หน้าเปิด
ต่อจากตอนที่แล้ว นางิที่โดนทิ้งตอนนี้ก็รู้ตัวแล้วว่าตัวเองตกรถ กลายเป็นคนหลงทางในฮอกไกโดไปเรียบร้อย นางิเลยเริ่มคิดว่าแล้วเธอควรทำยังไงต่อดี เพราะมัวแต่คิดก็เลยตกรถ ไม่ว่าคิดยังไงนางิก็คิดเลยว่าแย่แน่ๆ แต่นางิก็พยายามทำใจเย็นคิดในแง่ดีว่าสถานการณ์แบบนี้ไม่ใช่เหรอที่เธอกำลังต้องการ ตัวเธอก็ต้องการสถานการณ์เพื่อเอาไปเขียนการ์ตูนอยู่แล้วนิ แถมโชคยังดีที่ยังพอมีเงินติดตัวอยู่บ้าง นางิจึงคิดเลยว่าเธอจะไปเกียวโตด้วยตัวเองให้ได้
เมื่อคิดได้แบบนี้แล้วนางิก็เริ่มคิดว่าตัวเองจำเป็นต้องทำอะไรกับเงินที่เหลือ 2 หมื่น 3 พันเยนนี้ดี สิ่งที่นางิคิดทันทีก่อนเลยก็คือถึงจะต้องใช้เงินไปบ้างแต่เธอก็ยังใช้แท๊กซี่ได้เพื่อไปฮาโกดาเตะ เมื่อตัดสินใจได้แล้วนางิก็เริ่มมองหาแท๊กซี่ทันที...... แต่แล้วก็ได้รู้สึกตัวว่าตัวเองตอนนี้อยู่ที่จุดแวะพักรถในชิซุคาริ รถที่มาจอดพักตอนนี้คือ.... ศูนย์ แถมพึ่งนึกได้ว่าที่นี่มันก็ไฮเวย์อีกต่างหาก แล้วจะมีแท๊กซี่ว่างๆหน้าไหนโผล่มาให้เห็นกัน
แผนทางรอดของนางิที่คิดในทันทีก็พังลงชั่วพริบตาทันทีตั้งแต่ก้าวแรกเลย นางิเริ่มคิดว่าท่าจะไม่ดีแล้ว แบบนี้แม้แต่จะออกจากฮอกไกโดก็ยังทำไม่ได้ นางิจึงเริ่มมองดูถนนยาวเหยียดข้างหน้าก็คิดว่า ถ้างั้นก็คงต้องเดินไปจนกว่าจะถึงที่ๆพอจะเรียกแท๊กซี่ได้เท่านั้น เมื่อคิดแบบนี้แล้วนางิก็เริ่มเดินทันที เดินไปบนถนนไฮเวย์ที่มุ่งหน้าไปฮาโกดาเตะด้วยเท้าเปล่าและไร้วี่แววรถวิ่งผ่าน
10 นาทีต่อมา นางิก็เริ่มบ่นในใจคิดว่ามองไปทางไหนก็เหมือนๆกันไปหมดเลยไม่ว่าจะเดินมาแค่ไหนแล้ว บ่นเลยว่าฮอกไกโดนี้มันอะไรกัน ในตอนนี้นางิตระหนักได้อย่างจริงๆจังๆถึงสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว แถมอากาศยังร้อนและไร้ที่ร่มเงาอีกจนคิดเลยว่าทำไมตัวเองถึงไม่ซื้อน้ำจากที่แวะพักรถเมื่อครู่นี้ก่อน แต่นางิก็ยังหวังให้มีรถสักคันวิ่งผ่านมาเพื่อขอติดรถไปทางฮาโกดาเตะด้วย แต่กระนั้นก็ไม่มีรถเลยแม้แต่คันเดียวผ่านมาถึงเวลาจะล่วงเลยมากว่าชั่วโมงแล้ว
ตอนนี้นางิเริ่มตะโกนบ่นทั้งฮอกไกโดบ้าอะไรกันแล้วเธออยู่ที่ไหน นางิที่ถึงจะเริ่มเดินออกจากถนนไฮเวย์มาแล้วแต่ก็ยังต้องเดินอยู่บนถนนที่วิวโดยรอบมีแต่ทุ่งหญ้าและภูเขาโดยที่ไม่ว่าจะเดินสักแค่ไหนวิวเหล่านี้ก็ไม่เปลี่ยนไปเลย ยิ่งกว่านั้นนางิยังไม่มีทั้งแผนที่และนาฬิกาจึงไม่รู้เลยว่าตัวเองเดินมาไกลแค่ไหนแล้ว นางิก็เริ่มตะโกนบ่นอีกทั้งเจ็บขา ร้อน ตะโกนขอให้เธอได้พักสักหน่อยเถอะ แต่ถึงตะโกนไปก็เท่านั้นไม่มีใครได้ยิน ถึงจะมีเงิน 2 หมื่น 3 พันเยนในกระเป๋าแต่ในตอนนี้เงินก็กลายเป็นสิ่งไร้ค่า
3 ชั่วโมงผ่านไป พระอาทิตย์เริ่มตกดินแล้ว นางิที่เดินมาตลอดจนร่างกายแสดงให้เห็นถึงความอ่อนล้าอย่างชัดเจน เริ่มคิดว่าทำไมตัวเธอถึงมาทำอะไรแบบนี้ เพื่อวาดการ์ตูนงั้นเหรอ เพื่อเอาชนะงั้นเหรอ เพื่อไม่ยอมยกฮายาเตะให้ลุกะงั้นเหรอ เพราะงั้นทำไมตัวเองถึงต้องมาเดินอย่างไร้ที่สิ้นสุดแบบนี้งั้นเหรอ นางิคิดเลยว่าเป็นครั้งแรกเลยที่เธอต้องมาเดินยาวนานอะไรแบบนี้ คิดได้ว่าตลอดมานั้นมีคนที่คอยช่วยเธอมาตลอด คนที่มาช่วยเธอหากเธอเรียกหา แต่นางิก็ได้แต่เดินต่อไป เดินๆๆๆโดยไม่มีใครจะมาให้ความช่วยหรือให้กำลังใจ จนในที่สุดก็ตกค่ำ
นางิเดินมารวมเป็นเวลา 7 ชั่วโมงแล้ว และเพราะแสงจันทร์ทำให้นางิยังพอมองเห็นพอจะเดินต่อไปได้ แต่กระนั้นร่างกายก็อ่อนล้าอย่างที่สุด ตอนนี้นางินึกถึงฮายาเตะและคิดอยากขอบคุณที่คอยช่วยเธอตลอดมาจริงๆ เริ่มคิดว่าถ้าเกิดเธอตายไปฮายาเตะก็คงแต่งงานกับลุกะรึเปล่า ถ้าเธอตายไปจะมีใครต้องเป็นห่วงรึเปล่า พวกนั้นจะมีความสุขรึเปล่า คิดว่าถึงแบบนั้นก็ไม่เป็นไรและรู้สึกขอบคุณ นางิในตอนนี้ในหัวใจมีแต่คำพูดที่อยากจะขอบคุณจากก้นบึงของหัวใจ
และแล้ว... ตั้งแต่เริ่มเดินผ่านมา 9 ชั่วโมง 38 นาที นางิก็สะดุดก้อนหินล้มลงไปนอนแผ่ริมถนน นางิคิดแล้วว่าเธอเดินอีกต่อไปไม่ไหวแล้ว เริ่มคิดว่าตัวเองคงได้ตายอยู่ที่นี่แน่ๆ รู้สึกเหนื่อยล้า ง่วง และกระหายน้ำ เป็นครั้งแรกในชีวิตของนางิเลยที่ต้องมาเจอสถานการณ์ขีดสุดแบบนี้
นางิในตอนนี้คิดว่าอย่างน้อยที่สุดก็ขอน้ำสักหน่อย และตอนนั้นเองขณะที่แทบจะคลานอยู่แล้วนั้นเอง นางิก็ได้เห็นแสงไฟอันคุ้นตาจากกล่องสี่เหลี่ยมที่คุ้นเคย นั้นคือตู้กดน้ำ ในพริบตาที่นางิเห็นตู้กดน้ำอยู่ตรงหน้านั้นเองเธอก็ลุกพรวดราวกับใช้แรงฮึดพาตัวเองวิ่งไปที่ตู้กดน้ำที่เป็นเหมือนเครื่องช่วยชีวิตทันที แต่....... ตู้แบบหยอดเหรียญเท่านั้น แต่ที่นางิมีนั้นมีแต่แบงค์เท่านั้น นางิถึงกับรู้สึกดิ่งวูบลงไปเลยและเริ่มร้องไห้โวยวาย
นางิ: บ้าอะไรกันๆๆๆ!!!!!?
นางิทนต่อไปไม่ไหวแล้ว คิดเลยว่าพอกันทีแค่นี้ เริ่มคิดที่จะพังตู้มันซะเลย แต่ทันทีนั้นเองก็มีใครบางคนเข้ามาหยอดเหรียญและกดน้ำออกมาจากด้านหลังนางิ นางิรีบหันไปดูทันที... แต่คนๆนั้นก็เป็นเพียงคนแปลกหน้าสาวคนหนึ่งที่มีรถอย่างหรูอยู่ด้วย... นางิจึงพูดกับเธอว่า...
นางิ: ชะ...ช่วยพาฉันไปเกียวโตทีค่ะ
???: หา?
จบตอน
[Spoil] Hayate no Gotoku! - 402
ต่อจากตอนที่แล้ว นางิที่โดนทิ้งตอนนี้ก็รู้ตัวแล้วว่าตัวเองตกรถ กลายเป็นคนหลงทางในฮอกไกโดไปเรียบร้อย นางิเลยเริ่มคิดว่าแล้วเธอควรทำยังไงต่อดี เพราะมัวแต่คิดก็เลยตกรถ ไม่ว่าคิดยังไงนางิก็คิดเลยว่าแย่แน่ๆ แต่นางิก็พยายามทำใจเย็นคิดในแง่ดีว่าสถานการณ์แบบนี้ไม่ใช่เหรอที่เธอกำลังต้องการ ตัวเธอก็ต้องการสถานการณ์เพื่อเอาไปเขียนการ์ตูนอยู่แล้วนิ แถมโชคยังดีที่ยังพอมีเงินติดตัวอยู่บ้าง นางิจึงคิดเลยว่าเธอจะไปเกียวโตด้วยตัวเองให้ได้
เมื่อคิดได้แบบนี้แล้วนางิก็เริ่มคิดว่าตัวเองจำเป็นต้องทำอะไรกับเงินที่เหลือ 2 หมื่น 3 พันเยนนี้ดี สิ่งที่นางิคิดทันทีก่อนเลยก็คือถึงจะต้องใช้เงินไปบ้างแต่เธอก็ยังใช้แท๊กซี่ได้เพื่อไปฮาโกดาเตะ เมื่อตัดสินใจได้แล้วนางิก็เริ่มมองหาแท๊กซี่ทันที...... แต่แล้วก็ได้รู้สึกตัวว่าตัวเองตอนนี้อยู่ที่จุดแวะพักรถในชิซุคาริ รถที่มาจอดพักตอนนี้คือ.... ศูนย์ แถมพึ่งนึกได้ว่าที่นี่มันก็ไฮเวย์อีกต่างหาก แล้วจะมีแท๊กซี่ว่างๆหน้าไหนโผล่มาให้เห็นกัน
แผนทางรอดของนางิที่คิดในทันทีก็พังลงชั่วพริบตาทันทีตั้งแต่ก้าวแรกเลย นางิเริ่มคิดว่าท่าจะไม่ดีแล้ว แบบนี้แม้แต่จะออกจากฮอกไกโดก็ยังทำไม่ได้ นางิจึงเริ่มมองดูถนนยาวเหยียดข้างหน้าก็คิดว่า ถ้างั้นก็คงต้องเดินไปจนกว่าจะถึงที่ๆพอจะเรียกแท๊กซี่ได้เท่านั้น เมื่อคิดแบบนี้แล้วนางิก็เริ่มเดินทันที เดินไปบนถนนไฮเวย์ที่มุ่งหน้าไปฮาโกดาเตะด้วยเท้าเปล่าและไร้วี่แววรถวิ่งผ่าน
10 นาทีต่อมา นางิก็เริ่มบ่นในใจคิดว่ามองไปทางไหนก็เหมือนๆกันไปหมดเลยไม่ว่าจะเดินมาแค่ไหนแล้ว บ่นเลยว่าฮอกไกโดนี้มันอะไรกัน ในตอนนี้นางิตระหนักได้อย่างจริงๆจังๆถึงสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว แถมอากาศยังร้อนและไร้ที่ร่มเงาอีกจนคิดเลยว่าทำไมตัวเองถึงไม่ซื้อน้ำจากที่แวะพักรถเมื่อครู่นี้ก่อน แต่นางิก็ยังหวังให้มีรถสักคันวิ่งผ่านมาเพื่อขอติดรถไปทางฮาโกดาเตะด้วย แต่กระนั้นก็ไม่มีรถเลยแม้แต่คันเดียวผ่านมาถึงเวลาจะล่วงเลยมากว่าชั่วโมงแล้ว
ตอนนี้นางิเริ่มตะโกนบ่นทั้งฮอกไกโดบ้าอะไรกันแล้วเธออยู่ที่ไหน นางิที่ถึงจะเริ่มเดินออกจากถนนไฮเวย์มาแล้วแต่ก็ยังต้องเดินอยู่บนถนนที่วิวโดยรอบมีแต่ทุ่งหญ้าและภูเขาโดยที่ไม่ว่าจะเดินสักแค่ไหนวิวเหล่านี้ก็ไม่เปลี่ยนไปเลย ยิ่งกว่านั้นนางิยังไม่มีทั้งแผนที่และนาฬิกาจึงไม่รู้เลยว่าตัวเองเดินมาไกลแค่ไหนแล้ว นางิก็เริ่มตะโกนบ่นอีกทั้งเจ็บขา ร้อน ตะโกนขอให้เธอได้พักสักหน่อยเถอะ แต่ถึงตะโกนไปก็เท่านั้นไม่มีใครได้ยิน ถึงจะมีเงิน 2 หมื่น 3 พันเยนในกระเป๋าแต่ในตอนนี้เงินก็กลายเป็นสิ่งไร้ค่า
3 ชั่วโมงผ่านไป พระอาทิตย์เริ่มตกดินแล้ว นางิที่เดินมาตลอดจนร่างกายแสดงให้เห็นถึงความอ่อนล้าอย่างชัดเจน เริ่มคิดว่าทำไมตัวเธอถึงมาทำอะไรแบบนี้ เพื่อวาดการ์ตูนงั้นเหรอ เพื่อเอาชนะงั้นเหรอ เพื่อไม่ยอมยกฮายาเตะให้ลุกะงั้นเหรอ เพราะงั้นทำไมตัวเองถึงต้องมาเดินอย่างไร้ที่สิ้นสุดแบบนี้งั้นเหรอ นางิคิดเลยว่าเป็นครั้งแรกเลยที่เธอต้องมาเดินยาวนานอะไรแบบนี้ คิดได้ว่าตลอดมานั้นมีคนที่คอยช่วยเธอมาตลอด คนที่มาช่วยเธอหากเธอเรียกหา แต่นางิก็ได้แต่เดินต่อไป เดินๆๆๆโดยไม่มีใครจะมาให้ความช่วยหรือให้กำลังใจ จนในที่สุดก็ตกค่ำ
นางิเดินมารวมเป็นเวลา 7 ชั่วโมงแล้ว และเพราะแสงจันทร์ทำให้นางิยังพอมองเห็นพอจะเดินต่อไปได้ แต่กระนั้นร่างกายก็อ่อนล้าอย่างที่สุด ตอนนี้นางินึกถึงฮายาเตะและคิดอยากขอบคุณที่คอยช่วยเธอตลอดมาจริงๆ เริ่มคิดว่าถ้าเกิดเธอตายไปฮายาเตะก็คงแต่งงานกับลุกะรึเปล่า ถ้าเธอตายไปจะมีใครต้องเป็นห่วงรึเปล่า พวกนั้นจะมีความสุขรึเปล่า คิดว่าถึงแบบนั้นก็ไม่เป็นไรและรู้สึกขอบคุณ นางิในตอนนี้ในหัวใจมีแต่คำพูดที่อยากจะขอบคุณจากก้นบึงของหัวใจ
และแล้ว... ตั้งแต่เริ่มเดินผ่านมา 9 ชั่วโมง 38 นาที นางิก็สะดุดก้อนหินล้มลงไปนอนแผ่ริมถนน นางิคิดแล้วว่าเธอเดินอีกต่อไปไม่ไหวแล้ว เริ่มคิดว่าตัวเองคงได้ตายอยู่ที่นี่แน่ๆ รู้สึกเหนื่อยล้า ง่วง และกระหายน้ำ เป็นครั้งแรกในชีวิตของนางิเลยที่ต้องมาเจอสถานการณ์ขีดสุดแบบนี้
นางิในตอนนี้คิดว่าอย่างน้อยที่สุดก็ขอน้ำสักหน่อย และตอนนั้นเองขณะที่แทบจะคลานอยู่แล้วนั้นเอง นางิก็ได้เห็นแสงไฟอันคุ้นตาจากกล่องสี่เหลี่ยมที่คุ้นเคย นั้นคือตู้กดน้ำ ในพริบตาที่นางิเห็นตู้กดน้ำอยู่ตรงหน้านั้นเองเธอก็ลุกพรวดราวกับใช้แรงฮึดพาตัวเองวิ่งไปที่ตู้กดน้ำที่เป็นเหมือนเครื่องช่วยชีวิตทันที แต่....... ตู้แบบหยอดเหรียญเท่านั้น แต่ที่นางิมีนั้นมีแต่แบงค์เท่านั้น นางิถึงกับรู้สึกดิ่งวูบลงไปเลยและเริ่มร้องไห้โวยวาย
นางิ: บ้าอะไรกันๆๆๆ!!!!!?
นางิทนต่อไปไม่ไหวแล้ว คิดเลยว่าพอกันทีแค่นี้ เริ่มคิดที่จะพังตู้มันซะเลย แต่ทันทีนั้นเองก็มีใครบางคนเข้ามาหยอดเหรียญและกดน้ำออกมาจากด้านหลังนางิ นางิรีบหันไปดูทันที... แต่คนๆนั้นก็เป็นเพียงคนแปลกหน้าสาวคนหนึ่งที่มีรถอย่างหรูอยู่ด้วย... นางิจึงพูดกับเธอว่า...
นางิ: ชะ...ช่วยพาฉันไปเกียวโตทีค่ะ
???: หา?
จบตอน