ลิ้งค์ ตอนที่ 1 http://ppantip.com/topic/31788388
ลิงค์ตอนที่ 2 http://ppantip.com/topic/31826247
ลิงค์ตอนที่ 3 http://ppantip.com/topic/31845360
ลิงค์ตอนที่ 4 http://ppantip.com/topic/32135080


Chapter 5 ไม่อาจตัดใจ

    ไอนันนาฟื้นขึ้นมาก็รับรู้ได้ว่า โดนนำกลับมาจองจำในสถานที่เดิม สถานที่ที่มีเพียงความกว้างใหญ่และอ้างว้าง นี่คือสถานที่ที่มีนางเพียงลำพังผู้เดียว หามีผู้อื่นไม่
“ม้าย!”นางตะโกนออกไป จนเสียงสะท้อนดังก้องกังวานไปทั่วทั้งปราสาท
“ปล่อยข้าออกไปมาทารัส ปล่อยข้า”ไอนันนาวิ่งไปยังประตู ซึ่งเป็นระยะทางที่ไกลทีเดียว
“ข้าจะไม่ยอมโดนกักขังอีกต่อไป”นางหายใจอย่างเหนื่อยหอบเมื่อวิ่งมาได้ครึ่งทาง สายตามองไปที่ประตูซึ่งเป็นจุดหมายที่จะต้องไปให้ถึง
“เวทมนต์ใดที่เป็นกุญแจเปิดประตูนี้”ไอนันนาถามตัวเอง
นางเคยพยายามท่องมนต์ตราแห่งการเปิดประตูหลายบทเพื่อใช้เปิดประตูนี้ ทว่า ไม่มีมนตราบทใดที่จะทำให้มันถูกเปิดออก
“มนต์บทใดกัน”ไอนันนามองไปที่ประตู ยืนนิ่งเพื่อใช้ความคิด และทบทวนมนตราต่างๆ
“ลองมนต์บทนี้ก็แล้วกัน”นางร่ายมนต์บทที่หวังว่าจะช่วยเปิดประตู

“ยะคาคานา ยะคาฮะฮิล ฮัททาคาอัล” ‘ประตูจงเปิดด้วยมนตราที่สามารถไขขานได้กับทุกทวาร’ สิ้นเสียงนาง แสงของพลังเวทย์ก็วิ่งตรงไปยังประตู และมลายไปพลันเมื่อกระทบกับประตูพลังเวทย์ของมาทารัส
แม้มนต์บทนี้สามารถใช้เปิดประตูได้ทุกบาน แต่กลับไร้ผลกับประตูที่อยู่ตรงหน้า
“ไม่มีทางที่ข้าจะออกไปจากที่นี่ได้หรือไร”ไอนันนาเดินตรงไปยังประตู หวังจะพังมันออกไป
“ปล่อยข้า ปล่อยข้า”เสียงของนางดังก้องไปทั่ว เมื่อพยายามสักเท่าไหร่ก็ดูจะไม่เป็นผล
    มาทารัสยืนอยู่บนยอดปราสาท เสียงของไอนันนาดังก้องไปทั่วบริเวณ รู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่านางนับร้อยพันเท่า แต่นางคงไม่รู้

แม้นผู้โง่เขลาที่สุด ..ยังรับรู้ถึงพลังความรักที่เขามีต่อนาง
แม้นผู้ที่ดวงตามืดบอด ..ยังสัมผัสได้ถึงความจริงใจของเขา
แต่แล้วเหตุใดเล่า นางจึงไม่สัมผัส ไม่รับรู้
    สายตาของมาทารัสทอดมองไปยังอาณาจักรของเหล่าพ่อมดแม่มดขาว และกำลังคิดว่าจะจัดการกับอาณาจักรนั้นเช่นไร

ไกออตัส ดินแดนแห่งพลังเวทย์ขาว
ดินแดนที่นางหวงแหน
เพื่อดินแดนแห่งนั้น นางยอมสละสิ้นทุกอย่าง

“เพื่อไกออตัส เจ้าจักทำทุกๆ อย่าง ..เจ้าทำได้แม้กระทั่งทรยศข้า”มาทารัสกำมือเข้าหากันแน่น รู้สึกคับแค้นใจเมื่อตระหนักว่าสำหรับนางแล้ว อาณาจักรไกออตัสสำคัญกว่าสิ่งใด
    ในเมื่อเขารักเกินกว่าจะทำให้นางเจ็บปวด เช่นนั้นเขาก็คงต้องเอาความโกรธแค้นทั้งหมดไปลงกับสิ่งที่นางรักยิ่ง
“เจ้ามาที่นี่เพื่อถูกจองจำ เพียงเพราะต้องการจะปกป้องอาณาจักรและราษฎรอันเป็นที่รัก ในเมื่อเจ้ารักมันมากกว่าข้า ข้าก็จะทำลายมันซะ สิ่งใดที่เจ้าให้ความสำคัญและรักยิ่ง สิ่งนั้นคือสิ่งที่ข้าเกลียดชังยิ่ง ข้าเกลียดทุกสิ่งอย่างที่เจ้ารักมากว่าข้า”มาทารัสพูดกับตัวเอง
“อาณาจักรและราษฎร คือสิ่งที่ทำให้เจ้าทรยศต่อข้า ..ถึงเวลาแล้วที่ข้าจะต้องเอาคืนกับพวกมัน”พูดจบเขาก็แปลงร่างเป็นนกอินทรีย์โผบินไปบนท้องฟ้า มุ่งหน้าไปยังอาณาจักรของเหล่าพ่อมดแม่มดขาว
    เพียงแค่มาทารัสบินผ่าน อาณาจักรเบื้องล่างก็ราวต้องคำสาป ทุกสิ่งอย่างที่สีสันสวยงามกลับกลายเป็นสีดำ ผู้คนที่ยิ้มแย้มพลันตกอยู่ในความเศร้า อยู่ในห้วงทุกข์
“ด้วยคำสาปแห่งข้า ขอสาปแช่งให้อาณาจักแห่งนี้ต้องตกอยู่ในห้วงแห่งวิกฤตกาล ผู้คนจงมีจิตใจที่ดำมืด ทั้งอาณาจักรจงอย่าได้พบกับความสุขอีกเลย”

คำสาปแห่งมาทารัส ..คำสาปแห่งผู้มีพลังเวทย์ที่แกร่งกล้า
เขาคือผู้ที่อยู่เหนือทุกสรรพสิ่ง
ทว่า ..มีเพียงความรักของนางที่อยู่เหนือเขา
*___________________________________________*
    การกระทำของมาทารัสได้เข้าถึงหูของไอนันนา จากคำบอกเล่าของไมร่า ที่ต้องการจะให้ไอนันนารู้สึกเจ็บปวด
การที่นางมาที่นี่เพื่อรับโทษจากเขา เพราะต้องการให้เขาปราณีอาณาจักรและผู้คน ทว่า มาทารัสกลับฉวยโอกาสกักขังและทำลายอาณาจักรของนางไปในตัว
“ท่านมันโฉดชั่วยิ่งนัก มาทารัส”ไอนันนาสุดจะคับแค้นใจ
“เขาคงเอาคืนที่เจ้าเคยทรยศ ตอนนี้เมื่อโดนทรยศบ้าง เจ้าคงโกรธน่าดูซินะ”ไมร่าเย้ยหยัน
“ปล่อยข้าออกไป”ไอนันนาระเบิดความโกรธ พลังกระจายไปทั่ว
“ข้าปรารถนาจะปลดปล่อยเจ้า เพราะข้าไม่อยากให้เจ้าต้องอยู่ใกล้ๆ ท่านมาทารัส แต่นี่ข้าเองก็จนปัญญา ผู้เดียวที่จะปล่อยผู้ที่ถูกกักขังอยู่ในนี้ให้ออกไปได้ มีเพียงท่านมาทารัสเท่านั้น”ไมร่าบอกขณะที่ส่งอาหารลอดผ่านช่องด้านล่าง ซึ่งกว้างพอส่งอาหารผ่านเท่านั้น
    คราวก่อนที่ไมร่ากลั่นแกล้งไม่ให้ไอนันนาได้กินอะไร คราวนั้นมาทารัสได้ลงโทษนาง โดยสาปให้ไม่สามารถกินอะไรได้สามวัน เพื่อให้ได้รับรู้ถึงความหิวโหยเฉกเช่นที่ผู้เป็นที่รักของเขาได้รับ ด้วยเหตุนี้ไมร่าจึงไม่กล้ากลั่นแกล้งให้ผู้ถูกจองจำต้องหิวอีก

    ไอนันนามองที่ช่องว่างซึ่งไมร่ากำลังใช้เป็นช่องส่งอาหาร ทันใดนั้นความคิดวูบหนึ่งก็เข้ามา และไม่รอช้าไอนันนาได้แปลงกายเป็นแมลง บินผ่านช่องนั้นออกไป
“แต่ก็อย่าเพิ่งดีใจไป ท่านมาทารัสหมดรักเจ้าไปแล้ว สิ่งที่เขามีให้เจ้ามีเพียงความแค้นเท่านั้น”ไมร่ายังคงพูดต่อไปโดยหารู้ไม่ว่า อีกฝ่ายได้จำแลงกายหนีไปแล้ว
“อาณาจักรของเจ้าจักต้องย่อยยับ เพราะพลังแห่งความโกรธแค้นของท่านมาทารัส เขาจะระบายความบ้าคลั่งลงที่อาณาจักรไกออตัสของเจ้า รู้อย่างนี้แล้ว เจ้าก็คงแทบจะกระอักเลือดเลยใช่ไหม”ไมร่าสัมผัสได้ถึงความเงียบซึ่งผิดปกติวิสัย ไอนันนาไม่เคยเงียบงันแบบนี้
“ทำไม ..โกรธจนพูดไม่ออกเลยหรือไร”นางนิ่งรอฟังคำตอบ ทว่า ยังคงไร้เสียงใดๆ
    ไอนันนาซึ่งแปลงเป็นแมลง ได้บินออกมานอกปราสาทเป็นที่เรียบร้อย นางค่อยๆ กลายร่างสู่สภาพปกติก่อนจะเรียกไม้กวาดประจำตัวออกมา
“ไม้กวาด จงพาข้ากลับอาณาจักรเดี๋ยวนี้”สิ้นคำ นางก็นั่งลงบนไม้กวาดแล้วพากันโบยบินขึ้นสู่ท้องฟ้า
    ส่วนทางไมร่านั้นรู้สึกฉงนใจ เมื่อพูดๆ ไป แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ กลับมา
“นี่ ..ยังฟังข้าอยู่หรือเปล่า”ไมร่าถาม
“ข้าถามว่ายังฟังอยู่ไหม”นางเริ่มโมโหที่อีกฝ่ายนิ่งเงียบไปเช่นนี้
“เงียบจนผิดปกติเกินไปแล้ว”ไมร่าเริ่มนึกถึงแมลงที่บินออกมาเมื่อครู่
“หรือว่า ..”เมื่อคิดได้ดังนั้นนางก็รีบตามออกไปทันที
    ไอนันนาขี่ไม้กวาดไปไกลลิบตา จากระยะที่ไกลห่างนั้น ไมร่าจึงเห็นร่างของนางที่มองแทบไม่ชัด
“นั่นมัน ..”ไมร่ามองไอนันนาที่ไกลออกไปเรื่อยๆ ด้วยความเจ็บใจ
“มารยาเจ้าเล่ห์อย่างนี้นี่เอง จึงสามารถจองจำท่านมาทารัสไว้ได้ แต่อย่านึกว่าจะหนีข้าได้”นางพูดย้ำกับตัวเองก่อนจะเรียกไม้กวาดคู่ใจออกมา
“ไม้กวาด จงบินตามไป”ไมร่าบอกกับไม้กวาด เพื่อให้ไม้กวาดพาติดตามผู้ที่กำลังหลบหนี

*___________________________________________*

    มาทารัสมองแม่มดที่บินมาทางเขาแล้วก็ต้องประหลาดใจ ..สงสัยว่าไอนันนาหนีออกมาได้อย่างไร เวทมนต์ของนางจะแกร่งขึ้นเพียงระยะเวลาสั้นๆ ได้หรือ
“เจ้าออกมาได้อย่างไร”เขาถาม
    ไอนันนาไม่ตอบ แต่กลับมองลงไปยังอาณาจักรเบื้องล่าง ที่คลาคล่ำไปด้วยความมืดดำและคำสาปชั่วร้าย
“ท่านทำอะไรกับคนของข้า ..กับอาณาจักรข้า”ไอนันนามองมาด้วยความโกรธ ..โกรธที่เขากล้าทำลายอาณาจักรอันเป็นที่รักของนาง
“สาปแช่ง ข้าสาปที่นี่ให้มีเพียงความชั่วร้ายและดำมืด ผู้คนในอาณาจักรนี้จะเกลียดแค้นชิงชังกันเอง ทั่วทั้งอาณาจักรจะมีเพียงความชั่วร้าย”มาทารัสกล่าวด้วยน้ำเสียงพึงพอใจ
“ท่านมันชั่วช้าที่สุด”สายตาของไอนันนาผิดหวัง และหมดซึ่งศรัทธาในตัวเขา
“อย่ามองข้าเช่นนั้นมิเรียน ข้าทนไม่ได้กับสายตาแบบนั้น”มาทารัสไม่อาจทนรับสายตาที่หมดเยื่อใยของนาง
“ข้าเกลียดท่าน เกลียดท่านที่สุด”
    ทันทีที่ได้ฟังเขาก็นิ่งไป ความเศร้าเสียใจจากวาจานั้นส่งผลให้อาณาจักรเบื้องล่างมีความดำมืดมากยิ่งขึ้น
“ข้าจะบอกให้อย่างหนึ่ง ..”มาทารัสมองสบตานางนิ่ง
“อาณาจักรแห่งนี้จะมีเพียงกลียุค หากเจ้าเกลียดข้า คำสาปจะยิ่งเพิ่มพูนด้วยความเกลียดแห่งเจ้า สุดท้ายแล้ว หากที่นี่ต้องกลายเป็นนรกบนดินก็ด้วยเจ้า หาใช่ข้าไม่”
“ท่าน”ไอนันนาพูดอะไรไม่ออก รู้สึกตันไปหมด

“เจ้าโกรธข้าก็ได้แต่ห้ามเกลียด เพราะข้ารับความเกลียดของเจ้าไม่ได้”น้ำเสียงเขาเจ็บลึก
“ก็ได้ ข้าจะไม่เกลียดท่าน แต่ได้โปรดถอนคำสาปด้วย”ไอนันนาพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบเพื่อหว่านล้อมให้เขาถอนคำสาป
“ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเจ้ามิเรียน ..ทุกอย่าง”มาทารัสย้ำกับนางผู้กำหัวใจของเขาไว้
“เพียงแค่เจ้ารักและจริงใจต่อข้า คำสาปก็จะมลายหายไป ขอเพียงความรักจริงของเจ้าเท่านั้น และในทางกลับกัน หากเจ้าไม่อาจรักข้าได้ หรือคิดทรยศต่อรักของข้าแล้วไซร้ ที่นี่จะตกอยู่ใต้ความมืดตลอดกาล”
“ท่านมัน..”ไอนันนารู้สึกคับแค้นใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
    เมื่อมองลงไปยังอาณาจักรเบื้องล่างนางก็เศร้าใจยิ่งนัก และไม่รู้ว่ามีทางใดที่จะช่วยให้อาณาจักรกลับคืนสภาพดังเดิม

“กลับกันได้หรือยัง”มาทารัสถาม เมื่อเห็นอีกฝ่ายอาลัยอาวรณ์ต่ออาณาจักรที่ต้องคำสาปนี้
“ท่านเลวร้ายกว่าที่ข้าคิด”ไอนันนามองเขาด้วยความเกลียด และความโกรธที่มากพอกัน
“ทุกครั้งที่เจ้าโกรธ ข้าอยากจะให้เจ้าดูอาณาจักรเบื้องล่างไว้ เผื่อมันจะทำให้เจ้าลดความโกรธลงได้บ้าง”เขาบอก พร้อมทั้งมองอาณาจักรที่ดูเหมือนจะดำมืดมากขึ้น เพียงเพราะอารมณ์เคืองแค้นของไอนันนา
    ทางด้านไมร่า ได้แต่เฝ้ามองทั้งสองด้วยความอิจฉา ทุกครั้งที่พวกเขาใกล้กันนางสัมผัสได้ถึงการสูญเสีย
ยิ่งสองคนนั่นใกล้กัน ความรักของมาทารัสก็ยิ่งเพิ่มขึ้น เขากำลังจะลืมเลือนความเจ็บปวดที่ผ่านมา แล้วกำลังจะถลำสู่ความผิดพลาดอีกครั้ง
“ประวัติศาสตร์กำลังจะซ้ำรอย ท่านก็ยังจะยอมให้มันเป็นเช่นเดิมอีกใช่ไหม”ไมร่าเฝ้ามองด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ที่มาทารัสไม่เคยสนใจใยดีนางแม้สักครั้งเดียว

*___________________________________________*