ตอนนี้ชีวิตเราเหมือนไม่มีความสุข
เรารู้สึกว่าเราด้อยค่า  

เราลองเเบ่งปัญหาความทุกข์ที่เรามีเป็น สาม สาเหตุใหญ่คือ

สาเหตุที่ 1

มาจากคนอื่น  คนที่เราเอาชีวิตไปผูกกับเค้าเกินไป
พอเค้าจะออกไปจากชีวิตเรา  เรารู้สึกโลกมันไม่น่าอยู่
ที่ผ่านมาเราเอาความสุขไปผูกกับเค้าเกินไป และเค้าก็ไม่เคยมองเราอยู่ในชีวิตเค้าเลย เหมือนเราวิ่งตามเค้าตลอด  เค้าเสียสละเวลาให้เราเวลาที่เค้าต้องการเรา สุดท้าย เค้ากำลังจะไปเริ่มกับสังคมใหม่  ชีวิตใหม่ คนใหม่ๆ ในบางทีเราก็นึกอิจฉาเค้า สุดท้าย เราก็เป็นฝ่ายถูกลืม ซึ่งจริงๆเค้าก็ไม่เห็นเรามีตัวตนในชีวิตเค้าอยู่เเล้ว


เรารู้ว่าเดี๋ยวก็ผ่านไป  เรารู้ว่าเราต้องปล่อยวาง
เเละกลับมาทำชีวิตตัวเองให้ดี
แต่ตอนนี้เหมือนมองไม่เห็นทางใดๆเลย

สาเหตุที่ 2

พอกลับเข้ามามองชีวิตตัวเอง
เหมือนกำลังย่ำอยู่ที่เดิม  อยู่ในวงจรชีวิตเดิมๆ
ช่วงนี้กำลังตกงาน  เเละกำลังต้องหางานใหม่
ก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร  (ตอนนี้ทำงานฟรีเเลนส์เสาร์อาทิตย์อย่างเดียว )  เราอายุ 26 เเต่ก็ยัง
ไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร อาชีพเดิม เราทำได้
เเต่ไม่ได้มีความสุข  เราเบื่อวังวนชีวิตเดิมๆ  
เเต่มันเหมือนไม่เจอทางออก

สาเหตุที่ 3

บางทีเราอยากเดินทาง ไปทำงานไกลๆ  ได้ไปนุ้นไปนี่
เเต่เราก็เป็นห่วงแม่ แม่เราเเก่เเล้ว เค้าไม่มีใครดูแลได้ดีเท่าลูกตัวเอง  วันนี้เรากลับบ้านมา พบว่าแม่หกล้มตัวเขียวไปทั้งตัว ไม่ยอมไปหาหมอ   เราก็โทษตัวเองว่า ทำไมละเลยแม่เเเบบนี้  ทำไมเราเป็นลูกเลวเเบบนี้ บางทีเราไปข้างนอก ไปทำงานบ้าง เเม่อยุ่บ้านคนเดียว เราเป็นคนพูดไม่เก่ง ไม่เเสดงความรัก บางทีเราก็กลัวเค้าเหงา เเต่ด้วยนิสัยไม่ดีของเรา  บางครั้งเราชอบอยุ่เงียบๆคนเดียว  มันเหมือนขัดกับความรู้สึก


มันเหมือนปัญหา ทุกด้านมันมาสุ่มในหัวเรา  

เรารู้ว่า มันยังมีคนเจอปัญหาเยอะกว่าเรามากๆ
เเต่บางทีคนเราปัญหาของตัวเองมักยิ่งใหญ่ที่สุด

เวลาเราจะไประบายปรึกษาใคร  เราก็กลัวเค้าไม่อยากฟัง  ฟังไปงั้นๆ  สุดท้ายก็บอกว่า สู้ๆนะ  เเล้วเค้าก็เล่าปัญหาของตัวเองแทน  

เเล้วเดี๋ยวนี้เราก็เบื่อสังคม  ไม่อยากเจอสังคมใหม่ๆ  บางทีเพื่อนก็ไม่อยากเจอ  เราประหม่าในการเข้าสังคม
เราขี้เกียจพูดจากับใคร เรารู้สึกเหนื่อย

รู้มั้ยเวลาเรามีปัญหา  เราก็มักจะพิมพ์ใน google ว่ามันควรทำยังไง  และมาพิมพ์ในpantip เราไม่รู้ว่าเราจะไประบายกับใคร  เพราะ ทุกคนมันก็มีปัญหาของตัวเอง  เวลาจะเล่า เค้าก็เหมือนฟังผ่านๆ เเต่จริงๆ สุดท้าย ใจเราต้องช่วยใจเราเอง

บางทีก็อยากนอนเฉยๆ  ไม่อยากทำอะไร  เเต่ที่กลุ้มที่สุดคือ  จะทำยังไงกับอนาคตการงาน  เเละทำยังไงให้ชีวิตมีความสุข  จะทำยังไงให้แม่มีความสุขกว่านี้

ปีหน้าเราว่าจะเริ่มเรียนภาษา เเต่ไม่รู้จะทำได้เเค่ไหน  มีความพยายามแค่ไหน

ปล ความคิดอยากตาย ยังไม่มีนะคะ เราไม่มีวันทำให้ แม่กับพี่ชายเสียใจ เพราะเรื่องเเค่นี้
เเต่เเค่รู้สึกด้อยค่า ชีวิตน่าเบื่อ  เกลียดตัวเอง เกลียดตัวเองมันทรมานยิ่งกว่าเกลียดคนอื่น

ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณที่ทำให้เราได้ระบาย
ต้องไปหาจิตเเพทย์มั้ย  เรากลัวตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า
พ่อเราเคยเป็น เเละฆ่าตัวตายไปตั้งเเต่ สิบปีก่อน  มันก็เลยฝังใจด้วย