“กรี๊ดดด”เสียงกรีดร้องของนมมาลัยทำให้ทุกคนที่นั่งทานข้าวเช้าอยู่บนโต๊ะอาหารรีบร้อนลุกจากโต๊ะอาหารและวิ่งขึ้นบันได
ด้วยความรีบร้อน ยกเว้นประพนธ์ที่นั่งส่ายหน้าไปมาอย่างขัดใจ
“นม นะ นม”
ประพนธ์บ่นงึมงำ เดินตามขึ้นชั้นบนอย่างอิดออด
"เกิดอะไรขึ้น”
ประไพรถามหน้าตาตื่น
“คุณภคพรเธอเป็นลมค่ะ คุณท่าน”
มาลัยยืนอกสั่นหวั่นไหว
“สมน้ำหน้า”
ประไพรยิ้มเยาะ ก่อนจะต้องหยุดกิริยาไม่น่ารักเพราะสามีมองจ้องมาที่เธอ
“คุณนี่มันจริงๆเลย/คุณจะทำอะไรน่ะ เดี๋ยวก็หลังเดาะหลอกคุณพิภพ”
ประไพรห้ามปรามสามีที่กำลังจะเข้าไปอุ้มภคพร
“ผมเองครับพ่อ”
ประพนธ์รับอาสา อุ้มภคพรขึ้นอย่างเบาสบายด้วยท่าทางเซื่องที่แสนเฉยชา
“แกมัวทำอะไรอยู่ เมียเป็นลมอยู่คาห้อง แกลงไปกินข้าวหน้าตาเฉยแบบนั้นได้ยังไง”
พิภพต่อว่าลูกชาย ประพนธ์ยืนเฉยไม่ตอบโต้ พาภคพรเดินออกจากห้อง
“คุณก็ ลูกจะรู้ได้ยังไงว่าแม่คนนี้จะเป็นลม”
ประไพรแก้ต่างให้ลูกชาย
“คุณหญิง”
พิภพดุภรรยา เดินตามลูกชายออกจากห้องไปติดๆ จนกระทั่งเดินลงมาถึงหน้าบ้าน
“นิล เอารถออก”
พิภพตะโกนบอกคนขับรถ ประพนธ์วางร่างภรรยาคนสวยลงบนเบาะหลังอย่างทุลักทุเล
“พ่อกับแม่มีประชุมแต่เช้า แกต้องเป็นคนพาหนูภคพรไปโรงพยาบาล พ่อกับแม่คงไปด้วยไม่ได้”
พูดจบพิภพก็เดินไปขึ้นรถอีกคันหนึ่งพร้อมกับภรรยา
“ซวยจริงๆเลย”
ประพนธ์คร่ำครวญ แต่ก็ต้องพาภคพรไปโรงพยาบาลตามคำสั่งของพ่ออยู่ดี

            ภคพรถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที อาการทรุดโทรมของเธอไม่ได้ทำให้ประพนธ์รู้สึกแย่แม้แต่น้อย เขายังคงยืนเฉยอยู่ได้ด้วยท่าทางเฉยชา
“ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับคนไข้ค่ะ”
พยาบาลรีบร้อนถามประพนธ์
“ทำไมครับ”
ประพนธ์ถามสุภาพ
“คือว่าเราต้องการกรอกประวัติคนไข้ ไม่ทราบว่าคุณพอจะช่วย..”
“ผมไม่ทราบ ผู้รู้แค่ว่าผู้หญิงร้ายกาจที่ไม่มีวันตายง่ายๆคนนี้ชื่อภคพร เป็นภรรยาผมเอง อยากทำอะไรกับเธอก็เชิญ ผมอนุญาต”
ประพนธ์ตอบหน้าตาเฉย มองดูนวรพรรษเดินเข้ามาพร้อมกับธาวิน
“พี่เนย์อยู่ไหนคะ”
นวพรรษหน้าตาตื่น
“....”
ประพนธ์ไม่ยอมตอบคำถาม เขายืนเฉยมองจ้องนวพรรษตั้งแต่หัวจรดเท้า
“คุณก็ดูมีความสุขกับการแต่งงานครั้งนี้ ไม่เห็นเจ็บปวดเหมือนอย่างกับที่พี่สาวคุณป่าวประกาศเลยแม้แต่น้อย
ทำไมพี่สาวคุณถึงต้องทำร้ายเรา ผมไม่เข้าใจจริงๆ”
พูดจบประพนธ์ก็เดินจากไปโดยไม่ยอมตอบคำถามใดๆทั้งสิ้น นวพรรษยืนหน้าชาดิกเพราะความอับอาย
รู้อยู่เต็มอกว่าต้นเหตุของปัญหาทั้งหมดก็คือเธอเอง
“ทำไมคุณถึงไม่พูดอะไรบ้าง”ธาวินถามนวพรรษที่ยืนอึ้งเฉยชา
"ฉันสิที่เป็นคนทำร้ายพวกเขา เพราะฉันทำให้พวกเขาเจ็บปวด ฉันจะเอาอะไรไปตอบโต้เขาได้ล่ะ”
นวพรรษหันไปมองสบตาธาวินเศร้าๆ
“แต่ว่าคุณ คุณเป็นสามีฉัน คุณทำได้แค่ยืนแข็งเป็นท่อนไม้ เวลาที่ภรรยาของคุณโดนคนอื่นดูถูก ดูเหมือนว่าคุณไม่มีความพยายาม
แม้แต่น้อยที่จะรักฉัน ฉันคงพูดอะไรไม่ได้นอกจากขอโทษ ที่ดึงคุณเข้ามาอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายแบบนี้”
นวพรรษเดินจากไปพร้อมกับความคับอกคับใจ
“ในเมื่อคุณเองก็ไม่เคยคิดที่จะรักผม ผมทำแบบนี้ มันไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการหรอ”
ธาวินสับสนวุ่นวาย ไม่รู้จะต้องทำตัวยังไงเพื่อให้ทุกคนพอใจ

           นวพรรษเดินขึ้นมาบนดาดฟ้าของโรงพยาบาลด้วยหัวใจที่เจ็บช้ำมากพออยู่แล้ว แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเกตุแก้วที่ยืนร้องไห้โฮอยู่ตรงหน้า ทำให้เธอตัดสินใจที่จะหันหลังกลับ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะดวงตาคมกริบแข็
กร้าวของกันย์ที่มองจ้องมาที่เธอ
“ทีทุกคนต้องเจ็บปวดแบบนี้ ทั้งหมดมันเพราะคุณ”
กันย์โยนความผิดทั้งหมดให้กับนวพรรษ หญิงสาวคนแรกและคนเดียวที่เขาทำพลาด จนเกิดเรื่องราววุ่นวายตามมาจนยากที่จะแก้ไข
“ไม่ใช่แค่ฉัน แต่เพราะคุณด้วย เพราะคุณที่ทำให้ชีวิตฉันต้องมาเจอเหตุการณ์เลวร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่แบบนี้”
นวพรรษต่อปากต่อคำ หมดเวลากับการนั่งร้องไห้งอแงเหมือนที่ผ่านมา
“นายประพนธ์จะต้องได้แต่งงานกับเกตุแก้ว ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด”
กันย์ประกาศ
“ไม่มีวัน ฉันจะทำทุกอย่าง ทุกวิถีทาง เพื่อปกป้องพี่สาวของฉันเหมือนกัน”
นวพรรษตะวาดใส่หน้ากันย์หันหลังเดินหนี แต่ถูกเขาขวางเอาไว้
“แม้จะต้องทำลายชีวิตของคุณ ผมก็จะทำ”
กันย์กำข้อมือหญิงสาว นวพรรษมองจ้องเขาอย่างดูถูก
“คุณไม่เคยแม้แต่จะคิดที่จะสงสารฉัน ไม่ว่ายังไงคุณก็ทำร้ายฉันได้โดยไม่รู้สึกอะไร คุณมันน่ารังเกลียด”
นวพรรษเผยความอ่อนไหวในดวงตา น้ำตาไหลซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะต้องยกมือปิดปากเพราะอาหารที่กำลังจะทะลักออกมา
“อ้วก ๆๆ”
นวพรรษอาเจียนจะเป็นจะตายอยู่ตรงหน้ากันย์
“เด็กยังอยู่ใช่ไหม”
กันย์ถามอย่างเย็นชา มองดูนวพรรษด้วยความสมเพช
“ทำไม ผิดหวังล่ะสิ ที่เขาไม่ตายสมใจคุณ”
นวพรรษหันมาต่อปากต่อคำอย่างไร้เรี่ยวแรง
“คุณนี่มัน...แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงคุณก็แต่งงานไปแล้ว นับตั้งแต่ว่าที่คุณแต่งงาน เด็กคนนั้นก็ไม่มีธุระอะไรที่ผมจะต้องไปเกี่ยวข้องด้วยอีก”
กันย์แสดงความไร้หัวใจของเขาออกมาอีกครั้ง
“หัวใจคุณมันทำด้วยอะไร ทำไมมันถึงได้ด้านชาและเลวร้ายขนาดนี้”
นวพรรษกล่าวพร้อมกับมองจ้องชายหนุ่มด้วยความชิงชัง
“จำคำพูดของคุณให้ดี เด็กคนนี้จะไม่มีวันเป็นลูกของคนเลวๆอย่างคุณอีก”
นวพรรษเสียงสั่น น้ำตาเอ่อไหลอีกครั้ง
“ผมลืมไปตั้งนานแล้ว ว่าเคยพลาดมีลูกกับคุณ มีแต่คุณคนเดียวที่ยังคงจำมันไว้ไม่ยอมลืม”
กันย์ยังคงเลือดเย็นและเฉยชากับทุกคำพูดแสนร้ายกาจของตัวเอง นวพรรษกำหมัดแน่น ความโกรธแค้นชิงชังสุมแน่นอยู่ในอก
ก่อนจะเหลือไปเห็นเกตุแก้วอีกครั้งและรีบร้อนเดินไปหาเธอ
“คุณเกตุแก้ว คุณเคยรู้มาก่อนหรือเปล่า ว่าพี่ชายคนนี้ของคุณ เขาคิดกับคุณยังไง”
นวพรรษมองจ้องหญิงสาว หันไปมองจ้องกันย์อย่างท้าทาย
“คุณพูดเรื่องอะไร”
เกตุแก้วยังคงไม่แน่ใจกับสิ่งที่นวพรรษพยายามจะบอกเธอ
“ถ้าคุณไม่หยุดพูด ผมจะรากคุณออกไปเดี๋ยวนี้”
กันย์กัดฟันพูด กระชากแขนนวพรรษอย่างแรง แต่ก็ถูกเธอสะบัดกระเด็นออกไป
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน คุณไม่มีสิทธิ์”
นวพรรษตะโกนใส่เขาอย่างข้าคลั่ง ก่อนจะหันไปตะวาดใส่เกตุแก้วแทน
“ฉันจะยืนยันคำพูดของทุกคน ที่เขาพยายามจะบอกให้คุณได้แน่ใจว่า..ผู้ชายคนนี้ เขารัก....”
ยังไม่ทันพูดจบ จูบเล่าร้อนรุนแรงของกันย์ก็ถูกประทับลงบนริมฝีปากของเธอ กันย์บดขยี้ริมฝีปากของอดีตคนรัก
ต่อหน้าเกตุแก้วที่ยืนตะลึงตาค้างด้วยความตกใจ ไม่นานกันย์ก็ถอยออกมา นวพรรษมองหน้าชายหนุ่ม ยิ้มเยาะ
“เลว ระย.. สถุ.. กล้าดียังไงมาทำกับภรรยาของคนอื่นแบบนี้”
นวพรรษหันไปตะวาดใส่กันย์
“ผมก็ผัวคุณคนนึงเหมือนกัน จำไม่ได้หรือไง ออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้”
กันย์ฉุดกระชากรากถู นวพรรษที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางขัดขืนได้เลย
“ผู้ชายคนนี้เขา....”
นวพรรษพยายามจะพูดต่อ แต่ก็ถูกกันย์เอามือปิดปากและรากออกไปในที่สุด
“ปล่อยฉัน..”
นวพรรษดิ้นรนและถูกปล่อยให้เป็นอิสระเมื่อห่างออกมาจากเกตุแก้ว
“กลับไปซะ อย่าบังคับให้ผมต้องเลวกับคุณ”
กันย์หน้าแดงกร่ำ พยายามควบคุมอารมณ์ที่กำลังพุ่งพล่าน
“ไม่มีทาง ฉันจะไม่ยอมเป็นผู้หญิงอ่อนแอหน้าโง่ ที่ปล่อยให้พี่สาวต้องมาต่อสู้กับผู้ชายเลวๆอย่างพวกคุณเพียงลำพัง
ฉันจะทำลายพวกคุณให้พินาศย่อยยับให้เหมือนกับที่คุณเคยทำกับฉันเอาไว้”
นวพรรษตะโกนทั้งน้ำตาอย่างเสียสติ
“ไม่นึกเลยว่าความแค้น มันจะทำให้คุณเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ รู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณใกล้จะเหมือนพี่สาวของคุณเข้าไปทุกทีแล้ว”
กันย์มองจ้องนวพรรษดูถูก
“แน่นอน ระวังคนของคุณเอาไว้ให้ดีก็แล้วกัน ซักวันฉันจะเดินเข้าไปบอกความลับของคุณกับเธอ
จะทำให้เธอเชื่อให้ได้ว่าจริงๆแล้วคุณรักเธอมากขนาดไหน”
นวพรรษเย้ยหยันเดินหนี แต่ก็ถูกกันย์กระชากแขนเอาไว้ด้วยท่าทางขึงขัง
“คนที่ต้องเจ็บปวดมากที่สุดก็คือพวกคุณ จำเอาไว้”
กันย์ผลักนวพรรษเซถลา เดินจากไปอย่างเลือดเย็น นวพรรษกำหมัดแน่น ซักวันกันย์จะต้องได้รับบทเรียนในทุกสิ่งที่เขาทำกับเธอ
    ภคพรนั่งหน้าบึ้งตึงอยู่บนเตียงคนไข้ แค้นใจที่ถูกประพนธ์เล่นงานจนสะบักสะบอมไม่เหลือชิ้นดี
“นี่สามีลูกหายไปไหน ทำไมปล่อยให้ลุกอยู่ที่นี่คนเดียว”
เพียงพรถามลูกสาวหน้าตาบึ้งตึง
“ช่างเขาเถอะค่ะ หนูไม่อยากเห็นหน้าเขา”
ภคพรตอบด้วยท่าทางแสนเกลียดชัง
“ไม่ได้นะ ลุกกับเขาเป็นสามีภรรยากันแล้ว ทำไมมีแค่ลูกที่ต้องมานอนไม่สบายอยู่ที่นี่ นี่มันหมายความว่ายังไง”
เพียงพรถามต่อด้วยความห่วงใย
“ทั้งหมดเป็นความผิดของหนูเอง”
นวพรรษเสียงสั่น รู้สึกผิดอยู่เต็มหัวใจ
“ไม่ใช่ ทั้งหมดเป็นความผิดของคนพวกนั้น”
ภคพรเสียงแข็ง แค้นเคืองกันย์อยู่เต็มหัวใจ
“คนพวกนั้นหมายถึงพ่อด้วยหรือเปล่า”
พิภพเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางเคร่งขรึม
“คุณพ่อ”
ภคพรมองจ้องพิภพหน้าเจื่อน
“พ่อเป็นห่วงหนูมากแค่ไหน รู้หรือเปล่า พ่อมีลุกชายแค่คนเดียว ลูกสะใภ้ก็มีแค่คนเดียว จะปล่อยให้เป็นอะไรไปได้อย่างไร”
พิภพเดินเข้ามาใกล้มอบรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นให้ภคพร
“ขอบคุณค่ะพ่อ”ภคพรยิ้มออกกับคำพูดของพิภพ รู้สึกขอบคุณอยู่ข้างในหัวใจ แม้ว่าท่าทางของประไพร
จะไม่พอใจกับคำพูดของสามีเธอก็ตาม
“ผมดีใจที่ได้ยินแบบนั้น ผมจะได้วางใจ”
นวภคกล่าวด้วยรอยยิ้มและความห่วงใยที่มีต่อลูกสาว
“ธาวิน พายายเมย์กลับบ้านไปก่อน คนกำลังท้องกำลังไส้ อยู่โรงพยาบาลนานๆไม่ดี”
เพียงพรออกปากสั่งลุกเขยคนเล็กธาวินรีบรับคำ
“ลูก....”
ประไพรอุทานเบาๆกับตัวเอง ก่อนที่ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายจะหันไปมองหน้ากันอย่างรับรู้และเข้าใจตรงกันว่าอะไรเป็นอะไร
“ดูแลตัวเอง แล้วก็หลานพี่ให้ดีนะยายเมย์ ฝากเมย์ด้วยนะคุณธาวิน”
ภคพรกล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆ
“อย่าห่วงเลยพี่เนย์ เมย์จะดูแลตัวเองกับลูกให้ดีที่สุด พี่เมย์ดูแลตัวเองนะค่ะ”
พูดจบนวพรรษและธาวินก็ยกมือไหว้ทุกคนในห้องและพากันเดินออกไป
“นี่เจ้าประพนธ์หายไปไหน พ่อบอกให้มาอยู่เป็นเพื่อนหนูตั้งแต่เช้าแล้ว”
พิภพเสียงเข้ม
“ป่านนี้ก็คงทำอะไรๆอยู่กับใครบางคนในโรงพยาบาลนี้แหละค่ะ”
ภคพรประชดประชันหันไปมองจ้องประไพรอย่างจงใจ
“อย่าคิดว่าคนอื่นเขาจะร้ายเหมือนเธอ ฉันทนอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ลาล่ะค่ะคุณพี่ทั้งสอง”
ประไพรยกมือไหว้บุพการีของภคพรและรีบร้อนเดินจากไปด้วยความเกรี้ยวกราด ทุกคนได้แต่มองหน้ากันอย่างเหนื่อยใจ
และรู้ดีว่าภคพรและประไพรคือปัญหาใหญ่ในครอบครัวของพวกเขา

           นวพรรษเดินนำและมีธาวินเดินตามมาอย่างเงียบๆในโรงพยาบาล ร่างบางที่เซถลาอยู่ตรงหน้าทำให้ธาวินต้องรีบร้อน
เข้าไปช่วยประคอง
“ขอบคุณค่ะ เมย์ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ ก็แค่ปวดท้องนิดหน่อย ตั้งแต่ตอนกลางวันเมย์ยังไม่ได้ทานอะไรเลย”
นวพรรษหน้าซีดเผือด รู้สึกหิวจนแสบท้องไปหมด
“นั่งรอผมตรงนี้นะ ผมจะไปหาซื้ออะไรมาให้คุฯทานรองท้อง”
ธาวินรีบร้อนเดินจากไปโดยไม่สนใจฟังคำห้ามปรามของนวพรรษ หญิงสาวนั่งรอสามีด้วยความเหนื่อยอ่อน ก่อนจะต้องเบิกตากว้าง
จ้องมองคู่รักหนุ่มสาวที่เดินใกล้สายตาเธอเข้ามาเรื่อยๆ ท่าทางสนิทสนมของพวกเขาทำให้เธอปวดใจ
“คุณ..”
นวพรรษพูดอะไรไม่ออก มองจ้องประพนธ์กับเกตุแก้วที่เดินประคองกอดกันเข้ามา
“ทำแบบนี้ไม่ผิดต่อพี่เนยืหรอค่ะ”
นวพรรษเดือดร้อนแทนพี่สาว
“แล้วไอ้สิ่งที่พี่สาวคุณทำ ไม่ผิดต่อเราสองคนหรือไง ผมไม่แคร์หรอกนะว่าพี่สาวของคุณจะคิดยังไง ผมจะพาเกตุ
ไปนอนเป็นเพื่อนด้วยคืนนี้”
ประพนธ์ยิ่งกระชับอ้อมแขนที่ประคองกอดเกตุแก้วให้แน่นขึ้น
“คุณรู้อะไรไหมค่ะ คุณประพนธ์ คุณกำลังจะทำให้อดีตคนรักของคุณ ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียน้อย แย่งสามีชาวบ้าน
ถ้าพวกคุณยอมทนรับมันได้ ก็ไม่มีใครว่าอะไร”
นวพรรษมองจ้องคู่หญิงชายอย่างดูถูก ลุกเดินจากไปอย่างสมเพช ประพนธ์กับเกตุแก้วยืนหน้าชา พูดอะไรไม่ออก
“เกตุคงต้องเสียคุณไปจริงๆแล้วใช่ไหม”
เกตุแก้วบ่อน้ำตาแตก
“พูดอะไรของคุณ คุณไม่มีวันเสียผมไป เพราะว่าผมรักคุณ”
ประพนธ์ยังคงยืนยัน ฉุดร่างบางของคนรักมากอดไว้แนบอก แต่ภายในใจกลับรู้สึกหวาดหวั่น กลัวว่าเรื่องของเขาและเธอ
จะยากขึ้นไปทุกทีๆ