คือเราอยากไปพบแพทย์มาเป็นเดือนสองเดือนแล้วเราพยายามอดทนมาโดยตลอดพยายามไม่ทำร้ายหรือฆตต.เราบอกกับตัวเสมอว่าเดี๋ยวก็ได้ไปพบแพทย์แล้วที่เราไปพบแพทย์ทันทีเลยไม่ได้คือที่บ้านไม่มีใครรู้เรื่องอาการของเราเลยฉะนั้นถ้าเราอยากไปพบแพทย์เราก็ต้องเก็บตังแล้วไปเองจริงๆเราวางแผนไว้แล้วว่าจะแอบไปยังไงแต่มันก็ติดปัญหาเรื่องเงินอยู่ดี้ราไม่รู้ว่สไม่ต้องใช้เงินเท่าไหร่ แล้วตอนนี้เราก็เริ่มจะไม่ไหวแล้วตลอดเวลา4ปีกว่าเราแทบจะไม่เคยระบายปัญหาออกมาให้ใครสักคนฟังเลยมันก็เลยเหมือนทำให้เรายิ่งเก็บกดมากไปอีกแผลเก่ายังไม่หายแผลใหม่ก็มาอีกแล้วเมื่อ1-2ปีก่อนมันยังไม่เท่าไหร่อย่างมากก็แค่ดิ่งตอนกลางคืนไม่ได้มีความคิดจะทำร้ายหรือฆตต.แต่อี1-2หลังมันแย่ลงเหมือนเราที่พยายามว่ายขึ้นมาจากน้ำกลับโดนฉุดให้จมลงไปลึกกว่าเดิมเราพยายามหาความสุขให้ตัวเองพยายามมีความสุขกับสิ่งเล็กๆแต่ยิ่งเรารู้จักตัวเองรู้จักรักหาความสุขให้ตัวเองเราก็ยิ่งเจ็บปวด ด้วยความที่เราอ่อนไหวง่ายแค่มีคนมาตะโกนหรือตะคอกใส่ก็ไม่โอเคแล้วแม่เราดันเป็นคนโมโหร้ายถ้าหงุดหงิดเมื่อไหร่จะไม่ฟังเหตุผลหรือถามอะไรทั้งสิ้นเขาจะด่าอย่างเดียวเราพยายามจะเข้าใจเขาแล้วเพราะที่ผ่านมาเขาต้องทนอยู่กับสามีแย่ๆที่ทำร้ายเขาก็เพราะเราเกิดมายังไม่พอเราในตอนเด๋กต้องมาเห็นพ่อทำร้ายแม่ ทั้งๆที่ความจริงดูเหมือนมีคนอยู่รอบข้างเราแต่เรารู้สึกเหมือนไม่มีใครเลยที่เจ็บที่สุดก็คือตอนที่โดนแม่ด่าเพราะร้องไห้หรือไม่ก็บอกว่ารำคาญ 

เราอยากระบายให้มากกว่านี้แต่มันไม่ไหวเลยเราดิ่งทุกคืนได้แผลทุกคืนตอนกลางวันก็ใช่ว่าจะดีข้างปลากินไม่ลงนอนก็ไม่ค่อยหลับ