กาลครั้งก่อนเนิ่นนานมา
บรรดาเหล่ายักษาเคยเป็นใหญ่
ตีตัวฟาดตนชกอกไป
กึกก้องดังไกลในธานินทร์
หมู่มานพโห่ร้องขับไล่
หมู่อสุรให้พ้นไปสิ้น
ด้วยยักษ์มารต่างผลาญชีวิน
คนแลสัตว์ดิ้นตายไม่ห่างวัน
จึงมีบุตรตนุชสุดประเสริฐ
ผู้ล้ำเลิศท่องไปในไพรสัณฑ์
เดิมชมดงแล้วต้องมนต์นะจังงัน
กับจอมขวัญแม่นางที่กลางไพร
ยิ่งพิศพักตร์ใจยิ่งภักดิ์ยิ่งหลง
เจ้าโฉมยงคนนี้มาแต่ไหน
แล้วจึ่งเกี้ยวนางในดวงใจ
พากลับไปอยู่ยังในพระนคร
พลันนั้นนางกลับร่างเป็นนางยักษ์
ยิ่งพิศพักตร์ใจยิ่งพลันสยอง
ไม่มีแล้วไม่มีแม่บังอร
เหลือเพียงดัสกรพาหลอนใจ
ฟันฟัดฟาดฉีกกระชากร่างมนุษย์
เสียงครวญสุดโศกเศร้าเคล้าร่ำไห้
ควรแล้วหรือขุนมารจากพงไพร
จักมาไล่ไถ่กินคนนคร
แล้วตนุชผู้เจนเวทย์คาถา
กำหนดจิตกายาไม่เป็นสอง
ร้องร่ำมนต์วิทยาไม่อาทร
สาดซัดซ้องใส่อสุรีจนกำชัย
ราพณ์ร่างยักษ์พลันหดกลับเท่ามนุษย์
แล้วลงทรุดกราบแทบพื้นแล้วร้องไห้
บอกพี่เอ๋ยโปรดยักษีหน่อยปะไร
ปล่อยฉันไปจะไม่ตามราญรอน
ตนุชบุตรร้องเหวย อี่นางยักษ์
จริตนักนึกข้ารู้มิทันหล่อน
วาจาร้อยเล่ห์ว่าไปมิแน่นอน
คิดจะซ่อนตาข้าได้หรือไร
ฟังดังนั้นนางยักษ์จึงโกรธเกรี้ยว
แยกเขี้ยวหยามหยาบช้าไม่ทนได้
เหวยเหวยอ้ายมนุษย์เวรตะไล
เหตุใดช่างใจร้ายใจมาร
กูขอสาปวงศ์ให้หม่นไหม้
ให้ชนชีพยาวไปไม่แตกสาน
จงทุกข์เข็นทั้งชีวายันวายปราณ
รอวันผลาญจากข้าผู้เกรียงไกร
ตนุชหนุ่มฟังแล้วกลับหัวร่อ
นังสอพลอคนสัปรับรับไม่ได้
เพิ่งอ้อนวอนข้าอยู่นี่อย่างไร
เหตุไฉนมาสาปใส่กันเช่นนี้
แล้วจึงรวมจิตอีกหน
เรียกทั้งวงศ์เทวดาทุกราศี
มาผลาญราพณ์ให้หมดสิ้นปฐพี
อสุรีก็ม้วยไปในบัดดล
เทพไท้ทั้งโลกาพาสรวลสันต์
ประกาศกันเกริกก้องทุกแห่งหน
ทานพรให้ตนุชบุตรข้าแห่งตน
พรนี้จงให้เจ้าได้สมใจ
ให้มีเมืองไว้อยู่ชั่วลูกหลาน
ครองวงวารด้วยอำนาจบาตรใหญ่
ภิรยาจักปรนนิบัติให้สมใจ
ภพจบชนทั่วไปจงขานนาม.
สายสกุลตนุชบุตรคือไตรแทตย์
ทศวงศ์ผู้แรกน่าเกรงขาม
มลินทวงษ์คนกลางผู้ลือนาม
ศากยพงศ์คนที่สามผู้เกรียงไกร
จบแล้วเรื่องเล่าแต่ปางยักษ์
บ่ห่อนภักดิ์บรรพบุรุษจะหาไม่
ริปูแต่เก่าก่อนจักย้อนไป
บูรณ์วงศ์ไว้ให้สกุลยิ่งยืนนาน.