ลัทธิตันตระ ถือว่า การฝึกเพื่อการบรรลุคือการ เสพสุขทางโลกมากๆ เสพกามมากๆ เข้าข่ายสุดโต่งทางสายหย่อนยาน  เมื่อเสพกิเลส เสพตัณหามากๆๆๆ ถึงจุดๆหนึ่งจะเกิดความเบื่อหน่าย และปล่อยวางไปเอง

ท่านคิดยังไงครับ การทำตัวสุดโต่งแบบสุขนิยม ปล่อยให้ไหลไปตามกิเลส แล้วจะบรรลุเอง ท่านว่ามันทำได้จริงไหมครับ?