ภคพรเดินเข้ามาในลิฟต์ด้วยทีท่าที่แสนเหยิ่งยโส โดยมีประพนธ์ตามเข้ามาเซ็งๆ แต่เมื่อพบเกตุแก้วยืนอยู่ก่อนแล้วมันทำให้พวกเขาไม่รู้จะวางตัวกันยังไง
“ไม่รู้ว่าจะโชคร้ายหรือโชคดีเลยนะค่ะ ที่พวกเราได้เจอกัน”
ภคพรเริ่มบทสนทนาเป็นคนแรก
“ไม่ว่าคุณจะปรากฏตัวที่ไหน ก็มีแต่หายนะที่นั่น คุณคิดว่านั่นคือโชคร้ายหรือโชคดีล่ะ”ประพนธ์ช่วยตอบแทนกันย์กับเกตุแก้วได้แต่ยืนนิ่ง
“ฉันไม่ได้ถามคุณ”
ภคพรตะคอกใส่ประพนธ์
“คุณแย่งคนรักของฉันไป แม้แต่หน้าคุณ ฉันก็ไม่อยากจะมองด้วยซ้ำ”
เกตุแก้วเอ่ยขึ้นด้วยความอึดอัด
“น่าเสียดายนะคะ ที่ฉันอยากจะมองแต่หน้าสวยๆของคุณ ว่าเวลาที่มันเจ็บปวด ทุกข์ทรมานเนี่ย มันจะยังงดงามอยู่แบบนี้หรือเปล่า”
ภคพรอมยิ้มเจ้าเล่ห์ เหลือมองสองพี่น้องพร้อมๆกัน
“พนธ์ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น นายจะไม่มีวันทอดทิ้งเกตุแก้วใช่ไหม”
กันย์เริ่มบทสนทนาด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
“ต่อให้ผมต้องได้ชื่อว่าเป็นสามีของใครบางคนไปตลอดชีวิต ผมก็จะไม่มีวันทอดทิ้งผู้หยิงที่ผมรัก”
ประพนธ์ให้คำมั่นสัญญาด้วยความรู้สึกจริงๆในหัวใจ
“คิดว่าคนอย่างฉัน จะยอมให้เรื่องไร้สาระแบบนั้นเกิดขั้นได้หรอ ไม่มีวัน”
ภคพรตะโกนออกมาเสียงดัง หมดความอดทน
“ผมจะทำให้คุณยอมเองคุณภคพร ในเมื่อคุณใช้น้องสาวผม เพื่อเป็นเครื่องมือในการทำร้ายผม ผมก็จะใช้น้องสาวคุณทำร้ายคุณเหมือนกัน”
กันย์กล่าวอย่างไร้หัวใจ ดวงตาคมกริบจดจ้องที่ภคพรยืนยันให้เธอได้แน่ใจว่าเขาไม่ได้แค่ขู่เธออย่างแน่นอน ภคพรยืนนึ่งอึ้งหวาดหวั่นในหัวใจ กลัวว่าน้องสาวที่เธอรักจะต้องถูกทำร้ายอีกครั้ง
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เกตุจะรอคุณค่ะพล เกตุจะรอคุณ”
เกตุแก้วยืนยัน
“ติ๊ง”
ยังไม่ทันมีใครได้พูดอะไรลิฟต์ก็เปิดออกพร้อมกับการปรากฏตัวของธาวินและนวพรรษ
“...”
ทั้งสองฝ่ายมองจ้องกันด้วยความประหลาดใจโดยไม่มีใครพูดอะไร
“ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
กันย์รากนวพรรษออกไป ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนโดยเฉพาะภคพร
“นายจะทำอะไร ปล่อยน้องสาวฉันนะ”
ภคพรตะโกนไล่หลัง ตามไปติดๆ
“พวกคุณทำอะไรกันอยู่ เรื่องทุกอย่างมันควรจะจบลงตั้งแต่ผมแต่งงานกับเมย์แล้วไม่ใช่หรอ”
ธาวินบ่นเบาๆกับตัวเองรีบร้อนตามไปติดๆเช่นกัน

    ทุกคนมาหยุดอยู่พร้อมกันที่ลานจอดรถในโรงพยาบาล ท่ามกลางอารมณ์สีเทาที่ทุกคนมีให้กัน
“เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะผม ผมคิดว่าผมควรแก้ปัญหานี้”
กันย์จับไหล่ทั้งสองข้างของนวพรรษไว้มั่น มองจ้องหน้าเธอ ขอร้อง อ้อนวอน
“หมายความว่ายังไง แก้ปัญหา เรื่องทุกอย่างมันจบตั้งแต่วันที่ฉันตัดสินใจแต่งงานกับธาวินแล้ว คุณยังจะต้องการอะไรจากฉันอีก”
นวพรรษโวยวายใส่กันย์ หมดเรี่ยวแรงในการต่อสู้ ทุกครั้งที่เห็นหน้าเขามันมีแต่ทำให้เธอเจ็บปวด
“ไม่ต้องไปฟังมัน ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนี้ ไม่มีค่าอะไรให้เธอต้องฟังเขาพูดอีกแล้ว”
ภคพรเสียงดังขึ้น
“หุบปากไปเลย นี่มันปัญหาของคนสองคน เลิกทำแบบนี้ซะที ชีวิตทั้งชีวิตของน้องสาวคุณจะพังก็เพราะมือของพี่สาวอย่างคุณนี่แหละ”
ประพนธ์ตะวาดใส่ภคพรเสียงดัง
“คุณเกี่ยวอะไรด้วย ผู้ชายชั่วคนนี้ ไม่มีใครกับชีวิตใครบนโลกนี้เลยด้วยซ้ำ ถ้าฉันเป็นเขาฉันฆ่าตัวตายไปนานแล้ว”
ภคพรกัดฟันพูด น้ำตาไหลริน แค้นใจในทุกสิ่งที่เขาทำกับน้องสาวเธอ กันย์ได้แต่ยืนฟังเพราะรู้ดีว่าตัวเองเป็นคนทำผิด
“ไม่จริง พี่กันย์มีค่ากับฉันเสมอ อย่ามาตัดสินใครเพราะความคิดต่ำๆของคุณเอง”
เกตุแก้วเสียงดัง เกาะแขนพี่ชายของเธอแน่นหนา
“พี่ชายเธอทำลายชีวิตน้องสาวฉัน ทำเหมือนกับน้องฉันเป็นผู้หญิงข้างถนน ถ้าฆ่าคนตายแล้วไม่ติดคุก ฉันฆ่าเขาตายไปนานแล้ว”
ภคพรคับแค้น เกลียดชังกันย์จนสุดขั้วหัวใจ น้องสาวที่พ่อแม่ญาติพี่น้องเฝ้าทะนุถนอมเลี้ยงดูมาชั่วชีวิต ถูกกันทำลายย่อยยับจนไม่เหลือชิ้นดี
“ถ้าฆ่าคนแล้วไม่ติดคุก ฉันก็ฆ่าคุณไปนานแล้วเหมือนกัน คุณบอกว่าพี่กันย์เลว แต่คุณเองมันก็เลวไม่ได้ต่างกัน คุณใช้ฉัน ใช้ทั้งชีวิตของฉันเพื่อเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น คุณมันก็เลวร้าย น่ารังเกลียด น่าขยะแขยง ฉันเกลียดคุณ เกลียด”
เกตุแก้วพร่างพรูความในใจออกมาพร้อมหยดน้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสาย ไม่ต่างจากภคพรที่น้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความรู้สึกต่างๆ
ที่ประเดประดังเข้ามา
“ถ้าน้องสาวที่น่ารักของเธอถูกข่มขืน ท้องแล้วผู้ชายชาติ...คนนั้นมันไม่ยอมรับ ถ้าน้องของเธอต้องแต่งงานกับคนแปลกหน้า
แล้วร้องไห้มาหาเธอกลางดึกตั้งแต่คืนแรกที่แต่งงาน ต่อให้มากกว่าการทำลายชีวิตคนอื่น ต่อให้ฆ่าคนตาย
เธอก็จะทำเหมือนฉันเหมือนกัน ฉันไม่มีวันปล่อยผู้ชายเลวคนนี้ให้ไปทำร้ายคนอื่น มันจะต้องได้รับบทเรียนที่เจ็บปวดไม่แพ้กัน
ต่อให้ต้องถูกคนที่แต่งงานด้วย ดูถูกรังเกลียด กลั้นแกล้งไปจนตาย ฉันก็ยอม”
ภคพรมองจ้องเกตุแก้วด้วยดวงตาคมกริบที่อาบไปด้วยคราบน้ำตา
“พี่เนย์ทำแบบนี้ทำไม ทำทำไม ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ”
นวพรรษถลาเข้าโอบกอดพี่สาว ที่พี่สาวเธอต้องทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสแบบนี้ก็เพราะเธอ
“เพราะคุณคนเดียวที่ทำให้ทุกคนต้องทุกข์ทรมานแบบนี้ คุณมาทำแบบนี้กับฉันทำไม ทำทำไม ทำทำไม ฮือๆๆๆ”
นวพรรษหันไปเล่นงานกันย์ด้วยหัวใจที่แสนเจ็บปวด ทรุดลงร้องไห้ตรงหน้ากันย์โดยไม่อายใคร
ก่อนที่ธาวินจะโอบอุ้มประคองเธอให้ลุกขึ้นอย่างทะนุถนอม
“ต่อให้ใครจะร้ายกับคุณแค่ไหน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปผมจะปกป้องคุณกับลูกเอง”
นวพรรษหันมาสบตาสมีด้วยความรู้สึกที่แสนอบอุ่น โผลเข้ากอดเขาด้วยความรู้สึกที่ปลอดภัย
“ในเมื่อทุกอย่างมันเป็นแบบนี้แล้ว คุณก็ควรจะปล่อยพี่กันย์แล้วก็พวกเราซะที เลิกทำร้ายคนอื่นเพราะความใจร้ายของคุณซะที”
เกตุแก้วต่อลองกับภคพร หวาดหวั่นอยู่ในหัวใจ
“ได้สิ ในเมื่อทุกอย่างมันกลายเป็นแบบนี้แล้ว ฉันก็จะจบปัญหานี้ซะที คุณกันย์ ตันตระกูลวงศ์ คุณไปฆ่าตัวตายซะ
แล้วฉันจะคืนสามีให้น้องสาวคุณ”
ภคพรหันไปมองจ้องกันย์ ท้าทาย
“ไม่นะพี่กันย์ อย่านะ อย่านะคะ”เกตุแก้วสวมกอดพี่ชายไว้แนบแน่น ไม่มีทางที่จะยอมเสียเขาไปอย่างเด็ดขาด
“คุณมันบ้าไปแล้ว ยายปิศาจ”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพร ผลักไหล่เธอจนเซถลา
“ไม่นะพี่เนย์ อย่าทำแบบนี้ เมย์ขอร้อง บาปจะติดอยู่ในใจพี่ตลอดไป อย่าทำแบบนี้ ฮือๆๆๆ”
นวพรรษเขย่าแขนพี่สาวรนราน หวาดกลัวกับความร้ายกาจที่เธอกำลังทำอยู่
“ถ้าทำแบบนี้แล้วเรื่องทุกอย่างจะจบ ผมก็จะทำ”
กันย์รับคำ แม้ว่าจะมีความหวาดหวั่นอยู่ในหัวใจ แม้ว่าจะยังห่วงใยน้องสาวตัวน้อยที่ร้องไห้อยู่ในอ้อมอก
แต่ก็ยังดีกว่าให้เธอร้องไห้ไปตลอดชีวิตเพราะต้องเสียประพนธ์ไป
“ถ้าพี่ตาย เกตุจะตายด้วย เกตุไม่มีวันยอมแลกความสุขของตัวเองกับชีวิตของพี่ เกตุจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไง ถ้าความสุขของเกตุ
ต้องแลกมาด้วยชีวิตของคนที่เกตุรักมากที่สุด พี่กันย์ อย่าทำนะค่ะ อย่านะ”
เกตุแก้วร้องไห้ทุรานทุรายอยู่ในอ้อมอกของพี่ชาย
“ถูกของน้องสาวคุณ”
นวพรรษเดินเข้ามาใกล้กันย์ทั้งน้ำตา
“แม้ว่าคุณจะไม่ได้ยอมตายเพื่อฉัน แต่ฉันก็ขอร้องคุณอย่าทำแบบนั้น ฉันไม่อยากอยู่ด้วยความรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต
ว่าเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ผู้ชายเลวๆอย่างคุณฆ่าตัวตาย คุณต้องอยู่เพื่อชดใช้กรรม คุณต้องอยู่กับความรู้สึกผิด
ในบาปที่คุณทำไว้กับฉัน ทำไว้กับน้องสาวคุณ คุณจะต้องอยู่ไปแบบนั้นให้ได้ ตลอดชีวิตของคุณ”
นวพรรษเสียงเข้ม มองจ้องกันย์ขึงขัง เคียดแค้นชิงชัง
“ฉันบอกให้คุณไปตายซะ ไปสิ ไปสิ ปล่อยเขาสิ ปล่อย ฉันบอกให้ปล่อย”
ภคพรปลี่เข้าไปหาเกตุแก้ว ฉุดกระชากรากเธอให้ห่างออกมาจากกันย์และเหวี่ยงเธอล้มคะมำลงบนพื้นคอนกรีตต่อหน้าต่อตาทุกๆคน
“พี่เนย์”
นวพรรษอุทาน ตกใจ
“เธอทำแบบนี้ทำไม ยายตัวแสบ เธอมันผู้หญิงร้ายกาจ เธอมันเลว เลวกว่าใครๆทุกคน”
ประพนธ์เขย่าร่างของภคพรด้วยความไม่เข้าใจ ในขณะที่กันย์รีบร้อนประคองเกตุแก้วให้ลุกขึ้นมา
“วันนี้ฉันขอสู้ตาย”
เกตุแก้ววิ่งเข้าหาภคพร ตบเธอไม่ยั้งจนเลือดกบปาก ก่อนภคพรจะเล่นงานเธอคืนจะสะบักสะบอมไม่ต่างกัน
ในขณะที่เกตุแก้วกำลังเพลี่ยงพล้ำ ประพนธ์ก็จับร่างบางของภคพรเหวี่ยงกระเด็นออกไป ในขณะที่เกตุแก้วก็วิ่งถลาเข้าใส่ภคพร
อย่างบ้าเลือดอีกครั้ง เพราะประพนธ์จับตัวภคพรเอาไว้ทำให้เธอถูกตบจนเลือดไหลย้อยออกมาแดงฉ๋าน กันย์กับธาวินช่วยกันเข้ามาห้าม
แต่ก็ไม่อาจต้านทานแรงโมโหของทั้งสองสาวที่ผวาเข้าหากันย์ราวกับมีแม่เหล็กมาดูด เกตุแก้วได้ทีถอดรองเท้าส้นสูงที่เธอใส่อยู่
คว้าใส่มือและเหวี่ยงเต็มแรงเพื่อฟาดลงไปบนหน้าของภคพร แต่นวพรรษถลาเข้ามาขวางซะก่อน
“เธอตายแน่ ยายเกตุแก้ว ยายคุณหนูปัญญาอ่อน”
ภคพรในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงเลือกกลบปากร้องตะโกนด่าเกตุแก้วอย่างบ้าเลือด กระโจนเข้าใส่เกตุแก้วและตบไม่ยั้งมือ
โดยมีนวพรรษยืนกลั้นกลาง  นวพรรษจำเป้นต้องจับเกตุแก้วเอาไว้เพราะเธอมีรองเท้าอยู่ในเมื่อ
ก่อนที่ประพนธ์และธาวินจะวิ่งเข้ามาจับตัวสองสาวแยกออกจากกันได้ กันย์ก็เข้ามาถึงก่อน และจับร่างของนวพรรษเหวี่ยงกระเด็นออกไป
“โอ๊ะ!!”
เสียงร้องของนวพรรษที่แสนแผ่วเบาทำให้ทุกคนสงบลงและหันไปมองจ้องที่หญิงสาวแทน ธาวินปล่อยเกตุแก้วให้เป็นอิสระและรีบร้อน
เข้าไปหานวพรรษ อุ้มเธอขึ้นด้วยความร้อนใจ
“เลือด ไม่นะยายเมย์ เลือด เลือด ฮือๆๆๆ ไม่ ไม่”
ภคพรดิ้นพราดๆร้องไห้โฮปรานใจจะขาดอยู่ในอ้อมแขนของประพนธ์ที่รั้งตัวเธอเอาไว้ เธอทำได้แค่มองดูธาวินอุ้มร่างโชคเลือด
ของน้องสาวเธอเดินห่างออกไป
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย ปล่อย ฉันจะฆ่าผู้ชายชาติชั่....คนนั้นให้ตายด้วยมือของฉันเอง ปล่อยฉันสิ ปล่อยฉัน ฮือๆๆๆ”
ภคพรดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของประพนธ์ที่พันธนาการร่างกายของเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา
“เลิกบ้าซะที น้องสาวของคุณที่กำลังไม่สบาย กับพี่กันย์คนที่คุณเกลียดนักเกลียดหนา อันไหนสำคัญกว่ากัน มานี่เลย”
ประพนธ์กระชากรากถูภคพร เดินตามธาวินไป
“เกตุทำผิดอีกแล้ว ฮือๆๆๆๆๆๆ”เกตุแก้วร้องไห้โฮอยู่ในอ้อมอกของพี่ชาย ที่ยืนนิ่งอึ้ง รู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
แต่ก็รู้สึกโล่งใจอยู่ไม่น้อยที่ทั้งเขาและนวพรรษคงจะไม่ต้องมีอะไรให้เกี่ยวข้องกันอีก ถ้าไม่มีเด็กคนนี้

    ภคพร ธาวินและประพนธ์รอนวพรรษอยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความห่วงใย โดยเฉพาะภคพรที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์
ความรู้สึกของตัวเองได้เลยในตอนนี้ เธอดูวิตกกังวลและร้อนใจเหมือนคนกำลังจะเป็นบ้าด้วยซ้ำ ในสายตาของประพนธ์
“ช่วยน้องฉันได้ ช่วยเธอด้วย ช่วยเด็กที่น่าสงสารคนนั้นด้วย ฮือๆๆๆ”
ภคพรวิ่งเข้าไปหานางพยาบาลที่กำลังเดินเข้าห้องฉุกเฉิน เธอขอร้อง อ้อนวอน ร้องไห้ปานจะขาดใจตายอยู่ตรงหน้านางพยาบาลคนนั้น
“เวรกรรมอะไรของฉัน”
ประพนธ์บ่นงึมงำกับตัวเอง ก่อนจะเดินเข้ามาฉุดภคพรออกจากนางพยาบาลที่กำลังปฏิบัติหน้าที่อย่างไม่มีทางเลือก
“ใจเย็นสิคุณ น้องคุณ...”
ประพนธ์พยายามจะแก้ไข สถานการณ์แต่ก็ต้องยืนอึ้ง งงงัน พูดอะไรไม่ออกเมื่อภคพรล้มลงต่อหน้าต่อตาเขา เธอดูอ่อนล้าและเหนื่อยอ่อน
“คุณ คุณ...”
ประพนธ์รวบร่างบางที่กำลังล่วงลงไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นอย่างเบามือ
“เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
ธาวินเดินเข้ามาหาประพนธ์
“อย่าห่วงเลย ดูภรรยาคุณเถอะ ยายคนนี้ผมจะจัดการเอง”
ประพนธ์อุ้มร่างไร้สติของภคพรเดินไปขอความช่วยเหลือจากหมอและนางพยาบาลที่อยู่ไม่ไกลนัก
ร่างของหญิงสาวถูกวางลงบนเตียงเข็นคนไข้อย่างเบามือ
“เธอเป็นอะไรค่ะ”
นางพยาบาลถาม
“เป็นลมครับ”
“เอ่อ คุณเป็นญาติของผู้ป่วยใช่ไหมค่ะ”
นางพยาบาลถาม ขณะที่ประพนธ์ยืนมองดูภคพรถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินไป
“ใช่ครับ ผมเป็น เอ่อ..สามีของเธอครับ”
ประพนธ์ตะกุกตะกัก เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทำให้เขายอมที่จะพูดคำว่าสามีกับภรรยาที่ร้ายกาจอย่างภคพร