..อาการเป็นบ้า หรือวิปลาส จะเกิดหลังจากจิตสงบรวมลง เห็นนิมิตของกสิณนั้นติดตา ติดใจ ...  แต่ถ้าจิตยังไม่สงบ  อาจจะเพียงแค่ป้ำๆเป๋อๆ  โลกของผู้นั้นจะค่อยๆแยกออกจากโลกแห่งความจริง  จะคิด ทำ อะไรเพี้ยนๆออกมาเรื่อยๆ  ..

..พวกฝึกกสิณจะแยกไม่ออก  ระหว่างโลกสมมุติในสังคมทั่วไป กับโลกในจิตของตน และโลกแห่งความเป็นจริง

..และถ้าไม่เกิดวิปลาส  ก็จะเกิดมิจฉาทิฏฐิ  แบบพวกสำนักธรรมโกย เป็นกัน ที่เห็นอยู่นั่นแหละ  ..เห็นไหมที่ไชยบูลย์สอนธรรมะต่างๆออกมาเพี้ยนเลอะเทอะไปหมด  นั่นแหละ


...อีกที...ขอแนะนำให้มาฝึกสติปัฏฐาน ๔ ดีกว่าน๊าาา  คือ กำหนดตั้งสติมาดูที่  กาย  เวทนา  จิต  ธรรม  ในขันธ์ ๕  หรือ กาย ใจ ของตนเอง ..นี่คือทางพ้นทุกข์แท้ๆ ของจริง  ของพระพุทธเจ้าแท้ๆ  กิเลสและธรรมะและทางดับทุกข์ อยู่ในกายใจ ของเรานี่แหละ  รังของมันอยู่ที่นี่   ควรมุ่งมาที่นี่   มันไม่ได้อยู่ที่ภาพนิมิตกสิณใดๆ

...การฝึกเพ่งออกไปนอกตัว นอกกายใจ  เหมือนกับการฝึกไล่คว้าเงา  ยิ่งไล่คว้าเพื่อจะจับเงา  ยิ่งจับไม่ได้  เพราะมันเป็นแค่เงา  ไม่ใช่ของจริง   มันไม่มีจริง  แต่ดูเสมือนมีจริง  เพราะที่แท้แล้ว  ภาพนิมิตกสิณนั้น  ก็คือภาพของสัญญาในใขของเรา  ที่ใจเราสร้างขึ้นมาเอง  ปรุงแต่งขึ้นมาเอง ทั้งนั้น  ไม่มีธรรมะหรือหนทางดับทุกข์ใดๆอยู่ในภาพกสิณเหล่านั้นเลย  ... จะไปหลงไล่คว้าเงาทำไมกัน ?  จะบ้าหรือ ??

...ทางดับทุกข์  ธรรมะ  กิเลส ต่างๆ ฯลฯ มันอยู่ที่ตัวรู้หรือจิต ที่เป็นผู้ไปเห็นภาพนิมิตกสิณนั่นต่างหาก   ..จงย้อนมาเพ่งที่ตัวรู้ตัวนี้  จึงจะไม่หลงทาง  ซึ่งถ้าเพ่งย้อนถูกจังหวะ  ภาพนิมิตกสิณจะหายแว๊บไปทันที   ก็ค้นคว้า แยกแยะ พิจารณาที่ตัวรู้ตัวนี้  ความจริงทั้งหมดในธรรมชาติ อยู่ภายในตัวรู้ตัวนี้แหละ  ถ้าเพ่งถูกวิธีดีๆ  พิจารณาถูกวิธีดีๆ ก็จะเห็น  พระพุทธเจ้า   จีซัส   นบีมูฮัมหมัด  ซาตาน  มาร ทั้งหลายทั้งปวง และความลี้ลับของธรรมชาติทั้งหมด  อยู่ในตัวรู้ตัวนี้แหละ   ความจริงทั้งหมดรวมอยู่ที่นี่  อย่าหลงไปเพ่งข้างนอก