นานมาแล้วที่ผมไม่ไ่ด้ใช้ตู้โทรศัพท์สาธารณะเลยจนมาวันนี้ได้ใช้มันอีกครั้งหนึ่งเนื่องจากโทรศัพท์หายเมื่อเราไม่มีโทรศัพท์มือถือไม่สามารถติดต่อใครได้ก็แน่ล่ะสูงสุดสู่สามัญนั่นก็คือ"ตู้โทรศัพท์"ตู้โทรศัพท์สำหรับผมแล้วมันมีความทรงจำที่ดีและไม่ดีประปนกันไปแต่พอนึกถึงทีไรก็ยิ้มได้ทุกทีบวกลบคูณหารด้วยความรู้สึกแล้วก็น่าจะออกมาเท่ากับความสุข
    เข้าเรื่องเลยนะครับ..เมื่อย้อนกลับไปเมื่อสมัยสิบปีก่อนโทศัพท์มือถือเครื่องนึงราคาค่อนข้างสูงและตอนนั้นผมก็อายุประมาณสิบสามปีซึ่งมันก็เกินตัวเกินไปสำหรับเด็ก ม.1จะมีโทรศัพท์มือถือใช้เพราะบ้านผมไม่ได้รวย(แค่ซิมก็ราคาเกือบเป็นพัน)ก็อยู่มาได้ไม่คิดอะไรจนมาวันนึงเป็นวันคัดเลือกนักกีฬาเป็นนักกีฬาประจำสีของกีฬาสีโรงเรียนซึ่งผมเองได้เป็นนักฟุตบอลและนักวิ่งและการที่ผมได้เป็นนักกีฬานั่นเองทำให้เกิดมหากาพย์ภาพยนต์รักโรแมนติกแห่งปี(เว่อร์) ทะ ทะ เธอคนนั้นรุ่นพี่มอหกคนสอนวิ่งของผมเองน่ารักมาก สวยที่สุด ยิ้มสดใส เห็นเธอแล้วหัวใจพองโตแต่ได้แค่คิดแต่โชคชะตาก็ได้เข้าข้างไอเรืองจนได้เธอคนนั้นก็ชอบผมเหมือนกันครับ ฮ่าๆ ยังจำภาพแรกในร้อยยิ้มแรกที่เดินสวนกันในโรงอาหารได้และเธอก็ให้เบอร์ผมมาเป็นเบอร์ 06*******แต่ผมไม่มีโทรศัพท์นิที่พึ่งก็ตู้โทรศัพท์เนี่ยแหละครับ ด้วยความที่ทั้งชีวิตไม่เคยมีโทรศัพท์เลยและไม่ได้คิดเรื่องที่จะคุยไว้ต่างคนต่างเงียบจนหมด20บาทจำได้เลยในขณะนั้นพอวางทำให้ผมคิดถึงเธอมาก อยากเห็นหน้าเธอเคยเป็นกันมั๊ยครับประมาณว่าไม่ว่าจะทำอะไรก็นึกถึงแค่เธอ เธอ เธอเท่านั้น แลผมก็ได้โทหาเธอทุกวันวันล่ะสามสิบสี่สิบ(บางวันอดข้าวเอามาโท) ความผูกพันธ์ก็มากขึ้น ก่อนวางจะต้องบอกรักแล้วเดินกลับบ้านไปทั้งๆที่อมยิ้ม(ลืมบอกไปบ้านผมห่างจากตู้โทศัพท์ตู้นี้ประมาณเกือบสองกิโลซึ่งแน่นอนฐานะอย่างผม"เดินครับ"ผมต้องเดินไปโทหาเธอทุกวันแล้วเดินยิ้มกลับมาทุกวันเป็นเวลาเกือบหนึ่งปีในหนึ่งปีนี้เราได้ไปดูหนังในโรงหนังชั้นสองกันอยู่สองครั้งได้ได้จับมือกันกลับมาต้องเอามือกุมกันมีความสุขมากพร้อมกับร้องคารมโอเกะเพลงใจน้อย เอบีนอมอล ไม่รักก็คงไม่ห่วงอย่างนี้ที่ต้องห่วงก็เพราะเธอหนะมีแค่คนเดียวยังกินใจมานจนทุกวันนี้ และขึ้นชิงช้าสรรค์งานวัดด้วยกัน พร้อมกับเสียงเพลงงานวัด เพลิดเพลินเคยเดินด้วย แทะไหมฝันดูรถไต่ถัง....ลอยมาอยู่ไกลๆคลาสสิคสุดๆมีความสุขมากครับ นึกถึงทีไรยิ้มทุกทีนั่นเป็นความทรงจำที่ดีแต่...มาวันนึงมาคนมาจีบเธอเป็นรุ่นเดียวกันกับเธอและเธอก็ไม่ค่อยคุยกับผม เงียบบ้าง ไม่รับบ้าง จนห่างกันไปเศร้ามากครับ ผอม นอนร้องไห้หมอนเปียกเกือบทุกคืน รับความจริงไม่ได้มันต้องไม่จริง ที่เจ็บใจที่สุดคือเธอให้คนนั้นไปส่งหน้าโรงเรียนทุกวันโดยที่ทำเป็นไม่รู้จักผมเลยนับแต่นั้น

แต่ผมถือว่าเป็นความทรงจำที่ดีของผมนะครับ ทุกวันนี้ยังอยากเจอเธออยู่ อยากรู้ในความเป็นไป เธอย้ายบ้านไปนานแ้ล้วครับ...คิดถึงจังเลย

มาแชร์กันครับว่ามีความทรงจำดีๆอะไรกะไอตู้สี่เหลี่ยมนี้บ้างหรือเปล่า