ที่บริษัทธนบวรยามเช้า บิวตี้กำลังจะเดินไปทางโรงงาน กรเทพออกมาจากสำนักงาน ประจันหน้ากับบิวตี้จังๆ บิวตี้ไม่มีทางเลี่ยง ไหว้อย่างไม่ค่อยเต็มใจ แล้วจะเลี่ยงไป
       กรเทพดีใจ “เดี๋ยว บิวตี้ อาไม่เห็นหน้าหลานมาหลายอาทิตย์แล้ว”
       บิวตี้พูดในท่าทีหมางเมิน “ต้องรีบไปเข้างานค่ะ” แล้วจะเลี่ยงไปอีกทาง
       กรเทพกันไว้ มองจ้องบิวตี้ “หลานยังเคืองแพ็ตอยู่ใช่ไหม อย่าโกรธกันเลยนะ ยังไงๆ หนูสองคนก็เป็นพี่น้องกัน หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยกันนะลูก”
       คนขับรถวิ่งมารายงาน สีหน้าท่าทางตกใจมาก
       “คุณกรเทพครับเกิดเรื่องใหญ่แล้ว ที่โรงงานใหม่บอกมาว่า มีคนไปยิงหม้อแปลงระเบิดครับ”
       กรเทพท่าทางมีพิรุธ ทำท่าห้ามคนขับรถพูดต่อหน้าบิวตี้ “เดี๋ยวฉันจัดการเอง ไปได้แล้ว”
       บิวตี้สงสัย “โรงงานใหม่ ที่ไหนคะ”
       กรเทพโกหกไม่ค่อยเนียน “เปล่า ไม่ใช่โรงงานใหม่หรอก...คือ...เขาหมายถึงโรงงานที่ลาดหลุมแก้ว”
       บิวตี้สงสัย ถามจี้ให้รู้เรื่อง “โรงงานลาดหลุมแก้วสร้างมาตั้งหลายปี ยังเรียกโรงงานใหม่อยู่หรือคะ”
       “มันเคยปากน่ะ”
       เสียงกริ่งเข้างานดังขึ้น
       “เข้างานแล้ว บิวตี้รีบไปเถอะเดี๋ยวสาย อาก็ต้องไปเหมือนกัน ไว้ค่อยคุยกันนะ”
       สรุปกรเทพเป็นฝ่ายเดินหนีอย่างจงใจจะเลี่ยง
       บิวตี้ยิ่งสงสัย “โรงงานใหม่ ที่ไหน”
       บิวตี้ตัดสินใจเลี้ยวเข้าตึกออฟฟิศแทนที่จะไปโรงงาน
       
       พอเข้าห้องธีภพมา บิวตี้ถามขึ้นอย่างร้อนใจ
       “นายธี เรากำลังสร้างโรงงานใหม่เหรอ ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง”
       ธีภพอ่อนใจ “โรงงานใหม่อะไร คุณไปเอามาจากไหน”
       “ก็คนขับรถอากรบอกว่า มีคนยิงหม้อแปลงโรงงานใหม่ระเบิด”
       ธีภพเฉยๆ ไม่ตื่นเต้น “เข้าใจผิดมั้ง สนใจเรื่องของตัวเองดีกว่า เตรียมรับงานใหม่ได้แล้ว” พลางเลื่อนซองขาวให้
       บิวตี้จ้องมองซองขาวงงๆ “ให้ซองขาว จะไล่ฉันออกเหรอ”
       “เปล่า นี่ใบส่งตัว จะให้ฝึกงานใหม่ คุณทดลองงานที่แผนกโกดังพอแล้ว ต่อไปให้ไปฝึกงานขายหน้าร้าน”
       บิวตี้ตกใจ โวยลั่น “จะให้คนอย่างฉันไปเป็นพนักงานขายหน้าร้านเนี่ยนะ”
       “ถ้าอยากเรียนรู้ก็ต้องฝึกทุกแผนก”
       “แต่คนรู้จักฉันทั้งประเทศ เดี๋ยวเข้ามาขอถ่ายรูปเต็มร้าน จะฝึกได้เหรอ” บิวตี้บ่ายเบี่ยง
       “ได้สิ” ธีภพมีสีหน้ามุ่งมั่น “ร้านเอ๊าท์เล็ตของเราที่หัวหิน ลูกค้าสนใจแต่ของลดราคา และคงไม่มีใครคิดว่าคุณจะไปทำงานแถวนั้น”
       บิวตี้ตกใจ “เอ้าท์เล็ตหัวหิน”
       “ใช่ คุณมีบ้านพักอยู่ที่นั่นแล้วนี่ รีบไปจัดกระเป๋าเลย ผมจะไปส่ง”
       
       บิวตี้อ้าปากค้าง ไม่รู้จะดิ้นรนขัดขืนอย่างไรดี เพราะหล่อนขอร้องให้เขาสอนงานเอง

ทางด้านเจตน์ชาญมองกรเทพที่เดินเข้ามาในห้องทำงานตน ยิ้มทักทายอย่างสงวนท่าที
       
       “คุณกรเทพ ให้เกียรติมาถึงบริษัท มีธุระอะไรหรือครับ”
       “เมื่อเช้ามืดมีมือร้ายไปยิงหม้อแปลงที่โรงงานใหม่ของบริษัทผม”
       “คุณกรสงสัยผมหรือครับ” เจตน์ชาญหัวเราะขัน
       “ก็มีไม่กี่คนที่รู้จักที่นั่น”
       “ขอบอกเลยว่าไม่ใช่ผม หรือคนของผมแน่ เราเป็นพันธมิตร ไม่ใช่คู่แข่งครับ”
       “งั้นฝีมือใคร”
       “อันนี้ผมไม่ทราบ ว่าแต่ ทางธนบวรรู้เรื่องโรงงานแล้วหรือยังล่ะครับ”
       กรเทพนิ่งไปไม่ตอบ
       
       กรเทพปิดบังเรื่องโรงงานใหม่แห่งนี้กับทั้งบิวตี้และธีภพ แต่เจตน์ชาญไปสืบจนรู้เข้า กรเทพจึงทำให้เขาเข้าใจว่าโรงงานนั้นเป็นของตน ที่ตั้งขึ้นมาเองแล้วปิดบังธนบวร และการที่เจตน์ชาญรู้ว่ากรเทพมีโรงงาน ชวนให้คนดูสงสัยว่าสองคนนี้อาจร่วมมือกัน
       
       ระหว่างทางไปหัวหิน สองคนนั่งรถไปเงียบๆ ต่างคนต่างมองไปคนละทาง
       สุดท้ายบิวตี้หันมา ตัดสินใจพูด “เป็นไปได้ไหมที่อาการจะตั้งบริษัทใหม่แล้วนายไม่รู้”
       “เป็นไปไม่ได้ อากรรักธนบวรมากไม่รู้หรือไง”
       “แต่ ฉันได้ยินกับหู”
       ธีภพ ไม่สนใจ จอดรถหน้าร้านสะดวกซื้อ แล้วลงไปซื้อของ
       บิวตี้นั่งหน้างอ “ไม่เชื่อก็ตามใจ คืนนี้ฉันจะบินมาดูเอง” นึกถึงระยะทางแล้วท้อ “เอาไว้กลับมาก่อนก็ได้” สาวขาวีนบ่นบ้าตามประสา “ทำไมต้องให้ออกมาฝึกตอนนี้ด้วยก็ไม่รู้
       
       ธีภพกลับมาพร้อมของหลายอย่าง เอาไปเก็บหลังรถถุงหนึ่ง ที่เหลือเป็นถุงขนมส่งให้บิวตี้
       บิวตี้เมินไม่กิน ธีภพแกะขนมโอท็อป เป็นกล้วยไส้มะขามส่งให้ในอาการอ่อนโยนเหมือนทำกับนกบิวตี้
       บิวตี้ฝืนกินในเบื้องแรก แล้วกินต่อท่าทางอร่อยล้ำ ธีภพคอยส่งถุงให้ทิ้งขยะ ส่งน้ำให้ดื่ม ส่งลูกอมให้ บิวตี้ร้องเพลงตามซีดี เสียงหลงคีย์เพี้ยนธีภพหัวเราะ บิวตี้เถียง เป็นโมเม้นท์สั้นๆ ที่สองคนรู้สึกสุขใจโดยไม่รู้ตัว