วันเวลาล่วงเลยผ่านในขณะที่กันย์มุ่งมั่นวางแผนและดำเนินการร้ายๆเพื่อที่จะเล่นงานบริษัทของภคพร ประพนธ์เองก็วางตัวเหินห่าง
กับภคพรตามคำขอร้องของเกตุแก้วและดูแลเธออยู่ไม่ห่าง ตามประสาคนเคยรักกัน
“ผมควรกลับบ้านได้แล้ว ป่านนี้แม่ผมคงบ่นผมไม่รู้จะบ่นยังไงแล้ว”
ประพนธ์กล่าวกับคนรัก หลังจากส่งเธอเข้านอนเรียบร้อย
“พนธ์”
หญิงสาวฉุดมือชายหนุ่มที่ทำท่าจะเดินจากไป
“คืนนี้เราอยู่ด้วยกันเถอะนะ เกตุอยากอยู่กับคุณ”
หญิงสาวมองขอร้อง อ้อนวอน เธอไม่อยากสูญเสียประพนธ์ไป เพราะความห่างเหินตลอดหลายเดือนมานี้
“เอ่อ...ผม...ผม”
ประพนธ์อึกอัก พูดอะไรไม่ออก

    ทางด้านภคพรก็ทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากแอบนอนร้องไห้อยู่ที่บ้านอย่างผู้พ่ายแพ้ แต่โทรศัพท์ลึกลับที่โทรมาหาเธอยิ่งทำให้เธอเสียใจ
“แกเป็นใคร นายนั่นจะทำอะไรกับผู้หญิงที่ไหน ไม่เห็นจะมีอะไรเกี่ยวกับฉัน แค่นี้นะ”
ภคพรวางสาย ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต้นเป็นเจ้าเข้าเมื่อรู้ว่าประพนธ์ทำอะไรอยู่กับใคร
“ทนไม่ไหวแล้ว”
ภคพรเดินพรวดพราดออกจากห้องนอน ไม่ว่ายังไงวันนี้เธอจะต้องพูดกับประพนธ์ให้รู้เรื่อง

    ทางด้านประพนธ์ก็กำลังตกอยู่ในสถานการณ์คับขันที่ทำให้เขาลำบากใจ การที่เกตุแก้วจู่โจมและใกล้ชิดเขาแบบนี้ เคยเป็นสิ่งที่เขา
ต้องการมาตลอด แต่ทว่าสถานการณ์ครั้งนี้เขากลับรู้สึกลำบากใจ
“ทำไมค่ะ คุณรังเกียจเกตุหรอ”
เกตุแก้วนอนน้ำตาเอ่อไหล มองดูหน้าตาลำบากใจของประพนธ์ที่ค่อมร่างบางของเธออยู่
“ผมแต่งงานแล้ว แล้วผมก็ยังไม่ได้หย่ากับเธอ ผม ผม...”
ประพนธ์กล่าวเสียงสั่น พูดอะไรไม่ออก
“คุณรักเธอใช่หรือเปล่า พนธ์รักผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม ใช่หรือเปล่า”
เกตุแก้วยิ่งร้องไห้โฮออกมาด้วยความเสียใจ ประพนธ์มองหน้าเธอใจสั่น สงสารจนจับหัวใจ
“ไม่ ผมรักคุณ ผู้หญิงที่ผมรักคือคุณ”
ประพนธ์ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้คนรัก ก่อนจะมอบจูบแสนอ่อนหวานให้เธอเพราะความสงสารที่เปี่ยมล้นหัวใจ
“ผมจะไม่มีวันทอดทิ้งคุณ”
ประพนธ์ให้สัญญา ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรๆด้วยความรู้สึกที่ขัดแย้งกับจิตใต้สำนึกของเขาอย่างสิ้นเชิง
    
    เพราะรถของประพนธ์จอดอยู่หน้าบ้านของเกตุแก้ว ทำให้ภคพรมั่นใจว่าเขาอยู่กับเธอที่นี่ หญิงสาวเดินดุ่มเข้ามาในบ้านยามวิการอย่างอารมณ์ร้อน ก่อนจะรีบร้อนก้าวเท้าจ้ำอ้าวเดินขึ้นชั้นบนเพื่อตามหาสามีของเธอ
“ผัวะ”
ภคพรรีบร้อนเปิดประตู ก่อนจะต้องยืนตัวแข็งทื่อด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หัวใจเธอสั่นไหวและเจ็บปวดขึ้นมาพร้อมๆกัน ประพนธ์หันขวับมามองที่ประตู ขณะที่เกตุแก้วยังหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมอกของเขาในสภาพไร้เสื้อผ้า
“คุณมาทำอะไรที่นี่ กลับไปคุยกันที่บ้าน”
ประพนธ์รีบร้อนหยิบผ้าขนหนูมานุ่ง และเดินตรงปี่มาหาภคพรเพราะรู้ดีว่าเธออารมณ์รุนแรงขนาดไหน
“นี่ใช่ไหม เหตุผลที่คุณบอกว่าฉันจะต้องเสียใจ ถ้าไม่หย่ากับคุณ เลวที่สุด”
ภคพรตะวาดใส่ชายหนุ่ม เกตุแก้วสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ รีบร้อนหาเสื้อผ้าใส่
“คุณมาทำบ้าอะไรที่นี่ กลับไปคุยกันที่บ้าน”
ประพนธ์ฉุดกระชากภคพร แต่ถูกเธอสะบัดกระเด็น
“เธอนี่มันแรงกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลยนะ”
ภคพรตรงปี่มาหาเกตุแก้วเผชิญหน้ากับเธอ
“เห็นหน้าซื่อๆแบบนี้ก็เป็นเหมือนกันนี่”
ภคพร-ดัน เกตุแก้วเงยหน้าขึ้นสู้อย่างท้าทาย
“เมื่อก่อนทำไม่เป็น แต่ตอนนี้ถึงทำไม่ได้ก็ต้องทำ”
เกตุแก้วท้าทาย
“ผมบอกให้กลับบ้านไง”
ประพนธ์ฉุดแขนภคพร หญิงสาวสะบัดออก
“หน้าด้าน”
ภคพรเงื้อมือสุดแรงเกิด ฟาดลงบนหน้าเกตุแก้วเต็มแรง
“ภคพร”
ประพนธ์วิ่งถลาเข้ามารวบร่างบางของภคพรไว้
“เธอมันก็หน้าด้าน หน้าด้านกว่าฉันซะอีก”
พูดจบเกตุแก้วก็ตบภคพรคืนอย่างไม่ยอมอีกต่อไป
“โธ่โว้ย”
ประพนธ์อุทาน ฉุดกระชากรากภคพรที่โวยวายอยู่ในอ้อมแขนของเขาเพื่อพากลับบ้าน



    ร่างบางของภคพรถูกเหวี่ยงลงกับเตียงนอนอีกครั้งเหมือนที่ผ่านๆมา ดวงตาแข็งกร้าวของภคพรที่มองจ้องประพนธ์ทำให้เขารู้สึกกลัว
ในความร้ายกาจของเธอ
“คุณไปที่นั่นทำไม ฮะ ไปทำไม”
ประพนธ์ตะวาดใส่ ภคพรลุกขึ้นเผชิญหน้ากับเขาอย่างท้าทาย
“ถ้าฉันไม่ไป ฉันจะรู้หรอว่าคุณสองคนมันมั่ว มันชั่วกันขนาดไหน”
ภคพรมองจ้องเขาอย่างดูถูกดูแคลน
“ภคพร”
ประพนธ์จับไหล่หญิงสาวแน่น กำไว้มั่นด้วยความโมโห
“ทำไม ยอมรับความจริงไม่ได้หรอว่าตัวเองมันชั่ว ดีแต่ว่าคนอื่นเขา พอคนอื่นเขาว่าบ้างกลับรับไม่ได้ คุณนี่มันโลกแคบจริงๆ”
ภคพรกล่าวอย่างดูแคนอีกครั้ง
“น่ารำคาญ”
ประพนธ์เหวี่ยงภคพรลงที่นอนอีกครั้ง และเดินหนีเธออย่างแสนเบื่อหน่าย
“ฉันจะบอกพ่อกับแม่คุณ ว่าคืนนี้คุณไปทำอะไรชั่วๆที่ไหนมา ดูซิว่าใครกันแน่ที่จะต้องเสียใจ”
ภคพรกล่าวเสียงเข้มอย่างแสนเลือดเย็น ทำท่าจะเดินออกจากห้อง ประพนธ์ตามมาขวางทางไว้
“เรื่องนี้พ่อกับแม่ผมไม่เกี่ยว อย่าเอาความไม่สบายใจไปให้ท่าน”
ประพนธ์อ้อนวอน
“ไม่”
ภคพรปฏิเสธเสียงแข็ง
“ผมไม่ให้ไป”
ประพนธ์ยืนยัน
“ถอยไป บอกให้ถอยไปไงเล่า ถอย”
ภคพรพยายามดันประพนธ์ให้พ้นทาง แต่ก็ไม่เป็นผล
“ทำไม กลัวพ่อแม่คุณจะรู้ความจริงหรือไง ว่าอดีตว่าที่ลูกสะใภ้แรดและร่านขนาดไหน”
ภคพรดูถูก ประพนธ์กัดฟันแน่นอย่างสุดทน เงื้อมือตบภคพรจนล้มคว่ำทันทีที่เธอพูดจบอย่างระงับอารมณ์ไม่อยู่ ก่อนจะยืนอึ้งกับการกระทำ
ของตัวเองด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ
“คุณ คุณ......ไอ้ชั่ว ไอ้เลว พ่อ แม่ ช่วยหนูด้วย ช่วยด้วย”
ภคพรร้องลั่นห้องอย่างออกฤทธิ์ออกเดช วิ่งถลาไปที่ประตูเพื่อออกจากห้อง แต่ก็ถูกประพนธ์รากกลับมาเหวี่ยงลงที่เตียงอีก
“คุณจะเงียบหรือไม่เงียบ/ไม่”
ภคพรตอบทันควัน
“ผมบอกให้เงียบ เงียบ/พ่อ แม่”
ภคพรยังคงแหกปากร้อง
“ผมเตือนคุณแล้วนะ”
พูดจบประพนธ์ก็โจนเข้าใส่หญิงสาว กอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่กับร่างบางของเธออย่างเอาเป็นเอาตาย และจบลงด้วยการที่ภคพรไม่อาจต่อต้าน
อะไรได้เลยและตกเป็นของเขาด้วยความไม่เต็มใจอีกครั้ง


    ภคพรนอนนิ่งงันอยู่ในอ้อมอกของประพนธ์ที่ยังคงหลับตาพริ้มเพราะความเหนื่อยล้า สิ่งที่เขาทำมันช่างผิดบาป แต่เขาก็ไม่สามารถ
ควบคุมอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองได้เลย
“ออกไปให้พ้นเลยไป”
ภคพรผลักร่างของชายหนุ่มที่กอดรัดเรือนร่างขาวเนียนของเธออย่างแสนเกลียดชัง
“อะไรของคุณ จะมาปลุกผมแต่เช้าทำไม”
ประพนธ์โวยวาย นอนต่ออย่างไม่สนใจใยดี
“คุณอาจจะคิดว่านี่มันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับผู้ชาย แต่สำหรับผู้หญิงนี่มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตา คุณกล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับฉันอีก”
ภคพรกล่าวเสียงเข้ม ลุกจากเตียงไปด้วยความเศร้าสร้อย ชะตาชีวิตที่ได้รับทุกอย่างเธอเป็นคนเลือกเองทั้งหมด และนี่คงเป็นเวรกรรมที่ทำ
ให้พวกเขาทุกคนต้องมาพบกัน
“ไม่ว่าผู้หญิงผู้ชาย เรื่องนี้มันก็สำคัญเหมือนกันหมดแหละ ผม....”
ประพนธ์นอนนิ่งงัน คิดทบทวนถึงสิ่งต่างๆที่เขาได้ทำลงไป นี่อาจจะไม่ใช่แค่ทำเพื่อประชดประชันกันเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา แต่อาจจะเป็นเพราะว่าเขาต้องการภคพรขึ้นมาจริงๆแล้วก็ได้

    ภคพรกับประพนธ์เดินซื้อของอยู่ในห้างดังแห่งหนึ่งด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เปลี่ยนไป ประพนธ์ไม่ได้รู้สึกรำคานหรือหงุดหงิดอีกแล้วที่ต้องใช้เวลาร่วมกับภคพรเป็นครึ่งๆวัน ภคพรเองก็เช่นกันเธอไม่ได้รู้สึกอึดอัดหรือเบื่อหน้าประพนธ์อีกแล้วเวลาที่เขาคอยตามมาจุกจิกจู้จี้กับเธอ
น่าแปลกที่เขาทั้งสองคนเดินช่วยกันเลือกซื้อของขวัญให้ประไพรในงานวันคล้ายวันเกิดของเธอที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่วันอย่างสบายใจ



“ผมว่าเอาผ้าพันคอดีกว่า แม่ผมชอบใส่ผ้าพันคอ”
ประพนธ์ออกความเห็น หยิบผ้าพันคอมาถือเอาไว้
“ไม่ ฉันจะซื้อต่างหูเพชรให้คุณแม่ ผู้หญิงสวยๆอย่างคุณแม่เหมาะกับต่างหูเพชรที่สุดแล้ว”
ภคพรเรียกประไพรว่าคุณแม่เต็มปากเต็มคำต่อหน้าประพนธ์ที่ยืนอึ้งไป
“คุณแม่...”
ประพนธ์งึมงำกับตัวเองเบาๆ รู้สึกไม่คุ้นชินกับวิธีการพูดแบบนี้ของภคพรเอาซะเลย
“แม่คุณดีกับฉันมาก มันไม่แปลกหรอกที่ฉันจะเรียกท่านแบบนั้น เลิกทำหน้าเหวอแล้วก็ไปซื้อต่างหูที่ร้านขายเครื่องเพชรร้านต่อไปดีกว่า”
ภคพรเปลี่ยนเรื่อง แววตามุ่งมั่นของเธอทำให้ประพนธ์ถึงกับพูดอะไรไม่ออก
“คุณไม่จำเป็นต้องซื้อของแพงๆพวกนั้นให้แม่ผมหรอก ของพวกนั้นอ่ะ ท่านมีเยอะแล้ว คนอย่างแม่ผมซื้อไม่ได้ด้วยเงินหรอกนะ”
ประพนธ์ตีความปรารถนาดีของภคพรไปในแง่ร้าย ก่อนจะต้องหุบปากสนิทเมื่อภคพรมองจ้องหน้าเขาตาขวาง
“ซื้อได้ไม่ได้ ฉันก็ซื้อตัวคุณมาแล้ว”
ภคพรโวยวายใส่ประพนธ์อย่างอารมณ์เสีย เดินไปร้านขายเพชรข้างๆ หน้าตาบึ้งตึง
“ผู้หญิงอะไร เข้าใจยากชิพ..”
ประพนธ์บ่นกับตัวเองเบาๆ เดินตามภคพรไปทำหน้าที่สามีของเธอ

    สรุปแล้วประพนธ์ก็ต้องยอมตามใจภคพรและหุ้นกันซื้อต่างหูเพชรราคาหลายแสนเป็นของขวัญวันเกิดให้แม่ของเขา
“พี่ประพนธ์ทำไมไม่ซื้อสร้อยคอเส้นนี้เป็นของขวัญให้พี่เนย์ล่ะ ดูท่าทางพี่เนย์เค้าจะชอบสร้อยเส้นนี้นะ หนูเห็นเขายืนดูอยู่ตั้งนานแล้ว”
ใบบัวหลานสาวห่างๆของประพนธ์ซึ่งเป็นเจ้าของร้านเพชรอยู่บนห้างนี้พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มหวานหยาดเยิ้ม
“.........”
ประพนธ์กับภคพรหันมามองหน้ากันด้วยความรู้สึกเก้ๆกังๆที่พวกเขาเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
“ยังไงคุณ อยากได้หรือเปล่า”
ประพนธ์ถามขึ้นเพื่อทำลายความเคอะเขิน ภคพรยืนมองจ้องหน้าประพนธ์ตาแป๋วรู้สึกเขินอายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“ผมถามว่ายังไง”
ประพนธ์ถามเสียงเข้ม พยายามทำหน้าตาเคร่งขรึมเอาไว้เพื่อปกปิดความอาย
“แล้วแต่คุณ..”
ภคพรมองจ้องหน้าประพนธ์อย่างมีความหมาย ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงปฏิเสธคำร้องขอของเขาไปแล้ว
“หรอ งั้นก็ไม่ต้องซื้อหรอก เปลืองตังค์”
ประพนธ์ดับฝันของภคพรหน้าตาเฉย หญิงสาวหุบยิ้มทันที รู้สึกขุ่นเคือง
“น่าเบื่อ”
ภคพรตะคอกใส่หน้าประพนธ์หันหลังเดินหนีเขาไปอย่างแสนงอน
“งอนกับเขาก็เป็นด้วย”
ประพนธ์อมยิ้มกับด้านน่ารักๆของภคพรที่เขาไม่เคยคิดว่าจะมีแอบซ่อนอยู่
“ช่วยเอาสร้อยเส้นเมื่อกี้ ห่อของขวัญให้พี่ด้วยนะ”
ประพนธ์หันมาสั่งหลานสาวด้วยรอยยิ้มหวาน นี่แทบจะเป็นครั้งแรกเลยด้วยซ้ำที่เขาอยู่กับภคพรแล้วรู้สึกสบายใจ

ต่อด้านล่างนะคะ