เปิดตอน อาเธเน่เข้ามาถามมาเรียทำไมทำอาหารเอาตอนมืดแบบนี้ มาเรียบอกนางิอยู่วาดการ์ตูนทั้งคืน อาเธเน่ก็พูดเลยว่านางิช่างพยายามจริงๆทั้งๆที่ขี้เกียจแท้ๆ มาเรียเห็นด้วยแถมคราวนี้ยังทำได้นานกว่าปกติอีกต่างหาก บอกเลยว่าเวลาที่นางิตัดสินใจทำอะไรแล้วก็จะทำเต็มที่แต่ก็มักจะเกิดเรื่องให้ท้อทุกที อาเธเน่เลยพูดเลยว่างั้นเธอก็คงจะได้เห็นนางิท้อสินะ(พร้อมกับหยิบไข่ม้วนกิน) แต่มาเรียบอกเลยไม่ว่าต้องห่วง เธอจะคอยดูแลเวลาที่นางิท้อเองเพื่อให้งานราบรื่น อาเธเน่ก็พูดเลยว่ามาเรียแทบจะเป็นแม่แล้วนะเนี้ย


ด้านนางิ นางิในตอนนี้เริ่มมีความคิดที่ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ขึ้นมา ณ ตอนนี้ผ่านมา 2 วันแล้วจิฮารุเห็นว่ายังได้แค่ 5 หน้าแบบนี้ไม่ทันแน่ นางิคิดโดยไม่พูดว่ารู้อยู่แล้วแต่ถึงกระนั้นก็ไม่อาจเร่งมือให้เร็วกว่านี้ได้อีกแล้ว ยังเหลืออีก 25 หน้าในเวลาที่เหลือ 7 วัน แต่การทำโดจินยังมีเรื่องวาดปกหน้าหลังอีก ยังรวมไปถึงการทำรูปเล่มอีก นางิจึงอยากจะวาดให้เร็วกว่านี้ รู้ว่าตอนนี้เวลามีไม่พอ คิดเลยว่าถ้าทำไม่ได้ก็จะทำไม่เสร็จ

แต่ร่างกายของนางิตอนนี้ดูไม่อำนวยไอออกมาเป็นพักๆจนจิฮารุห่วงว่าจะเป็นอะไรรึเปล่า นางิก็รู้ว่าตัวเองไม่สบาย ปวดหัว ร่างกายก็รู้สึกหนักๆ คิดว่าต้องเป็นหวัดแน่ๆ แต่ยังไงก็หยุดวาดไม่ได้จึงได้แต่ตอบจิฮารุไปว่าไม่เป็นไร


ภาพของลุกะที่ประกาศจะเอาตัวฮายาเตะไปจากเธอ ภาพของฮายาเตะที่เคยบอกว่าไม่ว่าอดีตหรืออนาคตก็จะปกป้องเธอผุดขึ้นมาในหัวนางิ ย้ำเตือนว่าถ้าเธอไม่ชนะก็จะต้องสูญเสียฮายาเตะ แถมนางิยังรู้สึกแปลกๆ คิดว่าตัวเองควรจะวาดด้วยความคิดแง่บวกแต่กลับรู้สึกว่าทำไมหัวใจของตัวเองถึงได้เจ็บปวดแบบนี้

ภาพของฮายาเตะที่โอบกอดลุกะและบอกจะทำให้ลุกะมีความสุขและตอนที่มาบอกกับเธอว่าจะไปทำอะไรบางอย่างเพื่อลุกะ นางิไม่เข้าใจว่าทำไมฮายาเตะต้องไปทำเพื่อลุกะ ไม่ใช่ตัวเธอ ยิ่งนึกถึงที่คุโรสุพูดไว้ว่าบางครั้งผลลัพธ์จะมาถึงก่อนที่จะรู้ตัว นางินึกแล้วก็เอาแต่คิดว่าผลลัพธ์ที่ว่ามันอะไรกัน

นางินึกถึงเรื่องคราวนี้ที่แข่งกันเพื่อแย่งตัวฮายาเตะ ภาพของฮายาเตะที่บอกจะปกป้องเธอนั้นนางิคิดดูแล้วฮายเตะก็ไม่ได้อะไรเลย แต่ภาพที่เธอเห็นฮายาเตะบอกจะทำให้ลุกะมีความสุขนั้นไม่ใช่ เท่ากับว่าฮายาเตะไม่มีเหตุผลอะไรจะต้องจมปักอยู่กับเธอ ถ้าเธอแพ้ก็เท่ากับหนี้ของฮายาเตะหมดไปทันที แบบนั้นฮายาเตะก็จะแต่งงานกับไอดอลสุดน่ารักที่รักฮายาเตะเอามากๆด้วย ยิ่งคิดนางิก็ยิ่งเห็นว่าแบบนี้แล้วฮายาเตะจะมาจมปักอยู่กับเธอทำไม ไม่มีทางแน่ คิดว่าฮายาเตะคงไม่ได้หวังให้เธอชนะแน่ๆ เหตุผลที่สนับสนุนความคิดนี้ก็คือฮายาเตะไม่โทรมาหาเธอเลย ทั้งๆที่เธอกำลังทนทุกข์แต่ฮายาเตะกลับไม่เห็นมาให้กำลังใจเลย แม้ในใจจะมีภาพที่ฮายาเตะบอกจะมาช่วยเธออยู่จนนางิสงสัยแล้วว่าฮายาเตะจะมาช่วยเธอรึเปล่า

ผ่านมาอีก 2-3 วัน จิฮารุเห็นนางิดูท่าไม่ค่อยดีขึ้นเรื่อยๆจนถามอีกว่าไหวรึเปล่า นางิคิดแต่ไม่ได้พูดว่าจะไปไหวได้ไง ตัวเธอกำลังทุกข์ขนาดนี้แต่ฮายาเตะกลับไม่มาช่วยเลย ต่อให้เธอเอาชนะได้จนลุกะยอมตัดใจจากฮายาเตะและฮายาเตะกลับมาหาเธอ

ยิ่งเรื่องต้นฉบับแล้ว นางิคิดเลยว่าต้นฉบับของเธอก็ห่วยจนดูยุ่งเหยิงจนคิดว่าไม่ได้เปลี่ยนไปจากตอนที่เคยให้อาจารย์ดูเลย จากตอนนั้นก็เกิดอะไรขึ้นมากมายแต่คิดว่าตัวเองไม่ได้ก้าวหน้าขึ้นเลย คิดว่าต้นฉบับห่วยๆแบบนี้เอาชนะลุกะไม่ได้แน่ คิดว่าเธอพยายามทีไรก็ไม่เห็นจะได้ผลลัพธ์ดีๆกลับมาเลยอย่างตอนที่ขายโดจินรอบที่แล้ว คิดว่าถึงพยายามไปก็ไม่ได้ทำให้ใครมีความสุขสักนิด


นางิเริ่มมองไม่เห็นสิ่งที่ตนเองกำลังพยายามราวกับอยู่ในความมืด จะทำไปทำไม ทุกข์ใจขนาดนี้แถมยังฝืนตัวเองแต่ไม่เห็นจะได้อะไร ไม่มีหวังจะชนะอยู่แล้ว ชนะไปก็ไร้ความหมาย คิดว่าแม้แต่ฮายาเตะก็ยังไม่อยากให้เธอชนะเลย ทำไปก็มีแต่แพ้จนรู้สึกอย่างตอนนั้น(ตอนขายโดจินแพ้ลุกะคราวที่แล้ว) คิดว่าก็คงเป็นอีกครั้งที่ไม่ได้อะไร สุดท้ายตัวเองก็ไม่อาจเป็นคนที่พิเศษอะไรได้ ตัวเองจะแพ้และสูญเสียฮายาเตะไป สูญเปล่าทั้งหมด ตอนนั้นเองที่จิฮารุเริ่มสังเกตตัวนางิที่ท่าทางแปลกๆ

นางิคิดว่ามันไร้ค่า ไม่มีความหมายที่จะทำต้นฉบับต่อไปและ....

จิฮารุ: อ๊ะ!! จะบ้าเหรอไง!!
นางิ: พยายามยังไง...ก็ไม่เสร็จหรอก!!


นางิที่ถึงขีดสุดแล้วจึงใช้แขนทั้งสองข้างทุกโต๊ะตัวเองอย่างแรงจนของทุกอย่างบนโต๊ะสะเทือนลอยขึ้นจากโต๊ะทุกชิ้น แต่มีของสิ่งหนึ่งที่อยู่บนโต๊ะเธอและกำลังลอยขึ้นมาและกำลังทำให้สถานการณ์แย่ลงไปอีก.... ขวดหมึกของนางิสะเทือนจากการที่นางิทุกโต๊ะไปตกลงที่กองต้นฉบับที่วาดเสร็จแล้วและวางไว้ที่พื้นข้างๆตัว


ทุกอย่างเกิดขึ้นชั่วพริบตา ทันทีที่จบลงเสียงร้องของจิฮารุก็ตะโกนลั่นจนมาเรีบกับอาเธเน่รีบวิ่งเข้ามาดูด้วยว่าเกิดอะไรขึ้น จิฮารุรีบบอกให้มาเรียที่พึ่งเข้ามาให้ไปหาผ้าอะไรมาช่วยซับด่วน ระหว่างนั้นจิฮารุรีบดูต้นฉบับที่เสียหายจากหมึกดำที่หกใส่ก็นับได้ถึง 10 แผ่นซึ่งนั้นคือเกือบหรือทั้งหมดที่นางิทำเสร็จแล้วเลยก็ว่าได้ แต่เกิดเรื่องขนาดนี้แล้วจิฮารุเห็นนางินั่งนิ่งก็เลยโวยวายบอก "มัวแต่นั่งอยู่ได้รีบๆ..."

นางิ: พอแล้ว
จิฮารุ: ....เอ๊ะ?
นางิ: พอแล้วล่ะ...
นางิ: เรื่องเขียนต้นฉบับ


จบตอน