หน้าเปิด

ต่อจากตอนที่แล้ว พวกจิฮารุที่กำลังอยู่อิเสะจู่ๆก็เจอหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าลงข่าวว่าลุกะกำลังจะกลับมาเล่นคอนเสิร์ตวันนี้ จิฮารุประหลาดใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วเรื่องแข่งโดจินกับสุขภาพล่ะ จิฮารุเลยใจร้อนจะรีบโทรหาทันทีเพื่อถามว่าเรื่องข่าวที่เขียนเป็นเรื่องจริงรึเปล่า แต่จู่ๆฮินะก็บอกให้จิฮารุหยุดก่อนจนคายูระถามเลยว่าบอกให้หยุดทำไม ฮินะก็บอกว่า...

ฮินะ: นี่ยัง... หกโมงเช้าอยู่เลยนะ
ฮินะ: มันจะเป็นการรบกวนที่จะโทรไปแต่เช้านะ
จิฮารุ: .........

จิฮารุก็เลยบอกงั้นไว้โทรถามหลังอาหารเช้าก็แล้วกันก็เลยไปสนใจทางนางิต่อว่าตอนนี้อยู่ไหน ฮินะบอกหลับอยู่ในห้องและคิดกันว่าเรื่องแค่นี้คงไม่ต้องถึงขั้นปลุกเพื่อบอกก็ได้ ในขณะนั้นทางด้านคุโรสุที่อยู่ใกล้ๆและได้ยินหมดก็คิดสงสัยเรื่องที่ลุกะแข่งโดจิน

หลังจากนั้นพอจิฮารุโทรหาลุกะดูแต่ก็ติดต่อไม่ได้เลย มาเรียเองก็ลองโทรหาฮายาเตะแต่ก็ติดต่อไม่ได้เหมือนกัน อาเธเน่ลองโทรไปที่อพาร์ทเมนต์แต่ก็ไม่มีใครรับสาย ฮินะจึงเริ่มสงสัยแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นและคิดว่ารีบกลับจะดีกว่า ทางคายูระบอกไม่ต้องห่วงเธอกำลังจัดการจองตั๋วคอนเสิร์ตให้แล้วแต่จิฮารุบอกนั้นไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย

ถึงยังไงซะก็คิดว่ารีบกลับโตเกียวดีกว่าก็เลยจะใช้เครื่องบินของมาเรียกลับกัน ฮินะที่ได้ยินก็ถามเลยว่าจะกลับด้วยเครื่องบินงั้นเหรอ ทุกคนถามเลยว่าแล้วทำไมจะไม่ได้ล่ะเพราะเร็วที่สุดแล้วและไม่ต้องเสียเงินด้วย ฮินะถึงกับเงียบแต่อาเธเน่ที่ยังไม่รู้เลยสงสัยว่าฮินะกังวลอะไรกัน จิฮารุตอบให้แทนว่าเพราะความต้องการรีบกลับกับความกลัวมันกำลังสู้กันอยู่ไง ฮินะเลยถามว่ากลับรถไฟไม่ได้เหรอแต่ก็ไม่มีใครเห็นด้วย ตอนนั้นเองที่มีคนเหมือนจะเข้ามาช่วยนั้นคือ...

อิซึมิ: แบบนี้!! ถึงเวลาใช้เฮลิคอปเตอร์(หมายเลข5)ของฉันแล้วสินะ!!
[ไม่มึใครสนใจ]
จิฮารุ: เรื่องเครื่องบินจะตกมันเกิดยากจะตาย เธอก็หลับตาไปตลอดทางเลยก็ได้นิ
ฮินะ: นั้นไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย!!

อิซึมิที่โดนเมินอย่างสมบูรณ์ก็พยายามจะพูดเรียกความสนใจแต่ก็เจอคุโรสุเสนอให้ฮินะมานั่งลัมโบร์กีนีของเธอกลับ ฮินะก็เลยแปลกใจบอกว่าพวกเธอจะกลับโตเกียวนะแต่คุโรสุบอกไม่ต้องห่วงเธอก็มีธุระที่โตเกียวเหมือนกัน ฮินะเลยตกลงขอนั่งลัมโบร์กีนีของคุโรสุกลับแทน ทุกอย่างก็เป็นอันตกลงกันเรียบร้อย ส่วนอิซึมิ.......เมื่อไร้คนสนใจเธอก็เลยเอามือถือออกมาและโทรหาซาคุยะและ.....

อิซึมิ: เหตุฉุกเฉินค่ะ!!
อิซึมิ: ช่วยรีบมาที่อิเสะเดี๋ยวนี้เลย!!

ซาคุยะที่พอได้ยินว่าฉุกเฮินก็เลยร้อนรนรีบไปตามที่อิซึมิบอกทันทีถึงขนาดสั่งให้เตรียมเครื่องบินทันทีเลย

อิซึมิ: (ไม่ต้องห่วงนะหมายเลข 5 ของฉัน... ทำได้แน่)

ทางด้านฮินะก็นั่งลัมโบร์กีนีของคุโรสุโดยที่ไม่รู้สึกกลัวอะไรเลยจนคุโรสุแปลกใจ ฮินะบอกไม่ว่าจะเร็วแค่ไหนขอแค่ติดดินก็รู้สึกปลอดภัยแล้ว คุโรสุเลยขอถามฮินะเรื่องอื่นต่อนั้นคือเรื่อง ลุกะ

พอตกดึก นางิที่หลับตลอดทั้งวันพอตื่นขึ้นมาก็สงสัยถึงสถานที่อยู่ตอนนี้ของตัวเองจึงรีบมองไปรอบๆตัวจนรู้ว่ากลับมาอพาร์ทเมนต์แล้ว พอเห็นว่ามือแล้วก็เลยสงสัยว่าตัวเองหลับไปกี่ชั่วโมงกัน ตอนนี้กี่โมงแล้ว ไม่มีใครอยู่เลยเหรอ แต่ก็นึกเรื่องสำคัญอื่นออกก่อนนั้นคือเนมโดจินที่เขียนไว้แล้ว นางิก็เห็นเนมอยู่บนโต๊ะพอเปิดดูก็เห็นว่าเขียนเสร็จแล้ว ทุกอย่างที่ผ่านมาไม่ใช่ความฝันแน่นอน พออ่านทบทวนดูก็พอใจคิดเลยว่าด้วยสิ่งนี้เธอจะต้องไม่แพ้ลุกะแน่ ตอนนี้ก็แค่วาด คิดอยากจะบอกลุกะเลยที่ให้รอมานานแต่ตอนนี้ทุกอย่างพร้อมแล้ว และอีกอย่างที่นางิคิดก็คืออยากจะบอกฮายาเตะว่าไม่ต้องห่วง เธอจะเอาชนะให้ได้

เมื่อนางิมั่นใจตัวเองสุดๆก็เริ่มคิดว่าถึงจะยังไม่ได้วาดต้นฉบับแต่ก็อยากให้ฮายาเตะได้ลองอ่านก่อนดูว่าฮายาเตะจะเห็นว่าดีแค่ไหน นางิเลยเริ่มมองหาฮายาเตะและก็ได้ยินเสียงฮายาเตะอยู่ในสวนก็เลยรีบไปหาทันที รีบลงมากำลังจะบอกฮายาเตะว่ามีอะไรดีๆจะให้ดู

แต่วินาทีนั้นคำพูดของคุโรสุที่เคยพูดกันนางิไว้ก็ย้อนกลับเข้ามาในหัวของนางิ คำพูดที่ว่า "มันอาจจะ...ถูกตัดสินไปนานแล้ว" นางิที่กำลังจะเรียกฮายาเตะแต่ในเพียงชั่ววินาทีนางิก็ถึงกับหยุดความตั้งใจของตัวเองทันทีด้วยสาเหตุจากที่เธอกำลังเห็นตรงหน้า ภาพของฮายาเตะกำลังโอบกอดลุกะจากด้านหลังโดยที่ลุกะเองก็เต็มใจราวกับทั้งคู่เป็นคนรักกัน

ฮายาเตะ: ไม่ต้องห่วง
ฮายาเตะ: ผมจะ...ทำให้คุณมีความสุข

นางิได้เห็นได้ยินฮายาเตะกำลังพูดกับลุกะโดยที่ลุกะเองก็กำลังหลั่งน้ำตา นางิที่เห็นด้วยตาตัวเองในวินาทีนั้นราวกับทุกอย่างรอบตัวเธอมืดสนิทในทันที ไม่รู้สึกกับสิ่งใดๆอีกและเริ่มรู้สึกว่าบทสรุปมันตัดสินไปแล้ว

จบตอน