดให้รู้สึกว่ามีมันอยู่ด้วย (เป็นคนติดสกินชิพ) คิดว่าน่าจะเเบบนั้น  เเต่ก็ยังไม่มั่นใจเลยซักทีว่าใช่หรือปล่าว

เคยมีเเฟนนะ เเต่เป็นเเฟนตามกระเเสเพื่ออนมากกว่า เเบบเเพื่อนมีกันก็มีตามอ่ะ  คิดว่าน่าจะชอบเเบบเพื่อนมากกว่า  เพราะตอนเลิกกันก็คือไม่ได้ฟูมฟายเเบบ  ขาดเธอไม่ได้  หัวใจหนึบชาอะไรเเบบนั้นอ่ะ  

คาวมคิดเกี่ยวกับเรื่องเเบบนี้คือ เลิกก็คือเลิก คือเขาไม่โอเคกับเรา  เป็นคนเชื่อเรื่องพวกเนื้อคู่ไรเงี่ยอ่ะ  เลยไม่คิดจะยื่อใครเลย ถ้าจะไปก็คือไปเถอะ ไม่ยื้อเลย  คุณเเค่ไม่ใช่คนของเรา  รับไม่ได้กับเเฟนที่พูดคำว่าเลิกกันเถอะ เลยอ่ะ ไม่ชอบมาก

เเต่กับมัน คืออยากได้คืนอ่ะ ให้มันมาสนิทกับเราเเค่คนเดียว  อยากให้มันง้อเรา  ขอโทษเราเรื่องนั้น  เลิกยุ่งกับคนพวกนั้นเเล้วให้ความสำคัญกับเราเเค่คนเดียว  หรือให้เราเป็นคนอันดับเเรก  อยากเป็นที่สุดอ่ะ


เคยรู้สึกเงี่ยกับเพื่อนสนิทม่ะ  คือนี้ไม่เคยมีเพื่อนสนิทไง  คือพอเริ่มสนิท สำหรับเด็กสมัยนั้นคือคิดว่ารักกันเเบบเเฟน เลยจะขอคบเลย ก็จะเลื่อนเป็นสถานะเเฟนไปเลย




ทุกคนคิดว่ายังไงกับความรู้สึกเเบบนี้  มันอาจจะงงๆหน่อย  เพราะเราก็งงๆ ว่าเรารู้สึกยังไงกันเเน่ ผู้เชี่ยวชาญช่วยหน่อย เราเคยขอพ่อไปพบจิตเเพทย์เเล้วเเต่เขาไม่ให้ไป ใครเคยมีเหตุการณ์เเบบนี้เเล้วตอนนี้ชีวิตเป็นยังไงเอามาเเบ่งปันกันบ้างนะคะ    ขอบคุณค่ะ