.............ภคพรนั่งโงนไปเงนมาอยู่ริมต้นมะพร้าวที่สนามหญ้าหน้าบ้าน เพราะฤทธิ์เหล้าทำให้เธอแทบจะตั้งศีรษะของตัวเองเอาไว้
ให้ตรงไม่ได้
“...ท...ม...ม...ช้า....”
ภคพรก้มหน้ามองพื้นนั่งพูดคนเดียวอย่างไร้สติ ก่อนจะต้องเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อประพนธ์จู่โจมเข้ามาหาเธอและใช้มือปิดปาก
เธอเอาไว้จากท้างด้านหลัง มือของเขาทั้งสองข้างโอบกอดร่างบางของหญิงสาวเอาไว้แน่นหนา
“อย่าร้องคุณ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก แค่อยากพาขึ้นไปบนห้องน่ะ คุณเมามากแล้ว อย่าอยู่ที่นี่อีกเลย”
ประพนธ์พูดขึ้นด้วยความร้อนใจ การเผชิญหน้ากันของเกตุแก้วและภคพรในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่
“ฉัน..ไม่ไป อย่ามา...แตะต้องตัว...ฉันนะ”
ภคพรพยายามแกะมือประพนธ์ออก แต่เขาก็เอามือปิดปากเธอเอาไว้อีก
“ขึ้นห้องไปนอนเถอะ เชื่อผม”
ประพนธ์ยังคงเกลี้ยกล่อม แต่ภคพรก็ดิ้นรนขัดขืนจนสามารถหลุดออกมาจากอ้อมกอดของเขาได้
“ถ้า...ฉัน..ขึ้น..ไปบนห้องกับคุณ คุณจะยอมรักฉันหรือเปล่า”
ภคพรพร่างพรูความในใจด้วยรอยยิ้มเขินๆตามประสาคนเมาที่ขาดสติ
“....”
ประพนธ์อึ้งไปกับคำพูดของหญิงสาว รู้สึกสงสารเธอขึ้นมาในหัวใจ
“คุณจะยอมรักแค่ฉัน...คน..เดียว..หรือเปล่า.........ฉันจะไม่แก้แค้นใครอีกก็ได้ แต่คุณต้องยอมเป็นของฉันแค่คนเดียวนะ 555+”
ภคพรนั่งพูดนั่งยิ้มอยู่คนเดียว แม้จะฟังไม่ค่อยถนัดแต่ประพนธ์ก็จับใจความได้ว่าภคพรกำลังพยายามจะพูดอะไร
“นี่คุณชอบผมมากขนาดนี้เลยหรอ”
ประพนธ์พูดกับตัวเองเบาๆด้วยความรู้สึกที่แย่ไม่ต่างกัน นั่งมองหน้าภคพรที่ตอนนี้นั่งก้มหน้านิ่งโงนไปเงนมาอยู่ตรงหน้าเขา การยอม
ให้อภัยของภคพรเป็นสิ่งที่เขาเคยต้องการมากที่สุด แต่เงื่อนไขของเธอในวันนี้มันทำให้เขาทุกข์ทรมานในหัวใจ
“ไม่..ไหว...แล้ว...นอนดี...กว่า....”
ภคพรยังคมยิ้มและพูดจาลิ้นพันกันรัวฟังแทบไม่ได้ศัพท์ หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนบนพื้นสนามหน้าบ้านและเงียบสนิทไปเพราะฤทธิ์สุรา
“ยายบ๊อง”
ประพนธ์อมยิ้ม อุ้มร่างบางของภรรยาขึ้น มองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง และพาเธอแอบเข้าบ้านเพื่อหนีความวุ่นวายใหญ่หลวงที่
กำลังตามมา

    ประพนธ์วางร่างของภคพรลงบนที่นอนอย่างเบามือ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอถึงเปลี่ยนไป
ในทางที่ดีขนาดนี้
“ยัยตัวแสบ”
ประพนธ์อมยิ้ม นั่งลงบนเตียงข้างๆภคพร ก่อนจะมองดูใบหน้าสวยๆของเธออย่างตั้งใจ
“คุณห้ามไปไหนนะ ห้ามไปไหนนะ”
ภคพรนอนละเมอเพ้อพก แม้ว่าดวงตาของเธอยังปิดสนิทอยู่ก็ตาม
“ผมไม่ไปไหนหรอกคุณ คุณนอนเถอะนะ”
ประพนธ์พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ
“ห้ามไปไหนนะคุณ”
ภคพรพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุๆ ทำเอาประพนธ์หัวเราะออกมาเบาๆอย่างชอบอกชอบใจ
“คุณนี่สามนาทีสี่อารมณ์ตัวแม่เลยนะเนี่ย”
ประพนธ์พูดกับตัวเองด้วยรอยยิ้มบางๆ ยิ่งภคพรเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้เข้าเศร้าใจ
“นอนเถอะคุณ”
ประพนธ์ก้มศีรษะเข้าไปใกล้คนรัก ก่อนจะบรรจงจูบเบาๆลงบนหน้าผากเธอด้วยหัวใจที่เต้นรัวไม่เป็นส่ำ  เกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของเขา
กันแน่ ชายหนุ่มคิดในใจ แค่มองเห็นหน้าของภคพรก็ทำให้เขาอยากเข้าไปใกล้ชิดกับเธอ






“พนธ์ เปิดประตูนะ เปิดประตู!!! ปึ้งๆๆๆๆ”
เสียงของเกตุแก้วดังขึ้นพร้อมกับเสียงเคาะประตู ประพนธ์หันไปมองที่ประตูหน้าตาตื่นตระหนก ไม่คิดว่าเกตุแก้วจะกล้าบุกขึ้นมาถึง
บนห้องนอนของเขา
“คุณ!! อย่าเสียงดังได้มั้ย ฉันจะนอน”
ภคพรโวยวาย นอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงนอน ประพนธ์ยืนหันซ้ายหันขวา ไม่รู้จะแก้ปัญหานี้ยังไงดี
“ถ้าคุณไม่เปิดประตู อย่าหวังว่าชาตินี้จะได้เจอหน้าเกตุอีกเลย คุณก็รู้ดีนี่ว่าเกตุเป็นคนยังไง”
“.......”
ประพนธ์ยืนกระวนกระวาย ก้าวเท้าไม่ออก ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตของตัวเองดี จะเปิดประตูก็เป็นห่วงความปลอดภัยของภคพร
แต่ถ้าไม่เปิด เขาอาจจะต้องเสียเกตุแก้วไปตลอดกาล
“ผมขอโทษนะคุณ”
ประพนธ์พูดกับภคพร เดินไปที่หน้าประตูและค่อยๆเปิดออกด้วยความฝืนใจ
“เพี๊ยะ!!!”
เกตุแก้วตบประพนธ์หน้าหัน มองจ้องเขาด้วยความเกรี้ยวกราด น้ำตาคลอเบ้า ผิดหวังในสิ่งที่ประพนธ์ทำกับเธอ
“คุณผิดสัญญา คุณพาผู้หญิงคนนั้นหนีเกตุมาที่นี่!!”
เกตุแก้วผลักอกประพนธ์ ก่อนจะเดินตรงดิ่งเข้าไปในห้อง โดยมีกันย์และนวพรรษเดินตามเข้ามาด้วยความห่วงใย
“ยายผู้หญิงหน้าด้าน ลุกขึ้นมา ลุกขึ้นมา ฉันบอกให้ลุกขึ้นมา ลุกสิ ลุกๆๆ”
เกตุแก้วตะโกนสุดเสียง ฉุดกระชากภคพร แต่เธอก็ยังคงนอนแน่นิ่งไม่ได้สติ
“พี่เนย์เขาเมา เขาคุยกับคุณไม่รู้เรื่องหรอก”
นวพรรษเดินเข้ามาจับแขนเกตุแก้ว เป็นห่วงความปลอดภัยของพี่สาวเธอ เกตุแก้วยืนแน่นิ่ง น้ำตาเอ่อไหล รู้สึกเจ็บปวดเหมือนมีใคร
เอามีดมากรีดลงตรงกลางหัวใจเธอ
“คุณถอยออกมา อย่ามายุ่ง”
กันย์ฉุดแขนนวพรรษ และรากเธอถอยห่างออกมา โดยมีประพนธ์ยืนมองดูอยู่ไม่ไกลอย่างสำนึกผิด
“คุณนั่นแหละ อย่ามายุ่งกับฉัน ผู้หญิงคนนั้นเป็นพี่สาวของฉัน ฉันไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายเธอแน่”
นวพรรษสะบัดแขนกันย์ เดินกลับเข้าไปหาพี่สาวของเธออีกครั้ง
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คุณทำลายหัวใจเกตุ คุณทำลายความรักของเรา ฮือๆๆๆ คุณกล้าทำแบบนี้กับเกตุได้ยังไง ฮือๆๆๆ”
เกตุแก้วร้องไห้โฮ ทรุดกายลงร้องไห้สะอึกสะอื้นปานจะขาดใจ รู้สึกเจ็บปวดเหมือนโลกกำลังจะถล่มทลายลงมาตรงหน้าเธอ
ทั้งกันย์ นวพรรษและประพนธ์ยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความสลดใจ
“......”
กันย์ยืนกำหมัดแน่น แววตาแข็งกร้าว โกรธ โมโห
“นายมันสมควรถูกทิ้ง”
กันย์เดินเข้ามาหาประพนธ์ ผลักอกเขา
“ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ไอ้สารเลว”
กันย์ชกประพนธ์ล้มคว่ำล้มหงาย ประพนธ์ยกมือเช็ดเลือดที่ไหลเต็มใบหน้าอย่างยอมพ่ายแพ้ และรู้ดีว่าเขาสมควรได้รับมัน
“ไอ้เลว!!”
หมัดสุดท้ายของกันย์ ทำให้ประพนธ์ล้มคว่ำลงไปกับพื้นและนั่งแน่นิ่งอยู่ตรงหน้าเขา ประพนธ์ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเพราะถูกกันย์ต่อย
แม้แต่น้อย แต่เป็นเพราะเสียงร้องไห้ปานจะขาดใจของเกตุแก้วต่างหากที่บาดลึกเข้าไปในหัวใจเขาจนมันเป็นแผลเหวอะหวะเต็มไปหมด
“นายกับผู้หญิงคนนั้นจะต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำกับเกตุแก้วในวันนี้ ฉันขอสาบาน”
กันย์มองจ้องหน้าประพนธ์ตาเขม็ง ดวงตาคมกริบมองจ้องเขาอย่างเกลียดชัง หมดเวลาแห่งการรอคอย หมดเวลาแห่งการปราณี
“คุณ อย่าไปไหนนะ”
ภคพรนอนละเมอ ทุกสายตาหันไปมองเธอเป็นตาเดียว โดยเฉพาะเกตุแก้วที่รู้สึกชาไปทั้งหัวใจ
“ฉันเกลียดเธอ ๆๆๆ”
เกตุแก้วลุกขึ้นกรีดร้องโวยวาย ตรงเข้าหาภคพรและทุบตีเธออย่างไร้สติ ประพนธ์นั่งมองภาพนั้นทั้งน้ำตา ร้องไห้โฮออกมาอย่าง
ไม่อาจเก็บกลั้น เสียใจเหลือเกินที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้ผู้หญิงที่แสนดีอย่างเกตุแก้ว ต้องมาทำกิริยาที่เกรี้ยวกราดแบบนี้
“คุณ อย่านะ ๆ อย่า”
นวพรรษฉุดกระชากเกตุแก้ว เหวี่ยงเธอกระเด็นออกมาล้มคะมำไม่เป็นท่า
“ถ้าคุณกล้าทำแบบนี้กับน้องสาวผมอีก คุณได้เห็นดีกับผมแน่”
กันย์ประคองเกตุแก้วลุกขึ้น มองจ้องนวพรรษด้วยความเกรี้ยวกราด
“ถ้าน้องสาวคุณพยายามที่จะทำร้ายพี่เนย์อีก ฉันก็จะทำแบบนี้อีก”
นวพรรษเผชิญหน้ากับกันย์อย่างท้าทาย แววตาแข็งกระด้างถูกมองกลับไปด้วยความชิงชัง
“คุณ...”
กันย์จะเดินเข้ามานวพรรษ แต่ประพนธ์เข้ามาขวางเอาไว้
“พี่กันย์อย่าครับ คุณนวพรรษเธอก็แต่อยากปกป้องพี่สาวของเธอ เรื่องนี้ผมผิดอีก อย่าไปทำอะไรกับเธอเลยครับ"
ประพนธ์พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ทั้งเกตุแก้วและกันย์ยืนมองหน้าเขา ไม่เข้าใจ
“ทุกสิ่งที่พนธ์ทำ มันคือการปกป้องผู้หญิงคนนั้น การกระทำของคุณมันกำลังทำให้เกตุเชื่อว่าคุณรักผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว”
เกตุแก้วพูดเสียงสั่น พยายามคุมสติของตัวเองไม่ให้ตะเลิดไปไกล
“ผมผิดไปแล้ว...”
ประพนธ์คุกเข่าลงตรงหน้าเกตุแก้ว ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเธอ
“ผมอาจจะเหลวไหลไปบ้าง แต่ไม่เคยมีวินาทีไหนที่ผมจะไม่รักคุณ หัวใจของผมมันบอกกับผมอยู่ทุกวันว่ามากแค่ไหนที่ผมรักคุณ....
ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย”
ประพนธ์กอดขาของคนรักทั้งน้ำตา รู้สึกสับสนไปหมด
“ออกไปให้พ้น”
กันย์ผลักร่างของประพนธ์ล้มคว่ำอีกครั้ง ก่อนจะพูดใส่หน้าเขาด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดและแข็งกระด้าง
“จนกว่าจะหย่าขาดกับผู้หญิงคนนั้น อย่าได้เสนอหน้ามาหาเกตุแก้วอีก...”
กันย์ยื่นคำขาด ประพนธ์นั่งนิ่ง รับฟังอย่างยอมทุกอย่าง
“และถ้านายเลือกที่จะไม่หย่ากับผู้หญิงคนนั้น คนที่จะพังพินาศไปพร้อมๆกับพรพรรษก็คือนาย!!!”
กันย์ตะคอกใส่ประพนธ์ หมดความอดทนกับการรอคอยที่แสนยาวนาน
“คนที่จิตใจชั่วร้ายอย่างคุณจะต้องได้รับกรรมที่คุณทำเอาไว้”
นวพรรษกัดฟันพูดอย่างแสนเกลียดชัง ยิ่งนับวันความเลวร้ายของกันย์ยิ่งมากขึ้นทุกทีๆ
“คนชั่วร้ายอย่างพี่สาวคุณ ก็ต้องได้รับกรรมที่เธอทำเอาไว้เหมือนกัน รอรับกรรมชั่วๆจากผมได้เลย”
กันย์ทิ้งท้าย รากเกตุแก้วที่ยืนแน่นิ่งหมดสภาพอยู่ข้างๆเขาเดินออกจากห้องไปด้วยความร้ายกาจ
“ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง ผมผิดเอง”
ประพนธ์ร้องไห้โฮออกมา ความรู้สึกต่างๆปะเดปะดังเข้ามาทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งหัวใจ
“โชคดีนะ ที่พี่เนย์ไม่ได้ยินคำบอกรักของคุณกับผู้หญิงคนอื่น”
นวพรรษพูดขึ้นด้วยท่าทางที่แสนเย็นชา ไม่ได้โกรธที่ประพนธ์พูดแบบนั้น แต่รู้สึกไม่ชอบที่เขาไม่เลือกพี่สาวของเธอ
“ดูแลเธอให้ดีด้วย เมย์จะลงไปรับหน้าพ่อกับแม่ข้างล่างให้เอง เมย์จะบอกพวกเขาว่าพี่เนย์ไม่ค่อยสบาย คุณเลยพาเธอเข้านอนแล้ว”
นวพรรษทิ้งท้าย ก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยความทุกข์ทรมานในใจที่ไม่ต่างกัน



    ประพนธ์นั่งคิดทบทวนเรื่องราวชีวิตและความรู้สึกของเขาอยู่บนพื้นข้างๆเตียงอยู่อย่างนั้นทั้งคืนจนเกือบรุ่งเช้า สิ่งเดียวที่เขา
คิดได้ในตอนนี้คือการผลักไสภคพรออกไปจากชีวิตเขาเพื่อจบปัญหาทุกๆอย่างที่ทุกคนกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้
“เราไม่มีทางรักกันได้หรอก ผมรักผู้หญิงคนไหนนอกจากเกตุแก้วไม่ได้อีกแล้ว”
ประพนธ์นั่งมองหน้าภคพรและพูดกับเธอทั้งน้ำตา รู้สึกเจ็บปวดในหัวใจมากกว่าทุกๆครั้งที่ผ่านมา
“เราควรจะหย่ากันจริงๆซักที”
ประพนธ์น้ำตาเอ่อไหล อุ้มภคพรขึ้นในอ้อมแขนและเดินออกจากห้องอย่างไม่มีทางเลือก

    ประพนธ์ขับรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้านของภคพรและนั่งนิ่งงันอยู่อย่างนั้น ความรู้สึกอยากทำและไม่อยากทำของเขามันมากพอๆกัน
“คุณดื่มเหล้าเข้าไปเยอะขนาดนี้ได้ยังไง”
ประพนธ์ยิ้มกับตัวเองเพราะเรื่องราวของภคพรอีกครั้ง
“ถ้าเราไม่ได้เจอกันในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าผมไม่มีคนรักอยู่แล้ว บางทีแม่ของลูกผมอาจจะเป็นผู้หญิงแบบคุณ”
ประพนธ์อมยิ้มเศร้าๆ เดินลงจากรถและค่อยๆอุ้มภคพรเดินเข้าบ้านด้วยหัวใจที่แสนเจ็บปวด  ทุกย่างก้าวของเขามันเหมือนมีหนาม
เป็นร้อยๆเล่มทิ่มแทงอยู่
“เราอาจจะต้องทะเลาะกันอีกหลายต่อหลายครั้ง แต่ผมจะไม่แสดงท่าทีอะไรที่มันสามารถบอกให้คุณรู้ได้ว่าผมรักคุณอีกแล้ว
ลาก่อน ยายตัวร้าย”
ประพนธ์วางภคพรบนเตียงนอนในห้องของเธอ ก่อนจะบรรจงจูบเบาๆที่ริมฝีปากของเธอเพื่อเป็นการบอกลา นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป
เขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อหย่ากับเธอ!!!

    กันย์ใช้เงินเกือบ 10 ล้านซื้อตัวผู้จัดการคนสำคัญในบริษัทพรพรรษและรอคอยโอกาสสำคัญที่เขาจะทำลายบริษัทนี้ลงได้สำเร็จ
ทางด้านนวพรรษเองก็ระวังตัวแจและมาทำงานที่บริษัททุกวันเพื่อช่วยสอดส่องดูแลเพื่อป้องกันเหตุการณ์ร้ายๆที่อาจจะเกิดขึ้นตามคำขู่
ของกันย์
“พ่อค่ะ พ่ออย่าไว้ใจใครง่ายๆนะคะ เมย์ขอร้อง”
นวพรรษพูดด้วยท่าทางกังวลใจ ขณะนั่งดูพ่อของเธอเซ็นเอกสารอยู่ในห้องทำงาน
“คนในบริษัทเรา พ่อรักและเมตตาเหมือนลูกเหมือนหลาน เราอยู่กันแบบพี่แบบน้อง หนูอยู่กลัวไปเลยลูก..ที่สำคัญ พ่อมี
คุณนายละเอียดหนึ่ง ละเอียดสอง อยู่ตั้งสองคน ไม่มีใครทำอะไรพ่อได้หรอก”
นวภคเดินเข้ามาลูบผมลูกสาว นวพรรษอมยิ้มเล็กๆ เมื่อนึกถึงความเจ้าระเบียบของทั้งแม่และพี่สาวเธอ