สวัสดีครับ เราอยากมีเรื่องปรึกษาว่าเพื่อนๆเคยเป็นแบบนี้กันบ้างหรือเปล่า ก่อนอื่นต้องออกตัวก่อนนิดนึงว่าตอนนี้เราเรียนที่มหาลัยชื่อดังแถวเชียงใหม่เพิ่งเป็นนักศึกษาปีหนึ่งเลยแหละครับ ก่อนหน้านี้เรียนที่กทม.มา เพื่อนๆที่กทมมีคนมาเรียนมอนี้น้อยมาก ส่วนมากอยู่ฬ มธกันหมด เราเข้ามาเรียนที่นี่เพราะอยากเปลี่ยนบรรยากาศ เบื่อรถติด อยากลองใช้ชีวิตคนเดียวซึ่งครอบครัวก็อนุญาตครับ ให้เรียนที่นี่โดยปราศจากข้อขัดแย้งแม้ว่าจะเป็นคณะที่พวกเขาไม่โอเค(แต่เป็นคณะที่เราชอบครับแต่เขาก็เปิดใจ) เราในช่วงแรกๆเราเข้าร่วมกิจกรรมหลายอย่างเลยครับ ไม่ว่าจะเป็นของมอเอง ขอบคณะเอง หรือกระทั่งของชมรมเอง แต่ทุกครั้งที่เราทำมันก็เป็นแค่ความสุขชั่วครู่เมื่อเรากลับมาห้องมันก็รู้สึกเหงาและโดดเดี่ยวมาก เพื่อนที่อยู่กลุ่มด้วยกันไม่มีการแฮงค์เอาท์ไม่ว่าจะกินข้าวตอนเย็น เดินห้างหรือกิจกรรมเอาท์ดอร์ต่างๆ บอกตามตรงคิดถึงเพื่อนที่กรุงเทพมากครับ เราเข้าใจว่ามันอาจจะเป็นแค่ช่วงแรกๆแต่เรามาเรียนที่นี่ได้เข้าเทอมที่2ละครับ ความรู้สึกนี้ก็ยังไม่หมดไป รู้สึกว่าเรามีเพื่อนเพียงเพราะไว้สื่อสารในเรื่องของการเรียนเท่านั้น กิจกรรมทางสังคมไม่มีเลยครับ บางครั้งเราก็คิดหรือเพราะเรามาไกลหรือเพราะเราไม่พยายามที่จะเข้าหาพวกเขา แต่ทุกครั้งที่เราชวนไปกินข้าว ส่วนมากก็ปฏิเสธครับ ชาบูก็บอกไม่มีตังค์ซึ่งอันนี้ก็เข้าใจได้ครับเพื่อนอาจจะไม่มีหรือไม่ชอบ เรารู้สึกว่ากิจกรรมกับบุคคลที่สามเราน้อยลงไปเรื่อยๆ ทุกวันนี้แทบจะเป็นซึมเศร้าไปหมด มีครั้งหนึ่งไม่โอเคเลยครับ คือพวกเรานัดอ่านหนังสือกัน ซึ่งปกติถ้าเราไม่ว่างเราก็ควรที่จะบอกล่วงหน้าใช่ไหมครับ แต่เพื่อนที่นี่คือไม่ใช่เลย..ไม่มีมีการบอกล่วงหน้า ถ้าไม่ถามก็ไม่ส่งข้อความมาบอก(เอ้อ ลืมบอก..กลุ่มพวกเรามีกัน10คนครับ) ตอนนัดกันครั้งแรกบอกจะมาทุกคนพอถึงวันจริงๆมากันแค่3คน(รวมเราด้วยครับ) โดยที่อีก7คนไม่มีการตอบสนองอะไรเลย เขาเทคแอคชั่นแค่ว่าขี้เกียจเลยไม่ไป เฮ่อ..ทำไงดีครับทุกคน เราอยากมีเพื่อนบ้างจัง อยากปาร์ตี้ ทุกวันนี้แค่ระบายให้แม่ฟังน้ำตาก็ไหลแล้วครับ แม้แต่บางทีเรามองไปไหนก็ดูทุกคนมีกลุ่มที่ดีไปหมด หรือบางทีแค่คิดถึงตอนที่ตัวเองเคยมีความสุขกับเพื่อนมอปลายน้ำตาก็ไหลแทบหยุดไม่ได้ละครับ รู้สึกแย่ชะมัด เราควรทำยังไงดีครับ ซิ่วหรืออะไรดี ถ้าซิ่วก็ไม่อยากทำเท่าไหร่เนื่องจากเราชอบสาขานี้มากๆ แต่ถ้าไม่ซิ่วก็ลำบากใจมากครับเครียดเรื่องเรียนแต่ไม่รู้จะผ่อนคลายอย่างไรเลย บางครั้งเราอยากสังสรรค์บ้างแต่กลับต้องนอนอุดอู้ที่ห้อง..เราพยายามบอกตัวเองนะครับ ว่าความสุขมันสร้างได้ด้วยตัวเรา แต่บางครั้งถ้ามีคนทำสิ่งนั้นร่วมกับเราความสุขมันก็มีกว่าที่เป็นอยู่ พอย้อนกลับไปช่วงมอปลาย กินข้าวกับเพื่อนได้ดิ๊บท้อคเรื่องราวๆต่างๆพอย้อนกลับมาตอนนี้คนกินข้าวด้วยแทบจะไม่มี..แม้กระทั่งตอนที่กินกับเพื่อนเราก็ไม่รู้จะทำตัวยังไง เพราะเราแทบจะไม่สนิทกันเลยครับไม่รู้ว่าพูดแบบไหนจะโอเคหรือไม่โอเคได้แต่รับฟังแต่ไม่เคยได้พูดคุยอะไรด้วยเลย