สวัสดีทุกท่านที่หลงเข้ามาอ่านครับ ความจริงแล้วเรื่องสั้นเรื่องนี้ ผมตั้งใจจะเขียนส่งในกิจกรรมถุงมือนักเขียนในโจทย์ความรักครับ แต่เขียนไปเขียนมาไอเดียกลับพรั่งพรูจนคิดว่าไม่สามารถทำให้จบลงได้ใน 5,000 ตัวอักษรแน่ๆ แต่ก็ไม่อยากทิ้ง เลยกะจะนำมาลงเป็นเรื่องสั้นหลายตอนให้เพื่อนๆ ได้อ่านกันครับ ฝากติดตามและติชมด้วยครับ






        ข้าตื่นขึ้นมาบนพื้นห้องโถงใหญ่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นสาบสาง เบื้องหน้าคือบัลลังก์สีนิลที่มีทหารองครักษ์ขนาบซ้ายขวาไว้ ผู้ที่นั่งบนบัลลังก์คือจอมมารร้าย เขาสูงใหญ่ เนื้อตัวเต็มไปด้วยเกล็ดสีดำปกปิดผิวหนังไว้ ยกเว้นเนื้อบริเวณหน้าท้องและอกที่เป็นสีขาวซีด กล้ามเนื้อแปดลูกเรียงเป็นชั้นสวยงามยิ่งกว่ารูปปั้นนักรบใดๆ ที่อยู่ในราชวัง ใบหน้าเขาสีเดียวกับหน้าอก มันช่างเย่อหยิ่ง คมคาย และดวงตาสีแดงของเขาก็ดูเจ้าเล่ห์เสียนี่กระไร มนตร์เสน่ห์แห่งมารร้ายทำให้ข้าเผลอจ้องมองเสียจนเหมือนเป็นใบ้ไปชั่วขณะ

    “ฟื้นแล้วหรือ องค์หญิงแพททริเซีย” เขาเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงชั่วร้ายและหยิ่งยโสพอๆ กับสีหน้า “ลุกขึ้นมาคุยกันดีๆ เถิด...ไปจับให้นางนั่ง” จอมมารสั่งกับสาวใช้ข้างตัว

    สาวใช้ปีศาจใช้ปีกค้างคาวของนางบินโฉบลงมาข้างตัวข้า ก่อนจะพยุงให้นั่งอย่างอ่อนโยน แล้วบินกลับไปอยู่ ณ จุดเดิม

    “ท..ที่นี่...ที่ไหน แล้วพวกเจ้าจับข้ามาทำไม” ข้าเอ่ยถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบ

    “ที่นี่น่ะเหรอ...ปราสาทของข้าเองล่ะ และ...เจ้าถูกจับมาในฐานะตัวประกัน! อุวะฮะฮ่าๆๆๆๆ!” จอมมารหัวเราะปากกว้าง ซึ่งมันดูน่ารักมาก

    ข้าทำหน้าตกใจ “เจ้าทำแบบนี้ทำไม ต้องการอะไรจงบอกข้ามา!”

    “ข้าต้องการทุกอย่าง ทั้งดินแดนส่วนที่พ่อเจ้าครอบครอง ทหารใต้บังคับบัญชาของพี่ชายเจ้า สมบัติในท้องพระคลังเจ้า และตัวเจ้า...โฉมงามแห่งอาณาจักรรุ่งอรุณ”

    “เจ้าต้องการตัวข้าอย่างนั้นรึ” ข้าเอ่ยขณะจ้องมองที่เป้ากางเกงของเขา “ม..เอื๊อก!...ไม่มีวันเสียหรอก!”

    “อุวะฮะฮ่าๆๆ อย่าทำเป็นพูดดีไปเลยองค์หญิง ตอนนี้เจ้าอยู่ในดินแดนของข้า ไม่มีทางขัดคำสั่งข้าได้หรอก...ทหาร! พาตัวนางไปที่ห้องนอนข้า คืนนี้ข้าจะย่ำยีนางให้สาสมกับที่พวกมนุษย์มันทำกับเผ่าพันธุ์เราไว้!” จอมมารสั่ง และปีศาจหัวสุนัขในชุดเกราะสองตนก็ตรงเข้ามาหิ้วปีกข้าออกจากห้องโถง

    “ไม่นะ! ไม่ ข้าไม่อยากไป ไม่! ไม่!”

    ข้าร้องเสียงดัง ทั้งๆ ที่ในใจนั้นลิงโลด




    ข้าถูกโยนลงมาบนเตียงภายในห้องขนาดใหญ่ มันกว้างขวาง แต่มีเครื่องเรือนแค่ไม่กี่อย่าง เช่น โต๊ะทำงาน ตู้เสื้อผ้า ตู้หนังสือ และประตูระเบียง ทุกชิ้นทำจากไม้สีน้ำตาลทอง สวยงามจนไม่เหมือนเครื่องเรือนที่สร้างจากวัสดุในโลก

    ข้าเดินไปยังประตูระเบียง มันไม่สามารถเปิดออกไปได้ แต่จากตรงนี้ข้าเห็นว่าตัวเองอยู่บนปราสาทชั้นสูงมากๆ ไกลออกไปเป็นดินแดนที่เต็มไปด้วยประชากรอมนุษย์ตั้งบ้านเรือนเรียงรายไปจนสุดกำแพงเมือง...และในป่าสีดำนอกกำแพงเมืองนั่น ข้าเห็นธงลายดวงตะวันพลิ้วไสวอยู่ใต้แสงไฟ...คนของอาณาจักรข้าตั้งค่ายอยู่ที่นั่น กำลังมาช่วยข้า

    ซึ่งไม่ดีเลย

    ไม่ต้องฉลาดมากก็รู้ว่านี่เป็นแผนของจอมมาร ที่หลอกให้คนโง่หัวรั้นอย่างเสด็จพ่อส่งกองทหารและยอดฝีมือกว่าครึ่งในอาณาจักรมาช่วยข้า กำลังพลจะได้อ่อนแอลง ระหว่างนี้กองทัพปีศาจจะบุกไปยังบ้านข้า และทำการยึดครองได้สำเร็จ ข้าไม่รู้จะเสียใจเรื่องไหนดีระหว่างคนที่ข้ารักกำลังจะฆ่าตัวตายและยกบ้านเกิดเมืองนอนให้ศัตรูอย่างง่ายดาย กับการที่ข้าจะถูกช่วยเหลือทั้งๆ ที่อยากอยู่ที่นี่! ข้าอยากได้จอมมารเป็นสามี! ข้าหิวกระหายเหลือเกิน!

     ก๊อกๆ

    เสียงเคาะประตูทำให้ข้าต้องปรับอารมณ์อย่างเร่งด่วน แล้วรีบกระโจนไปนั่งคุดคู้อยู่ที่มุมห้อง จังหวะเดียวกับที่ประตูเปิดออก สาวใช้ครึ่งมนุษย์ครึ่งค้างคาวเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารหอมกรุ่นในมือ

    “องค์หญิง ท่านจอมมารสั่งให้หม่อนฉันนำอาหารมาถวายเพคะ” นางบอก

    “ข้าไม่หิว” ข้าเอ่ยเสียงดื้อรั้น “ข้าอยากไปจากที่นี่ ตามจอมมารมาพบข้า!”

    สาวใช้ทำท่าลำบากใจ “เอ่อ...ไม่ได้เพคะ ท่านจอมมารกำลังประชุม คงอีกนานกว่าจะเลิก” นางบอก “เสวยก่อนเถิดเพคะ หม่อมฉันต้องดูแลพระองค์ให้ดีที่สุด ตามคำสั่งท่านจอมมาร”

    “ไม่! ข้าไม่ไว้ใจปีศาจอย่างเจ้า อาหารนี้มียาพิษหรือเปล่าก็ไม่รู้ ตามจอมมารมา ไม่เช่นนั้นข้าจะพังห้องนี้ให้พินาศไปเลย!!”

    “องค์หญิง! อย่าทำนะเพคะ ข้าใช้กำลังกับท่านไม่ได้ อย่าได้ทรงทำเรื่องวุ่นวายเลยเพคะ” นางปีศาจเอ่ยเสียงเว้าวอนจนข้าเกือบใจอ่อน แต่ไฟราคะในใจกลับแผดเผาจนทนไม่ได้ ข้าเดินไปที่ชั้นหนังสือ แล้วจัดการโค่นหนังสือแต่ละชั้นลงมาจนกระจัดกระจายเต็มห้อง สาวใช้วางถาดอาหารลง พยายามยกมือปรามแต่ไม่กล้าเข้าใกล้

    “องค์หญิง! อย่าสิเพคะ ท่านจอมมารหวงหนังสือพวกนั้นมาก ได้โปรด...”

    นางพูดไม่ทันจบประโยค ควันสีเทาหม่นก็ปรากฏขึ้นภายในห้อง ร่างสูงใหญ่ก้าวออกมาจากควันสายนั้นด้วยสีหน้าถทึง (เถื่อนสุดๆ 😉) ก่อนจะยื่นมือมาบีบแขนข้าไว้

    “ฤทธิ์เยอะนักนะองค์หญิง ที่เขาว่าอีกฉายาหนึ่งของเจ้าคือกุหลาบซ่อนหนามคงจะเรื่องจริง” เขากัดฟันพูดอย่างโกรธเคือง แต่สำหรับข้าแล้วมันดูดุดันและมีเสน่ห์สุดๆ

    “อืม...” ข้าเผลอตอบรับเสียงอ่อนหวาน ก่อนจะได้สติแล้วทำท่าไม่พอใจ “โอ๊ย! อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวข้านะ ข้าเจ็บ” ข้าสะบัดพอเป็นพิธี แต่แล้วก็รู้ว่าต่อให้สะบัดเต็มแรงก็ไม่อาจหลุดพันธนาการนี้ไปได้

    จอมมารแค่นหัวเราะ “หึ...ได้ยินว่าอยากเจอข้านักนี่ ได้! ข้าจะทำให้เจ้าไม่อาจลืมหน้าข้าไปชั่วชีวิต” เขาพูดจบก็ยื่นหน้าเข้ามาไซร้ซอกคอข้าอย่างรวดเร็ว

    “กรี๊ดดดด!!” ข้ากรีดร้องด้วยความดีใจ บิดเนื้อตัวไปมาด้วยความจั๊กจี้ จอมมารดูจะยิ่งได้ใจที่ข้าร้องเสียงดัง เขาสอดมือมาใต้บั้นท้ายข้า บีบนวดตรงโน้นทีตรงนี้ที ข้าแสร้งวิ่งหนีไปยืนข้างเตียงแล้วยกหมอนขึ้นตั้งท่าสู้ (ตอนนี้ไม่เห็นสาวใช้แล้ว) จอมมารหัวเราะร่า เขาพุ่งเข้ามาหมายจะผลักข้าล้มลงบนเตียง แต่ข้าที่รออยู่แล้วเอี้ยวตัวหลบอย่างรวดเร็ว ทำให้เขาเสียหลักล้มลงบนเตียงแทน ข้าได้โอกาสขึ้นนั่งคร่อมแล้วจัดการปลดตะขอกางเกงจอมมาร

    “เฮ้ย!!” อีกฝ่ายร้องด้วยความตกใจ ใบหน้าขาวของเขาซีดหนักกว่าเก่า “เจ้าจะทำอะไร!?”

    ข้ายิ้ม “ข้าไม่ลืมเจ้าหรอก เช่นกัน...เจ้าก็จะไม่ลืมข้าในวันนี้แน่ๆ” ว่าแล้วก็จัดการปลดตะขอต่อ จนเกือบจะได้เห็นอะไรต่อมิอะไรของจอมมาร เขาก็ผลักข้าด้วยแรงอมนุษย์จนลอยละลิ่วไปชนตู้เสื้อผ้าเสียงดังปัง! จอมมารผุดลุกขึ้นแล้วแต่งตัวด้วยท่าทาทางลุกลี้ลุกลน

    “บ้าแล้ว! เจ้าเป็นสตรีนะ ไหนเลยมาข่มขืนผู้ชายเช่นนี้!” จอมมารเอ่ยถามเสียงดัง ข้าสังเกตว่าหน้าขาวซีดเปลี่ยนสีกลายเป็นแดงเถือกเสียแล้ว

    ข้าร้องโอดโอยขณะยันตัวเองลุกขึ้น “ข่มขืนอะไรกัน เจ้าจะข่มขืนข้าต่างหาก ข้าก็ให้ความร่วมมืออย่างไรเล่า ไม่ดีหรือ?”

    จอมมารยกมือขึ้นกุมหัวด้วยท่าทางตกใจสุดขีด “ม...ไม่....ไม่ใช่แน่ๆ ปล่อยให้ตัวประกันสมยอมมันผิดหลักผู้ร้ายสากล ข้าทำไม่ได้” เขาพึมพำ ก่อนจะหันมามองข้า “วันนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน เพราะข้ามีธุระต้องไปสะสาง เอาไว้ว่างเมื่อไหร่จะกลับมาย่ำยีเจ้าอีก ระวังตัวไว้!” เขาว่าแค่นั้น ก่อนจะจ้ำอ้าวออกจากห้องไป ทิ้งให้ข้าร้อนรนด้วยความเสียดาย

    “เดี๋ยวสิ! จอมมาร เจ้าจะไปไหน กลับมาก่อน! จอมมาร! จอมมารรรร!!!”