ประพนธ์ นอนนิ่งงันอยู่บนโซฟาในห้องพิเศษกับภคพรด้วยหัวใจที่สงบลงมากเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้ประพนธ์
เริ่มรู้สึกกับภคพรในทางที่ดีขึ้นมาบ้าง เพราะอย่างน้อยเขาก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าทุกอย่างที่ภคพรทำไม่ได้ทำเพื่อแกล้ง เขาเล่นสนุกสนาน
แต่ที่เธอทำทุกอย่างก็เพื่อแก้แค้นให้น้องสาวเธอ
“...”
ภคพร ลืมตาขึ้นมากลางดึกมองดูรอบกายด้วยความแปลกใจ รู้สึกอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรงเธอยิ่งประหลาดใจหนักเมื่อมองเห็นประพนธ์
นอนหลับ อยู่บนโซฟาใกล้ๆเธอ
“เมย์ เมย์”
ภคพรรนรานเสียงดังห่วงใยน้องสาวขึ้นมาจนไม่อาจควบคุมสติ
“นี่คุณ สงบสติอารมณ์หน่อยได้ไหมน้องสาวคุณกับเด็กในท้องปลอดภัยดี ไม่ต้องเป็นห่วง”
ประพนธ์ลุกขึ้นมาหาภคพรเสียงเธอปลุกให้เขาตื่น
“ไม่จริง คุณโกหก ฉันเห็นเลือดเลือดของยายเมย์ ฮือๆๆๆ”
ภคพรร้องไห้โฮต่อหน้าประพนธ์
“งั้นก็ตามใจในเมื่อบอกแล้วไม่เชื่อ ผมก็ไม่มีอะไรจะพูด”
ประพนธ์ยังคงกวนประสาท
“ฉัน ไม่มีอารมณ์จะมาล้อเล่นกับคุณหรอกนะฉันจะไปดูให้เห็นกับตาตัวเอง ว่ายายเมย์กับหลานของฉันไม่เป็นอะไร”
ภคพรรีบร้อนลงจากเตียงก่อนจะสะดุดขาตัว เองเกือบจะล้มลงแต่ประพนธ์ก็เข้ามาประคองร่างของเธอเอาไว้ซะก่อนก่อนที่เขา
จะช่วยประคองเธอเดินออกจากห้องด้วยความรู้สึกที่แสนสับสนว่าตัวเองทำแบบนี้ทำไม

           นวพรรษและลูกของเธอปลอดภัยดีโดยมีธาวินคอยดูแลอยู่ไม่ยอมห่างไปไหนท่าทางเศร้าๆของนวพรรษยิ่งทำให้
ธาวินยิ่งต้องอยู่ใกล้ๆเธอ
“แอ๊ด”
ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับกันย์ที่ปรากฏตัวขึ้น
“ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ”
ธาวินเปิดบทสนทนาที่ไม่เต็มใจ
“ผม แค่อยากมาขอโทษผมอยากบอกให้เขารู้ว่าผมไม่ได้ตั้งใจ”
กันย์ยังคงเย็นชาแต่ภาย ในหัวใจของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดตั้งแต่มีเรื่องราวต่างๆเกิด ขึ้นในชีวิตของเขา
หัวใจของเขาก็อ่อนไหวกับเรื่องต่างๆได้ง่ายดายกว่าที่เขา เคยเป็นมาตลอดทั้งชีวิต
“คุณกลับไปเถอะภรรยากับลูกผมปลอดภัยดี”
ธาวินมองจ้องกันย์ เกลียดชังเขาไม่น้อยไปกว่านวพรรษ
“ผมได้ยินมาว่าคุณเองก็ทอดทิ้งภรรยาที่กำลังตั้งครรภ์เพื่อมาแต่งงานเหมือนกัน หวังว่าคุณคงไม่ทำให้ผู้หญิงที่เจ็บปวด
มานับครั้งไม่ถ้วนเพราะผมต้องเจ็บปวด อีกเป็นครั้งที่สอง”กันย์ยืนมองดูนวพรรษที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึก
ที่เขาแน่ใจว่าไม่ใช่ความรักถ้านี่คือความรู้สึกผิดนี่ก็เป็น ครั้งแรกที่เขารู้สึกผิดในสิ่งที่เขาทำลงไป
“ผมไม่เหมือนคุณหรอกคุณกันย์ผมจะไม่ทำให้ผู้หญิงที่ผมแต่งงานด้วยต้องเสียใจแน่ อย่าห่วงเลยแค่จัดการเรื่องของคุณ
ให้เรียบร้อยอย่าทำอะไรที่ทำให้ภรรยาผม ต้องเสียใจอีก”ธาวินยืนยันขึงขังกันย์อมยิ้มด้วยความโล่งใจและเดินจากออกมา
ด้วยความเบาใจอย่างน้อยธาวินก็คือสิ่งดีๆที่ฟ้าส่งมาให้นวพรรษเพื่อชดเชย ความบอบช้ำที่เขาทำไว้กับเธอ
“อีกอย่าง เด็กคนนี้เป็นลูกของผมผมคือพ่อของเขา”
ธาวินเสียงดังขึ้นจงใจให้กันย์ได้ยิน
“...”  กันย์ไม่ได้ตอบโต้อะไรเขาแค่เดินจากไปเงียบๆอย่างไร้หัวใจเหมือนที่เขาเคยเป็นมา

           การเผชิญหน้ากับภคพรตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่กันย์ปรารถนาแต่ความบังเอิญก็เล่นตลกให้พวกเขาต้องมาเจอกันอีกเข้าจนได้
“กล้าดียังไงโผล่หน้ามาที่นี่”
ภคพรตะวาดใส่กันย์ทันที่ที่เห็นหน้าเขาประพนธ์แทบตะคว้าร่างของหญิงสาวเอาไว้ไม่ทันด้วยซ้ำ
“คุณ กับผมยังต้องทะเลาะกันอีกหลายยกแต่ต่อหน้าน้องสาวคุณผมไม่อยากทำอะไรที่ทำให้เขาต้องเสียใจอีก อย่ามายุ่งกับผมดีกว่า”
กันย์มอจ้องภคพรด้วยดวงตาคมกริบที่เต็มแน่นไปด้วย ความชิงชัง
“หน้าด้านทำลายชีวิตน้องสาวฉันยังไม่พอยังจะตามมาทำร้ายชีวิตลูกที่คุณเป็นคนทิ้งขว้างอย่างเลือดเย็นคุณมันไม่ใช่คน”
ภคพรดิ้นรนด่าทอกันย์อยู่ในอ้อมแขนของ ประพนธ์ที่พยายามห้ามปรามไม่ให้เธอกับกันย์มีเรื่องกัน
“ผมผิดต่อนวพรรษจริง ผมจะไม่เถียงแต่อย่ามายุ่งกับเกตุแก้ว ผมไม่ยอม”
กันย์ฝากทิ้งท้ายพร้อมกับเดินจากไป
“คอยดูนะฉันจะเล่นงานน้องสาวคุณให้ย่อยยับเลย คอยดูสิ คอยดู”
ภคพรตะโกนไล่หลัง
“ผมไม่ยอม”
ประพนธ์ผลักภคพรออกไปจากตัวยืนเผชิยหน้ากันอย่างไม่มีทางเลือก
“มันก็เรื่องของคุณเรามาคอยดูกันว่า ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันจะเอาชนะผู้ชายตัวโตอย่างพวกคุณสองคนได้หรือเปล่า”
ภคพรมึนตึงใส่ประพนธ์และเดินหนีเข้าห้องพักฟื้นของนวพรรษด้วยอารมณ์ ที่ขุ่นมัว
“พี่เนย์”
นวพรรษยิ้มออกทันทีเมื่อเห็นพี่สาวเดินเข้ามาหา
“คุยกันตามสบายนะครับผมจะไปซื้อของให้เมย์ก่อน”
ธาวินยิ้มสุภาพ เดินออกจากห้องไป
“อย่า ห่วงเลยพี่เมย์แล้วก็อย่าคิดแค้นใครอีกเลย เหตุการณ์ในวันนี้เราต่างก็รู้ดีว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”
นวพรรษเอื้อมมือไปบีบ มือพี่สาวของเธอเบาๆ
“ไม่มีทางพวกมันจะต้องได้รับกรรม”
แววตาของภคพรเต็มแน่นไปด้วยเพลิงแค้นที่พร้อมจะเผาไหม้ทุกสิ่งอย่างที่ขวางหน้าให้วอดวาย
“พี่เนย์อย่าเป็นแบบนี้สิค่ะปล่อยพวกเขาไปเถอะค่ะ แล้วเรามาเริ่มต้นชีวิตใหม่ไปพร้อมๆกันนะคะ นะคะ”
นวพรรษพยายามหว่านล้อม ไม่อยากเห็นพี่สาวต้องจมปลักอยู่กับอดีตที่ไม่มีวันแก้ไขได้
“ถ้าไม่อยากให้พี่แค้นใจตายอย่าขอร้องพี่แบบนี้อีก ไม่เห็นสิ่งที่พวกมันทำกับเมย์หรอ พี่ทนไม่ได้พี่ทำใจให้อภัยคนพวกนั้นไม่ได้”
ภคพรเต็มแน่นไปด้วยความโกรธแค้น ต่อให้เธอต้องตายอย่างอนาถเธอก็ไม่มีวันยอมให้อภัยเด็ดขาด
“พี่เนย์ พี่ก็เสียใจ ทุกข์ใจ กันย์เกตุแก้ว คุณประพนธ์ ทุกคนก็ทุกข์ใจ แล้วมันเพื่ออะไร เห็นคนอื่นมีทุกข์ใจพี่ก็ยิ่งเป็นทุกข์
หยุดเถอะพี่เนย์ อย่ากับคุณประพนธ์เถอะค่ะแล้วกลับมาเป็นพี่เนย์คนเดิมที่น่ารักของพวกเรานะคะ”
นวพรรษพยายามอย่างเต็มที่ แต่ก็ไม่อาจเปลี่ยนใจพี่สาว
“พี่ทำไม่ได้”
ภคพรหายใจแรงขึ้นด้วยความอัดอั้นตันใจเธอทำตามคำขอของน้องสาวเธอไม่ได้เลย
“น้อง สาวคุณพูดถูกทุกอย่างถ้าไม่อยากให้ทุกอย่างมันแย่ไปกว่านี้คุณควรเชื่อเธอ”
ประพนธ์ปรากฏตัวขึ้นหลังจากยืนฟังสองพี่น้องคุยกันอยู่นานสองนาน
“ไม่มีทาง”ภคพรหันไปถทึงใส่ประพนธ์
“หลังจากที่ทำลายชีวิตคนทั้งคนฉันไม่ปล่อยให้พวกคุณครองคู่ชูชื่นกันอย่างมีความสุขได้หรอก”
ภคพรตะคอกใส่ประพนธ์ยืนยันความคิดเดิมของเธอ
“คุณ”
ประพนธ์รู้สึกโกรธแต่ก็ต้องพยายามควบคุมอารมณ์เพื่อไม่ให้เตลิดไปไกลกว่าเดิม
“งั้นผมขอถามคุณว่าผมเคยทำอะไรให้คุณ ทำไมผมต้องมาทุกข์ทรมานไปกับความใจร้ายของคุณทำไมคุณต้องทำร้ายผมด้วย
ผมไม่เข้าใจ”
ประพนธ์มองจ้องหญิงสาวภคพรเผยรอยยิ้มบางๆที่แสนร้ายกาจของเธอ
“ฉันไม่ได้มีอะไรกับคุณคุณไม่เคยทำร้ายฉัน แล้วฉันเองก็ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายคุณ แต่คุณมันโชคร้ายที่รู้จักและมีความสัมพันธ์
กับสองคนนั่นเรื่องมันก็เลยออก มาเป็นแบบนี้”
ภคพรมองดูแววตาชิงชังของประพนธ์ที่มองจ้องเธออย่างไร้ความรู้สึกใดๆเมื่อเธอตัดสินใจที่จะแก้แค้น เธอต้องไม่หวั่นไหว
ไม่ว่ากลับเรื่องอะไร
“เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาผมคิดว่าผมจะพยายามเข้าใจคุณ คุณเองก็มีเหตุผลที่มาทำร้ายคนอื่นแบบนี้แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้
ความคิดของผมมันจะผิดทั้งๆที่น้องสาวคุณกำลังมีความสุขกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่แต่เป็นคุณเองที่ยังเอาแต่ทำร้ายคนอื่นอย่างร้ายกาจ”
ประพนธ์มองจ้องภคพร ชิงชังไม่ว่าจะมองยังไง ด้านไหน มุนไหน เธอก็เป็นได้แค่นางมารร้ายที่ไร้หัวใจ
“พี่ กันย์ทำผิดที่ไม่ยอมแต่งงานกับน้องคุณแต่นั่นก็เพราะพวกเขาไม่ได้รักกัน แต่สำหรับคุณ..ภคพรผมยังมองไม่ออกเลยว่า
เหตุผลของคุณมันคืออะไรถ้าไม่ใช่เพราะความเห็นแก่ตัว”ประพนธ์มองหญิงสาวดูถูกไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนเพื่อให้ทุกอย่างดีขึ้น
แต่ดูเหมือนว่าภคพรจะไม่ยอมเข้าใจมันเลยแม้แต่น้อย

          แม้ว่าจะเกลียดแสนเกลียดแต่ประพนธ์ก็ยังจำใจนั่งรอภคพรอยู่ที่ลานจอดรถเพื่อพา เธอกลับบ้านตามคำขอร้องของผู้เป็นพ่อ
แต่ดูเหมือนว่าเรื่องวุ่นๆยังไม่จบลง ง่ายๆเมื่อเกตุแก้วปรากฏตัวขึ้น
“เกตุ”
ประพนธ์เปิดประตูรถเดินลงมาหามองดูคนรักด้วยความสงสารจับหัวใจ สภาพของเธอบอบช้ำไปด้วยรอยมือของภคพร
“ผมผิดเองๆ”
ประพนธ์น้ำตาเอ่อไหลฉุดร่างบางของคนรักเข้ามากอด ยิ่งเห็นเธอเป็นแบบนี้เขายิ่งไม่อยากห่างเธอไปไหน
“เกตุเกลียดผู้หญิงคนนั้น เกลียดเกลียด”
เกตุแก้วร้องไห้โฮ ยิ่งนานวันความเกลียดที่เธอมีต่อภคพรยิ่งมากขึ้นทุกทีๆ
“ผมก็เกลียดเขา ยิ่งนับวันความร้ายกาจของผู้หญิงคนนั้นก็ยิ่งมากขึ้นๆแค่หน้าเธอผมยังไม่อยากจะมองด้วยซ้ำ”
ประพนธ์คลายกอดคนรักและยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาเธออย่างเบามือ
“กล้าดียังไงมากอดสามีคนอื่น”
ภคพรกระชากเกตุแก้วออกมาไกลจากประพนธ์และตบเธอเต็มแรงต่อหน้าต่อตาประพนธ์
“ทำบ้าอะไรของเธอ”
ประพนธ์ตะวาดถลาเข้าไปประคองเกตุแก้ว
“นี่มันยังน้อยไปเมียคนอื่นทำมากกว่าฉันอีกเวลาที่เห็นสามีตัวเองกำลังมีชู้”
ภคพรกล่าวอมยิ้มร้ายกาจ
“ใครชู้ เกตุคือผู้หญิงที่ฉันรักไม่ใช่ชู้”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพร
“มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันซักเท่าไหร่หรอกคุณจะรักหรือไม่รัก ผู้หญิงคนนี้มองยังไงก็คือชู้หน้าด้านเหมือนกันนี่คุณหนูเกตุแก้ว
คิดว่าจะมี ศักดิ์ศรีมากกว่านี้ซะอีก”
ภคพรยิ้มเยาะ เดินลงพวกเขาเข้าไปนั่งรอในรถอย่างสบายใจ
“แค่คิดว่าพนธ์นอนร่วมเตียงกับผู้หญิงน่ารังเกลียดคนนี้เกตุก็ทนไม่ได้แล้ว”
เกตุแก้วกำมือแน่น เกลียดชัง
“ผมจัดการเองอย่าห่วงเลย”
ประพนธ์ขึงขัง เดินไปที่รถและจับภคพรเหวี่ยงออกมา
“คุณ..”
ภคพรหายใจเสียงดัง โกรธ โมโหเดินเข้าไปหาประพนธ์เงื้อมือฟาดลงเต็มแรงบนหน้าของประพนธ์แต่ก็ถูกเขาคว้าข้อมือเอาไว้ซะก่อน
“คิดว่าตัวเองเป็นใครผมถึงจะได้ยอมให้ตบซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่เลิกรา ผมไม่ไปส่งคุณแล้วจะกลับยังไงก็เชิญ”
ประพนธ์พูดเสียงดัง เดินหนีภคพรที่ยืนตัวสั่น หน้าแดงเพราะความโกรธ

            สายตาคมกริบของชายหนุ่มนักรักอย่างกันย์มองดูสาวสวยมากหน้าหลายตาที่ยืนโยกย้ายส่ายสะโพกอยู่ในผลับแห่งนี้
ด้วยความกระวนกระวายใจเขารู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะเขาทำให้เกตุแก้วต้องสูญเสียคนรักและทำให้ชีวิตของนวพรรษ
ต้องพังทลาย
“ถึง มันอาจดูเลวร้ายกับคุณแต่ผมก็ไม่มีทางเลือก ถ้าผมต้องเลือกระหว่างคุณกับเกตุแก้วผมขอเลือกน้องสาวของผม”
กันย์รู้สึกเจ็บปวดที่ต้องทำร้ายนวพรรษอีกครั้งแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นเลยสำหรับเขา