ลิ้งค์ ตอนที่ 1 http://ppantip.com/topic/31788388
ลิงค์ตอนที่ 2 http://ppantip.com/topic/31826247


Chapter 3 โทษทัณฑ์ที่ไม่ได้ก่อ

    ไอนันนานั่งพับเพียบอยู่บนพื้นห้องโถงโล่งกว้าง หมดเรี่ยวแรงที่จะขยับกายด้วยซ้ำ นางค่อยๆ ล้มตัวลงนอนราบไปกับพื้น เปลือกตาค่อยๆ ปิดลง
    ไอนันนาถูกจองจำไว้เกือบเจ็ดวันแล้ว มองไปทางไหนก็มีแต่ความอ้างว้าง ไร้ซึ่งผู้คน ไร้ซึ่งสิ่งใด สิ่งต่างๆ รอบกายทำให้นางรู้สึกถึงความโดดเดี่ยว

นี่คือความรู้สึกเดียวกับที่มาทารัสเคยรู้สึก ..คือความทรมานเดียวกับที่มาทารัสเคยได้รับ
ความเกลียดแค้นของเขา ..กลับเป็นนางที่รับไว้
แต่เพื่อราษฏรและอาณาจักร ..นางจักยอมแบกรับไว้ทุกอย่าง

“ท่านพี่มิเรียน ข้าจะยอมเป็นผู้เสียสละเฉกเช่นท่าน”ไอนันนาพูดกับตัวเอง
“แต่ข้าไม่มั่นใจว่าความแค้นของมาทารัส จะเลือนหายเพราะการล้างแค้นที่แสนสั้น ข้าคงต้องสิ้นใจในไม่ช้า”มาทารัสไม่ปราณีแม้แต่น้อย อาหารสักมื้อก็ไม่ยอมให้แตะ แล้วนางจะทนอยู่ได้นานเพียงใด
บางทีคำว่าตลอดกาลมันคงอยู่ไม่ไกลเกิน ..นางอาจจะตายในเร็ววัน และเมื่อนั้นพันธนาการต่างๆ ก็จะหมดสิ้น

“ข้ารู้แล้วว่าทำไมท่านไม่สาปข้าให้กลายเป็นหินไป เพราะหากเป็นเช่นนั้นข้าก็คงไม่ทุกข์ทรมานจากความหิวโหยเช่นนี้ แบบนี้มันคงสาแก่ใจท่านมากกว่า”ไอนันนายังคงหลับตาสนิท สีหน้าซีดเซียว ร่างกายไร้เรี่ยวแรง และพยายามจะภาวนากับผู้เป็นที่พึ่งทางใจ
“ท่านพี่มิเรียน ..ช่วยข้าด้วย ช่วยปลดปล่อยข้าจากความทรมานเสียที”นั่นคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่สตินางจะเลือนหายไป

    มาทารัสเพิ่งกลับมาจากการออกไปสำรวจทั่วทั้งดินแดน ทั้งดินแดนของเขาและดินแดนของนาง ..ดินแดนไกออตัสยังคงน่าภิรมย์เช่นเดิม
    เมื่อกลับมาถึงเหล่าผู้รับใช้ก็ออกมาต้อนรับ มาทารัสจึงถามถึงความเรียบร้อยต่างๆ ในปราสาท จุดประสงค์หลักของเขาเพียงแค่ ต้องการถามความเป็นไปของนางผู้ถูกจองจำเท่านั้น ทว่า ไม่กล้าเอ่ยถามตามตรง เนื่องด้วยมีทิฐิอยู่ในใจมากเกิน
“ทุกอย่างเป็นปกติหรือไม่”เขาถาม
“ปกติ มายลอร์ด”นางผู้รับใช้ตอบ
“มิเรียน ..เอ่อ ..นางไม่แผลงฤทธิ์อะไรเลยหรือไร”มาทารัสเริ่มรู้สึกแปลกใจ
“เอ่อ ..”ผู้รับใช้ไม่รู้จะตอบเช่นไร เนื่องจากตอนที่เขาไม่อยู่ พวกนางต่างพากันกลั่นแกล้งผู้ถูกจองจำต่างๆ นาๆ ทั้งให้อดอาหาร ทั้งพูดเยาะเย้ยถากถาง

“ไมร่า”เสียงของมาทารัสเรียกชื่อหัวหน้าผู้รับใช้ด้วยเสียงดังก้อง
“เจ้าทำอะไรนาง”เขามองด้วยสายตาเคร่งเครียด จริงจัง
“ไม่นะ ท่านลอร์ด ข้าไม่ได้ทำอะไร”ไมร่าปฏิเสธ
    มาทารัสรู้ดีว่ามิอาจเชื่อถ้อยคำเหล่านั้นได้ ด้วยเหตุนี้จึงรีบไปดูเพื่อให้แน่แก่ใจว่า ช่วงระยะเวลาที่เขาไม่อยู่ ทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ปรารถนา
    มาทารัสเดินทะลุกำแพงห้องเข้ามา สายตามองตรงไปยังกลางห้องโถงที่มีร่างหนึ่งนอนอยู่ เท้าของเขาก้าวเดินไปหาอย่างรวดเร็ว รับรู้ได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง
เหตุใดนางจึงได้แน่นิ่งจนผิดปกติ การได้เห็นนางในสภาพนั้น ทำให้เขาเกิดความรู้สึกห่วงใยเสียมากมาย

เหตุใดจึงไม่สามารถตัดใจ ..ตัดขาดเยื่อใยความรัก
ความรู้สึกที่มักจะคงอยู่ ..ทั้งที่มิปรารถนาให้คงอยู่
ต้องทำเช่นไร ..จึงจะสามารถสะลัดความรู้สึกรักและห่วงใยนี้ได้

    มาทารัสนั่งลงใกล้ๆ พร้อมทั้งเรียกราวกับจะปลุกนางให้ตื่นขึ้น แต่ดูเหมือนจะไร้ปฏิกิริยาใดๆ ตอบสนองกลับ ไอนันนายังคงแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น
“มิเรียน”เขาเรียก
    มาทารัสมองคราบเลือดที่มุมปากของอีกฝ่ายก็พอจะรู้ว่า นางพยายามร่ายมนต์เพื่อออกไปจากที่นี่ แต่มนต์กลับมาทำร้ายนางเอง อีกทั้งดูเหมือนนางจะไม่มีเรี่ยวแรงเนื่องจากความหิวโหยที่เข้ามาสมทบ จึงทำให้ร่างกายรับไม่ไหว
    มือของมาทารัสยื่นไปสัมผัสคราบเลือดตรงมุมปากของไอนันนา ด้วยความสงสารจับใจ
“นี่เจ้า ..พยายามจะไปจากข้าขนาดนี้เชียวหรือ”เขามองใบหน้าที่ซีดเซียวของนาง
มาทารัสใช้อ้อมแขนกอดกระชับร่างนั้นแน่น แม้นนางจะเคยทำให้เจ็บปวดสักปานใด แม้นางจะสาปและจองจำเขา แต่ด้วยรักที่มี ..ทำให้ไม่อาจเกลียดชังนางได้ลง

ด้วยรัก ..จึงมิอาจเกลียดชัง
ด้วยรัก ..เขาจึงยอมเป็นผู้ที่โง่เขลาที่สุด
ด้วยรัก ..ก็จักยอมแลกกับทุกสิ่งอย่าง

“ข้ารักเจ้า มิเรียน”พ่อมดผู้เกรียงไกรกล่าวกับร่างที่ไร้สตินั้น สองมือกระชับร่างที่อยู่ในอ้อมกอดแน่น
“อย่าเป็นอะไรมิเรียน ห้ามเจ้าเป็นอะไรไป”และเพื่อไม่เสี่ยงกับการสูญเสีย เขาจึงรีบอุ้มนางออกไปจากห้องกักขังนั้น หวังเพื่อจะเยียวยาให้ฟื้นคืนสติ

*___________________________________________*