สวัสดีค่ะ เรามีปัญหาอยากปรึกษา
ต้องขอโทษนะคะที่อาจจะพิมพ์วนไปมา ไม่รู้เรื่อง
แต่ตอนที่พิมพ์ เราไม่สามารถพิมพ์ให้ออกมาดีได้จริงๆค่ะ


เรารู้สึกเกลียดตัวเอง เกลียดทุกอย่างตั้งแต่รูปร่างหน้าตานิสัยความสามารถ
อ้วน เตี้ย ไม่น่ารัก เรียนไม่เก่ง ไม่มีความสามารถ ทำอะไรก็ไม่ได้ ไม่มีอะไรดีเลย
คำพวกนี้มันฝังอยู่ในใจตลอดเวลา จนความอ้วนมันเป็นปมด้อยไปแล้ว


เคยแอบชอบคนๆนึง แล้วโดนเพื่อนว่า "หน้าแบบนี้อ้วนแบบนี้เหรอ ไม่มีทางหรอก"
แม้แต่คนในครอบครัวก็เหมือนจะเห็นเป็นเรื่องสนุกปาก
เราเคยป่วยจนทานข้าวไม่ได้ เลยเล่าให้แม่ฟังค่ะ แต่คำแรกที่แม่ตอบกลับมาคือ “ก็ดีแล้วนี่จะได้ผอมๆ”
เรารู้สึกแย่มากจนคิดว่า งั้นตายไปเลยดีมั้ย


คนอื่นคงอาจจะคิดว่า แล้วทำไมไม่ลดน้ำหนัก ไม่เปลี่ยนตัวเองล่ะ เราอยากค่ะ แต่ก็เหมือนไม่อยาก เพราะจะตอกย้ำตัวเองอยู่ตลอดว่าหน้าอย่างนี้น่ะเหรอ โง่แบบนี้ ไม่มีอะไรดีแล้วจะไปทำอะไรได้ ไม่มีแรงบันดาลใจ ไม่มีเป้าหมายอะไรทั้งสิ้น มันไม่มีความหวัง จนหลายครั้งอยากตายให้มันพ้นๆไป

เรารู้ตัวเองว่ามีอาการซึมเศร้า และเคยพบหมอ แต่ยาแทบไม่ได้กิน เพราะมันทำให้อยากอาหาร เลยโดนแม่ว่า โดนดูถูกเรื่องอ้วนอีก เลยทำให้ไม่กินยาเลยค่ะ เราอยากหยิบมีดมากรีดวันละหลายครั้ง แต่ยังห้ามไว้ เคยขับรถมอเตอร์ไซค์แล้วคิดแต่เรื่องแย่ๆจนร้องไห้ทั้งๆที่ขับรถ หรือใจลอยจนเกือบโดนชนหลายครั้งแล้ว


เหมือนชีวิตอยู่ตัวคนเดียว ทั้งๆที่รู้ว่าครอบครัวก็รักเรา แต่ไม่เคยเข้าใจจริงๆว่าทำไมชอบดูถูกหลายๆเรื่อง จนพาลคิดไปหมดว่าไม่เหลือใครทั้งนั้น ตีตัวเองออกจากกลุ่มเพื่อน และต้องใช้ความพยายามมากที่ต้องทำตัวให้เหมือนปกติเวลาไปเรียนหรือเวลาคุยกับแม่ ไม่อยากให้ใครรู้ว่าหนูมันแย่ มันเป็นแบบนี้ และมันก็ทำให้ยิ่งเกลียดตัวเอง มันอึดอัด แต่ไม่รู้จะทำยังไงให้ความคิดแย่ๆมันหายไป หรือลึกๆก็รู้อยู่ แต่ไม่ทำและทำไม่ได้เลย ไม่อยากอยู่ อยากหายไป

เราเกลียดชีวิต เราไม่อยากทำอะไร ได้แต่นอนเฉยๆ แต่ก็เกลียดที่เป็นแบบนี้ ไม่ยอมทำอะไร ทั้งๆที่มีงาน มีหนังสือต้องอ่าน รู้ตัวเองว่าต้องทำ แต่มันทำไม่ได้เลย มันเหมือนจะบ้าอยู่ตลอด อยู่ดีๆก็อยากกรี๊ด เดี๋ยวก็ร้องไห้ เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็แย่

ที่แน่ๆคือ ตอนนี้เราอยากหายไปจากโลกนี้จริงๆ..