ช่วงนึงก็แล้วกัน ผมเป็นคนปกติดีมากๆแบบเฟนลี่กับทุกคนอยู่ๆมาวันนึงผมได้นอนและนอนไม่หลับสองวันซึ่งผมเป็นคนคิดมากแบบมากๆเลยซึ่งสองวันนั้นเป็นวันปิดเทอมแล้วคือผมเป็นคนไม่ชอบอยู่คนเดียวพอผมได้มีเวลาอยู่คนเดียวแล้วมันจะทำให้ผมคิดมากๆแล้วช่วงนั้นผมนอนไม่หลับแล้วตอนมืดเที่ยงคืนผมพยายามนอนแล้วก็นอนไม่หลับซึ่งมันแย่มากๆผมนอนไม่หลับเลยแล้วผมก็ลุกขึ้นมาเล่นคอมแล้วผมได้เห็นเงาที่มาจากหน้าแล้วผมเห็นใครก็ไม่รู้มันคือผมแต่ตัวขาวแบบซีดมากๆแล้ว(ผมเป็นคนเจออะไรน่ากลัวบ่อยมากๆ)หน้าของผมซึดตัวขาวจนหน้ากลัวผมรีบปิดคอมแล้วไปนอนทันทีและผมผมเจออะไรที่น่ากลัวบ่อยมากๆมันทำให้ผมคิดว่าตัวเองเจอแต่อะไรแย่ๆ

และมันทำให้ผมเห็นภาพหลอนซึ่งเป็นลูกตาที่จ้องผมตลอดเวลาและเป็นครั้งแรกที่ทำให้ผมคิดได้ว่าตัวเองปกติดีแล้วหรอที่ผมมีชีวิตปกติแบบนี้และนั่นแหละครับความคิดแย่ๆพ่อแม่ด่าเพื่อนด่าความคิดลบว่าตัวเองล้มเหลวความคิดแย่ๆมาตลอดครึ่งเทอมจนเปิดเทอมมันเปลียดผมไปเลยจริงๆผมเป็นคนมองโลกแง่ดีมากและมันเปลี่ยนผมไปมันกลายเป็นผมมองโลกแง่ร้ายมากๆผมเลยระบายให้เพื่อนคนนึงฟังแบบสั้นๆและเพื่อนคนนั้นบอก ทุกคนก็ต้องมีเหตุผมที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว และนั้นแหละผมมีความคิดนึงผุดขึ้นมาคือ เหตุผมที่จะมีชีวิตอยู่คืออะไร
เพื่อพ่อแม่? ไม่เลย พ่อแม่ด่าผมปัญญาอ่อนบ้างไอขยะบ้างไอไร้ค่าบ้าง
มันกลายเป็นผมเจ็บปวดแบบมากๆและคือ ผมไม่รู้ได้ไงทั้งๆที่ตัวเองโดนด่ามาตลอดขนาดนั้น5ปี ตอนนั้นผมกินข้าวไม่ลง ไม่อยากทำไรเลย ไม่อยากจะมีชีวิต ไม่อยากไรเลยผมร้องให้ทุกวันเลย และผมก็โดนด่าทุกวัน และผมก็หลอกตัวเองหลอกเพื่อนว่าตัวเอง ปกติดี มาตลอด1เดือน ผมโคตรเจ็บปวดมากๆ และผมพอระบายกับเพื่อนคนนั้น ก็เอาแต่คิดว่าผมเล่าเรื่องตลกเค้าก็เอาแต่ พูดเรื่องที่ผมพูดให้มันตลก และทำให้ผมแย่ๆแบบสุดๆแย่แบบ ไม่ทำไรเลย พอวันหยุด วันเสาร์ ผมลืมปิดหม้อข้าวเพราะผมบอกพ่อแม่เข้าห้องก่อนและเค้าก็ได้ยิน แต่เค้าไม่ปิดแถมยังมาด่าว่า แม่ไม่เชื่อใจในตัวลูกเลย คำนั้นทำให้ผมช็อคมากๆ เพราะไม่คิดว่าจะพูดขนาดนี้ทำให้ผมร้องให้หนักขึ้นทุกวัน ลองคิดดูนะครับ จากคนร่าเริ่ง ยิ้มแย้มตลอด คุยกับเพื่อน เพื่อนเยอะ กลับกลายเป็น คนที่ไม่ร่าเริง ไม่ยิ้ม ไร้อารมณ์ ไม่คุยกับใครเลย คุยกับตัวเอง ไม่อยากทำไรเลย เกลียดตัวเองมากๆ โคตรเกลียดทุกคน แต่ได้แค่หลอกตัวเองว่าตัวเองปกติดี และผมลองถามเพื่อนเชื่อใจเราไหมเพื่อนผมตอบ จะเชื่อใจได้ไงคนอย่าง และทำให้ผม จะร้องให้แต่ ผมควบคุมความรู้สึกได้แต่ ทำให้ผม ช็อคมากๆ ทั้งที่ไม่เคยโกหกเลยทั้งพ่อแม่หรือเพื่อน ทำไมพวกเค้าไม่เชื่อใจผมอะ ผมมีปมเรื่องความเชื่อใจทำให้เวลาผมเชื่อใจคนมากๆและเค้าพูดผมงี้มันจะทำให้ผมรู้สึกไร้ค่า คิดว่าตัวเองไร้ตัวตน ต่อจากผมโกหกตัวคือ ผมไม่อยากไปทั้งโรงเรียนไม่อยากอยู่บ้านและเก็บตัวไม่กินข้าวไท่กินอะไรเลย ทำไรก็ไม่ได้หมดแรงเป็นคนเหม่อลอยไม่คิดว่าตัวเองดีพอ
ไม่คิดว่าตัวเองจะมีชีวิตต่อได้ และสิ่งที่แย่ที่สุดในชีวิตผมคือ ผมมีความฝันคืออยากเตะบอลกับเพื่อนและชนะในกีฬาสีผมเตรียมพร้อมและผมพยายามมากๆแบบทำให้ผมเกือบจะกลับมาปกติอีกครั้งผมดีใจมากที่ความคิดแง่ลบมันจะหายไปแล้ว และพรุ่งนี้ผมจะได้ไปเตะบอลกีฬาสี
ซึ่งผมตื่นมาและเจ็บเข่ามากๆจนต้องลามันทำให้ผม คิดคำนึงได้คือ ผมมันล้มเหลว และพอมาอีกวันนึงและทีมผมแพ้
ผมตอนนั้นหน้าคือแย่มากๆแบบยิ้มไม่ออกเลยจะร้องให้ตลอดเวลาเพราะผมเจ็บก่อนเเข่งผทเลยเกลียดตัวเองเศร้าแบบมากๆกว่าแต่ก่อนเข้าไปอีกทั้งๆที่มันจะหายอยู่แล้วและผมไปโรงเรียนผมเอาแต่ก้มหน้าไม่ทำไรเลย จนกลับบ้าน ซึ่งตอนนั้นคือแย่มากๆ ผมร้องให้หนักมากๆเพื่อนผมถามว่าเป็นไร ผมเอาแต่ตอบว่าไม่เป็นไร ทั้งๆที่ตัวเองจะร้องให้และเศร้ามากๆขนาดนั้นอยู่แล้วและคำนี่คือ ล้มเหลว มันขึ้นอยู่ในหัวผมตลอดเวลามันจะนึกได้ตลอดเวลาที่ผมจะพูด
ผมมองโลกในแง่ร้ายแบบทวีคูณ พอไปอีกวันผมพยายามกลับไปเป็นคนเดิมซึ่งผมกำลังคุยกับคนๆนึงอยู่และทุกคนก็เอาแน่ทำตัวเหมือนผมไร้ตัวตนเหมือนอากาศทั้งๆที่ผมคุยกันอยู่ ผมเอาแต่คิดว่า ล้มเหลวชีวิตนี่ล้มเหลว และพอผมถามว่าผมอยู่นี่นะเพื่อนผมก็เอาแต่ตอบ เอ้านายอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ มันทวีคูณความเศร้าแบบมากๆผมคิกจะฆ่าตัวตายเลย แบบไม่เหลืออะไรแล้วชีวิตพังทลาย ความฝันก็ทำไม่สำเร็จ รู้ไหมครับ เพื่อนๆผมทุกคนต่างมีความสุขบางคนมีแฟน บางคนมีเพื่อนที่เข้าใจกัน บางคนได้ทำตามตวามฝัน แต่ผมคนเดียวในห้องที่แย่ขึ้นแบบหน้ามือเป็นหลังมือ ผมอยากจะไปหาหมอแต่พอผมพูดให้พ่อแม่ฟังเค้ากลับเอาไป ล้อ เป็นเรื่องตลก แค่นี่แหละครับ ผมเหนื่อยผมอยากมีเพื่อนผมอยากมีคนที่เข้าใจผมผมอยากให้ทุกคนมองผมสักครั้งก็ยังดี ขอแค่ครั้งเดียวก็ยังดี