คือสวัสดีค่ะ เรามีเรื่องทุกข์ใจตลอดมาตั้งแต่ตัวเองจำความได้เลย ว่าเรื่องพ่อกับแม่ เรารู้นะคะว่าเขารักเรา แต่บางอย่างมันทำให้เรากลายเป็นเด็กเก็บกดและก็ไม่ค่อยอยากจะพูดค่ะ  ซึ่งเรื่องแรกเลยเรื่องการบังคับเราค่ะ มันหลายหัวข้อมากเรื่องการบังคับ อย่างแรกบังคับให้กลับบ้าน ไม่ให้ไปไหน แม้กระทั่งเราเลิกเรียนอะค่ะ เราก็อยากไปกับเพื่อนบ้างเพราะตั้งแต่ย้ายขึ้นม.4มาไม่ได้เจอเพื่อนเพราะช่วงโควิด และก็มันไม่ได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นเลยต้องพูดแบบนี้เลย วัยรุ่นทุกคนใครๆก็อยากจะอยู่กับเพื่อน กับเพื่อนในที่นี้ไม่ได้เถลไถลอะไรนะคะ แค่ไปกินข้าวกินหมูทะด้วยกันแค่นี้อะค่ะ ไม่ได้เลย แม้จะขอไปนอนบ้านเพื่อนยังไม่เคยได้ไปเลย ขอไปไหนก็ไม่เคยจะให้ไปเลยค่ะ ไม่ว่าจะใกล้หรือไกลไม่เคยเลย เราต้องดื้อออกไปเลย เรายอมรับว่าช่วงวัยรุ่นเราแทบไม่ได้ทำอะไรหลายๆอย่างกับเพื่อนเลย  เรื่องที่สองเขาไม่ทำตามที่สัญญาค่ะ เขาพูดอะไรให้เราฟัง เขาทำให้เรามีความหวังแต่ไม่ได้ทำสิ่งนั้นให้เรา อย่างเช่นเราอยากได้ไอแพดมากๆเพราะเราต้องทำงานและใช้วาดรูปในการทำงาน เขาซื้อให้เรานะคะ แต่เขาก็เอาไปจำนำโดยไม่ถามเราสักคำว่าเราจะได้ทำงานไหมเราจะอะไรไหม เราเสียใจมาก เรื่องวันเกิดเราก็เหมือนกันค่ะ เราขอเขาแบบขอล่วงหน้าเลยนะคะล่วงหน้าเดือนกว่าเลยด้วยซ้ำว่าขอไปนอนหอเพื่อนเพราะเราจะไปถ่ายรูปและจัดวันเกิดด้วยกัน เขายังไม่ให้เลยค่ะ แม้กระทั่งในฐานะวันเกิดเรา แต่เราดื้อไปนะคะ 3วันก่อนวันเกิด จนถึงวันเกิดเราเรากลับมาบ้าน เรากะจะมาอยู่กับที่บ้านเออเพราะเป็นวันเกิดอะเนอะ ไม่มีเค้กไม่มีอะไรไม่เป็นไรเลยนะคะ แต่อันนี้แม้กระทั่งคำว่า สุขสันต์วันเกิด ยังไม่ออกจากปากพวกเขาเลยค่ะ วันนั้นเราเฟลมากนอกจากคำอวยพรจากคนรักที่ไม่ได้แล้ว ครอบครัวก็ไม่ได้เหมือนกัน แล้วก็เรื่องมหาลัยเราดรอปมาปีนึงเนื่องจากผลกระทบการเงินจากโควิดอะเนอะ เราบอกเขาแล้วว่าเออจะลงทีนี้ๆ เราอยากเรียนมากๆ ทั้งๆที่เขาพูดว่าอยากเรียนอะไรเรียนเลยซัพพอร์ตเอง แต่พอเวลานี้ เขาให้เราดรอป เนื่องจากดา้นการเงินเราพอเข้าใจนะคะ แต่บางทีเขามาพูดให้ความหวังและตัดกำลังใจไปเลย เรื่องนี้เราโคตรเสียใจเลย เขาเป็นคนที่ชอบโทรจิกตลอด เราเข้าใจนะคะเขาเป็นห่วงแต่ในมุมของเราเราไม่ชอบการกระทำโทรจิกที่สุดเลยค่ะ เราไม่รู้จะทำยังไงเก็บไว้ในใจตลอดเลยค่ะเราพูดเขาก็จะหาว่าเราเถียง เราทำอะไรเราแค่ขัดคำสั่งเขานิดเดียว เขาก็จะว่าเราด่าเราโกรธเรา ทั้งๆที่เขาไม่เคยถามความรู้สึกเราเลย เราเก็บคนเดียวมาตลอดร้องไห้คนเดียว บางเหตุผลเราเข้าใจได้แต่เราก็อยากให้เขาเข้าใจเราเหมือนกัน เพราะเราเป็นเด็กที่เก็บกด ย้ำคิดย้ำทำ คิดมาก ฟุ้งซ่าน มันจะหนักตรงนี้ เราไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ