ขุนโจรแห่งเขาเนียซัวเปาะ

        เจียสิว.....มิตรผู้หาได้ยาก

       ตอนที่ ๒ ความจริงแพ้ความเท็จ

       "เล่าเซี่ยงชุน"

                    พอถึงเวลาเย็น เอียหยง กลับมาบ้าน พัวก๋ง บอกเรื่องที่ นางพัวคาหุน กับตนจะไปแก้บนที่วัดโปอินซี เอียหยงก็ต่อว่านางพัวคาหุนว่า การแค่นี้ก็ต้องกวนบิดา  จะบอกกับตนเองไม่ได้หรือ นางพัวคาหุนว่ากลัวจะโกรธเลยไม่ได้บอกเอง พูดแล้วก็เข้าไปนอน

                    พอรุ่งเช้าเอียหยงไปทำราชการ เจียสิวจัดแจงซื้อขายหมูไปตามปกติ  นางพัวคาหุนก็แต่งตัวสวยงาม จัดธูปเทียนขึ้นเกี้ยวไปวัดกับบิดา พัวก๋งก็สั่งเจียสิวไว้ก่อนไปว่า อยู่บ้านขายของระวังบ้านเรือนด้วย ตนเองจะไปแก้บนกับบุตรสาวสักครู่ เจียสิวก็หัวเราะแล้วว่า

                      ".....ที่บ้านเรือนนี้ข้าพเจ้าจะรักษาเอง แต่บิดาจงระวังพี่สะใภ้ไว้ให้ดี แก้บนเสร็จแล้วจงรีบกลับมาโดยเร็ว...."

                       แล้วพัวก๋งก็พานางพัวคาหุน ไปวัดโปอินซีเป็นเวลานานจึงได้กลับมาบ้าน

                    ตั้งแต่วันที่พัวก๋งกับนางพัวคาหุนไปแก้บนที่วัดแล้ว เจียสิวสังเกตุเห็นว่าหลวงจีนปวยยิไฮ้ ไม่ได้ไปมาหาสู่ที่บ้านอีกเลย เห็นแต่หลวงจีนอีกองค์หนึ่งเดินผ่านมาในเวลาเช้ามืด วันที่เอียหยงไม่อยู่บ้าน แล้วตีเกราะเรียกผู้คนชาวบ้าน ให้ตื่นขึ้นมาทำบุญ  ซึ่งแต่เดิมไม่เคยมี เจียสิวก็คอยอยู่ พอใกล้สว่างได้ยินเสียงหลวงจีนตีเกราะ ก็ลุกไปดูที่หลังบ้าน  เห็นชายผู้หนึ่งใส่หมวกเปิดประตูออกมา  พาหลวงจีนที่ตีเกราะเดินไปด้วยกัน   เจียสิวก็นึกรู้ว่าชายคนนั้น คงจะเป็นหลวงจีนปวยยิไฮ้เป็นแน่  คิดจะไล่ติดตามไปจัดการเสีย ก็กลัวจะเกิดความอื้ออึงขึ้น

                    พอสว่างแจ้งเจียสิวออกไปจัดร้านขายสุกรเรียบร้อยแล้ว ก็ออกไปคอยดักเอียหยงตามทางจนพบ เอียหยงบอกว่ามีธุระไม่ได้กลับมาบ้านเสียหลายวัน แล้วชวนเจียสิวไปเสพสุรากินอาหารที่โรงเตี๊ยมกันก่อน เอียหยงเห็นเจียสิวหน้าตาไม่สบาย จึงถามว่ามีธุระสำคัญสิ่งใดจงบอกให้รู้  

                    เจียสิวก็ว่ามีเหตุเกิดขึ้นที่บ้าน ระหว่างที่เอียหยงไม่อยู่พี่สะใภ้คนนี้เห็นจะไม่ดีจริง ตนเองเห็นแก่ตาหลายครั้งแล้ว แต่สู้นิ่งไว้ยังไม่อยากบอก แต่เมื่อเช้ามืดนี้ได้เห็นแน่นอนจึงมาคอยดักบอก แล้วก็เล่าเรื่องที่ตนรู้เห็นตั้งแต่วันที่หลวงจีนปวยยิไฮ้ ไปทำกงเต๊กที่บ้าน จนถึงเมื่อเช้ามืดที่เห็นหลวงจีนปวยยิไฮ้ แอบออกจากบ้านไป

                    เอียหยงก็โกรธนักว่าทำดังนี้คงจะได้เห็นกัน เจียสิวก็ว่าจงอดใจนิ่งไว้ก่อน เมื่อกลับไปบ้านบอกกับภรรยาว่ามีธุระมากจะไม่กลับบ้าน แล้วค่อยกลับมาตอนดึกพอเรียกให้เปิดประตู หลวงจีนตัวร้ายก็คงจะหนีออกทางหลังบ้าน ตนเองจะคอยจับตัวไว้ให้ แล้วเอามาไต่สวนก็จะได้ความจริง

                      เอียหยงก็รับว่าจะทำตามแล้วก็เสพสุราต่อ  บังเอิญวันนั้นเจ้าเมืองกิจิวต้องการพบตัว จึงให้คนใช้มาตามเอียหยงไปซ้อมเพลงอาวุธที่บ้าน เพื่อจะอวดฝีมือแก่ขุนนางในเมืองนั้น  เมื่อฝึกซ้อมแล้วก็ชวนกันเสพสุราอีก จนเอียหยงเมามากเดินโซเซกลับมาบ้าน พอนางพัวคาหุนมาช่วยพยุงไปนอน ก็เผลอสติด่าว่านางพัวคาหุนว่าทำความชั่ว คงจะต้องตายด้วยเงื้อมมือจนได้ นางพัวคาหุนก็นึกรู้ทันทีว่า เอียหยงรู้เรื่องของตนจากเจียสิวแล้ว

                    ตอนเช้าเอียหยงหายเมาแล้วพูดจาด้วย  นางพัวคาหุนก็ทำมารยาร้องไห้แล้วถอนใจใหญ่ เอียหยงถามว่ามีเรื่องอะไร ผู้ใดข่มเหงอย่างไรจงบอกให้รู้ นางพัวคาหุนก็บอกว่า

                    ".....เดิมข้าพเจ้าก็คิดว่าได้ผัวขุนนางมีฝีมือเข้มแข็งจะไม่มีผู้ใดข่มเหง บัดนี้มีเหตุขึ้น ครั้นจะบอกให้รู้ก็กลัวว่าจะไม่ช่วย จึงได้ร้องไห้เพราะความเจ็บใจ...."

                    เอียหยงก็คาดคั้นให้บอกเถิด นางพัวคาหุนจึงใส่ความว่า

                    "..ข้าพเจ้าไปชำระศรีษะในโรง เจียสิวเอามือลูบที่ตัวถามว่ามีครรภ์หรือ  ครั้นจะร้องอื้ออึงก็กลัวตาย คอยให้ท่านกลับมาจึงบอก ถ้าไม่เชื่อจงไปถามเจียสิวดูเองเถิด...."

                    เอียหยงก็โกรธยิ่งนักร้องว่า

                      "....คนทุกวันนี้รู้จักแต่หน้าหารู้จักใจไม่ เจียสิวทำความชั่วไว้ จึงได้ไปบอกกับเราว่าหลวงจีนปวยยิไฮ้ ก็คือตัวเจียสิวทำเอง ใส่ความเอาหลวงจีนเปล่า ๆ  ปรารถนาจะแก้เกี้ยว เจียสิวกับเราก็ไม่ได้ร่วมบิดามารดากัน ถ้าทำดังนั้นไล่ไปให้พ้นบ้าน...."

                    พอสว่างดีเอียหยงก็บอกกับพัวก๋งพ่อตา  ให้เอาสุกรที่ฆ่าเหลือใส่เกลือทำเค็มไว้ ต่อแต่นี้ไปให้เลิกค้าขายปิดร้านเก็บข้าวของเสีย แล้วออกจากบ้านไปไม่ยอมอยู่พบหน้าเจียสิว  พอ     เจียสิวตื่นขึ้นมาเห็นพัวก๋งเก็บข้าวของที่จะขายเสียแล้ว ก็รู้ว่าเมื่อวานเอียหยงเมาจนลืมคำที่พูดกันเสีย กลับไปเชื่อภรรยา จึงจำใจต้องเก็บข้าวของห่อผ้า  เอาบัญชีค้าขายมามอบให้พัวก๋ง แล้วก็ขอลาไป

                    เจียสิวหอบข้าวของออกจากบ้านของเอียหยงแล้ว ไปพักอาศัยอยู่ในโรงเตี๊ยมใกล้ ๆ บ้านนั้นเอง ในใจยังคงคิดสัตย์ซื่อต่อพี่ร่วมสาบานอยู่ไม่เสื่อมคลาย จึงตั้งใจคอยจับผิด นางพัวคาหุน เพื่อช่วยเหลือเอียหยงไม่ให้เสียหาย  และจะได้เห็นความดีงามของตนเองด้วย  จึงคอยเฝ้าดูเหตุการณ์ที่บ้านเอียหยงต่อไป

                     จนถึงเช้าอีกวันหนึ่งเห็นคนใช้มาขนเอาที่นอนของเอียหยงไปจากบ้าน ก็รู้ว่าเอียหยง ติดราชการ ไม่กลับมาตามปกติ พอเวลาจวนค่ำสาวใช้ของนางพัวคาหุน ก็ยกโต๊ะเครื่องบูชาออก   มาตั้งที่หลังบ้าน  แล้วพอเวลาดึกก็เห็นชายคนหนึ่ง เข้ามาหานางพัวคาหุนทางประตูหลังบ้าน นางก็พาเข้าห้องไป

                    พอถึงยามสามเศษเจียสิวเอากระบี่เหน็บซ่อนติดตัว ไปแอบดูอยู่ที่ตรอกหลังบ้านของเอียหยง สักครู่หนึ่งก่อนสว่างเห็นหลวงจีนคนหนึ่งเดินผ่านเข้าปากตรอกมา   เจียสิวก็ตรงเข้าไปคว้าข้อมือ แล้วเอากระบี่พาดศรีษะไว้ บอกว่า

                        "....อย่าร้องอื้ออึงไป หลวงจีนปวยยิไฮ้ใช้ให้มาทำไม จงบอกไปตามจริง...."

                    หลวงจีนตกใจขอร้องว่าอย่าฆ่าฟันเลย ความจริงมีว่านางพัวคาหุนบุตรสาวพัวก๋งนั้น รักใคร่กับหลวงจีนปวยยิไฮ้ไปมาหากันมิได้ขาด  หลวงจีนปวยยิไฮ้จึงใช้ให้ตนมาคอยดู ถ้าเห็นตั้งโต๊ะบูชาก็ให้ไปบอก จะได้มาหานางพัวคาหุน พอถึงเวลาใกล้สว่างก็ให้มาตีเกราะเพื่อปลุกให้ตื่นกลับวัด เจียสิวว่าเสื้อกางเกงและเกราะให้เราขอยืมเถิด  หลวงจีนกลัวตายรีบถอดส่งให้โดยดี แต่   เจียสิวก็เอากระบี่ฟันคอหลวงจีนตายคาที่ แล้วสวมใส่เสื้อกางเกงนั้น ถือเกราะเดินไปที่ประตูหลังบ้านนางพัวคาหุน แล้วก็เคาะเกราะขึ้น

                    ฝ่ายหลวงจีนปวยยิไฮ้กับนางพัวคาหุนนอนอยู่ด้วยกัน ได้ยินเสียงเกราะก็ตกใจลุกขึ้นใส่เสื้อกางเกงออกมาจากห้อง โดยหลวงจีนได้แต่งตัวด้วยเสื้อกางเกงของนางพัวคาหุนที่จัดไว้ให้ สาวใช้ก็เดินออกมาเปิดประตูให้ หลวงจีนปวยยิไฮ้ออกจากประตูมาเห็นเจียสิว เข้าใจว่าเป็นลูกวัดของตนก็โกรธว่าตีเกราะอะไรหนักหนา ทีหนึ่งสองทีก็พอแล้ว  

                    เจียสิวไม่ได้โต้ตอบประการใดเดินตามหลังไป จนออกจากตรอกถึงถนนใหญ่ ก็ผลักหลวงจีนปวยยิไฮ้ล้มลงแล้วจับตัวไว้ พร้อมกับบอกว่า

                        "....ร้องอื้ออึงไปเราจะฆ่าเสีย จงถอดเอาเสื้อมาแต่โดยดี...."

                         หลวงจีนปวยยิไฮ้ตกใจเพราะจำได้ว่าเป็นเจียสิวก็ขัดขืนไม่ถอดเสื้อ  เจียสิวจึงชักกระบี่แทงหลวงจีนปวยยิไฮ้ตายไปอีกคน  แล้วถอดเสื้อกางเกงหลวงจีนปวยยิไฮ้ออก ลากเอาศพมาวางเคียงกันกับหลวงจีนลูกวัด และห่อเสื้อผ้าสองชุดกลับไปโรงเตี๊ยม

                    พอเช้าวันรุ่งขึ้น มีผู้มาพบศพสองหลวงจีนนอนตายอยู่ข้างถนน ชาวบ้านก็นำความไปแจ้งแก่เจ้าเมืองกิจิวว่า  ผู้เฒ่า เฮงก๋ง ทำขนมออกไปขายตอนเช้ามืด ได้สดุดศพล้มลงก็ร้องบอกชาวบ้านช่วยกันออกมาดู  ปรากฎว่าทั้งสองศพมีบาดแผลฟันแทงอยู่หลายแห่ง เจ้าเมืองถามว่าหลวงจีนวัดไหน ชาวบ้านบอกว่าอยู่วัดโปอินซี  ชื่อหลวงจีนปวยยิไฮ้เป็นเจ้าวัด กับหลวงจีนเถาต๋อเป็นลูกวัด เจ้าเมืองให้กรมการเมืองไปตรวจศพแล้วกลับมารายงานว่า หลวงจีนปวยยิไฮ้ตายมีแผลถูกแทง หลวงจีนเถาต๋อถูกฟันที่คอ พบกระบี่ตกอยู่ใกล้ตัวหลวงจีนเถาต๋อ

                    เจ้าเมืองก็ลงความเห็นว่า หลวงจีนทั้งสองคงจะทำตัวไม่ดี  ฆ่าฟันกันเองตาย จึงให้เอาศพไปฝังเสีย แล้วจดหลักฐานไว้ ถ้าภายหลังสืบสวนได้ความเพิ่มเติม  จึงเอามาชำระใหม่

                    เจียวสิวผู้ทำตัวเป็นศาลเตี้ยตัดสินลงโทษคนชั่ว จึงรอดตัวไปได้.

                                          ##########

       จาก นิตยสารโล่เงิน       กันยายน ๒๕๔๐


วางเมื่อ ๒๒ มี.ค.๕๖ เวลา ๐๕.๔๖