แม้ว่าหมอจะอนุญาตให้กลับบ้านได้แล้ว แต่เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของลูกน้อยที่กำลังจะเกิดมาทำให้นวพรรษ
ยังไม่ยอมที่จะกลับบ้านและขอร้องคุณหมอเพื่อที่จะอยู่พักฟื้นที่โรงพยาบาลแห่งนี้ต่อ
“เช้านี้คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม ผมจะออกไปซื้อให้”
ชายหนุ่มกล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆบนใบหน้า เกือบจะครบเดือนแล้วที่เขาอยู่คอยดูแลนวพรรษมาเป็นอย่างดี
“ไม่ค่ะ ขอบคุณ แต่ฉันอยากจะขอร้องคุณว่าต่อไปนี้ คุณไม่ต้องมาเฝ้าฉันที่นี่อีกแล้วล่ะ”
นวพรรษหันไปมองจ้องธาวิน สายตาและท่าทีที่แสนเย็นชาของเธอ ทำให้เขาปวดใจ
“ทำไมครับ”
ธาวินมองหน้าภรรยาของเขาไม่เข้าใจ
“คุณมีคนรักอยู่แล้ว คุณจะมาปกป้องผู้หญิงคนอื่นอีกได้ยังไง”
นวพรรษมองหน้าธาวินเฉยชา
“คุณคือภรรยาของผมที่ถูกต้องตามกฎหมาย ในฐานะสามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย ผมมีหน้าที่ต้องปกป้องคุณ”
ธาวินมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความสงสารจนจับหัวใจ เขาเดินเข้ามากุมมือของเธอไว้ด้วยความห่วงใยจากใจจริง
เพราะเรื่องราวทุกอย่างที่เขาได้รับรู้เกี่ยวกับชีวิตของเธอ มันทำให้เขาไม่สามารถปล่อยให้เธอต้องเผชิญกับปัญหาเพียงลำพัง
“ฉันไม่อยากเสียใจเพราะผู้ชายคนไหนอีกแล้ว คุณอย่ามาสงสารฉันเลย ฉันอยู่คนเดียวได้”
นวพรรษยังคงเฉยชาและปฏิเสธความห่วงใยจากธาวิน
“คุณคือผู้หญิงที่น่าสงสารที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาเลย คุณนวพรรษ ผมรู้ดีว่าหัวใจของคุณกำลังเจ็บปวดและบอบช้ำมาก
ผมจะอยู่กับคุณจนกว่าคุณจะหายดี เมื่อวันนั้นมาถึง คุณไม่ต้องออกปากไล่ ผมก็จะเป็นฝ่าย
เดินออกไปจากชีวิตของคุณเอง”
ธาวินบีบมือหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่แสนอ่อนโยนและบริสุทธิ์ใจ
“ปล่อยค่ะ”
นวพรรษจับมือธาวินออกจากมือเธอ
“เมื่อวานผู้ชายคนนั้นเข้ามาทำร้ายฉันถึงที่นี่ ในห้องนี้ ในขณะที่ฉันพยายามมองหาคุณ แต่ฉันก็หาคุณไม่เจอ
คุณคิดว่าฉันจะยังสามารถเชื่อคำพูดพวกนั้นของคุณได้อยู่หรือเปล่า”
นวพรรษมองจ้องหน้าธาวินเฉยชา เธอไม่ได้พูดแบบนี้เพื่อต้องการประชดประชันหรืออยากทำให้เขาเสียใจ
เธอแค่ต้องการปล่อยคนดีๆอย่างธาวินให้เดินจากไป
“ผู้ชายคนนั้นมาทำร้ายคุณ”
ธาวินเบิกตากว้าง ตกใจ
“ใช่ เขาถอดสายน้ำเกลือของฉันออก แล้วเขาก็รากฉันลงบันไดไป ถ้าฉันไม่ผลักเขาตกบันไดซะก่อน
ฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าป่านนี้ฉันจะเป็นยังไง”
นวพรรษพยายามมองจ้องธาวินเพื่อให้เขารู้สึกผิดต่อเธอ
“ผม..เอ่อ..ผม..”
ธาวินตะกุกตะกัก ไม่รู้จะพูดให้นวพรรษฟังได้ยังไงว่าสาเหตุที่เขาทิ้งเธอไป ก็เพราะภรรยาคนแรกและคนเดียวที่เขารัก
กำลังจะให้กำเนิดลูกชายคนแรกในชีวิตของเขา ลูกชายที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไข ลูกชายที่เกิดมาด้วยความรักของพ่อและแม่ทุกประการ
“ช่างมันเถอะ ที่ฉันพูด ฉันก็ไม่ได้ต้องการเรียกร้องสิทธิ์หรือทำให้คุณไม่สบายใจ ฉันแค่อยากให้คุณไม่ต้องสนใจฉันอีก
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณไม่ต้องมาเฝ้าฉันอีกแล้ว”
นวพรรษนอนไร้ชีวิตชีวา ไม่ต่างอะไรจากร่างที่ไร้วิญญาณอยู่บนเตียงคนไข้ ธาวินเองก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมาอีก
เขาทำได้แค่เงียบและมองดูความสิ้นหวังในแววตาของนวพรรษด้วยความทุกข์ทรมานไม่ต่างกัน

    ทันทีที่ฟื้นไข้ภคพรก็ตรงดิ่งมาหาน้องสาวเธอที่โรงพยาบาล แต่เพราะโลกมันกลมทำให้เขาได้พบกับประพนธ์และเกตุแก้ว
เข้าโดยบังเอิญที่โรงพยาบาล
“หนังหนาเหมือนกันนะคะคุณเกตุแก้ว”
ภคพรเปิดศึก มองดูประพนธ์เดินเข็นรถเข็นให้เกตุแก้วนั่ง
“แต่ก็คงไม่เท่าคุณ”
เกตุแก้วหุบยิ้ม ทุกครั้งที่เจอหน้าภคพรเธอจะไม่สามารถยิ้มออกมาได้เลย
“จะมาหาน้องสาวคุณก็เชิญ อย่ามัวมาเสียเวลาเกะกะระรานคนอื่นแถวนี้”
ประพนธ์ชิงตัดบท หน้าตาบึ้งตึง
“นายต้องไปกับฉันด้วย”
ภคพรออกคำสั่ง
“ไม่ไป อย่ามาหาเรื่อง จะไปไหนก็ไปเลยไป”
ประพนธ์ตะวาดใส่ เข็นรถเข็นเดินหนีเธอ แต่ภคพรไม่ยอมตามไปขวางหน้าพวกเขาเอาไว้
“คุณเกตุแก้ว ขอสามีของฉันคืนด้วย”
ภคพรกระชากแขนประพนธ์มากอดไว้
“ก็บอกว่าไม่ไป ปล่อย”
ประพนธ์เริ่มใช้กำลัง แต่ภคพรก็ยังคงเกาะติดเขาแจ
“หน้าด้าน”
เกตุแก้วหมดความอดทน
“เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ใครกันแน่ที่หน้าด้าน ผู้ชายคนนี้คือสามีของฉัน แล้วฉันเองก็ใช้นามสกุลของเขาอยู่
คำที่คุณเพิ่งพูดออกมาเมื่อตะกี้  ช่วยเก็บมันเอาไว้ด่าตัวเองไม่ดีกว่าหรอคะ”
ภคพรมองจ้องความร้ายกาจของเธอยังคงจัดจ้านและทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา
“ปากเสีย ปล่อยสิ ผมบอกว่าให้ปล่อย”
ประพนธ์สะบัดเต็มแรง แรงเหวี่ยงทำให้ภคพรเซถลาออกไปไม่เป็นท่า
“นายทำให้ฉันเจ็บตัวอีกแล้วนะ”
ภคพรกัดฟันพูด หันไปเล่นงานเกตุแก้วแทน ภคพรผลักเกตุแก้วเต็มแรง
จนเธอพลัดตกลงมาจากรถเข็น
“เกตุ”
ประพนธ์รีบร้อนเข้าไปประคองคนรัก
“สมน้ำหน้า”
ภคพรยืนท้าทาย อย่างร้ายกาจ
“คุณพยาบาลครับ ช่วยพาแฟนผมไปที่ห้องที ผมมีเรื่องต้องจัดการกับผู้หญิงคนนี้ซักหน่อย”
ประพนธ์ส่งคนรักให้นางพยาบาลและหันกลับมาเล่นงานภคพรแทน
“คุณมันบ้าไปแล้ว ผู้หญิงจิตใจสกปรก”
ประพนธ์ตะคอกใส่หญิงสาว โกรธมากแต่ก็ไม่รู้จะทำให้ภคพรเจ็บปวดได้ยังไง
“ก็เพราะพวกคุณนั่นแหละที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ถ้าไม่อยากให้ผู้หญิงคนนั้นเจ็บตัว ก็อย่ามาแตะต้องน้องสาวของฉันสิ
ไม่ว่าจะคุณหรือไอ้ชาติช...นั่น ถ้าพวกคุณมาทำให้น้องสาวของฉันต้องเสียใจอีก คนคนเดียวที่จะได้รับความรู้สึกชั่วๆแบบนั้นกลับไป
ก็คือเกตุแก้ว อดีตคนรักเก่าของคุณ น้องสาวของฉันเจ็บปวดมากเท่าไหร่ ผู้หญิงคนนั้นจะต้องเจ็บปวดมากกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า”
แววตาของภคพรเต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง ความร้ายกาจของเธอทำให้ประพนธ์เริ่มหวาดหวั่น
“ผมไม่มีวันยอม จำใส่สมองตื้นๆของคุณเอาไว้เลยว่าผมไม่มีวันยอม”
ประพนธ์มองจ้องภคพร
“แน่ใจนะว่าเธอจะทำได้ ถ้าเธอไม่เลิกทำร้ายเกตุแก้ว อย่าหวังว่าชาตินี้จะได้เจอหน้าน้องสาวของเธออีก”
กันย์ปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับเดินผ่านเลยภคพรกับประพนธ์ไปด้วยหัวใจที่ถูกครอบงำด้วยความชั่วร้ายไม่ต่างจากภคพร
“นี่นายจะไปไหน อย่ามายุ่งกับน้องสาวของฉันนะ นายจะไปไหน หยุดนะ”
ภคพรจ้ำอ้าวเดินตามกันย์
“หยุดนะ”
ภคพรคว้าข้อมือกันย์เอาไว้ แต่ก็ถูกเขาเหวี่ยงกระเด็นออกมาล้มหน้าคะมำอยู่ตรงหน้าประพนธ์
“ถ้าคุณนวพรรษเป็นอะไรไป รู้เอาไว้เลยนะว่าทั้งหมดมันเป็นเพราะคุณ”
ประพนธ์กัดฟันพูดกับภคพร ก่อนจะรากเธอลุกขึ้นยืน พลางเดินพลางวิ่งตามกันย์ไปด้วยความร้อนรน
ความรู้สึกกำลังบอกกับเขาว่าจะต้องเกิดเหตุร้ายๆขึ้นอีกแน่ๆ




    นวพรรษนอนอ่านหนังสือคุณแม่มือใหม่อยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย การที่ต้องเลี้ยงลูกเพียงลำพัง
ทำให้เธอต้องเตรียมตัวให้พร้อมกว่าแม่คนอื่นๆหลายเท่า
“....” นวพรรษหยุดอ่าน เงยหน้าขึ้นมองเสียงเอะอะโวยวายที่ดังมาจากด้านนอก ยังไม่ทันจะวางหนังสือลง
กันย์ก็พวดพาดเปิดประตูห้องเข้ามาเสียงดังผัวะ
“...” นวพรรษวางหนังสือลง มองจ้องกันย์ไม่วางสายตาด้วยความรู้สึกที่ไม่ปลอดภัย
“ไปกับผม”
กันย์เดินเข้ามาฉุดกระชากหญิงสาวลงจากเตียง กระชากสายน้ำเกลือของเธอออกอย่างไร้ความปราณี
“ปล่อยฉัน”
นวพรรษสะบัดแขนออกอย่างใจเย็น แต่ก็ไม่อาจต้านพละกำลังของชายหนุ่ม เขาฉุดกระชากรากเธอออกมาจากห้องผู้ป่วย
อย่างไร้ซึ่งความปราณีใดๆ
“นายจะทำบ้าอะไร ปล่อยน้องฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้คนเลว ปล่อย”
ภคพรตะโกนด่ากันย์ มองดูเขาฉุดกระชากรากถูน้องสาวของเธอให้ไกลห่างออกไป ทั้งๆที่เธอกำลังตั้งท้องลูกของเขาอยู่
“นายจะพาน้องฉันไปไหน ปล่อยนะ ปล่อย”
ภคพรตะโกนไล่หลัง วิ่งตามกันย์ด้วยหัวใจที่แสนร้อนรุ่ม เป็นห่วงน้องสาว กลัวไปหมดทุกอย่างกับเหตุร้ายๆที่กำลังจะเกิดกับน้องเธอ
“ปล่อยฉันสิ ปล่อย”
นวพรรษดิ้นรนขัดขืน อยู่ในลิฟต์แคบๆกับกันย์สองคน
“เลือกเอาว่าจะไปกับผมดีๆ หรืออยากจะให้ผมรากพี่สาวคุณไปแทน”
กันย์กำข้อมือนวพรรษเอาไว้แน่นหนา มองจ้องหน้าเธอโดยไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ก่อนจะพูดจาบังคับขู่เข็นเธฮด้วยแววตาที่ไม่รู้สึกสะทกสะท้าน
“ฉันจะจำเอาไว้จนวันตายเลยว่าผู้ชายอย่างคุณ ได้ทำอะไรกับฉันเอาไว้บ้าง”
นวพรรษรู้สึกเจ็บแปลบเข้าไปจนถึงขั้วหัวใจ 5 เดือนมาแล้วที่เธอต้องจมอยู่กับความทุกข์ทรมานตั้งแต่ได้รู้ว่ากันย์ปฏิเสธ
ที่จะรับผิดชอบลูกในท้องของเธอ แผลในใจของเธอยังไม่ทันหาย กันย์ก็กำลังจะซ้ำเติมรอยแผลเก่าให้มันเจ็บหนักไปกว่าเดิม
ด้วยการกระทำของเขาในวันนี้
“ผมรู้ดี”
กันย์ยอมรับในความเกลียดชังของนวพรรษแต่โดยดี ก่อนที่เขาจะพาเธอไปที่ลานจอดรถและเร่งเครื่องเพื่อรีบขับออกจากโรงพยาบาล
แต่ภคพรก็โดดเข้ามาขวางหน้ารถเอาไว้ซะก่อน
“เอี๊ยด”
กันย์เบรกรถหน้าคะมำ
“พี่เนย์”
นวพรรษเบิกตากว้าง ตกใจกับการกระทำของพี่สาวเธอ
“เดี๋ยวก็ตายห่าหรอกคุณ”
ประพนธ์กระโดดเข้ามาประคองร่างของภคพรเอาไว้ ตะวาดใส่เธอเสียงดังลั่นด้วยหัวใจที่สั่นระรัวด้วยความกลัว
“อย่ามายุ่ง”
ภคพรตะคอกใส่
“ปล่อยน้องสาวฉันลงมาเดี๋ยวนี้ เร็วเข้าสิ ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้”
ภคพรทุบกระโปรงรถ มองจ้องกันย์ไม่วางสายตา ในขณะที่กันย์ก็เหยียบคันเร่งเสียงดังเพื่อข่มขู่เธอ
“อย่านะ อย่าทำอะไรพี่สาวฉัน ฉันก็ยอมไปกับคุณดีๆแล้วไง ถอยหลังสิ ถอยหลัง ฉันบอกให้คุณถอยหลังไง”
นวพรรษตะโกนใส่กันย์ทั้งน้ำตาเป็นห่วงชีวิตของพี่สาว กันย์เองก็รีบร้อนถอยหลังและเลี้ยวรถหักหนีไปอีกทาง
ในขณะที่นวพรรษได้แต่นั่งมองพี่สาวของเธอที่ยืนหวีดร้องเต้นเล่าๆปานจะขาดใจด้วยความรู้สึกทุกข์ทรมานเหมือนๆกัน
“ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ปล่อยน้องสาวของฉันนะ ปล่อยเธอนะ ปล่อยเธอนะ”
ภคพรตะโกนด่าไล่หลังน้ำเสียงสั่นเครือ เป็นห่วงความปลอดภัยของน้องสาว หมดปัญญาและหมดเรี่ยวแรงที่จะตามเธอกลับมา
“ฮือๆๆๆๆ”
ภคพรทิ้งตัวลงนั่งร้องไห้อยู่บนพื้นในลานจอดรถ
“เป็นไงล่ะ ที่เรื่องมันเลวร้อยลงแบบนี้ก็เพราะคุณ”
ประพนธ์พูดกรอกใส่หูภคพร
“ไม่มีทาง ตราบใดที่เกตุแก้วยังอยู่ที่นี่ ฉันก็สามารถจัดการกับผู้ชายเลวๆคนนั้นได้”
แววตาของภคพรเต็มไปด้วยความเคียดแค้นอีกครั้ง เธอลุกขึ้นและรีบร้อนเดินไปทางเดิมที่เธอจากมา
“คุณจะไปไหน ผมจะไม่ยอมให้คุณเข้าใกล้เกตุแก้วอีกเป็นอันขาด”
ประพนธ์กระชากแขนภคพรเอาไว้
“อย่ามาห้าม ฉันจะทำ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ฉันต้องช่วยน้องสาวของฉันให้ได้”
ภคพรหันขวับมาตะคอกใส่ประพนธ์
“ไม่มีทาง ต่อให้ต้องตาย ผมก็ไม่มีทางยอมให้คุณทำร้ายคนรักของผมอีกแล้วเหมือนกัน”
ประพนธ์ยื่นคำขาด ยกภคพรขึ้นบ่าอย่างแสนง่ายดาย ก่อนจะยัดเธอใส่เข้ารถและขับออกจากโรงพยาบาลเช่นเดียวกัน

    “คุณจะพาฉันไปไหน”นวพรรษเริ่มเปิดปากพูด ขณะที่นั่งเงียบมาตลอดทางบนรถเบ้นคันหรูของกันย์
“ไปในที่ที่ไม่มีใครหาคุณเจอ จนกว่าพี่สาวของคุณจะยอมหย่ากับประพนธ์ จนกว่าผมจะแน่จะว่าพี่สาวของคุณ
จะไม่มีทางทำร้ายน้องสาวของผมได้อีก ถึงวันนั้นผมก็จะส่งคุณคืนให้กับครอบครัวของคุณ”
กันย์พูดขึ้นอย่างไร้ความรู้สึก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำกับนวพรรษมันมีแต่เรื่องที่ทำให้เธอเสียใจ
“คุณคิดผิดแล้วที่ทำแบบนี้ พี่เนย์จะยิ่งโกรธคุณ เกลียดคุณ น้องสาวของคุณก็จะยิ่งต้องเสียใจ พี่เนย์จะตามหาฉันจนเจอ
ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน แล้วฉันก็แน่ใจด้วยว่าเขาจะต้องรากคุณเข้าตาราง เรื่องบ้าๆนี่จะไม่มีวันจบ นอกจากจะไม่มีอะไรดีขึ้น
คุณกำลังทำให้เรื่องทุกอย่างมันเลวร้ายลง ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้คุณ ในทุกๆสิ่งทุกอย่างที่คุณทำกับฉัน”
นวพรรษมองจ้องหน้ากันย์เกลียดชัง
“หุบปาก ผมไม่อยากฟัง ถ้าผมรู้ว่าเรื่องมันจะยุ่งยากขนาดนี้ ผมจะไม่มีวันแตะต้องคุณเลย ไม่มีวัน”
กันย์เผยความในใจและยังนึกโทษตัวเองอยู่จนถึงวินาทีนี้ว่าทั้งหมดมันเป็นความผิดพลาดของเขาเองที่ไปรากนวพรรษ
ให้เขามามีส่วนเกี่ยวข้องในชีวิตของเขา