“ฉันจะไม่ยอมใจอ่อนกับคุณอีกแน่ คุณกันย์ ตันตระกูลวงศ์”
นวพรรษถอยหลังออกจากห้องและบอกกับตัวเองว่านับจากนี้ไป ความรักที่เคยมอบให้กันย์จะต้องค่อยๆเลือนหายไป

            หลังจากนวพรรษกลับไปไม่นาน ภคพรก็ปรากฏตัวขึ้นที่ห้องพักฟื้นของกันย์พร้อมกับพวงหรีดพวงใหญ่
ที่เธอถือติดมือมาเยี่ยมไข้ด้วย
“ถ้าคุณจะมารบกวนพี่กันย์ก็กลับไปได้เลย เราไม่ต้อนรับ”
เกตุแก้วขึ้นเสียง พวงหรีดที่ภคพรนำมาทำให้เธอหมดความอดทน
“ไหนสามีฉันบอกว่าคุณดีนักดีหนาไง ขึ้นเสียงก็เป็นเหมือนกันนี่”
ภคพรเย้ยหยัน เดินเอาพวงหรีดไปวางไว้บนหัวเตียงของกันย์
“คุณภคพร คุณทำแบบนี้ทำไม เอามันออกไปนะ”
เกตุแก้วดิ่งเข้ามาหาภคพร โกรธ ฉุนเฉียว
“ช่างเขาเถอะ ผู้หญิงคนนี้ไม่มีค่าอะไรให้เกตุต้องไปแลกด้วย เธอแค่รอเวลาให้นายพนธ์เขี่ยผู้หญิงไร้ค่าคนนี้ทิ้งแล้วกลับมาหาเธอก็พอ”
กันย์อมยิ้มเจ้าเล่ห์
“จิตใจสกปรกแบบนี้นี่เอง ถึงได้ข่มขืนน้องสาวฉันได้ลงคอ แต่ก็ดีฉันจะได้ไม่รู้สึกผิดเวลาที่ทำอะไรลงไปกับคนที่มันเลวๆอย่างคุณ”
ภคพรยิ้มให้อย่างท้าทาย หันมาเล่นงานเกตุแก้วต่อทันควัน
“ส่วนเธอ ก็อย่าหวังว่าจะได้สมหวัง ฉันจะทำให้ผู้ชายคนนั้นรักฉันให้ได้ เธอคิดว่าผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันทุกวัน
มันจะไม่มีความรู้สึกอะไรเกิดขึ้นเลยหรอ โดยเฉพาะผู้หญิงคนนั้นคือฉัน”
ภคพรยิ้มเยาะอย่างผู้ชนะ
“หุบปากออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ เธอมันร้ายกาจ ออกไป ออกไป”
กันย์โกรธจนเลือดขึ้นหน้า ยกมือขึ้นจับแผลด้วยความเจ็บปวด
“อย่าขยับค่ะพี่กันย์ อย่า”
เกตุแก้วร้องบอกพี่ชายด้วยความห่วงใย
“นี่มันแค่เริ่มต้น คุณกับฉันยังต้องทุกข์ทรมานกันไปอีกนาน...อ้อ แล้วก็นายประพนธ์สุดที่รักของเธอ
เขาเป็นผู้ชายที่น่ารักจริงๆ ฉันชักเริ่มจะรักเขาจริงๆเข้าแล้วสิ”
ภคพรแสยะยิ้ม เดินหันหลังจากไปอย่างอารมณ์ดี เกตุแก้วเซ หมดกำลังใจ
“นี่มันแค่เริ่มต้น”
ภคพรยิ้มกับตัวเองอย่างเลือดเย็น เดินออกมาจากห้องอย่างใจเย็น ก่อนจะต้องหุบยิ้มลงเพราะการเผชิญหน้ากับประพนธ์
“เธอมาทำอะไรที่นี่”
ประพนธ์รีบร้อนตะวาดใส่เธอ
“มาดูให้แน่ใจว่าศัตรูของฉันยังไม่รีบด่วนตายก่อนได้รับโทษทัณฑ์”
ภคพรมองประพนธ์เย้ยหยัน เดินกระแทกไหล่เขาและจากไปอย่างผู้ชนะเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา

          ประพนธ์ยืนตัวแข็งด้วยความเกลียดชัง การกระทำของภคพรยิ่งทำให้เขาเกลียดเธอ เรื่องราวทุกอย่างที่เกตุแก้ว
เล่าให้ฟังทำให้เขาปวดใจ ถ้าเขาเข้มแข็งและพยายามต่อสู้ให้มากกว่านี้ เพื่อไม่ให้มีงานแต่งงานเกิดขึ้น
เขากับเกตุแก้วคงไม่ต้องทุกข์ใจกันขนาดนี้
“ผู้หญิงคนนี้น่ากลัว เกตุกลัวค่ะ กลัวว่าคุณจะรักเธอ”
ดวงตาหวั่นไหวของเกตุแก้วยิ่งทำให้ประพนธ์สงสารเธอ
“รอแป๊บนึงนะเดี๋ยวผมกลับมา”
ประพันธ์คว้าพวงหรีดไว้ในมือและรีบร้อนเดินออกจากห้อง ตามภคพรจนมาถึงที่ลานจอดรถ
“อยู่นี่เอง”
ประพนธ์ดิ่งเข้าไปหาภคพรที่กำลังเปิดประตูรถ
“จะรีบไปไหน”
ประพนธ์กระชากภคพรเหวี่ยงเธอออกจากรถ
“เอากลับไปด้วย ของเธอไม่ใช่หรอ”
ประพนธ์เหวี่ยงพวงหรีดลงตรงหน้าภคพร
“อยากได้บ้างก็ไม่บอก ฉันจะได้หาให้นายซักพวง”
ภคพรยิ้มเยาะ ยืนกอดอกสบายใจ
“เธอมาที่นี่ทำไม ต้องการอะไร คิดว่าฉันจะรักเธอได้ลงคอหรือไง เธอคงยังไม่รู้สินะว่าฉันเกลียดเธอมากขนาดไหน
จะต้องให้สาธยายหรือเปล่าว่ามากขนาดไหน”
ประพนธ์ตะวาดใส่
“คงไม่ต้องลำบากนายมากขนาดนั้นหรอก แล้วก็ไม่ต้องคิดหลงตัวเองว่าฉันจะรักนายหรือจะทำให้นายมารักฉัน
ฉันเองก็ไม่ได้เกลียดนายน้อยไปกว่าที่นายเกลียดฉันแม้แต่น้อย ที่ฉันพูดฉันทำทั้งหมดก็เพราะอยากทำให้ผู้หญิงคนนั้นเจ็บปวด
มันก็แค่นั้น”
ภคพรเย้ยหยัน ไม่ว่าจะมองยังไงคนที่เป็นต่อในเกมนี้ก็คือเธอ
“เฮ่ย...ทำบ้าอะไรของเธอ เธอ”
ประพนธ์ร้องลั่นตกใจ ภคพรเข้ามากอดเขา ก่อนจะได้สติผลักเธอล้มลงไม่เป็นท่าอยู่ตรงหน้า
“นายเป็นคนกอดฉันเองนะ ทำไม แค่แฟนเก่านายเดินมา ต้องทำกับฉันขนาดนี้เลยหรอ”
ภคพรแสร้งเล่นละคร เพราะเห็นเกตุแก้วเดินตามมา ประพนธ์ตกใจหันไปมองหาเกตุแก้ว เห็นเธอยืนตัวแข็งอยู่ไม่ไกล
“ไม่จริงนะเกตุ ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจ เราทุกคนรู้ดี ผมไม่มีวันกอดเธอ”
ประพนธ์เข้าไปหาเกตุแก้วพยายามแก้ตัว
“เกตุ...เกตุ”
หญิงสาวน้ำตาเอ่อไหล หัวใจของเธอกำลังเจ็บปวด
“คุณทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง เมื่อคืนคุณกอดฉัน จูบฉัน ให้สัญญากับฉันว่าคุณจะเลิกกับผู้หญิงคนนี้ ทำไมคุณ...”
ภคพรยังคงเล่นละครต่อไป
“ไม่จริงนะเกตุ...เธอ...เธอมันผู้หญิงบ้า หน้าด้าน เธอ...”
ประพนธ์เลิ่กลั่ก พยามยามแก้ตัว
“ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไม ทำไม...”
เกตุแก้วยืนหายใจหอบ หวาดหวั่น
“ไม่มีอะไรจริงๆครับ ผมไม่ได้รัก ผมไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนี้ ถ้าคุณไม่เชื่อผม ผมก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไรแล้ว”
ประพนธ์กอดร่างบางของคนรักตรงหน้าแนบแน่นกลัวจะสูญเสียเธอไป
“คุณมันเลว คุณหลอกใช้ความรักของฉัน ฉันไม่น่าหลงเชื่อคุณเลย”
ภคพรยังคงแสดงละคร บีบน้ำตา เกตุแก้วมองหน้าเธอสับสนวุ่นวาย รู้สึกผิดไปกับเธอ ก่อนจะถอยห่างจากประพนธ์ทั้งน้ำตา
“เธอมันหน้าด้าน ไร้ยางอาย ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไว้แน่ เธอจะต้องเสียใจ”
ประพนธ์ผลักไหล่ภคพร รากเกตุแก้วหันเดินหนีไปอีกทาง
“ปล่อยเกตุนะพนธ์ ปล่อยสิ ปล่อย”
เกตุแก้วดิ้นรน แต่ก็ไม่อาจขัดขืน
“ไอ้บ้าประพนธ์ นายตายแน่ ไอ้คนเลว”
ภคพรบ่นกับตัวเองอย่างหัวเสีย มองดูแผลยาวที่เรียวขาแสนสวยเพราะฝีมือของประพนธ์

           เกือบชั่วโมงที่ประพนธ์กับเกตุแก้วนั่งนิ่งงันไม่พูดอะไรเลยอยู่ในห้องพักฟื้นของกันย์ ปัญหาที่เกิดขึ้นทำให้พวกเขา
รู้สึกไม่มั่นคงและระแวงในความรักของกันและกัน
“เกตุทำอะไรไม่ได้เลย ทำได้แค่รอให้คุณเปลี่ยนใจ”
เกตุแก้วเสียงสั่น
“คุณต้องรอผมนะเกตุ ผมจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนั้นทำแบบนี้กับเราตลอดไปแน่ เชื่อผม ผมไม่มีวันรักผู้หญิงคนนั้น ไม่มีวัน
คุณต้องรอผม”
ประพนธ์กุมมือคนรักไว้แน่นหนา
“เกตุกลัวค่ะ กลัวความร้ายกาจของผู้หญิงคนนั้น กลัวว่าเธอจะแย่งพนธ์ไป”
เกตุแก้วยกมือขึ้นปิดหน้า ร้องไห้โอออกมาอย่างไม่ปิดบังความรู้สึก
“เกตุผมรักคุณ รักแค่คุณคนเดียว อย่าร้องไห้นะครับ อย่าร้อง”
ประพนธ์น้ำตาไหล สงสารคนรักจับหัวใจ ถ้าไม่มีภคพรป่านนี้เขาคงมีความสุขกับชีวิตการแต่งงานไปแล้ว

          ภคพรนอนหลับอยู่บนเตียงนอนของประพนธ์ด้วยความเหนื่อยล้า เธอกำลังหลับสบายจนประพนธ์เดินเข้ามาถึง
และทำรุนแรงกับเธอด้วยอารมณ์ที่แสนเกรี้ยวกราด
“เธอมันนังงูพิษ”
ประพนธ์ฉุดกระชาก ภคพรนั่งงงงันอยู่ตรงหน้าเขาเพราะแรงฉุดของประพนธ์
“นาย...”
ภคพรยังคงงัวเงีย ก่อนจะได้สติกลับคืนมาเพราะประพนธ์กำข้อมือของเธอบีบเอาไว้ หญิงสาวเงื้อมือฟาดเต็มแรงลงบนหน้าเขา
แต่ประพนธ์รู้ทันและจับมือของภคพรเอาไว้
“เธอจะเอายังไงกับฉัน ฮะ จะเอายังไง”
ประพนธ์จับไหล่ภรรยาเขย่าอย่างเกลียดชัง
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย ปล่อย”
ภคพรสะบัดแขนประพนธ์
“ความพินาศย่อยยับ ความเสียใจจนต้องกระอักเลือดตายของคนพวกนั้นไงที่ฉันต้องการ ฉันต้องการให้พวกมันเจ็บปวด
ให้พวกมันทุกข์ทรมานเหมือนที่น้องฉันได้รับ พวกมันทุกคนต้องเสียใจจนวันตาย จนวันตาย”
ภคพรตะโกนใส่หน้าประพนธ์ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความขื่นขม
“เธอมันบ้า ยายบ้า ถ้าเธอกล้าทำให้เกตุเสียใจอีก ฉันจะสั่งสอนเธอ ฉันจะเลวกับเธอให้ไม่ต่างอะไรจากหมาข้างถนนเลย
ไม่เชื่อคอยดู”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพรเสียงดังใส่หน้าเธอ
“ต่อให้นายเลวกับฉันขนาดไหน ฉันก็ไม่กลัว นายเลวกับฉันเท่าไหร่ ฉันก็จะเลวให้ไม่ต่างกัน คนอย่างฉันพูดจริงทำจริง
แล้วก็ทำได้เลือดเย็นกว่านายมากด้วย”
ภคพรมองจ้องประพนธ์ท้าทาย ในหัวใจเธอเต็มไปด้วยความแค้น ไม่แปลกเลยที่การกระทำของเธอจะมีแต่เรื่องร้ายๆ
“เธอจะไม่ยอมฟังที่ฉันพูดใช่ไหม”
ประพนธ์กัดฟันด้วยความเดือดดาลที่พุ่งพล่านอยู่ข้างในอก
“ไม่มีวัน”
ภคพรยิ้มเยาะท้าทาย ประพนธ์ยิ่งโมโหหนักจับเธอยัดใส่ตู้เสื้อผ้าด้วยความรุนแรง
“ปัง”
ประตูถูกปิดสนิทลงพร้อมกับเสียงร้องของภคพร หญิงสาวที่หวาดกลัวความมืดมากกว่าใครๆ
“ร้องให้ตายก็ไม่มีใครช่วยเธอ ทุกครั้งที่เธอทำให้คนที่ฉันรักเสียใจ ฉันก็จะทรมานเธอแบบนั้นเหมือนกัน”
ประพนธ์หมดสิ้นความอดทนกับภคพรและทำเรื่องราวเลวร้ายใส่เธอแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน
“ทีนี้เธอคงคิดได้แล้วสินะว่าต้องทำตัวยังไง”
ประพนธ์เดินหายเข้าห้องน้ำไป โดยไม่สนใจความเป็นความตายของภคพรแม้แต่น้อย

           เช้าตรู่ของวันใหม่หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จประพนธ์จึงยอมเปิดตู้เสื้อผ้าให้ภคพรออกมาอย่างอารมณ์ดี
“นาย..”
ภคพรเหลือบตามองประพนธ์ด้วยแววตาที่แสนอ่อนล้าแต่ก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง
“นึกว่าจะขาดอากาศหายใจตายไปซะแล้ว ตายยากจริงๆเลย”
ประพนธ์ยิ้มกวนประสาท ภคพรประคองร่างตัวเองลงจากตู้อย่างอิดโรย ตรงดิ่งมาหาประพนธ์เงื้อมือจะฟาดหน้าเขา
แต่ก็ต้องล่วงลงตรงหน้าเขาซะก่อนเพราะไร้เรี่ยวแรง
“เธอสมควรได้รับมัน”
ประพนธ์มองร่างบางของหญิงสาวที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้าด้วยความสะใจ เดินออกจากห้องไปอย่างไร้หัวใจ

           หลังจากแต่งงานกับนวพรรษ ธาวินก็ถูกดึงตัวมาทำงานเป็นที่ปรึกษาด้านการตลาดให้กับบริษัทพรพรรษ
ตลอดเวลาที่อยู่ในบริษัทไม่มีใครเคยเห็นพวกเขาพูดคุยหยอกล้อเล่นกันหรือแม้แต่ยิ้มให้กัน มีแต่ความบึ้งตึงและเฉยชาเท่านั้น
ที่พวกเขาแสดงออกต่อกัน
“อ้วกๆๆ”
นวพรรษผะอืดผะอมทำท่าจะอาเจียนขณะอยู่ในลิฟต์กับธาวินเพียงลำพัง 2 คน
“คุณไม่สบายหรอครับ”
ธาวินถามขึ้นตามมารยาท
“ไม่ค่ะ ฉันสบายดี”
นวพรรษปฏิเสธความช่วยเหลือ ก่อนจะรีบยกมือมาปิดปากผะอืดผะอมอยากจะอาเจียน
“เปิดด้วยครับ”
ธาวินฉุดร่างบางของนวพรรษออกจากลิฟต์
“ขอบ..อ้วกกก”
นวพรรษร้อนรนวิ่งไปในห้องน้ำ ธาวินเดินตามไปด้วยความกังวล ยืนรอเธออยู่หน้าห้องน้ำ
“คุณ..รอฉัน”
นวพรรษเดินออกมาด้วยท่าทางเหนื่อยล้า เธอดูเหมือนคนป่วยที่ต้องการการพักผ่อน
“ผมว่าคุณต้องการหมอ คุณอาเจียนนานเกินไปแล้ว”
ธาวินห่วงใยเพราะหญิงสาวรบกวนการนอนของเขาเพราะเสียงอาเจียนมาหลายวันแล้ว
“ไม่ค่ะ ฉันไม่ไป ฉันสบายดี”
นวพรรษรีบร้อนปฏิเสธเดินหนีไปหน้าลิฟต์หน้าตาบึ้งตึง
“คุณท้อง”
ธาวินถามออกไปตรงๆขณะยืนรอลิฟต์
“ฉัน...”
นวพรรษเบิกตากว้าง มือไม้สั่น ทำอะไรไม่ถูก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าคุณจะท้อง แต่ผมจำเป็นต้องรู้ว่าเด็กคนนี้ใช่ลูกของผมหรือเปล่า”
ธาวินพยายามนิ่ง แม้ว่าภายในใจหวาดหวั่นไม่อาจสงบ
“เขาเป็นลูกของเราค่ะ”
นวพรรษน้ำตาคลอเบ้า ไม่อาจพูดความจริง
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เด็กคนนี้เป็นลูกของคุณกับผม จะไม่มีใครมีสิทธิ์ในตัวเขานอกจากคุณกับผม”
ธาวินวางมือลงบนบ่าของนวพรรษ ทั้งห่วงใยและทั้งสงสารเธอจนสุดขั้วหัวใจ
“ตั้งแต่ฉันตกลงแต่งงานกับคุณ ทุกสิ่งทุกอย่างของฉันก็จะเป็นของคุณ แค่ของคุณคนเดียว”
นวพรรษเสียงสั่น ยกมือเช็ดน้ำตาที่ไหลรินพร่างพรูออกมาเพราะไม่อาจควบคุม ธาวินยกมือขึ้นค่อยๆเอื้อมไปบนแก้มของนวพรรษ
แต่เธอเขยิบหนีและส่งสายตาบอกให้เขารู้ ว่าเขากำลังทำให้เธอลำบากใจ