การทำบุญวิธีที่ถูกต้องและได้ผลสูงสุด
ความหมายของ"บุญ" คือความบริสุทธิ์ ปราศจากกิเลสที่มาห่อหุ้มจิต กิเลสคือความโลภทั้งหยาบและละเอียด กิเลสคือความโกรธทั้งหยาบและละเอียด กิเลสคือความหลงทั้งหยาบและละเอียด พระพุทธเจ้าและพระอริยะท่านมีบุญมากเพราะ ท่าน ไม่มีกิเลสแล้วนั่นเอง
เมื่อบุญคือความบริสุทธิ์ของจิตจากโลภ โกรธ หลง การทำบุญก็คือการทำให้จิตบริสุทธิ์หรือเรียกว่าการทำจิตให้สะอาดก็ได้ ดังนั้นในระดับของคนธรรมดาสามัญทุกครั้งที่ทำบุญไม่ว่าจะด้วยทรัพย์หรือด้วยวัตถุก็ดี ท่านสอนว่าจะทำด้วยทรัพย์มากหรือจะน้อยไม่ใช่เงื่อนไขที่จะทำให้จิตสะอาดบริสุทธิ์ได้ หรืออีกนัยหนึ่งปริมาณของวัตถุทรัพย์ที่ทำไม่เกี่ยวกับความสะอาดบริสุทธิ์ของจิตนั่นเอง
เมื่อเราตั้งใจในขณะทำบุญทานนั้นด้วยจิตที่ว่าง ไม่มีความโลภ ไม่มีความโกรธ ไม่มีความหลง แม้เพียงชั่วขณะหนึ่งก็เกิดบุญมหาศาล เพราะจิตบริสุทธิ์ คนเฒ่าคนแก่เวลาทำบุญทำทานท่านจึงต้องยกของที่เป็นวัตถุบุญขึ้นจรดหน้าผาก เหตุผลก็คือทำจิตให้ปลอดจากความขุ่นมัวให้สะอาดจากความโลภโกรธหลงนั่นเอง นี่ความสะอาดความบริสุทธิ์ของจิตเกิดในขณะนี้เอง บุญเกิดในขณะนี้เอง
ดังนั้นท่านสอนว่าจะทำมากทำน้อยอย่าใส่ใจเป็นกังวล เพียงแต่ขณะทำตั้งจิตให้สงบอย่าให้มีโลภโกรธหลงห่อหุ้มจิตก็ได้ผลความบริสุทธิ์มหาศาลแล้ว หรือเรียกว่าได้บุญมหาศาลแล้ว แม้บางคนจะทำด้วยทรัพย์หรือวัตถุจำนวนมากมายแต่ถ้าขณะนั้นจิตเขามีความหวงความห่วงในวัตถุทรัพย์ที่ใช้ทำบุญและโลภในผลบุญ บุญก็ไม่เกิดแก่เขา(จิตไม่บริสุทธิ์) ก็จะสู้ผลบุญของคนที่ทำด้วยข้าวห่อเดียวหรือเงินแค่สิบบาท แต่ขณะทำเขาไม่มีความหวงความห่วงในทรัพย์วุตถุที่ใช้ทำบุญไม่ได้ (ทำด้วยของมีค่าน้อยกว่าแต่จิตสะอาดปราศจากโลภโกรธหลงมากกว่า จิตย่อมบริสุทธิ์กว่าคือ บุญมากกว่านั่นเอง).
การทําบุญ
ความหมายของ"บุญ" คือความบริสุทธิ์ ปราศจากกิเลสที่มาห่อหุ้มจิต กิเลสคือความโลภทั้งหยาบและละเอียด กิเลสคือความโกรธทั้งหยาบและละเอียด กิเลสคือความหลงทั้งหยาบและละเอียด พระพุทธเจ้าและพระอริยะท่านมีบุญมากเพราะ ท่าน ไม่มีกิเลสแล้วนั่นเอง
เมื่อบุญคือความบริสุทธิ์ของจิตจากโลภ โกรธ หลง การทำบุญก็คือการทำให้จิตบริสุทธิ์หรือเรียกว่าการทำจิตให้สะอาดก็ได้ ดังนั้นในระดับของคนธรรมดาสามัญทุกครั้งที่ทำบุญไม่ว่าจะด้วยทรัพย์หรือด้วยวัตถุก็ดี ท่านสอนว่าจะทำด้วยทรัพย์มากหรือจะน้อยไม่ใช่เงื่อนไขที่จะทำให้จิตสะอาดบริสุทธิ์ได้ หรืออีกนัยหนึ่งปริมาณของวัตถุทรัพย์ที่ทำไม่เกี่ยวกับความสะอาดบริสุทธิ์ของจิตนั่นเอง
เมื่อเราตั้งใจในขณะทำบุญทานนั้นด้วยจิตที่ว่าง ไม่มีความโลภ ไม่มีความโกรธ ไม่มีความหลง แม้เพียงชั่วขณะหนึ่งก็เกิดบุญมหาศาล เพราะจิตบริสุทธิ์ คนเฒ่าคนแก่เวลาทำบุญทำทานท่านจึงต้องยกของที่เป็นวัตถุบุญขึ้นจรดหน้าผาก เหตุผลก็คือทำจิตให้ปลอดจากความขุ่นมัวให้สะอาดจากความโลภโกรธหลงนั่นเอง นี่ความสะอาดความบริสุทธิ์ของจิตเกิดในขณะนี้เอง บุญเกิดในขณะนี้เอง
ดังนั้นท่านสอนว่าจะทำมากทำน้อยอย่าใส่ใจเป็นกังวล เพียงแต่ขณะทำตั้งจิตให้สงบอย่าให้มีโลภโกรธหลงห่อหุ้มจิตก็ได้ผลความบริสุทธิ์มหาศาลแล้ว หรือเรียกว่าได้บุญมหาศาลแล้ว แม้บางคนจะทำด้วยทรัพย์หรือวัตถุจำนวนมากมายแต่ถ้าขณะนั้นจิตเขามีความหวงความห่วงในวัตถุทรัพย์ที่ใช้ทำบุญและโลภในผลบุญ บุญก็ไม่เกิดแก่เขา(จิตไม่บริสุทธิ์) ก็จะสู้ผลบุญของคนที่ทำด้วยข้าวห่อเดียวหรือเงินแค่สิบบาท แต่ขณะทำเขาไม่มีความหวงความห่วงในทรัพย์วุตถุที่ใช้ทำบุญไม่ได้ (ทำด้วยของมีค่าน้อยกว่าแต่จิตสะอาดปราศจากโลภโกรธหลงมากกว่า จิตย่อมบริสุทธิ์กว่าคือ บุญมากกว่านั่นเอง).