สวัสดีค่ะ เราขอเเทนตัวเองว่า "เดย์" ละกันนะคะ เรื่องที่เดย์จะเล่า (ตรงๆก็เพื่อระบาย)ให้ทุกคนฟัง มันคือมุมมองเเละความรู้สึกของเดย์ ที่มีต่อโลกเเละทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัว ครอบครัว เพื่อนฝูง รสนิยมในเรื่องต่างๆ ความเจ็บปวดรึความรู้สึก ที่ไม่สามารถคุยกับใครตรงๆได้ เดย์จะขอยอมรับทุกความคิดเห็นของทุกคนนะคะ ขอเเค่ให้อ่าน อย่างพยายามเข้าใจเดย์ เเละคิดตามว่าสิ่งที่เดย์กำลังรู้สึกมันคืออะไร ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
เดย์เหมือนเด็กทั่วๆไปเลย เป็นเด็กผู้หญิง ที่อาจจะคล้ายกับหลายๆครอบครัวที่พ่อเเม่เลิกกัน เดย์อยู่กับเเม่ เเละเดย์ไม่ได้สนใจในเรื่องนี้มากนัก ใครๆก็โตโดยที่ไม่มีพ่อก็ได้ ไม่เเปลก เเต่ชีวิตเดย์ก็ไม่ได้ตัดขาดจากพ่อเเท้ๆทีเดียว ยังติดต่อกันเป็นระยะๆ เเต่สำหรับความผูกพันธ์ เดย์มีกับเเม่มากกว่ามาก ตั้งเเต่ตอนที่เดย์จำความได้ เเละเริ่มเข้ารร. เดย์ก็เริ่มรู้สึก ว่าตัวเองนั้น มีความรู้สึกที่มากกว่าเด็กคนอื่นๆ( ไม่ใช่สัมผัสที่หกนะ555🤣) คือมันจะออกเเนว คล้ายๆกับ สิ่งที่คนอื่นพูด บางทีเขาอาจไม่คิดอะไร เเต่เดย์กลับคิดเเละรู้สึกอย่างลึกซึ้ง เหมือนคำพูดเล่นๆ เเต่มันมีความหมายมากมาย ทั้งในทางดีเเละไม่ดี ในบางครั้งที่เป็นคำพูดไม่ดีที่ออกเเนวหยอกๆ เเต่มันเจ็บลึกเเละรู้สึกบอบช้ำอยู่ในใจอย่างบอกไม่ถูก ในบางครั้ง เวลาที่เดย์อยู่คนเดียว ความคิดหรือจินตนาการที่โลดเเล่นอยู่ในหัว มันชอบพาเดย์ไป อยู่ในที่ที่หนึ่ง เป็นที่ที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า เเต่ชัดเจนในฝันหรือยามหลับตา เดย์รู้สึกว่าตัวเอง อยู่ในป่าทึบ ใบไม้ขึ้นหนาตามกิ่งก้านซะจนเเสงอาทิตย์ไม่อาจเล็ดลอดเข้ามาเลย ต้นไม้ใหญ่ๆ ดูเก่าเเก่ เเละป่านี้มีความวังเวงปนงดงามอยู่ในตัว มีดอกไม้ป่า กล้วยไม้ กุหลาบสีขาว เเละหมอกควันจางๆ เดย์เดินเลาะเข้าไปเรื่อยๆ จะเห็นบ้านกลางป่า บ้าน ที่มีหลังคาสีน้ำตาลปกคลุมด้วยพืชตะไคร่เเละไม้เลื้อยนานาชนิด ตัวบ้านเป็นไม้ รอบๆบ้านมีดอกไม้ประปราย ดูอบอุ่นเเละน่ากลัวไปพร้อมๆกัน เดย์กำลังคิดว่าอยากเดินเข้าไป เเต่ทุกครั้ง ทุกครั้งที่คิดปุ๊ป เดย์ก็จะกลับมาอยู่ในโลกความจริงทันที ทั้งๆที่ไม่ได้หลับฝันหรือมันเป็นฝัน ทั้งๆที่ลืมตาอยู่ เป็นเเค่จินตนาการที่ผ่านเข้ามา เเต่มันผ่านเข้ามาเเบบนี้ทุกครั้ง ที่เดย์อยู่คนเดียว หรือช่วงที่ได้ใช้เวลากับตัวเอง เเต่เป็นความฝันที่ทำให้มีความสุขอยู่ลึกๆจริงๆ
สิ่งหนึ่งที่เดย์ชินกับมันมาตั้งเเต่เด็กๆ คือการย้ายบ้าน เเม่ของเดย์หลังเลิกกับพ่อ เราก็มีกันสองคน เเม่เป็นเเม่ค้า เเม่ขายทุกอย่างที่อยากขาย การขายดูทำให้เเม่มีความสุข ถึงจะเหนื่อย เเต่เเม่ดูมีความสุขทุกครั้ง ที่ได้เสนอสินค้าให้ลูกค้า เเละได้เเนะนำตามเเบบฉบับของเเม่ เเต่มีสิ่งหนึ่งที่เดย์ไม่เข้าใจมาตลอด คือทำไมเราย้ายบ้านบ่อย เพราะเเม่อยากหาทำเลดีๆในการขายหรอ? ก็ไม่นิ่ ที่ขายเดิมก็ไม่ได้เเย่ เเล้วเพราะอะไร? การย้ายบ้านนั้น หมายถึงการที่เดย์ต้องย้ายรร. รู้มั้ยว่าการที่เราต้องปรับตัวกับสิ่งเเวดล้อม เพื่อน ครู เเละสังคมใหม่ๆนั้น มันยากเหลือเกิน เดย์ไม่เคยอยู่ที่ไหนนานเกิน 2 ปีเลย ตั้งเเต่เริ่มขึ้น ป.4 เดย์ย้ายรร. มากมาย จนตอนนี้ เดย์ อายุ 19 เดย์ย้ายมาจะ 15 รร. ได้เเล้วมั้ง 😅 เพราะงั้น ไม่เคยคาดหวัง ว่าจะเป็นที่จดจำของเพื่อนคนไหนสักคนในรร. นั้นๆ ผ่านเเล้วก็ผ่านไป เเต่พอเริ่มขึ้น ระดับ ปวช เดย์ได้สอบเข้าเองในวิทลัยเเห่งหนึ่ง การสอบเข้าเอง ทำให้เรามีโอกาสพบเจอคนที่ต่างรร. มามากมาย มีโอกาสเจอคนดีๆเพื่อนดีๆที่เราเข้ากันได้เเละมีอะไรคล้ายๆกัน เดย์เลือกเรียนสาขาภาษาต่างประเทศ ชอบนะ เเต่ถามว่าเรียนเก่งมั้ย หึ!!555 ไม่เลย คือความชอบ เเล้วชอบเพราะอะไร เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังนะคะ
พอเวลาผ่านไปสักเดือนสองเดือน เดย์ก็มีกลุ่มเป็นของตัวเอง เรามีกัน 5 คน เดย์พูดได้เลยว่า เดย์รักกลุ่มของเรามากๆ คิดว่า เราน่าจะได้คบกันไปจนเเก่เลยล่ะ เราทุกคนเเตกต่างกันสุดๆ มีความชอบ สเปค การเเต่งตัว เเละความมั่นใจที่ไม่เหมือนกัน เเต่สิ่งหนึ่งที่รู้สึกได้ คือ เรารักกัน! ❤ เดย์รู้สึกเเบบนั้น ในเรื่องความชอบ เดย์อาจรู้สึกว่าตัวเองไม่เคยชอบเเบบเพื่อนเลย รู้สึกมานานเเล้ว เเต่เเค่ยังไม่เจอว่าตัวเองชอบเเบบไหน อย่างเช่นเเนวเพลง เดย์ไม่เคยชอบวงเกาหลีหรือฟังเพลงอะไรเเนวๆนี้เลย( ไม่ดราม่านะคะ ความชอบคนเราไม่เหมือนกัน😊) เดย์เป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียว อาจจะชินมากับการต้องย้ายรร.บ่อยๆ ทำให้เรามีเวลากับตัวเองมากกว่าคนอื่น เพลงที่เดย์ชอบฟัง ถ้าเป็นเพลงไทย ชอบเเนวเพื่อชีวิต ชอบหมดเลย เเบบมาลีฮวนน่า, เสก ,ไท ธนาวุฒิ , จรัญ มโนเพชร , อัศนี เเละอีกหลายๆคน คือฟังเเล้วรู้สึกเหมือนเราได้กลับไปอยู่ในที่ ที่สบายทั้งกายทั้งใจ รู้สึกอบอุ่นเหมือนสมัยเก่าๆ อารมณ์เเบบ อ่อนหวานเเละโหยหาความเดิมๆ วันวาน ประมาณนั้น เเต่มันก็ยังไม่ใช่ที่สุดของสิ่งเดย์ต้องการ อารมณ์เเละความรู้สึก พึ่งรู้ตัวว่ามันลึกซึ้งจริงๆ มาจากนักร้องที่ใช้ชื่อเเทนว่า Lana Del Rey เธอคือที่สุดในหัวใจเดย์จริงๆ เดย์รักทุกความหมายเเละทุกอิริยาบทที่ผู้หญิงคนนี้ บรรยายให้โลดเเล่นในเพลงของเธอ เสียงเเละความลงตัว มันสมบูรูณ์เเบบ จนเดย์ สักชื่อเพลงนึงของเธอไว้บนเนินอกด้านซ้าย ว่า Lust For Life เเปลว่า "ความปราถนาของชีวิต" ปลดเปลื้องมันออกมา รู้สึกถึงมัน รับรู้เเละเข้าใจมัน มันคือคำสั้นๆ ที่ให้ความหมายมากมายจริงๆ คำพูดหนึ่งของลาน่า เธอพูดถึงมุมมองชีวิตของตัวเองไว้ว่า My life is my poetry My love making is my legacy.
"ชีวิตของฉันคือบทกวี ความรักของฉันคือมรดกของฉัน" เธอคือผู้ที่ ทำให้เดย์รู้สึกค้นพบตัวเอง ในความชอบเเละรสนิยมเรื่องเพลง เพราะงั้น เดย์จึงรู้สึกว่าตัวเองเข้าไม่ถึง เพลงที่เพื่อนๆชอบ เดย์ไม่ชอบเต้น ไม่ชอบการที่ต้องทำอะไร เเบบที่ตัวเองไม่ถนัด ทำเเล้วมันเก้ๆกังๆ พิกล555 เเต่ทุกครั้งที่เราไปเที่ยว เดย์ก็มีความสุขกับกลุ่มของเราเสมอ ^^
ถ้าพูดถึงมุมมองของความรัก เป็นสิ่งเดียว ที่เดย์คิดว่า เดย์เศร้ากับมันมากที่สุด ในเรื่องนี้ เดย์จะไม่โทษใคร ไม่โทษใครเลยจริงๆ มันเกิดขึ้นเพราะตัวเดย์เอง ถึงจะยังไง มันไม่สามารถเเก้ไขอะไรได้อยู่เเล้ว เเต่เดย์ก็อยากเล่าให้ใครสักคนฟัง
ในทุกอย่างที่เดย์เล่ามา พอจะเข้าใจบ้างเเล้วใช่มั้ยคะ ว่าเดย์เป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองเเละไม่กล้าเเสดงออก เพราะงั้นไม่ต้องพูดถึงเวลาที่เดย์ชอบใคร เเล้วเดย์จะกล้าบอกให้เขารู้ 555 ไม่มีทาง เเต่ก็นะ จนวันนึงที่เดย์ได้เจอรักเเรก รักเเรกที่เป็นรักเเรกจริงๆ ที่ไม่ใช่เเค่การชอบปุ๊ปปั๊บ เจอเผลินๆ เเต่มันคือความรู้สึกที่ออกมาจากใจของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง มันเริ่มที่เดย์ย้ายบ้านไปพร้อมกับเเม่ในโครงการบ้านจัดสรรเเห่งหนึ่งในย่านรามอินทรา เดย์ได้ย้ายไปอยู่ห้องตรงข้ามกับครอบครัวที่เป็นอิสลามเเละเขามียายกับหลานชาย ครั้งเเรกที่เดย์เห็นเขา เดย์รู้สึกใจเต้นเเรงมาก เรามีประตูห้องตรงกัน เเละสายตาที่ได้มองกัน มันสัมผัสกันได้ในวัยเพียง 16 เขาเป็นเด็กผู้ชายที่มีหน้าตาคมเข้มเเบบเด็กอิสลาม ผมดกหนา จมูกคิ้วตา รับกันดี เเละเขามีริมฝีปากที่สวยมาก เดย์รู้สึกว่าเขาน่ารักเหลือเกิน >< เขาช่างน่าเอ็นดู ในทุกๆวัน เดย์สังเกตในทุกๆการกระทำของเขา เขาเป็นนักบอล มีเพื่อนๆรายล้อม มีทั้งรุ่นเดียวกันเเละเด็กเล็กๆ เเละเขาดูใจดีกับน้องๆเสมอ เขาจะคอยสอนน้องเล็กๆเล่นบอลด้วยความเอ็นดู เดย์เฝ้ามองเเบบนั้นเรื่อยมา ถึงเราจะอยู่ใกล้กัน เราก็ไม่ได้เจอกันบ่อย จนวันนึง เดย์ก็ต้องย้ายบ้านอีกครั้ง ถึงเเม้จะชินเเค่ไหน เดย์ก็ยังไม่โอเคกับการย้ายครั้งนี้มากๆ เเต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากทำใจ 😔
เวลาก็ผ่านมาเรื่อยๆ จนเดย์อายุ 17ย่าง 18 เป็นปีที่มีมรสุมเข้ามามากมาย มีทั้งการเปลี่ยนเเปลงที่ใหญ่หลวงในชีวิตเดย์ ที่จะไม่มีวันลืม ความที่เดย์ไม่เคยมีเเฟน ไม่เคยกล้าขอใครคบรึบอกชอบใคร ได้เเต่เก็บมันไว้ เดย์จึงเลือกที่จะลองคุยกับ ผู้ชายคนนึงในเเอปหาคู่ เพราะความเหงาบวกกับวัย เเละการไม่มีประสบการณ์อะไรเลย เดย์จึงละเลยเเละประมาท ลืมคิดว่าสังคมมันอันตรายเเค่ไหน เเละยิ่งคนที่ไม่เคยเห็นหน้าคร่าตากันมา เราจะเชื่อใจเขาได้หรอ? เเต่สุดท้าย เดย์ก็ตกลงไปในหลุมนรกนั้น หลุมที่ใครๆตอนนั้นก็ฉุดขึ้นมาไม่ได้ กว่าเชือกจะหย่อนมาถึง ร่างกายเดย์ก็บอบช้ำจากหนามที่ยื่นมาทิ่มเเทงระหว่างเดย์หล่นลงไป เขาชื่อมาร์ค เป็นพี่ที่อายุ 25 ปี เดย์ 18 ปี เราห่างกัน ใช่ เขาผ่านอะไรมาบ้าง? เเละมันคงไม่ยาก ที่จะชนะใจเด็กผู้หญิงโง่ๆ คนนึง ด้วยคำพูดไม่กี่คำ ตอนนั้นเดย์หลงใหลเขามาก ทั้งๆที่เรายังไม่เจอกัน หลงถึงขนาดบอกเขา ว่าจะให้ครั้งเเรกกับเขา เพราะความไว้ใจ เราคุยกันมาเรื่อยๆ เดย์เป็นคนที่ชอบทะเลมาก ชอบมากจริงๆ เเละพี่เขาก็เช่นกัน เดย์เลยจินตนาการไปว่า สักวันเราจะได้นั่งเล่น ฟังเพลง ใช้เวลาด้วยกัน ณ ที่สวยๆเเบบนั้น เดย์วาดฝันความรักที่สวยงามเเบบเด็กสาวทั่วๆไป
...จนวันนึง เรามีโอกาสได้เจอกัน เดย์ตัดสินใจอยู่นาน เเต่สุดท้าย เดย์ก็ยอมเจอ เราคุยกันมาเกือบปี เดย์รู้สึกว่าเราน่าจะผูกพันธ์กันเเละเขาน่าจะไม่หลอกลวงน้อง เเต่ไม่เลย เรื่องราวหลังจากนั้น ไม่ยากที่จะคิดต่อค่ะ มันก็คือการโดนหลอกฟันเเล้วทิ้ง มันก็คือการถูกย่ำยีเเละความฝันถูกทำลายจนหมดสิ้น หลังจากคืนนั้นจบลง เขาไม่เคยคิดต่อ ไม่เคยเลยที่จะเเสดงความรับผิดชอบ เเต่ก็ยังดีที่เขาใส่ถุงยาง ช่วงเวลานั้นผ่านมายากจริงๆ เดย์ใช้เวลาพอสมควร กว่าจะยอมรับความจริง เเต่เรื่องนี้ มันทำให้ชีวิตหลายๆอย่างของเดย์ไม่เหมือนเดิม เดย์ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใครเลย เก็บมันไว้ เจ็บปวดเเค่ไหน ก็ได้เเค่เก็บมันไว้กับตัวเอง หนึ่งในเรื่องที่ทำให้ชีวิตเดย์ไม่เหมือนเดิม คือการช่วยตัวเอง เดย์รู้สึกว่า มันไม่พอ เดย์ต้องการมากกว่านี้ สัมผัส ความรู้สึก ไม่เกี่ยวข้องกับความรัก เเต่มันคือความต้องการของร่างกาย เดย์ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เเต่มันทำให้เดย์ กล้าพอที่จะเป็นวันไนท์ กับผู้ชายอีกหลายคน กล้าพอที่จะจบความสัมพันธ์เเบบข้ามคืน มันเป็นเพราะผิดหวังหรอ? ชีวิตมันไม่มีอะไรต้องเสียเเล้วใช่มั้ย เดย์ก็ไม่รู้ ทุกครั้งที่จากกับผช เหล่านั้น เดย์เสียใจนะ เเต่มันก็จางหายไป เมื่อความอยากมันกลับมา เดย์ป้องกันตัวเองทุกครั้ง คือถึงเเม้ว่าจะทำตัวเเย่ๆ เเต่เดย์ก็ยังรักตัวเองอยู่(มั้ง🤔) จนวันนึงที่เดย์ ได้เจอผู้ชายคนนึง รุ่นเดียวกัน เดย์ก็รู้สึกอยากเลิกทำตัวเเบบนี้ อยากเปลี่ยนเเปลงตัวเอง เขามาคุยเเละพยายามทำความเข้าใจในตัวเดย์ ทำให้เดย์นึกถึงพ่อเเม่ นึกถึงตัวเอง เขาเป็นคนดี เเต่ความเจ็บปวดที่เคยเจอ ทำให้สุดท้ายเดย์ก็ปฏิเสธเขาไป ปล่อยเขาไปเจอคนดีๆ ผู้หญิงดีๆที่ไม่มีมลทิน ไม่เเปดเปื้อนเรื่องคาวๆ เดย์ไม่รู้ว่าจะดำเนินชีวิตยังไงต่อ บางครั้งอยากหายไปจากโลกนี้ อยากไปในที่ที่จินตนาการเอาไว้ ที่ที่จะโอบอุ้มความเจ็บปวดเเละหัวใจที่เหี่ยวเเห้งดวงนี้โดยไม่รังเกียจ เคยคิดนะ ว่าถ้าได้ตายในที่ที่เราต้องการ เป็นความต้องการสุดท้ายในชีวิต มันคงเป็นความสุขที่สุดเเล้ว เเต่ก็ยังไม่กล้ามากพอ เดย์คิดถึงเเม่ คิดถึงเวลาที่เเม่พูดว่าเรามีกันเเค่สองคน ถ้าไม่มีเดย์ เเล้วใครจะดูเเลเเม่ ใครจะทำให้พ่อภูมิใจ ในวันที่รับปริญญา ใครล่ะที่เสียใจที่สุด เดย์ไม่อยากนึกภาพสายตา พ่อที่ผิดหวังยามเมื่อมองหลุมศพลูกสาว เดย์ไม่รู้ว่าจะหาเเรงบันดาลใจ ให้ตัวเองเริ่มต้นทำอะไรให้สำเร็จ กลับมามีชีวิตปกติ ใครๆก็บอกว่าอดีตก็คืออดีต เราไม่สามารถเเก้ไขอะไรได้ เเต่เราเลือกทำปัจจุบันให้ดีได้ นั่นเเหละที่เดย์ยังทำไม่ได้ ไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองจะกลับมาเป็นตัวเองเมื่อก่อนได้อย่างไร เเละทำไมนับวัน ความคิดที่ซับซ้อน มันยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ใช้เวลาอยู่กับเพื่อน กับครอบครัว เดย์ไม่อาจมองเขาได้เต็มตา รู้สึกผิดหวังในตัวเอง รู้สึกไร้ค่า รึเดย์ควรปล่อยให้มันเป็นไปตามกรรมดี
# ขอโทษที่เขียนอะไรยืดยาวนะคะ ขอขอบคุณทุกความคิดเห็นหลังจากนี้ค่ะ🙏❤
มันคือ"ฤดูกาลของเเม่มด" ใช่มั้ย? เหมือนถูกสาป
เดย์เหมือนเด็กทั่วๆไปเลย เป็นเด็กผู้หญิง ที่อาจจะคล้ายกับหลายๆครอบครัวที่พ่อเเม่เลิกกัน เดย์อยู่กับเเม่ เเละเดย์ไม่ได้สนใจในเรื่องนี้มากนัก ใครๆก็โตโดยที่ไม่มีพ่อก็ได้ ไม่เเปลก เเต่ชีวิตเดย์ก็ไม่ได้ตัดขาดจากพ่อเเท้ๆทีเดียว ยังติดต่อกันเป็นระยะๆ เเต่สำหรับความผูกพันธ์ เดย์มีกับเเม่มากกว่ามาก ตั้งเเต่ตอนที่เดย์จำความได้ เเละเริ่มเข้ารร. เดย์ก็เริ่มรู้สึก ว่าตัวเองนั้น มีความรู้สึกที่มากกว่าเด็กคนอื่นๆ( ไม่ใช่สัมผัสที่หกนะ555🤣) คือมันจะออกเเนว คล้ายๆกับ สิ่งที่คนอื่นพูด บางทีเขาอาจไม่คิดอะไร เเต่เดย์กลับคิดเเละรู้สึกอย่างลึกซึ้ง เหมือนคำพูดเล่นๆ เเต่มันมีความหมายมากมาย ทั้งในทางดีเเละไม่ดี ในบางครั้งที่เป็นคำพูดไม่ดีที่ออกเเนวหยอกๆ เเต่มันเจ็บลึกเเละรู้สึกบอบช้ำอยู่ในใจอย่างบอกไม่ถูก ในบางครั้ง เวลาที่เดย์อยู่คนเดียว ความคิดหรือจินตนาการที่โลดเเล่นอยู่ในหัว มันชอบพาเดย์ไป อยู่ในที่ที่หนึ่ง เป็นที่ที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า เเต่ชัดเจนในฝันหรือยามหลับตา เดย์รู้สึกว่าตัวเอง อยู่ในป่าทึบ ใบไม้ขึ้นหนาตามกิ่งก้านซะจนเเสงอาทิตย์ไม่อาจเล็ดลอดเข้ามาเลย ต้นไม้ใหญ่ๆ ดูเก่าเเก่ เเละป่านี้มีความวังเวงปนงดงามอยู่ในตัว มีดอกไม้ป่า กล้วยไม้ กุหลาบสีขาว เเละหมอกควันจางๆ เดย์เดินเลาะเข้าไปเรื่อยๆ จะเห็นบ้านกลางป่า บ้าน ที่มีหลังคาสีน้ำตาลปกคลุมด้วยพืชตะไคร่เเละไม้เลื้อยนานาชนิด ตัวบ้านเป็นไม้ รอบๆบ้านมีดอกไม้ประปราย ดูอบอุ่นเเละน่ากลัวไปพร้อมๆกัน เดย์กำลังคิดว่าอยากเดินเข้าไป เเต่ทุกครั้ง ทุกครั้งที่คิดปุ๊ป เดย์ก็จะกลับมาอยู่ในโลกความจริงทันที ทั้งๆที่ไม่ได้หลับฝันหรือมันเป็นฝัน ทั้งๆที่ลืมตาอยู่ เป็นเเค่จินตนาการที่ผ่านเข้ามา เเต่มันผ่านเข้ามาเเบบนี้ทุกครั้ง ที่เดย์อยู่คนเดียว หรือช่วงที่ได้ใช้เวลากับตัวเอง เเต่เป็นความฝันที่ทำให้มีความสุขอยู่ลึกๆจริงๆ
สิ่งหนึ่งที่เดย์ชินกับมันมาตั้งเเต่เด็กๆ คือการย้ายบ้าน เเม่ของเดย์หลังเลิกกับพ่อ เราก็มีกันสองคน เเม่เป็นเเม่ค้า เเม่ขายทุกอย่างที่อยากขาย การขายดูทำให้เเม่มีความสุข ถึงจะเหนื่อย เเต่เเม่ดูมีความสุขทุกครั้ง ที่ได้เสนอสินค้าให้ลูกค้า เเละได้เเนะนำตามเเบบฉบับของเเม่ เเต่มีสิ่งหนึ่งที่เดย์ไม่เข้าใจมาตลอด คือทำไมเราย้ายบ้านบ่อย เพราะเเม่อยากหาทำเลดีๆในการขายหรอ? ก็ไม่นิ่ ที่ขายเดิมก็ไม่ได้เเย่ เเล้วเพราะอะไร? การย้ายบ้านนั้น หมายถึงการที่เดย์ต้องย้ายรร. รู้มั้ยว่าการที่เราต้องปรับตัวกับสิ่งเเวดล้อม เพื่อน ครู เเละสังคมใหม่ๆนั้น มันยากเหลือเกิน เดย์ไม่เคยอยู่ที่ไหนนานเกิน 2 ปีเลย ตั้งเเต่เริ่มขึ้น ป.4 เดย์ย้ายรร. มากมาย จนตอนนี้ เดย์ อายุ 19 เดย์ย้ายมาจะ 15 รร. ได้เเล้วมั้ง 😅 เพราะงั้น ไม่เคยคาดหวัง ว่าจะเป็นที่จดจำของเพื่อนคนไหนสักคนในรร. นั้นๆ ผ่านเเล้วก็ผ่านไป เเต่พอเริ่มขึ้น ระดับ ปวช เดย์ได้สอบเข้าเองในวิทลัยเเห่งหนึ่ง การสอบเข้าเอง ทำให้เรามีโอกาสพบเจอคนที่ต่างรร. มามากมาย มีโอกาสเจอคนดีๆเพื่อนดีๆที่เราเข้ากันได้เเละมีอะไรคล้ายๆกัน เดย์เลือกเรียนสาขาภาษาต่างประเทศ ชอบนะ เเต่ถามว่าเรียนเก่งมั้ย หึ!!555 ไม่เลย คือความชอบ เเล้วชอบเพราะอะไร เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังนะคะ
พอเวลาผ่านไปสักเดือนสองเดือน เดย์ก็มีกลุ่มเป็นของตัวเอง เรามีกัน 5 คน เดย์พูดได้เลยว่า เดย์รักกลุ่มของเรามากๆ คิดว่า เราน่าจะได้คบกันไปจนเเก่เลยล่ะ เราทุกคนเเตกต่างกันสุดๆ มีความชอบ สเปค การเเต่งตัว เเละความมั่นใจที่ไม่เหมือนกัน เเต่สิ่งหนึ่งที่รู้สึกได้ คือ เรารักกัน! ❤ เดย์รู้สึกเเบบนั้น ในเรื่องความชอบ เดย์อาจรู้สึกว่าตัวเองไม่เคยชอบเเบบเพื่อนเลย รู้สึกมานานเเล้ว เเต่เเค่ยังไม่เจอว่าตัวเองชอบเเบบไหน อย่างเช่นเเนวเพลง เดย์ไม่เคยชอบวงเกาหลีหรือฟังเพลงอะไรเเนวๆนี้เลย( ไม่ดราม่านะคะ ความชอบคนเราไม่เหมือนกัน😊) เดย์เป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียว อาจจะชินมากับการต้องย้ายรร.บ่อยๆ ทำให้เรามีเวลากับตัวเองมากกว่าคนอื่น เพลงที่เดย์ชอบฟัง ถ้าเป็นเพลงไทย ชอบเเนวเพื่อชีวิต ชอบหมดเลย เเบบมาลีฮวนน่า, เสก ,ไท ธนาวุฒิ , จรัญ มโนเพชร , อัศนี เเละอีกหลายๆคน คือฟังเเล้วรู้สึกเหมือนเราได้กลับไปอยู่ในที่ ที่สบายทั้งกายทั้งใจ รู้สึกอบอุ่นเหมือนสมัยเก่าๆ อารมณ์เเบบ อ่อนหวานเเละโหยหาความเดิมๆ วันวาน ประมาณนั้น เเต่มันก็ยังไม่ใช่ที่สุดของสิ่งเดย์ต้องการ อารมณ์เเละความรู้สึก พึ่งรู้ตัวว่ามันลึกซึ้งจริงๆ มาจากนักร้องที่ใช้ชื่อเเทนว่า Lana Del Rey เธอคือที่สุดในหัวใจเดย์จริงๆ เดย์รักทุกความหมายเเละทุกอิริยาบทที่ผู้หญิงคนนี้ บรรยายให้โลดเเล่นในเพลงของเธอ เสียงเเละความลงตัว มันสมบูรูณ์เเบบ จนเดย์ สักชื่อเพลงนึงของเธอไว้บนเนินอกด้านซ้าย ว่า Lust For Life เเปลว่า "ความปราถนาของชีวิต" ปลดเปลื้องมันออกมา รู้สึกถึงมัน รับรู้เเละเข้าใจมัน มันคือคำสั้นๆ ที่ให้ความหมายมากมายจริงๆ คำพูดหนึ่งของลาน่า เธอพูดถึงมุมมองชีวิตของตัวเองไว้ว่า My life is my poetry My love making is my legacy.
"ชีวิตของฉันคือบทกวี ความรักของฉันคือมรดกของฉัน" เธอคือผู้ที่ ทำให้เดย์รู้สึกค้นพบตัวเอง ในความชอบเเละรสนิยมเรื่องเพลง เพราะงั้น เดย์จึงรู้สึกว่าตัวเองเข้าไม่ถึง เพลงที่เพื่อนๆชอบ เดย์ไม่ชอบเต้น ไม่ชอบการที่ต้องทำอะไร เเบบที่ตัวเองไม่ถนัด ทำเเล้วมันเก้ๆกังๆ พิกล555 เเต่ทุกครั้งที่เราไปเที่ยว เดย์ก็มีความสุขกับกลุ่มของเราเสมอ ^^
ถ้าพูดถึงมุมมองของความรัก เป็นสิ่งเดียว ที่เดย์คิดว่า เดย์เศร้ากับมันมากที่สุด ในเรื่องนี้ เดย์จะไม่โทษใคร ไม่โทษใครเลยจริงๆ มันเกิดขึ้นเพราะตัวเดย์เอง ถึงจะยังไง มันไม่สามารถเเก้ไขอะไรได้อยู่เเล้ว เเต่เดย์ก็อยากเล่าให้ใครสักคนฟัง
ในทุกอย่างที่เดย์เล่ามา พอจะเข้าใจบ้างเเล้วใช่มั้ยคะ ว่าเดย์เป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองเเละไม่กล้าเเสดงออก เพราะงั้นไม่ต้องพูดถึงเวลาที่เดย์ชอบใคร เเล้วเดย์จะกล้าบอกให้เขารู้ 555 ไม่มีทาง เเต่ก็นะ จนวันนึงที่เดย์ได้เจอรักเเรก รักเเรกที่เป็นรักเเรกจริงๆ ที่ไม่ใช่เเค่การชอบปุ๊ปปั๊บ เจอเผลินๆ เเต่มันคือความรู้สึกที่ออกมาจากใจของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง มันเริ่มที่เดย์ย้ายบ้านไปพร้อมกับเเม่ในโครงการบ้านจัดสรรเเห่งหนึ่งในย่านรามอินทรา เดย์ได้ย้ายไปอยู่ห้องตรงข้ามกับครอบครัวที่เป็นอิสลามเเละเขามียายกับหลานชาย ครั้งเเรกที่เดย์เห็นเขา เดย์รู้สึกใจเต้นเเรงมาก เรามีประตูห้องตรงกัน เเละสายตาที่ได้มองกัน มันสัมผัสกันได้ในวัยเพียง 16 เขาเป็นเด็กผู้ชายที่มีหน้าตาคมเข้มเเบบเด็กอิสลาม ผมดกหนา จมูกคิ้วตา รับกันดี เเละเขามีริมฝีปากที่สวยมาก เดย์รู้สึกว่าเขาน่ารักเหลือเกิน >< เขาช่างน่าเอ็นดู ในทุกๆวัน เดย์สังเกตในทุกๆการกระทำของเขา เขาเป็นนักบอล มีเพื่อนๆรายล้อม มีทั้งรุ่นเดียวกันเเละเด็กเล็กๆ เเละเขาดูใจดีกับน้องๆเสมอ เขาจะคอยสอนน้องเล็กๆเล่นบอลด้วยความเอ็นดู เดย์เฝ้ามองเเบบนั้นเรื่อยมา ถึงเราจะอยู่ใกล้กัน เราก็ไม่ได้เจอกันบ่อย จนวันนึง เดย์ก็ต้องย้ายบ้านอีกครั้ง ถึงเเม้จะชินเเค่ไหน เดย์ก็ยังไม่โอเคกับการย้ายครั้งนี้มากๆ เเต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากทำใจ 😔
เวลาก็ผ่านมาเรื่อยๆ จนเดย์อายุ 17ย่าง 18 เป็นปีที่มีมรสุมเข้ามามากมาย มีทั้งการเปลี่ยนเเปลงที่ใหญ่หลวงในชีวิตเดย์ ที่จะไม่มีวันลืม ความที่เดย์ไม่เคยมีเเฟน ไม่เคยกล้าขอใครคบรึบอกชอบใคร ได้เเต่เก็บมันไว้ เดย์จึงเลือกที่จะลองคุยกับ ผู้ชายคนนึงในเเอปหาคู่ เพราะความเหงาบวกกับวัย เเละการไม่มีประสบการณ์อะไรเลย เดย์จึงละเลยเเละประมาท ลืมคิดว่าสังคมมันอันตรายเเค่ไหน เเละยิ่งคนที่ไม่เคยเห็นหน้าคร่าตากันมา เราจะเชื่อใจเขาได้หรอ? เเต่สุดท้าย เดย์ก็ตกลงไปในหลุมนรกนั้น หลุมที่ใครๆตอนนั้นก็ฉุดขึ้นมาไม่ได้ กว่าเชือกจะหย่อนมาถึง ร่างกายเดย์ก็บอบช้ำจากหนามที่ยื่นมาทิ่มเเทงระหว่างเดย์หล่นลงไป เขาชื่อมาร์ค เป็นพี่ที่อายุ 25 ปี เดย์ 18 ปี เราห่างกัน ใช่ เขาผ่านอะไรมาบ้าง? เเละมันคงไม่ยาก ที่จะชนะใจเด็กผู้หญิงโง่ๆ คนนึง ด้วยคำพูดไม่กี่คำ ตอนนั้นเดย์หลงใหลเขามาก ทั้งๆที่เรายังไม่เจอกัน หลงถึงขนาดบอกเขา ว่าจะให้ครั้งเเรกกับเขา เพราะความไว้ใจ เราคุยกันมาเรื่อยๆ เดย์เป็นคนที่ชอบทะเลมาก ชอบมากจริงๆ เเละพี่เขาก็เช่นกัน เดย์เลยจินตนาการไปว่า สักวันเราจะได้นั่งเล่น ฟังเพลง ใช้เวลาด้วยกัน ณ ที่สวยๆเเบบนั้น เดย์วาดฝันความรักที่สวยงามเเบบเด็กสาวทั่วๆไป
...จนวันนึง เรามีโอกาสได้เจอกัน เดย์ตัดสินใจอยู่นาน เเต่สุดท้าย เดย์ก็ยอมเจอ เราคุยกันมาเกือบปี เดย์รู้สึกว่าเราน่าจะผูกพันธ์กันเเละเขาน่าจะไม่หลอกลวงน้อง เเต่ไม่เลย เรื่องราวหลังจากนั้น ไม่ยากที่จะคิดต่อค่ะ มันก็คือการโดนหลอกฟันเเล้วทิ้ง มันก็คือการถูกย่ำยีเเละความฝันถูกทำลายจนหมดสิ้น หลังจากคืนนั้นจบลง เขาไม่เคยคิดต่อ ไม่เคยเลยที่จะเเสดงความรับผิดชอบ เเต่ก็ยังดีที่เขาใส่ถุงยาง ช่วงเวลานั้นผ่านมายากจริงๆ เดย์ใช้เวลาพอสมควร กว่าจะยอมรับความจริง เเต่เรื่องนี้ มันทำให้ชีวิตหลายๆอย่างของเดย์ไม่เหมือนเดิม เดย์ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใครเลย เก็บมันไว้ เจ็บปวดเเค่ไหน ก็ได้เเค่เก็บมันไว้กับตัวเอง หนึ่งในเรื่องที่ทำให้ชีวิตเดย์ไม่เหมือนเดิม คือการช่วยตัวเอง เดย์รู้สึกว่า มันไม่พอ เดย์ต้องการมากกว่านี้ สัมผัส ความรู้สึก ไม่เกี่ยวข้องกับความรัก เเต่มันคือความต้องการของร่างกาย เดย์ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เเต่มันทำให้เดย์ กล้าพอที่จะเป็นวันไนท์ กับผู้ชายอีกหลายคน กล้าพอที่จะจบความสัมพันธ์เเบบข้ามคืน มันเป็นเพราะผิดหวังหรอ? ชีวิตมันไม่มีอะไรต้องเสียเเล้วใช่มั้ย เดย์ก็ไม่รู้ ทุกครั้งที่จากกับผช เหล่านั้น เดย์เสียใจนะ เเต่มันก็จางหายไป เมื่อความอยากมันกลับมา เดย์ป้องกันตัวเองทุกครั้ง คือถึงเเม้ว่าจะทำตัวเเย่ๆ เเต่เดย์ก็ยังรักตัวเองอยู่(มั้ง🤔) จนวันนึงที่เดย์ ได้เจอผู้ชายคนนึง รุ่นเดียวกัน เดย์ก็รู้สึกอยากเลิกทำตัวเเบบนี้ อยากเปลี่ยนเเปลงตัวเอง เขามาคุยเเละพยายามทำความเข้าใจในตัวเดย์ ทำให้เดย์นึกถึงพ่อเเม่ นึกถึงตัวเอง เขาเป็นคนดี เเต่ความเจ็บปวดที่เคยเจอ ทำให้สุดท้ายเดย์ก็ปฏิเสธเขาไป ปล่อยเขาไปเจอคนดีๆ ผู้หญิงดีๆที่ไม่มีมลทิน ไม่เเปดเปื้อนเรื่องคาวๆ เดย์ไม่รู้ว่าจะดำเนินชีวิตยังไงต่อ บางครั้งอยากหายไปจากโลกนี้ อยากไปในที่ที่จินตนาการเอาไว้ ที่ที่จะโอบอุ้มความเจ็บปวดเเละหัวใจที่เหี่ยวเเห้งดวงนี้โดยไม่รังเกียจ เคยคิดนะ ว่าถ้าได้ตายในที่ที่เราต้องการ เป็นความต้องการสุดท้ายในชีวิต มันคงเป็นความสุขที่สุดเเล้ว เเต่ก็ยังไม่กล้ามากพอ เดย์คิดถึงเเม่ คิดถึงเวลาที่เเม่พูดว่าเรามีกันเเค่สองคน ถ้าไม่มีเดย์ เเล้วใครจะดูเเลเเม่ ใครจะทำให้พ่อภูมิใจ ในวันที่รับปริญญา ใครล่ะที่เสียใจที่สุด เดย์ไม่อยากนึกภาพสายตา พ่อที่ผิดหวังยามเมื่อมองหลุมศพลูกสาว เดย์ไม่รู้ว่าจะหาเเรงบันดาลใจ ให้ตัวเองเริ่มต้นทำอะไรให้สำเร็จ กลับมามีชีวิตปกติ ใครๆก็บอกว่าอดีตก็คืออดีต เราไม่สามารถเเก้ไขอะไรได้ เเต่เราเลือกทำปัจจุบันให้ดีได้ นั่นเเหละที่เดย์ยังทำไม่ได้ ไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองจะกลับมาเป็นตัวเองเมื่อก่อนได้อย่างไร เเละทำไมนับวัน ความคิดที่ซับซ้อน มันยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ใช้เวลาอยู่กับเพื่อน กับครอบครัว เดย์ไม่อาจมองเขาได้เต็มตา รู้สึกผิดหวังในตัวเอง รู้สึกไร้ค่า รึเดย์ควรปล่อยให้มันเป็นไปตามกรรมดี
# ขอโทษที่เขียนอะไรยืดยาวนะคะ ขอขอบคุณทุกความคิดเห็นหลังจากนี้ค่ะ🙏❤