หน้าเปิด


ต่อจากตอนที่แล้ว หลังจากนางิขายโดจินจนหมดก็นึกได้เรื่องการแข่งเพราะมัวแต่ขายโดจินของตัวเองก็เลยลืมดูทางลุกะไปเสียสนิท ถึงนางิจะขายหมดแต่ก็ขายหมดเอาตอนก่อนงานเลิกพอดี แต่ถ้าลุกะเหลือแม้แต่เล่มเดียวนั้นก็เท่ากับเธอชนะ นางิจึงเริ่มหันไปดูทางด้านลุกะที่ตอนนี้จิฮารุหันมาดูได้ครู่หนึ่งแล้ว

พอนางิดูที่บูทของลุกะก็เห็นว่าไม่มีอะไรอยู่เลยนอกจากป้ายราคาทำให้นางิแปลกใจ จิฮารุจึงค่อยๆพูดกับนางิโดยไม่ได้มองมาทางนางิ บอกว่าเมื่อ 10 นาทีก่อนลุกะขายเล่มสุดท้ายออกไปแล้ว วินาทีนั้นนางิก็เข้าใจความหมายทันที นางิที่ขายเล่มสุดท้ายไปก่อนปิดงานครู่เดียวกับลุกะที่ขายไปเมื่อ 10 นาทีก่อน...

นางิ: หมายความว่า...
นางิ: ฉัน..
นางิ: แพ้


นางิที่รู้ถึงผลการแข่งนี้แล้ว ลุกะเองก็ยังคงยืนอยู่ที่บูทของเธอยังไม่ได้หันมาพูดกับนางิ เช่นเดียวกับคนอื่นๆไม่ว่าทั้งคายุระ จิฮารุ หรืออายุมุ ทุกคนต่างเงียบไม่อาจเอยพูดอะไรกับนางิได้เลยนอกจากมองเท่านั้น ยิ่งบรรยากาศแบบนี้ก็เหมือนยิ่งตอกย้ำให้กับนางิที่ว่าเธอแพ้ลุกะแล้ว พอจิฮารุเห็นนางิเริ่มรู้สึกช็อคจนตัวสั่น จิฮารุเลยรีบพูดกับลุกะเหมือนจะขอร้องแต่นางิเข้ามาหยุดจิฮารุซะเอง บอกกับจิฮารุเพียงว่า "พอเถอะ" เท่านั้น

ชั่วครู่ต่อมาความรู้สึกต่างๆก็เริ่มโถมเข้ามาในใจนางิ เข้าใจ เจ็บใจ เศร้า อดกลั้น จนสุดท้ายสิ่งที่นางิเริ่มพูดกับลุกะก็คือ...

นางิ: ยินดีด้วย ลุกะ
นางิ: เธอชนะแล้ว


สิ่งที่นางิพูดออกมาทำให้ทั้งจิฮารุกับอายุมุแปลกใจมาก แต่จนถึงตอนนี้ลุกะก็ยังไม่ได้หันมามองนางิ แล้วนางิก็พูดต่อ...

นางิ: ฉันนะได้เรียนรู้เยอะเลย...
นางิ: ต้องขอบคุณเธอล่ะน่ะ
นางิ: การทำงานอย่างหนักมันเป็นยังไง
นางิ: ใช้ความสามารุของตัวเองสู้ยังไง
นางิ: ความเชื่อใจ
นางิ: ความหมายของชีวิต

นางิบอกตัวเองได้เรียนรู้จากลุกะเยอะมาก รู้สึกขอบคุณลุกะ ได้รู้ถึงการใช้ความสามารถของตัวเองและได้ทำอะไรจริงๆจังๆ

นางิ: แต่ฉันไม่เสียใจหรอกนะ
นางิ: ก็ฉันได้สู้... ด้วยทุกอย่างที่มีแล้ว
นางิ: เพราะงั้นถึงจะแพ้...
นางิ: ก็ไม่เสียใจ
นางิ: ขอบคุณนะ
นางิ: ดูแล... ฮายาเตะด้วย

พูดเสร็จนางิก็เริ่มเดินไปจากลุกะโดยที่ลุกะยังไม่ได้มองนางิเลย


แต่...

ลุกะ: กฎไม่ได้บอกซะหน่อยว่าการจะชนะ...
ลุกะ: คือคนที่ขายหมดเป็นคนแรก

ลุกะที่จู่ๆพูดขึ้นมาทำให้นางิแปลกใจจนหันกลับมามองทั้งๆที่เริ่มจะร้องไห้ไปแล้ว ลุกะหันกลับมาบอกนางิว่า จำไม่ได้เหรอ กฎข้อเดียวคือ "คนที่ขายได้มากที่สุดคือผู้ชนะ" ทุกคนก็เริ่มเข้าใจความหมายที่ลุกะพูดทันที นางิก็เลยรีบเถียงด้วยความหัวไวว่าแบบนี้มันก็ตัดสินกันไม่ได้สิ แต่ลุกะก็พูดอีกว่าเธอไม่เคยบอกสักหน่อยว่าจะตัดสินไม่ได้

ทันทีนั้นลุกะหยิบโดจินของตัวเองในมือขึ้นมา นางิก็แปลกใจ แล้วลุกะก็ยิ้มแบบเฝื่อนๆพร้อมกับพูดว่า...

ลุกะ: จริงๆแล้วฉัน...
ลุกะ: ยังขายไม่ออกอยู่อีกเล่ม
ลุกะ: เพราะงั้น..
ลุกะ: เธอชนะแล้วล่ะ


นางิได้ยินแบบนี้ถึงกับเข่าทรุดไปทันทีเพราะไม่อยากเชื่อว่าเธอจะชนะทั้งๆเมื่อครู่ยอมรับความพ่ายแพ้ไปแล้ว ลุกะแสดงความยินดีกับนางิและบอกก็เหมือนนางิที่เธอเองก็พยายามถึงที่สุดแล้ว แต่เธอก็แพ้และก็เหมือนที่นางิพูดเหมือนกันว่าเธอเองก็ไม่เสียใจ

จิฮารุกับอายุมุบอกนางิว่าดีแล้วไม่ใช่เหรอและแสดงความยินดีกับนางิ แต่คายุระถามลุกะว่า "ทำไมคิดว่าตัวเองถึงแพ้ล่ะ" ลุกะก็ยิ้มเล็กๆตอบว่า...

ลุกะ: นั้นสินะ.. บางที...
ลุกะ: ความรู้สึกที่แตกต่างละมั้ง
ลุกะ: ความรู้สึกของนางิ..
ลุกะ: ที่มีในแต่ละเล่มคงมากกว่าของฉันล่ะมั้ง
คายุระ: .... เข้าใจแล้ว...

และตอนนั้นเองก็มีคนๆหนึ่งเข้ามาขอซื้อโดจินเล่มสุดท้ายนั้นของลุกะ


จบตอน