ผมเป็นคนที่เหมือนจะเป็นคนปกติที่ร่าเริงมีชิวตที่ดีแต่จริงๆแล้วผมเสแสร้งเพื่อนมาโดยตลอดชนาดพ่อแม่ผมยังเสแสร้งที่ผมเสแสร้งเพราะไม่อยากให้ทุกคนคิดว่าผม
เศร้าซึ่งมันหนักขึ้นเลื่อยๆเพราะสาเหตุ
พ่อแม่ด่าว่าปัญญาอ่อนบ้างไอควายบ้าง
นะตอนนั้นปิดเทอมอยู่ผมเลยโดดเดี่ยวแบบสุดๆผมเห็นทั้งภาพหลอนเห็นทั้งผี(จริงๆผมไม่เชื่อนะ)นอนไม่หลับโดนพ่อแม่ด่าจนเกิดความคิดในแง่ลบแบบสุด
พอเปิดเทอมกลับเข้ากับทุกคนไม่ได้เลย
ทั้งๆที่แต่ก่อนคุยกับเพื่อนได้ทำกิจกรรรมร่วมกันได้แต่พอโดนสิ่งเหล่านั้นมันทำให้ผมเครียดแบบสุดๆจนมันพูดไม่ออกและ
สิ่งที่แย่ที่สุดคือผมดันเสแสร้งว่าตัวเองยังตลกอีกซึ่งมันทำไม่ได้แล้วจิตใจมันแย่มามากที่จะเล่นตลกทั้งๆที่ตัวเองจะร้องให้มาโดยตลอดจนผมได้ระบายให้พ่อแม่ฟังแต่พ่อแม่ผมดันตอบกลับแบบเฉยๆโดยไม่สนใจผมด้วยซ่ำผมเลยระบายให้เพื่อนฟังบางคนเอาผมไปเล่นตลกบ้างบางคนก็จริงจังแต่มันไม่มีจริงๆเลยคนที่เข้าใจผม
ผมเลยทำได้แค่ร้องให้คนเดียวซึ่งผมเศร้ามากๆจนอยากจะฆตตเลยมันเกิดขึ้นบ่อยมากแต่คำพูดของแม่ของผมทำให้ผมช็อคที่สุดคือ แม่ไม่เชื่อใจลูก คำพูดนี้เอาผมช็อคเพราะผมมีปมเรื่องความเชื่อใจผมเลยด้อยค่าตัวเองเกลียดตัวเองจนไม่อยากทำอะไรอีกเลยตลอดชีวิต