ความตายเป็นปัญหาอันใหญ่หลวงของมนุษย์ คือตามธรรมดาแล้วมนุษย์ทุกคนจะกลัวตายเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อโมฆราชมาณพ ได้ไปทูลถามพระพุทธเจ้าว่า ทำอย่างไรมัจจุราช (คือความตา) จึงจะตามหาเราไม่พอ? พระพุทธองค์ได้ทรงตอบว่า “ดูก่อนโมฆราช ท่านจงมีสติพิจารณาดูโลกโดยความเป็นของว่างเปล่า ถอนความเห็นว่าตัวของเราเสียทุกเมื่อเถิด ท่านจะข้ามล่วงมัจจุราชเสียได้ ด้วยอุบายนี้ท่านพิจารณาเห็นโลกอย่างนี้แล้ว มัจจุราชคือความตายจักแลไม่เห็น”

นี่ก็แสดงถึงว่า ความตายของร่างกายนั้นไม่ใช่ปัญหาที่ทำให้เกิดความทุกข์ แต่เป็นเพราะความเห็นผิดว่า "มีเราตาย" ต่างหากที่ทำให้เกิดความยึดถือว่ามีเราตาย แล้วก็ทำให้จิตเกิดความทุกข์ขึ้นมา

ดังนั้นวิธีที่จะทำให้ไม่เป็นทุกข์เพราะเรื่องความตายของร่างกาย ก็ต้องเริ่มต้นจากการทำลายความเห็นผิดว่ามีตัวเราอยู่จริงเสียก่อน (ทำลายสักกายทิฎฐิ) เมื่อทำลายความเห็นผิดว่ามีตัวเราอยู่จริงได้แล้ว ก็จะเกิดความเห็นที่ถูกต้อง (สัมมาทิฎฐิ) ขึ้นมาว่า "แท้จริงมันไม่ได้มีเราหรือตัวตนของใครๆหรือของสิ่งใดๆอยู่จริง" และก็ให้นำเอาความเห็นที่ถูกต้องนี้มาเพ่งพิจารณาดูโลกอยู่เสมอ แล้วก็จะพบกับความว่างจากตัวตน (สุญญตา) ของทุกสิ่ง เมื่อพบกับความว่างจากตัวตนของทุกสิ่งแล้ว ก็จะทำให้อุปาทานหรือความยึดถือว่ามีตัวเรา-ของเรา รวมทั้งตัวตนของคนอื่นหายไปได้ (แม้เพียงชั่วคราว) เมื่อไม่มีความยึดถือที่เป็นสาเหตุของความทุกข์ทั้งปวง ความทุกข์ทั้งปวงโดยเฉพาะความทุกข์เพราะความยึดถือว่ามีเราตายก็จะไม่เกิดขึ้น  เมื่อจิตไม่มีทุกข์ มันก็นิพพาน (สงบเย็น) ซึ่งนี่ก็คือวิธีการเอาชนะความตายหรืออยู่หนือความตายของร่างกาย ที่แม้ร่างกายจะตายแต่จิตกลับไม่รู้สึกเป็นทุกข์เพราะความตายเลย