เนื่องด้วยดิฉันเริ่มเรียนปฏิบัติภาวนาจากแนว ยุบหนอ-พองหนอ   
เวลาเดินจงกรม หรือจะทำอะไรก็กล่าวเช่นนั้นในใจ เช่น ยกเท้าหนอ ล้างจานหนอ

แต่ต่อมาศึกษาแนวปฏิบัติที่ใช้พุทโธ ในการกำหนดลมหายใจ
ซึ่งแนวนี้เวลานั่งสมาธิจะกำหนดง่ายกว่า เพราะไม่รู้สึกพะวงกับอาการพอง-ยุบของท้อง จึงเปลี่ยนมาเป็น กำหนดลมหายใจแบบ พุทโธ

แต่เวลากำหนดรู้การกระทำอื่นๆ รวมทั้งการเดินจงกรม ไม่ได้ใช้พุทโธ  แต่กำหนดตามกิริยาอาการแบบเดิม
จึงเป็นการปฏิบัติแบบผสมผสาน

***** ดิฉันขอเรียนถามผู้รู้ หรือผู้มีประสบการณ์การปฏิบัติว่า ท่านคิดเห็นอย่างไร กับแนวทางผสมผสานแบบนี้ *****
          ขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับความคิดเห็นค่ะ