เหตุการณ์ดังกล่าวอยู่ในสายตาของนางฟ้าลลิตาลุ้นตามภาพในจอฉายภาพ ณ แดนสรวง
       “หนึ่งในบุรุษสองคนนี้ คือคนที่ลัลน์ลลิตจะมอบความรักยิ่งกว่าชีวิตตนให้ ใช่หรือไม่คะเทวี”
       “อาจใช่ หรืออาจไม่ใช่ ข้าพเจ้าไม่อาจตอบได้ จิตมนุษย์นั้นลึกล้ำเกินกำหนด” ปรมะเทวีบอก
       “จนป่านนี้แล้ว ยังไม่มีวี่แววว่าลัลน์ลลิตจะได้จุมพิตชายที่นางรักยิ่งกว่าชีวิต”
       “ก็สุดแต่กรรมที่เขาทำร่วมกันมา”
       “ข้าพเจ้า เห็นความขุ่นเคืองของธีภพ มันเนื่องมาจากความรักใช่หรือไม่คะ”
       ปรมะเทวีส่ายหน้า “บุรุษทั้งสองเป็นอริกันมาหลายภพหลายชาติ ย่อมขาดความไว้วางใจ เป็นธรรมดา จะเกี่ยวข้องหรือไม่เกี่ยวข้องกับความรักก็เป็นได้ทั้งสิ้น”
       นางฟ้าลลิตาถอนใจ ลุ้นชะตาลูกสาวต่อ โดยไม่รู้อะไรเพิ่มขึ้นมาเลย
       
       ฟากสองหนุ่มสาวนั่งอยู่ในร้านกาแฟ และอาหารเช้าด้วยกัน บิวตี้จิบกาแฟ เจตน์ชาญถามขึ้นมาตรงๆ
       “คุณบิวตี้กำลังฝึกงานเพื่อเตรียมเป็นผู้บริหารหรือครับ”
       บิวตี้ตกใจนิดๆ “คุณรู้ได้ไง”
       “ก็เห็นคุณฝึกงานที่ร้านไงครับ ผมศึกษาและยกย่องวิธีการบริหารงาน บริหารคนของคุณพ่อคุณมากเลยครับ”
       “แล้วยังไงเหรอคะ”
       “ผมอยากขอแสดงความยินดีกับคุณเป็นคนแรกๆ ผมเชื่อว่าผู้บริหารอย่างคุณ คงทำให้ธนบวรเปลี่ยนแปลงไปอย่างคาดไม่ถึง”    
       “ฉันว่าคุณคงอยากจะสมน้ำหน้า มากกว่ายินดี”
       เจตน์ชาญหัวเราะ “ไม่หรอกครับ ถึงบริษัทเราจะเป็นคู่แข่งกัน แต่ผมอยากให้แข่งในเชิงสร้างสรรค์มากกว่า”
       “ถึงจะสร้างสรรค์ยังไง คุณก็คงไม่เลิกคิดจะแย่งลูกค้าของเราไปหรอก จริงไหม”
       เจตน์ชาญหัวเราะชอบใจ “รู้ทันไปหมดแบบนี้ ถ้าคุณขึ้นเป็นผู้บริหารเมื่อไหร่ ผมคงตามธนบวรไม่ทันแน่ๆ”
       “แต่ประธานร่วมของฉัน ไม่เห็นคิดอย่างคุณเลย”
       “คุณธีภพ คิดยังไงหรือครับ” เจตน์ชาญแกล้งถาม
       บิวตี้จะพูด แล้วนึกได้ หยุดปาก “จะล้วงความลับเหรอ อย่าเลย ฉันยังไม่รู้อะไรมากพอจะให้ข้อมูลคุณได้หรอก แต่ถ้ารู้มากฉันก็คงไม่เล่าให้คู่แข่งฟังอยู่ดี จริงมั้ยคะ”
       เจตน์ชาญหัวเราะขำ รู้สึกสนุกที่ได้คุยกับบิวตี้ “ผมต้องรีบไปวางแผนปรับกลยุทธ์ด่วนเลย ไม่งั้นสู้คุณไม่ได้แน่”
       “รีบปรับเลยค่ะ” บิวตี้ดูนาฬิกา “แต่ตอนนี้คงต้องรีบไปส่งฉันก่อนเพราะใกล้เวลาเข้างานแล้ว” บิวตี้รีบดื่มกาแฟ จะไปทำงาน
       “ขอบคุณมากนะครับที่ให้เวลาคุยกับผม ไม่ได้มีเวลาทานอาหารเช้าแล้วคุยสนุกแบบนี้มานานแล้ว”
       “สอนลูกนายห้างตีกอล์ฟ ไม่สนุกหรือคะ...” บิวตี้อดไม่ได้ แต่รู้ตัวว่าหลุดปาก รีบหยุด
       “ข่าวเมืองเล็กนี่แพร่ไปเร็วจริง”
       บิวตี้ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ รีบร้อนลุกขึ้น “ไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวสาย” พร้อมกับเดินนำไป
       
       เจตน์ชาญมองตามบิวตี้อย่างพึงใจ มุ่งมั่นอยากเอาชนะใจผู้หญิงคนนี้ให้ได้
สีหน้าบิวตี้ยามนี้ บูดบึ้งตึงเปรี๊ยะ พร้อมระเบิดลงด้วยความโกรธถึงขีดสุด เมื่อเห็นคลิปตัวเองกำลังอาละวาดในร้านเมื่อวันก่อน
       
       “เลว บริษัทต้องฟ้องคนโพสต์นะ ทำอย่างงี้ได้ไง มันแสดงว่าระบบรปภ. หละหลวมมาก ไล่ออกไปเลย”
       ธีภพถอนใจ กดรีโมทปิดเมื่อคลิปจบพลางบอก
       “โทร.ไปบอกให้แม่บ้านเก็บของกลับไปก่อน”
       บิวตี้งง “กลับไปไหน?”
       “ก็กลับกรุงเทพฯ ไง”
       “อ้าว แล้วใครจะดูแลฉันตอนฝึกงาน”
       “เกิดเรื่องวุ่นวายขนาดนี้ เลิกฝึกไปเลยดีกว่า”
       “ไม่ ฉันจะฝึกให้ครบ” บิวตี้จ้องหน้าธีภพเขม็ง “ไม่งั้น คนบางคนจะคอยเยาะเย้ยว่าฉันไม่มีทางทำสำเร็จ”
       “แล้วเรื่องคลิปนี่ล่ะ”
       “คนในคลิป คือพนักงานขายคนนึง” บิวตี้เชิดหน้า ท้าวสะเอวอย่างมาดมั่น “ไม่ใช่ลัลน์ลลิต ว่าที่ประธานธนบวรซักหน่อย”
       
       บิวตี้อยู่ที่แผนกเครื่องนอน ยืนท้าวสะเอว ท่าเดียวกับที่คุยกับธีภพเมื่อครู่ แต่ใบหน้างอหงิก ทั้งแผนกคนว่าง ยิ่งเป็นเวลากลางวันยิ่งโหรงเหรง มีลูกค้าแค่ 2 คน
       “ฉันยินดีฝึกงาน แต่ไม่ใช่มายืนเฉยๆ แบบนี้”
       ลูกค้า 2 สองคนสะดุ้ง เดินเลี่ยงหนีบิวตี้อย่างไม่ค่อยไว้ใจ
       เสียงชัตเตอร์ และ แฟลช สว่างวาบขึ้น จากด้านหลัง
       บิวตี้หันกลับไปมองอย่างตกใจ “อะไรเนี่ย”
       นักข่าวกับช่างภาพกลุ่มใหญ่ กรูเข้ามาหาบิวตี้
       รปภ. พยายามวิ่งมากัน “ไม่ได้นะครับ ห้ามถ่ายรูปครับ”
       รปภ. คนอื่นๆรีบวิ่งมาช่วยกัน
       มีนักข่าวเล็ดรอดมาถึงตัวบิวตี้และพยายามสัมภาษณ์
       นักข่าว 1 ยิงคำถาม “คุณลัลน์ลลิต ทำไมต้องปลอมตัวด้วยล่ะครับ”
       บิวตี้หันหลังเดินหนี นักข่าวส่วนหนึ่ง มาสกัดด้านหน้าบิวตี้
       นักข่าว 2 ถามต่อ “คุณหลบหน้าสังคมมาอยู่ที่นี่ เพราะอายเรื่องที่ตกเวที ใช่ไหมครับ”
       บิวตี้โมโห จี๊ด “ไม่จริง ฉันไม่ได้หลบหน้า”
       ธีภพรีบเข้ามาขวาง “พอแล้ว” ธีภพบอกกับนักข่าว “พวกคุณรบกวนลูกค้าของผม เชิญไปรอที่หน้าร้านก่อนครับ”
       นักข่าวไม่ฟังเสียง แย่งกันถามเซ็งแซ่
       “ทำไมถึงต้องมาขายของ” /
       “ทำไมต้องปลอมตัว” /
       “มีข่าวว่าสมบัติหมดแล้วหรือคะ” /
       “จะกลับไปวงการนางแบบอีกไหมคะ” /
       “ไม่ไว้ใจพนักงานเลยปลอมตัวมาจับผิดหรือครับ”
       เสียงถามดังเซ็งแซ่ฟังไม่ได้ศัพท์ ชัตเตอร์ดังระรัว แสงแฟลชวูบวาบไม่ขาดระยะ คนในร้านมุงกันเข้ามา บิวตี้โมโหคำถาม ขยับปากจะเถียง
       ธีภพดึงมือบิวตี้ “มาทางนี้” เดินหนีไป
       รปภ. ผู้จัดการร้าน พนักงานช่วยกันกันนักข่าว ไม่ให้ตามบิวตี้กับธีภพ
       “เข้าไปไม่ได้นะค้า เชิญหน้าร้านค่า”