ประพนธ์ยืนมองร่างบางของภคพรที่นอนหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าความหายนะอันใหญ่หลวงกำลังจะคืบคลานเข้ามาหา
ภาพตรงหน้ามาทำให้เขายิ่งนึกเศร้าและหดหู่ใจ
“เธอ..”
ประพนธ์ยืนมองหน้าภคพรด้วยหัวใจที่แสนรวดร้าว หมดสิ้นคำพูดใดๆ เหตุการณ์ต่างๆมันเริ่มร้ายแรงเกินกว่าที่เขาจะแก้ไข
“คุณนี่มันน่าฆ่าให้ตายจริงๆ จะได้หมดๆปัญหาไปซะที”
ประพนธ์บ่นเบาๆกับตัวเอง นั่งลงบนพื้นข้างๆเตียงอย่างหมดสิ้นเรี่ยวแรง
“ฉันไม่ยอมตายง่ายๆหรอก เลิกบ่นซักที”
ภคพรลืมตาขึ้นและตะวาดแว้ดใส่ชายหนุ่มที่สะดุ้งโหยง ตกใจ
“นายกล้าดียังไงมามัดฉันเอาไว้แบบนี้ แก้มัดให้ฉันเลยนะ”
ภคพรโวยวาย พยามดิ้นรนขัดขืนแต่เชือกที่รัดข้อมือเธออยู่กลับยิ่งแน่นขึ้นกว่าเดิม
“เราหย่ากันเถอะคุณภคพร เลิกยุ่งกับชีวิตพวกเราเถอะ ผมขอร้อง ผมไม่อยากเห็นคุณต้องเจ็บปวด ทำตามที่ผมบอกเถอะนะ”
ประพนธ์พยายามเกลี้ยกล่อม
“ไม่มีทาง ฉันจะยอมหยุดทุกอย่างก็ต่อเมื่อ ฉันตายไปแล้วเท่านั้น ถ้าฉันยังมีชีวิต ยังมีลมหายใจ ก็อย่าได้หวัง”
จิตใจของภคพรยังคงเต็มแน่นไปด้วยไฟแค้นที่พร้อมที่จะเผาผลาญทุกคนที่อยู่ใกล้ตัวได้ทุกเวลา
“ความดื้อรั้นเอาแต่ใจของคุณ มันมีแต่จะทำให้คุณเสียใจ ในเมื่อคุณไม่ยอมฟังในสิ่งที่ผมพูด ผมก็คงต้องปล่อยให้
ทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นไปตามทางที่มันควรจะเป็น”
ประพนธ์ขึ้นเสียงกับภคพรยืนจดจ้องใบหน้าสวยๆของเธอ หงุดหงิด
“ชีวิตฉัน มันเรื่องของฉัน ปล่อยฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ”
ภคพรโวยวาย
“ไม่มีวัน เมื่อไหร่ที่คุณยอมหย่า เมื่อไหร่ที่ผมหาทางออกได้ วันนั้นแหละผมถึงจะปล่อยคุณไป”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพรบ้าง
“ฉันไม่ยอม ไม่มีวัน กรี๊ดๆๆๆ”
ภคพรแหกปากกรีดร้อง ดิ้นรนอยู่บนเตียงนอนนุ่มทุรนทุรายด้วยความคับแค้นใจ
“เชิญบ้าให้พอ เลิกบ้าเมื่อไหร่ ค่อยเจอกัน”
ประพนธ์ทิ้งท้ายและเดินออกจากห้องไปอย่างใจเย็น
“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต กลับมาแก้มัดฉันเดี๋ยวนี้นะ กลับมา กลับมา กรี๊ดๆๆๆ”
ภคพรหวีดร้อง แต่ก็ไม่มีการตอบรับใดๆจากประพนธ์อีกเลย

“พี่เนย์ พี่เนย์”
นวพรรษหวีดร้องเรียกชื่อของพี่สาว นอนหัวใจสั่นหวั่นไหว หวาดกลัวในสิ่งที่เธอเพิ่งได้ยินมา
“พี่เนย์”
นวพรรษร้อนรุ่มอยู่ในอก พลิกไปพลิกมา ก่อนจะเจอกันย์นอนนิ่งงันอยู่ข้างกายเธอ ภายใต้ผ้าห่มเล็กๆที่บางแสนบางผืนเดียวกัน
“คุณทำร้ายฉัน ทำร้ายพี่สาวฉัน คุณเป็นคนทำลายชีวิตฉัน ฉันเกลียดคุณ เกลียดคุณ ฮือๆๆๆ”
นวพรรษร้องไห้น้ำตานองหน้า แต่ผู้หญิงอ่อนแออย่างเธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากก้มหน้ายอมรับชะตากรรม
และข่มตาให้นอนหลับลงอีกครั้งด้วยหัวใจที่แสนบอบช้ำ

    นวพรรษนั่งกำโทรศัพท์เอาไว้แน่นในมือ พูดสายกับคนที่บ้านของเธอด้วยหัวใจที่สั่นไหว หวาดกลัวไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง
“หนูสบายดีค่ะ พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”
นวพรรษพูดสายน้ำตาไหลอาบสองแก้ม
“หนูอยู่กับพี่เนย์ค่ะ ตอนนี้พี่เขายังไม่ตื่น ... พ่อกับแม่อย่าไว้ใจใครง่ายๆนะคะ คนเราสมัยนี้มันน่ากลัวค่ะ”
นวพรรษพยายามพูดเป็นนัยๆถึงสิ่งที่เธอรับรู้มา
“พ่อกับแม่อย่าใจดีกับคนอื่นให้มากนะคะ เพราะว่าคนบางคนต่อให้เราใจดีกับเขามากมายขนาดไหน
เขาก็ไม่เคยรับรู้มันหรอกค่ะ หนูรักพ่อกับแม่นะคะ ดูแลตัวเองด้วย”
นวพรรษยกมือขึ้นป้องปาก ทันทีที่วางสายโทรศัพท์เธอก็ร้องไห้โฮออกมาเหมือนใจจะขาด
เสียงสะอึกสะอื้นของเธอทำให้กันย์อึดอัด
“......”กันย์นั่งมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกบางอย่าง เขาเริ่มหวั่นไหวกับความทุกข์ทรมานของนวพรรษ
ผู้หญิงแสนดีคนนึงที่เขาทำลายเธอเองกับมือ
“คุณร้องไห้ทำไม”
กันย์ถามขึ้นด้วยท่าทางเฉยชาที่เขาแสดงออกกับหญิงสาวเสมอมา
“เปล่า..ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณ”
นวพรรษหันมาหากันย์ด้วยน้ำตานองหน้า
“ถ้าเป็นเรื่องของพี่สาวคุณ ผมไม่อยากฟัง”
กันย์ปฏิเสธทันควัน
“ฉันจะช่วยคุณทำทุกวิถีทางทำให้พี่เนย์ยอมหย่าและเลิกก่อกวนชีวิตพวกคุณ ขอแค่คุณอย่าทำร้ายพี่เนย์
อย่าทำร้ายพ่อแม่ของฉัน”
นวพรรษอ้อนวอน ไม่อาจกลั้นหยดน้ำตาไม่ให้ไหลริน
“ผู้หญิงอ่อนแออย่างคุณ จะมีปัญญาอะไรไปบังคับพี่สาวตัวแสบของคุณ เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ ผมไม่อยากฟัง”
กันย์พูดจาร้ายกาจใส่นวพรรษอย่างเลือดเย็นและลุกเดินออกไปจากเตียงนอน
“ฉันจะไม่อยู่เป็นตัวปัญหาของคนที่ฉันรักอีกแล้ว คุณจะต้องตกนรกทั้งเป็น คุณจะต้องรู้สึกผิดบาป
กับทุกสิ่งทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นไปชั่วชีวิต ฉันขอสาปแช่งคุณ”
นวพรรษน้ำตาอาบสองแก้ม มองจ้องหน้ากันย์ดวงตาแข็งกร้าว เกลียด เคียดแค้นและชิงชังในความร้ายกาจของเขา
“คุณจะทำอะไร”
กันย์หันมาหาเธอ งงงัน
“ฉันก็จะยอมตายไง ตายเพื่อปกป้องคนที่ฉันรัก ฉันจะไม่ยอมอยู่เป็นเครื่องมือของคุณอีกแล้ว”
นวพรรษวิ่งถลาเข้าไปหามีดที่อยู่ใกล้มือ เงื้อสุดแขนด้วยความคิดจะจบปัญหาทุกอย่าง
“ลูกจ๋า แม่ขอโทษ แม่ขอโทษ”
นวพรรษเงื้อมือสุดแขนและแทงเต็มแรงลงที่กลางหน้าอก
“เธอนี่มัน..”
กันย์โวยวาย วิ่งถลาเข้ามาหานวพรรษและจับมีดเหวี่ยงกระเด็นออกไปจากมือหญิงสาว
ได้อย่างง่ายดาย
“คุณยังตายตอนนี้ไม่ได้ ผมไม่ยอมให้คุณตาย”
กันย์ตะคอกใส่นวพรรษ โมโหใส่เธอแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“คุณทำกับฉันขนาดนี้ได้ยังไง คุณทำร้ายฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ได้ยังไง ฮือๆๆๆๆๆ”
นวพรรษร้องไห้โฮออกมาด้วยความคับแค้นใจ
“ถ้าคุณฆ่าตัวตาย ผมจะฆ่าพี่สาวคุณ จำคำพูดของผมเอาไว้ให้ดี”กันย์ขู่เข็ญหญิงสาวตรงหน้า โกรธ โมโห
ในสิ่งที่เธอทำแบบที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน
    
    
“นี่คุณ ไปอาบน้ำ ผมเหม็นตัวคุณทนไม่ไหวแล้ว”
ประพนธ์โวยวายใส่ภคพรที่นอนตัวเหม็นอยู่ข้างๆเขา
“ไม่อาบ ถ้านายไม่อยากเหม็นก็ปล่อยฉันไปสิ”
ภคพรโวยวายใส่ประพนธ์ประคับประคองร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล
“ตามใจ อยากจะเน่าตายอยู่บนเตียงนี้ก็ตามใจ ผมไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่ๆ”
ประพนธ์หันหน้าหนีพลิกตัวไปอีกทาง แต่ก็ต้องอารมณ์เสียเพราะกลิ่นตัวของภคพรอยู่ดี
“นี่คุณ ผมทนไม่ไหวแล้วนะ”
ประพนธ์ลุกขึ้นนั่งอย่างหงุดหงิด
“นายก็ปล่อยฉันไปสิ”
ภคพรลอยหน้าลอยตาเถียง
“ไม่ปล่อย ไปอาบน้ำ”
ประพนธ์จู่โจมเข้าหาหญิงสาวและแก้มัดให้เธออย่างไม่เบามือ
“ฉันเจ็บนะ”
ภคพรโวยวาย
“ไปอาบน้ำ”
ประพนธ์ออกคำสั่ง ตะคอกใส่ภคพร
“ไม่ไป”
หญิงสาวดื้อดึง
“ผมบอกให้ไปอาบน้ำ ไป”
ประพนธ์รีบร้อนลงจากเตียงและจับร่างบางของหญิงสาวเหวี่ยงกระเด็นไปติดอยู่กับประตูห้องน้ำ
“ไอ้บ้านี่ ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่อาบ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง”
ภคพรทะตาใส่ประพนธ์แผดเสียงใส่เขา
“เข้าไป”
ประพนธ์จับแขนภคพรเหวี่ยงเธอเข้าไปในห้องน้ำ
“นาย..”
ภคพรเงื้อมือสุดแขน แต่ถูกประพนธ์รวบเอาไว้ได้ซะก่อน
“กล้าตีผมอีกครั้งนึง คุณเจ็บตัวแน่”
พูดจบประพนธ์ก็เหวี่ยงร่างบางของหญิงสาวลงไปในอ่างอาบน้ำเกิดเสียงดังตูมเบ้อเร่อ
“ว้าย”
ภคพรกรีดร้องดิ้นพราดๆอยู่ในอ่างน้ำ
“อาบให้สะอาด แล้วอย่าคิดแสดงอิทธิฤทธิ์อะไรอีก ถ้าคุณยังดื้อดึงผมจะตบให้คว่ำเลย”
ภคพรยอมสงบปากสงบคำเพราะอยู่ในฐานะที่เสียเปรียบ
“ออกไปเลย ออกไป ออกไป”
ภคพรทะลึ่งพรวดขึ้นจากน้ำ ผลักประพนธ์เซถลาออกไปหน้าคะมำอยู่หน้าห้องน้ำ และปิดประตูใส่หน้าเขา
อย่างไม่มีอ่อนข้อให้ง่ายๆ
“ฝากไว้ก่อนเถอะยายตัวแสบ”
ประพนธ์บ่นงึมงำกับตัวเอง ลุกขึ้นเดินออกจากหน้าห้องน้ำไป
    
“คุณหนาวหรอ”
กันย์เอ่ยปากถามนวพรรษที่นอนตัวงออยู่ข้างๆเขา
“เปล่า”
นวพรรษปฏิเสธทั้งๆที่นอนหนาวสั่นไปทั้งร่างกาย ถอยห่างออกมาจากแขนของกันย์ที่เธอใช้ซบเพื่อขอไออุ่น
“ว้าย...”
หญิงสาวร้องลั่น ตกใจ เมื่อกันย์ฉุดร่างบางของเธอเข้าไปกอด ใบหน้าของเธอซบลงอยู่บนอกอุ่นๆของเขาพอดิบพอดี
“ผมขอโทษที่ลืมซื้อผ้าห่มหนาๆ พรุ่งนี้ผมจะไปหามาให้”
กันย์กล่าวเสียงเรียบหลับตาลงนอนต่อ นวพรรษได้แต่นอนนิ่งฟังเสียงหัวใจของกันย์เต้นอยู่ตรงหน้าเธอ





    ลมทะเลเย็นๆที่พัดผ่านมาสัมผัสผิวกายตลอดทั้งคืนทำให้กันย์นอนหลับสนิทแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
แต่เพราะการจดจ้องของใครบางคนทำให้เขาต้องลืมตาโพลงขึ้นด้วยความหวาดระแวง
“ฉันจะออกไปเดินเล่น”
นวพรรษรีบร้อนลุกออกจากห้องไป ด้วยความรู้สึกอ่อนไหวที่เข้ามาเกาะกุมหัวใจ
“ผมไปด้วย”
กันย์ลุกขึ้นเดินตามนวพรรษออกจากบ้านอย่างนึกสนุก
“ฉันไม่หนีไปไหนหรอก คุณกลับไปนอนต่อเถอะ”
นวพรรษหันมาหน้ายุ่งใส่เขา
“ผมไม่ง่วง ผมอยากคุยกับคุณ”
กันย์พูดขึ้นด้วยหน้าตาเลือดเย็นเช่นเคย
“คุยกับฉัน”
นวพรรษเลิกคิ้ว สงสัย เดินไปเรื่อยๆริมชายหาดยาวตลอดชายฝั่งหน้าบ้านเธอ
“ก่อนหน้านี้ ผมไม่เคยอยากรู้เรื่องอะไรซักอย่าง ไม่ว่าจะเกี่ยวกับชีวิตของใคร แต่ว่าวันนี้ผมอยากรู้เรื่องราวของคุณ”
กันย์มองจ้องหน้าหญิงสาวที่น่าสงสารตรงหน้าด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม
“คุณจะมาล้อเล่นอะไรกับฉันอีก”
นวพรรษเริ่มสั่นไหวเพียงเพราะคำพูดไม่กี่ประโยคของกันย์
“ทำไมคุณถึงอยากเก็บเด็กคนนี้เอาไว้ ทั้งๆที่คุณก็รู้อยู่แก่ใจว่าเขามันตัวปัญหา”
กันย์ยอมเปิดใจกับนวพรรษเป็นครั้งแรก
“เพราะว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด เพราะว่าการฆ่าคนอื่นมันเป็นบาป เพราะว่าพ่อแม่ให้กำเนิดฉันด้วยความรัก
และเลี้ยงดูฉันมาเป็นอย่างดี เพราะว่าฉันไม่ได้เกลียดเขา เพราะว่าเขาคือของขวัญที่พระเจ้าประทานมาให้ฉัน”
นวพรรษเผยความอ่อนไหวในใจเธอ พร้อมๆกับหยดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม ไม่ขาดสาย
“ทั้งๆที่ผมๆไม่ต้องการเขา ทั้งๆที่รู้ว่าเขาจะไม่มีพ่อ คุณก็ยังเลือกที่จะให้เขาเกิดมา”
กันย์ยังคงถามคำถามที่ค้างคาอยู่ในหัวใจของเขาตลอดมา
“ก็เพราะแบบนั้น ฉันยิ่งต้องรักเขา เพราะว่าพ่อของเขาไม่ต้องการ ฉันยิ่งต้องรักเขา เด็กคนนี้เกิดมาด้วยความรักของฉัน
ฉันจะไม่มีวันทำร้ายเขาเหมือนที่คุณทำ ไม่มีวัน”
นวพรรษมองจ้องหน้ากันย์ด้วยความจริงใจทั้งหมดที่เธอมี
“ผม....”
กันย์พยายามที่จะพูดคำบางคำ แต่มันก็อยากเย็นเกินกว่าที่เขาจะพูดมันออกมา
“คุณไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ไม่ว่าคุณจะพูดอะไรก็จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ฉันยังคงต้องทนทุกข์ทรมานไปชั่วชีวิตเพราะคุณ
พี่เนย์ต้องกลายเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น คิดร้ายกับคนอื่นก็เพราะคุณ เพราะคุณคนเดียว”
นวพรรษมองจ้องชายหนุ่ม โทษเขาในทุกๆเรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้นในชีวิตเธอ
“แต่เท่าที่ผมดู จนถึงตอนนี้ คุณก็ยังรักผมอยู่”
กันย์พูดในสิ่งที่ใจเขารู้สึก
“.....”นวพรรษไม่ตอบคำถาม เธอทำได้แค่หันหลังและเดินทิ้งห่างออกไปอย่างผู้พ่ายแพ้เท่านั้นเอง