แค่แรกเจอ สบตาเธอ
ใจมันก็เผลอ เหมือนโดนสะกดไว้
ยิ่งคุย ยิ่งใจมันหวั่น
ยิ่งใกล้ ยิ่งอยากได้มา
เธอทำให้ ใจละลาย
ทำให้หวง ไม่อยากให้คลาดไป
แต่ถ้าเจอคนที่ใช่
ใจมันไม่ฟัง ไม่ฟังอะไรเลย
ยิ่งคุย ยิ่งติด ยิ่งคิด ยิ่งเพลิน
อยากเก็บเธอไว้ อยากได้เธอมาครอง
เจอคนที่ใช่ ใจมันไม่ฟัง ไม่ฟังอะไรเลย
ยิ่งใกล้ ยิ่งชอบ ยิ่งหวง ยิ่งเผลอ
เธอคือคนที่ใช่
ไม่ต้องทำอะไร แค่ตั้งใจรัก
ใจมันพาไป ไม่เคยจะหยุด
เจอคนที่ใช่ มันง่ายจะหลง
แค่มีเธอในชีวิต ฉันก็สุขใจ
เคยคิดว่าคงเจอแค่ผ่าน
แค่หวั่นไหว ไม่ผูกพัน
แต่เมื่อเจอเธอคนนั้น
ก็เหมือนโลกมันเปลี่ยนไป
เจอคนที่ใช่
ใจมันไม่ฟัง ไม่ฟังอะไรเลย
ยิ่งคุย ยิ่งติด ยิ่งคิด ยิ่งเพลิน
อยากเก็บเธอไว้
อยากได้เธอมาครอง
เจอคนที่ใช่
ใจมันไม่ฟัง ไม่ฟังอะไรเลย
ยิ่งใกล้ ยิ่งชอบ ยิ่งหวง ยิ่งเผลอ
ใจมันไม่ฟัง ไม่ฟังอะไรเลย
เจอเธอแล้ว ใจมันไม่ฟังเลย
เจอคนที่ใช่ อยากได้เธอมาครอง
เจอคนที่ใช่ ใจมันไม่ฟัง ไม่ฟังอะไรเลย
เจอเธอแล้ว ใจมันไม่ฟังเลย
เธอคือคนที่ใช่ คนที่ใจเรียกหา
เธอคือคนที่ใช่
ในห้องเรียนที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของนักเรียน
น้ำทิพย์นั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง เธอกำลังจัดเรียงหนังสือและสมุดบันทึกอย่างเรียบร้อย
แต่สายตาของเธอกลับหลบๆ มองไปที่ประตูห้องบ่อยครั้ง
เพื่อนสนิทของเธอนั่งอยู่ข้างๆ สังเกตพฤติกรรมของน้ำทิพย์แล้วอมยิ้มเล็กน้อย
เพื่อนสนิท: (กระซิบเบาๆ) แอบรอใครอยู่รึเปล่าเนี่ย?
น้ำทิพย์สะดุ้งเล็กน้อย หันไปมองเพื่อนก่อนจะรีบส่ายหน้า
น้ำทิพย์: เปล่าสักหน่อย แค่รอดูว่าอาจารย์จะเข้ามารึยัง
เพื่อนสนิทแอบหัวเราะในลำคอ
เพื่อนสนิท: แน่ใจเหรอว่าแค่อาจารย์? ไม่ใช่ใครบางคนที่เพิ่งย้ายมาใหม่ใช่มั้ย?
น้ำทิพย์หน้าแดงเล็กน้อย รีบหันไปจัดหนังสือต่อโดยไม่มองหน้าเพื่อน
น้ำทิพย์: ไม่ใช่หรอก... (เสียงเบาลง) แค่สงสัยว่าเขามาจากที่ไหนเท่านั้นเอง
เพื่อนสนิทยิ้มกว้าง มองท่าทีเขินๆ ของน้ำทิพย์ด้วยความสนุกสนาน
เพื่อนสนิท: สงสัยจริงหรือว่าอยากรู้จักมากกว่า?
น้ำทิพย์ทำหน้าไม่พอใจนิดๆ แต่ก็ไม่กล้าสบตาเพื่อน
จังหวะนั้นเอง ธนาก็เดินเข้ามาในห้องเรียน
ท่ามกลางเสียงพูดคุยของนักเรียนที่ค่อยๆ เงียบลง
น้ำทิพย์เหลือบมองธนาเพียงเสี้ยววินาที
ก่อนจะรีบก้มหน้าลงมองหนังสือต่อ
ทำท่าทางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ธนาเดินผ่านโต๊ะน้ำทิพย์ไป
ท่ามกลางสายตาของเพื่อนร่วมห้อง
เขาหยุดยิ้มเล็กน้อย
ก่อนจะเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล
ธนา: สวัสดีครับ
น้ำทิพย์ชะงัก เงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจและรีบตอบกลับเสียงเบาๆ
น้ำทิพย์: ส-สวัสดีจ้ะ
ธนายิ้มให้เธอเล็กน้อย
ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง
น้ำทิพย์ถอนหายใจเบาๆ
รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงจนเกินจะควบคุม
เพื่อนสนิทของเธอมองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
เพื่อนสนิท: (กระซิบเบาๆ) นี่แหละ ฉันเห็นแกหน้าแดงแบบนี้ ฉันก็รู้แล้วล่ะ
น้ำทิพย์ทำท่าจะตอบโต้อะไรสักอย่าง แต่ครูประจำวิชาก็เดินเข้ามาในห้องเรียน
ทำให้ทุกคนต้องรีบจัดของและเตรียมตัวเรียนทันที บรรยากาศเงียบสงบลง
เหลือเพียงความรู้สึกที่สับสนอยู่ในใจของน้ำทิพย์
ที่แม้จะพยายามปฏิเสธตัวเอง แต่ก็อดที่จะหวั่นไหวไปกับรอยยิ้มและคำทักทายของธนาไม่ได้
ช่วงพักกลางวัน น้ำทิพย์นั่งทานข้าวกับเพื่อนสนิท
ในโรงอาหารที่เต็มไปด้วยนักเรียนที่กำลังพูดคุยและทานอาหารกันอย่างสนุกสนาน
สายตาของเธอเหลือบมองไปทางโต๊ะของธนาที่นั่งทานข้าวอยู่กับกลุ่มเพื่อนบ่อยครั้ง
เพื่อนสนิท: (ยิ้มกริ่ม) เอ้า มองอีกแล้วนะ เห็นมั้ยเขานั่งอยู่ตรงนั้นน่ะ
น้ำทิพย์หน้าแดง หันกลับมาสนใจข้าวในจาน
น้ำทิพย์: ฉันไม่ได้มองซะหน่อย แค่บังเอิญมองไปเห็นเอง
เพื่อนสนิท: (หัวเราะ) บังเอิญหลายรอบจังนะ
น้ำทิพย์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จังหวะนั้นเองธนาก็หันมาสบตากับเธอ
น้ำทิพย์รีบก้มหน้าลงทันที รู้สึกเขินจนแทบอยากจะหายตัวไป
เพื่อนสนิทของเธอเห็นท่าทางนั้นก็ยิ่งหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
ในขณะเดียวกัน ที่โต๊ะของธนา
เพื่อนธนา: เฮ้ย แกชอบใครในห้องรึเปล่าวะ?
ธนาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจ
ธนา: เปล่า ทำไมจะต้องชอบด้วย
เพื่อนธนา: ไม่เชื่อหรอก เห็นแอบมองน้ำทิพย์ตลอดเลย
ธนารีบวางช้อนลงอย่างแรง ทำให้เพื่อนหัวเราะคิกคัก
ธนา: (รีบพูดเสียงเบาๆ) เฮ้ย พูดเบาๆ หน่อย เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหมด
เพื่อนธนา: (ยิ้มกริ่ม) แหม ยอมรับเถอะน่า นายชอบเธอใช่มั้ย?
ธนาถอนหายใจ พยายามทำตัวปกติที่สุด แต่เพื่อนยังไม่เลิกรา
เพื่อนธนา: ไหนๆ ก็พูดแล้วบอกมาเลยสิ ชอบจริงๆ ใช่มั้ย?
ธนา: (ยอมรับในที่สุด) โอเค... เธอน่ารักดี แต่ฉันยังไม่กล้าเข้าไปคุยด้วยเลย
เพื่อนธนา: งั้นลองชวนเธอไปกินไอติมมั้ย?
ธนายิ้มออกมานิดๆ แต่ยังดูเกรงๆ อยู่
ธนา: (ยิ้มบางๆ) เดี๋ยวค่อยๆ ดูไปก่อนแล้วกัน
เพื่อนธนา: (ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ) ทำไมต้องรอด้วยล่ะ? ถ้าไม่รีบทำอะไรสักอย่าง เผลอๆ เธออาจมีคนมาจีบก่อนก็ได้ แล้วแกจะทำยังไง?
ธนา: (ทำหน้าครุ่นคิด) ฉันก็... อาจจะค่อยๆ เข้าไปคุยกับเธอแบบเป็นเพื่อนก่อน
เพื่อนธนา: โอ้โห แบบนี้นานแน่แก! ถามจริง แกคิดว่าเขาคิดยังไงกับแกมั้ย?
ธนา: (ส่ายหน้า) ไม่รู้สิ แต่ก็อยากรู้เหมือนกัน...
เพื่อนธนา: งั้นทำไมไม่ลองสังเกตท่าทีเขาดูหน่อยล่ะ? ลองดูว่าพอแกเข้ามาใกล้ๆ เขามีท่าทียังไงบ้าง
ธนา: (ยิ้มออกมา) เออ... ดีเหมือนกันนะ ขอบใจมาก
เพื่อนธนา: (ตบบ่าเบาๆ) เออน่า แล้วก็อย่าลืมไปชวนเขากินไอติมล่ะ ฉันรอฟังผลอยู่!
ธนายิ้มรับ รู้สึกถึงความหวังและกำลังใจที่เพื่อนมอบให้ เขาเริ่มวางแผนในใจว่าจะแสดงความรู้สึกต่อหน้าของเขาอย่างไร
น้ำทิพย์กำลังเก็บของใส่กระเป๋าหลังเลิกเรียน เพื่อนสนิทของเธอรีบเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มเต็มใบหน้า
เพื่อนสนิท: วันนี้จะกลับบ้านเลยหรือเปล่า?
น้ำทิพย์พยักหน้า แต่เพื่อนก็ยังไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
เพื่อนสนิท: ไม่รอใครก่อนเหรอ?
น้ำทิพย์หันไปมองเพื่อนอย่างสงสัย
น้ำทิพย์: หมายถึงใคร?
เพื่อนสนิทยิ้มกริ่ม ก่อนจะพยักเพยิดไปทางธนาที่กำลังเก็บของอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง
เพื่อนสนิท: ก็เขานั่นไง ธนา เขาน่ะดูเหมือนจะอยากคุยกับเธอมากเลยนะ
น้ำทิพย์หันไปมองธนาแวบหนึ่ง ก่อนจะรีบหันกลับมาด้วยความเขิน
น้ำทิพย์: ไม่หรอก เขาคงมีเรื่องสำคัญมากกว่านี้แหละ
เพื่อนสนิททำหน้าเสียดาย ก่อนจะหัวเราะเล็กๆ
เพื่อนสนิท: งั้นฉันไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้จ้ะ
น้ำทิพย์พยักหน้า แล้วเพื่อนสนิทก็เดินออกไปจากห้อง
ทิ้งให้เธอยืนอยู่คนเดียว
เธอกำลังจะหยิบกระเป๋าเดินออกไปจากห้อง
แต่จู่ๆ เสียงเรียกชื่อของเธอก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
ธนา: น้ำทิพย์!
น้ำทิพย์หันกลับมามองธนาที่เดินเข้ามาใกล้ๆ ด้วยหัวใจที่เต้นแรง
ธนา: (ยิ้มเกร็งๆ) เอ่อ... พรุ่งนี้เธอว่างมั้ย?
น้ำทิพย์ทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็พยายามตอบกลับอย่างเป็นธรรมชาติ
น้ำทิพย์: พรุ่งนี้ก็ว่างนะ ทำไมหรือ?
ธนาลังเลเล็กน้อย ก่อนจะรวบรวมความกล้าแล้วพูดออกมา
ธนา: ฉันอยากจะชวนเธอไปกินไอติมหลังเลิกเรียน... ถ้าเธอไม่ติดธุระอะไร
น้ำทิพย์รู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติ
น้ำทิพย์: (ยิ้ม) ได้สิ... ไปด้วยกันก็ได้
ธนายิ้มกว้างด้วยความดีใจ
ธนา: ขอบคุณนะ เจอกันพรุ่งนี้หลังเลิกเรียน
น้ำทิพย์พยักหน้าแล้วยิ้มบางๆ ให้กับธนา
ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ธนามองตามหลังเธอด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
เขารู้สึกว่าการตัดสินใจครั้งนี้เป็นก้าวแรกที่สำคัญของเขา
หลังเลิกเรียนในวันรุ่งขึ้น น้ำทิพย์และธนานั่งอยู่ที่โต๊ะในร้านไอศกรีมบรรยากาศอบอุ่น
ทั้งสองคนต่างคนต่างเขิน แต่ก็พยายามเริ่มต้นบทสนทนา
ธนา: ไอศกรีมรสนี้อร่อยดีนะ เธอชอบมั้ย?
น้ำทิพย์พยักหน้าเล็กน้อย
น้ำทิพย์: อร่อยดี ฉันชอบรสนี้ที่สุดเลย
ธนายิ้มด้วยความดีใจที่ได้รู้ว่าเธอชอบอะไร
ธนา: เธอเป็นคนเรียนเก่งนะ เห็นเธอตั้งใจเรียนทุกคาบเลย
น้ำทิพย์หัวเราะเบาๆ พลางส่ายหน้า
น้ำทิพย์: เปล่าหรอก บางทีฉันก็แค่ทำเป็นตั้งใจน่ะ
ธนามองน้ำทิพย์อย่างแปลกใจ
ธนา: ทำไมต้องทำเป็นตั้งใจเรียนด้วยล่ะ?
น้ำทิพย์ยิ้มเขินเล็กๆ
น้ำทิพย์: ฉันแค่ไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันก็เผลอมองใครบางคนอยู่บ่อยๆ เหมือนกัน
ธนาชะงัก หัวใจเต้นแรงขึ้นเมื่อรู้ว่าเธออาจจะหมายถึงเขา
ธนา: (ยิ้มบางๆ) งั้นตอนนี้ไม่ต้องทำเป็นตั้งใจเรียนแล้วนะ... เพราะฉันก็เผลอมองเธอบ่อยๆ เหมือนกัน
น้ำทิพย์หน้าแดง
เพลง : เจอคนที่ใช่
แค่แรกเจอ สบตาเธอ
เธอคือคนที่ใช่
ในห้องเรียนที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของนักเรียน