ขุนโจรแห่งเขาเนียซัวเปาะ
เจียสิว.....มิตรผู้หาได้ยาก
ตอนที่ ๓ เวรสนองกรรม
"เล่าเซี่ยงชุน"
ฝ่ายเอียหยงเมื่อรู้ข่าวว่าหลวงจีนสององค์ถูกฆ่าตาย ก็นึกรู้ว่าผู้ซึ่งลงมือฆ่าเห็นจะเป็นเจียสิวแน่แล้ว จึงออกจากบ้านเจ้าเมืองมาเที่ยวหาเจียสิว เพราะไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน แต่เจียสิวคอยดักพบอยู่แล้ว จึงพาเอียหยงเข้าไปในโรงเตี๊ยม แล้วเล่าเรื่องให้ฟังทั้งหมด และย้ำว่าที่พูดสิ่งใดก็แต่จริง มิได้เอาความเท็จมากล่าวเลย
เอียหยงขอโทษว่าได้พูดพลั้งไปในเวลาเมา นางพัวคาหุนรู้ตัวจึงได้กล่าวโทษเจียสิวว่าทำชั่ว เลยหลงเชื่อไป เจียสิวก็ว่า
"...น้องนี้ยากจนก็จริงแต่เกิดมาเป็นชายชาติทหารแล้ว มิได้ทรยศต่อญาติและมิตร คิดเห็นว่าความรายนี้ นานไปข้างหน้าตัวพี่จะเป็นอันตราย จึงอยากให้พบปะจะได้บอกให้รู้ และของสำคัญน้องยังเก็บไว้...."
แล้วก็หยิบเอาเสื้อผ้าหลวงจีนโปยยิไฮ้มาให้ดู เอียหยงก็จำได้ว่าเสื้อตัวนี้เป็นของนางพัวคาหุน ก็โกรธแค้นยิ่งนัก บอกว่าค่ำวันนี้กลับไปบ้านจะฆ่านางพัวคาหุนเสีย เจียสิวก็ห้ามว่า
"...พี่ทำดังนั้นไม่ถูก ถ้าจับชายชู้ได้กับมือ ควรจะฆ่าฟันทั้งสองคน นี่จับอะไรก็ไม่ได้ จะฆ่าอย่างไร....."
เอียหยงปรึกษาว่าจะทำประการใดดี เจียสิวก็ออกอุบายให้หลอกนางพัวคาหุน ไปที่ศาลเจ้าบนเขาชุยพินซัว อยู่นอกประตูเมือง ทางทิศตะวันออก ให้เอาสาวใช้ไปด้วย ถ้าซักถามได้ความจริงแล้วก็ทำหนังสือหย่าเสียเถิด
เอียหยงก็กลับมาบ้านบอกนางพัวคาหุนว่า เดิมได้บนเจ้าที่เขาชุยพินซัวไว้ช้านานแล้ว ตั้งแต่มาขอนางพัวคาหุนไปเป็นภรรยา บัดนี้ก็ได้อยู่กินเป็นสามีภรรยากันสมปรารถนาแล้ว ต้องไปแก้บนด้วยกัน นางพัวคาหุนก็เรียกสาวใช้ ขึ้นเกี้ยวตามเอียหยง พร้อมด้วยธูปเทียนกระดาษทองแก้บน เดินทางไปได้ประมาณยี่สิบลี้ ถึงชายเขาชุยพินซัว เอียหยงก็หยุดบอกให้พวกหามเกี้ยวคอยอยู่ตีนเขา แล้วพานางพัวคาหุนกับสาวใช้เดินขึ้นไปบนเขา
ฝ่ายเจียสิวนั้นเก็บเสื้อผ้าใส่ห่อเหน็บกระบี่ ออกจากโรงเตี๊ยมไปนั่งคอยอยู่บนเขาแล้ว พอเอียหยงพานางพัวคาหุนกับสาวใช้ขึ้นมา เจียสิวก็ลุกขึ้นคำนับและพูดว่าพี่สะใภ้มาด้วยหรือ คอยอยู่นานแล้วอยากจะใคร่พบ เอียหยงจึงถามภรรยาว่า
"...เมื่อวันก่อนนั้นเจ้าฟ้องเราว่า เจียสิวพูดจาแทะโลมถูกเนื้อต้องตัว ถามว่าเจ้ามีครรภ์ วันนี้มาพบปะกันที่นี่ จงว่ากล่าวเสียให้เห็นเท็จและจริง..."
นางพัวคาหุนได้ฟังก็ตกใจ แต่แกล้งหัวเราะตอบว่า
".....การช้านานมาแล้วจะพูดขึ้นทำไม ตัวก็ไม่ได้เกี่ยวข้องสิ่งใดไฉนเอามือมาลูบผมพี่เล่า....."
เจียสิวก็โกรธนัก ว่าแกล้งมาใส่ความเอาเปล่า ๆ แล้วแก้ห่อผ้าเอาเสื้อกางเกงออกมาให้ดู ว่าเสื้อนี้ของผู้ใด นางพัวคาหุนจำได้ว่าเป็นเสื้อของตนที่ ให้หลวงจีนปวยยิไฮ้ไป ก็มีสีหน้า สลดลงทันที ไม่รู้จะโต้ตอบประการใดจึงนั่งก้มหน้านิ่งอยู่
เจียสิวก็ชักกระบี่ออกมาถือไว้ บอกเอียหยงให้ซักถามสาวใช้ดูคงจะรู้ความ เอียหยงก็ตวาดสาวใช้ว่า
"....เจ้าพากันไปวัด แล้วเอาโต๊ะเครื่องบูชาตั้งด้วยเหตุประการใด จงเล่าไปแต่โดยดี ถ้าปิดบังไว้เราจะฆ่าเสียเดี๋ยวนี้...."
สาวใช้ตกใจกลัวตายก็เล่าให้ฟังว่า เมื่อนางพัวคาหุนกับพัวก๋งบิดา ไปแก้บนที่วัด โปอินซีนั้น หลวงจีนปวยยิไฮ้เชิญให้พัวก๋งเสพสุราจนเมา แล้วให้ลูกศิษย์หามเข้าไปนอนในห้อง แล้วพานางพัวคาหุนไปชมพระเขี้ยวแก้วข้างในหอสูง ตนเองจะตามไปด้วยหลวงจีนก็บอกว่าจะดูพระเขี้ยวแก้วต้องมาคนเดียวจึงจะได้ นางพัวคาหุนเลยให้ตนเองกลับไปดูบิดาว่าสร่างเมาหรือยัง ตนจึงลงมาข้างล่าง เห็นหลวงจีนปวยยิไฮ้พานางพัวคาหุนเข้าไปในห้อง อยู่ด้วยกันประมาณครู่หนึ่งจึงลงมา พอพัวก๋งบิดาสร่างเมาก็พากันกลับบ้าน
วันหลังตนเห็นหลวงจีนเถาต๋อมายืนอยู่ที่ประตูหลังบ้าน ตนสงสัยจึงถามว่าหลวงจีนมาแต่ไหนบิณฑบาตรอะไรทางหลังบ้าน นางพัวคาหุนได้ยินก็ออกมาดู แล้วถามหลวงจีนว่า ท่านเป็นผู้สำหรับตีเกราะเวลาเช้ามืดหรือ หลวงจีนเถาต๋อว่าใช่ นางพัวคาหุนก็ให้ตนไปเอาเบี้ยอีแปะมาให้หลวงจีนเถาต๋อ หลวงจีนบอกกับนางพัวคาหุนว่าเป็นคนสนิทของหลวงจีนปวยยิไฮ้ ซึ่งใช้ให้มาคอยดูโต๊ะบูชา
เมื่อหลวงจีนเถาต๋อไปแล้ว นางพัวคาหุนก็เล่าความซึ่งรักใคร่กับหลวงจีนปวยยิไฮ้ให้ฟังทุกประการ แล้วสั่งว่าถ้าเวลาเย็นวันไหนเอียห
ยงไม่กลับมาบ้าน ให้ยกเครื่องบูชาไปตั้งที่ชานหลังบ้าน จุดธูปเทียนขึ้น ถ้าเห็นหลวงจีนผู้พี่เข้ามาข้างในก็ให้ใส่กลอนเสีย ตั้งแต่นั้นวันไหนที่ เอียหยงไม่กลับบ้าน นางพัวคาหุนก็สั่งให้ตนยกโต๊ะบูชาไปตั้ง พอตกค่ำหลวงจีนปวยยิไฮ้ก็มานอนกับนางพัวคาหุนมิได้ขาด ครั้นเวลาใกล้สว่างหลวงจีนเถาต๋อมาตีเกราะ ตนก็คอยเปิดประตูให้หลวงจีนปวยยิไฮ้ออกไปเป็นนิจ ประมาณเดือนเศษ นางพัวคาหุนก็เมตตาให้ต่างหูกับเครื่องแต่งตัวหลายสิ่ง แต่การนอกนี้ตนเองไม่เห็น จึงบอกได้เพียงแค่นี้
เอียหยงได้ฟังคำสารภาพของสาวใช้แล้วก็โกรธยิ่งนัก ร้องตวาดนางพัวคาหุนว่าบัดนี้สาวใช้รับสารภาพแล้วจะว่าอย่างไร นางพัวคาหุนก็ว่า
".....ข้าพเจ้าผิดจริง ไหน ๆ ก็ได้เป็นสามีภรรยากันมาช้านาน ขอโทษเสียสักครั้งหนึ่งเถิด ข้าพเจ้าไม่ทำความชั่วต่อไปอีกแล้ว....."
เอียหยงถามว่ามีเหตุผลอย่างใดจึงได้รักใคร่กับหลวงจีนปวยยิไฮ้ นางพัวคาหุนก็รับตามจริงว่า
"......หลวงจีนปวยยิไฮ้เห็นข้าพเจ้าก็รักใคร่ พากเพียรเข้ามาขอเป็นบุตรเลี้ยงบิดา จนทำกงเต๊กให้ จึงได้พบปะรักใคร่กัน ซึ่งเจียสิวผู้น้องนั้นไม่ได้พูดจาว่ากล่าวเลย ข้าพเจ้าคิดเห็นว่า ความเรื่องนี้ เจียสิวคงรู้ ข้าพเจ้าจึงแกล้งใส่ความพาลพาโล ว่าเจียสิวมาพูดจาแทะโลมและทำอุบายต่าง ๆ หลวงจีนปวยยิไฮ้สอนให้ยุยงไล่เจียสิวไปเสีย ข้าพเจ้าจึงได้ทำตาม....."
เจียสิวว่าวันนี้ได้ความจริงแล้วตามแต่พี่จะคิดเถิด เอียหยงก็ให้เจียสิวถอดเครื่องประดับอันมีราคา และเสื้อกางเกงออกจากตัวนางพัวคาหุน แล้วเอียหยงก็เอาผ้าห่มมัดมือนางพัวคาหุนห้อยไว้กับต้นไม้ เจียสิวก็ลากตัวสาวใช้มาบอกว่า หญิงเช่นนี้ฆ่าเสียให้สิ้นอย่าเอาไว้เป็นพืชพันธุ์ต่อไป เอียหยงก็คว้ากระบี่จากเจียสิวฟันสาวใช้ตัวขาดสองท่อนตาย แล้วเอากระบี่ฟันศรีษะ นางพัวคาหุนแต่เบา ๆ บอกว่า
".....ใจของเจ้ากระไรแกล้งใส่ความเอาเจียสิวเปล่า ๆ ทำให้เราพี่น้องเกือบจะโกรธกัน นี่หากว่าน้องเราสัตย์ซื่อดี ฆ่าหลวงจีนเสียก่อน ถ้าช้าไปเจ้าก็คงคิดฆ่าเรา หญิงใจร้ายเช่นนี้จะเอาไว้ทำไม...."
แล้วก็เอากระบี่แทงนางพัวคาหุน จนขาดใจตาย จากนั้นก็เก็บเครื่องแต่งตัวของนางพัวคาหุน ซึ่งเป็นทองคำใส่ในห่อผ้า และปรึกษากับเจียสิวว่า บัดนี้เราฆ่าหญิงร้ายทั้งสองคนแล้ว จะไปสำนักอาศัยอยู่ที่ไหนดี
เจียสิวก็บอกให้ไปอยู่ที่เขาเนียซัวเปาะ เพราะได้รู้จักกับนายโจรที่นั่นคือ เอียหลิม กับไตจง เคยชักชวนไว้ เอียหยงก็วิตกว่าตนเป็นขุนนางรับราชการอยู่ ถ้าฝ่ายนี้เขามีความรังเกียจก็จะคิดอ่านแก้ตัวยาก
เจียสิวว่าไม่เป็นไร ซ้องกั๋งซึ่งเป็นใหญ่ในเขาเนียซัวเปาะ ก็เคยเป็นขุนนางมาเหมือนกัน ข้อนั้นอย่าวิตกตนจะพาไปหาพรรคพวกที่รู้จักเอง แม้เอียหยงจะขอกลับไปบ้านจัดหาเงินทองข้าวของเสียก่อน เจียสิวก็ท้วงว่า
"...ถ้าเข้าไปในเมืองแล้ว เกิดเหตุการณ์ขึ้นมิเสียทีหรือ ซึ่งเงินทองของน้องมีพอจะซื้อหาสู่กันกินได้ เราออกเดินทางหลังเขานี้ไปโดยเร็วเถิด...."
แล้วทั้งสองก็ออกเดินทางจากศาลเจ้าเขาชุยพินซัว มุ่งไปยังเขาเนียซัวเปาะโดยไม่รอช้า
สองพี่น้องร่วมสาบานเร่งเดินทาง เพื่อหนีคดีความจากเมืองกิจิว หวังจะไปอาศัยอิทธิพลของ กลุ่มโจรเขาเนียซัวเปาะคุ้มครอง แต่บังเอิญไปเจอ ซิเซียน จอมขะโมยซึ่งเคยรู้จักช่วยเหลือกันมาก่อน ขอติดตามไปด้วย ซิเซียนจึงก่อเหตุขะโมยไก่ของโรงเตี๊ยม ที่เข้าไปพักอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน ใกล้เคียงกับเขาเนียซัวเปาะ จนถูกจับตัวไปได้ เป็นเหตุให้เกิดเรื่องใหญ่โตผิดใจกับกับกลุ่มโจรเขาเนียซัวเปาะ
เมื่อเจียสิวกับเอียหยงหนีรอดเข้าไปถึง เตียวไก่หัวหน้าใหญ่ก็โกรธที่ นำเรื่องเดือดร้อนมาให้ จึงประกาศว่า
".....ที่เขาเนียซัวเปาะนี้ ตั้งแต่ ลิมชอง ฆ่า เฮงหลุน แล้ว ภายหลังพี่น้องทั้งหลายที่มีฝีมือมาสามิภักดิ์อยู่ด้วยกันก็ไม่มีผู้ใดทำให้อับอาย จะไปข้างไหนก็ดีมีแต่ช่วยราษฎรไม่ให้เดือดร้อน ชื่อเสียงปรากฎเลื่องลือไปทั่วทุกแห่งไม่มีผู้ใดดูหมิ่นได้ และท่านทั้งสองจะมาเข้าด้วยก็ดีแล้ว เหตุไฉนจึงไปลักเอาไก่ของผู้อื่นทำให้เกิดความขึ้น พวกตำบลจอกเกจึงด่าว่าพวกเรา แล้วยังท้ามาว่าจะจับไปให้สิ้น คนทั้งสองนี้ทำให้ชื่อเสียงพวกเขาเนียซัวเปาะเสียไป จึงต้องฆ่าเสีย....."
เผอิญเคราะห์ดีที่ ซ้องกั๋ง ซึ่งเป็นที่นับถือของเตียวไก่ ช่วยขอร้องไว้ และเจียสิวกับ เอียหยงก็ยอมรับผิด ทั้งสองจึงรอดชีวิตอยู่ได้ต่อมา จนเป็นนายโจรมีอันดับขึ้นในภายหลัง
อันว่าเวรกรรมนั้น ไม่ว่าดีชั่ว ย่อมติดตามเสมือนเงาของตนเสมอไม่มี วันที่จะหนีพ้นไปได้ ดังนี้
##########
จาก นิตยสารโล่เงิน
ตุลาคม ๒๕๔๐
วางเมื่อ ๒๓ มี.ค.๕๖ เวลา ๐๘.๑๔
เจียสิว...มิตรผู้หาได้ยาก (๓)
เจียสิว.....มิตรผู้หาได้ยาก
ตอนที่ ๓ เวรสนองกรรม
"เล่าเซี่ยงชุน"
ฝ่ายเอียหยงเมื่อรู้ข่าวว่าหลวงจีนสององค์ถูกฆ่าตาย ก็นึกรู้ว่าผู้ซึ่งลงมือฆ่าเห็นจะเป็นเจียสิวแน่แล้ว จึงออกจากบ้านเจ้าเมืองมาเที่ยวหาเจียสิว เพราะไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน แต่เจียสิวคอยดักพบอยู่แล้ว จึงพาเอียหยงเข้าไปในโรงเตี๊ยม แล้วเล่าเรื่องให้ฟังทั้งหมด และย้ำว่าที่พูดสิ่งใดก็แต่จริง มิได้เอาความเท็จมากล่าวเลย
เอียหยงขอโทษว่าได้พูดพลั้งไปในเวลาเมา นางพัวคาหุนรู้ตัวจึงได้กล่าวโทษเจียสิวว่าทำชั่ว เลยหลงเชื่อไป เจียสิวก็ว่า
"...น้องนี้ยากจนก็จริงแต่เกิดมาเป็นชายชาติทหารแล้ว มิได้ทรยศต่อญาติและมิตร คิดเห็นว่าความรายนี้ นานไปข้างหน้าตัวพี่จะเป็นอันตราย จึงอยากให้พบปะจะได้บอกให้รู้ และของสำคัญน้องยังเก็บไว้...."
แล้วก็หยิบเอาเสื้อผ้าหลวงจีนโปยยิไฮ้มาให้ดู เอียหยงก็จำได้ว่าเสื้อตัวนี้เป็นของนางพัวคาหุน ก็โกรธแค้นยิ่งนัก บอกว่าค่ำวันนี้กลับไปบ้านจะฆ่านางพัวคาหุนเสีย เจียสิวก็ห้ามว่า
"...พี่ทำดังนั้นไม่ถูก ถ้าจับชายชู้ได้กับมือ ควรจะฆ่าฟันทั้งสองคน นี่จับอะไรก็ไม่ได้ จะฆ่าอย่างไร....."
เอียหยงปรึกษาว่าจะทำประการใดดี เจียสิวก็ออกอุบายให้หลอกนางพัวคาหุน ไปที่ศาลเจ้าบนเขาชุยพินซัว อยู่นอกประตูเมือง ทางทิศตะวันออก ให้เอาสาวใช้ไปด้วย ถ้าซักถามได้ความจริงแล้วก็ทำหนังสือหย่าเสียเถิด
เอียหยงก็กลับมาบ้านบอกนางพัวคาหุนว่า เดิมได้บนเจ้าที่เขาชุยพินซัวไว้ช้านานแล้ว ตั้งแต่มาขอนางพัวคาหุนไปเป็นภรรยา บัดนี้ก็ได้อยู่กินเป็นสามีภรรยากันสมปรารถนาแล้ว ต้องไปแก้บนด้วยกัน นางพัวคาหุนก็เรียกสาวใช้ ขึ้นเกี้ยวตามเอียหยง พร้อมด้วยธูปเทียนกระดาษทองแก้บน เดินทางไปได้ประมาณยี่สิบลี้ ถึงชายเขาชุยพินซัว เอียหยงก็หยุดบอกให้พวกหามเกี้ยวคอยอยู่ตีนเขา แล้วพานางพัวคาหุนกับสาวใช้เดินขึ้นไปบนเขา
ฝ่ายเจียสิวนั้นเก็บเสื้อผ้าใส่ห่อเหน็บกระบี่ ออกจากโรงเตี๊ยมไปนั่งคอยอยู่บนเขาแล้ว พอเอียหยงพานางพัวคาหุนกับสาวใช้ขึ้นมา เจียสิวก็ลุกขึ้นคำนับและพูดว่าพี่สะใภ้มาด้วยหรือ คอยอยู่นานแล้วอยากจะใคร่พบ เอียหยงจึงถามภรรยาว่า
"...เมื่อวันก่อนนั้นเจ้าฟ้องเราว่า เจียสิวพูดจาแทะโลมถูกเนื้อต้องตัว ถามว่าเจ้ามีครรภ์ วันนี้มาพบปะกันที่นี่ จงว่ากล่าวเสียให้เห็นเท็จและจริง..."
นางพัวคาหุนได้ฟังก็ตกใจ แต่แกล้งหัวเราะตอบว่า
".....การช้านานมาแล้วจะพูดขึ้นทำไม ตัวก็ไม่ได้เกี่ยวข้องสิ่งใดไฉนเอามือมาลูบผมพี่เล่า....."
เจียสิวก็โกรธนัก ว่าแกล้งมาใส่ความเอาเปล่า ๆ แล้วแก้ห่อผ้าเอาเสื้อกางเกงออกมาให้ดู ว่าเสื้อนี้ของผู้ใด นางพัวคาหุนจำได้ว่าเป็นเสื้อของตนที่ ให้หลวงจีนปวยยิไฮ้ไป ก็มีสีหน้า สลดลงทันที ไม่รู้จะโต้ตอบประการใดจึงนั่งก้มหน้านิ่งอยู่
เจียสิวก็ชักกระบี่ออกมาถือไว้ บอกเอียหยงให้ซักถามสาวใช้ดูคงจะรู้ความ เอียหยงก็ตวาดสาวใช้ว่า
"....เจ้าพากันไปวัด แล้วเอาโต๊ะเครื่องบูชาตั้งด้วยเหตุประการใด จงเล่าไปแต่โดยดี ถ้าปิดบังไว้เราจะฆ่าเสียเดี๋ยวนี้...."
สาวใช้ตกใจกลัวตายก็เล่าให้ฟังว่า เมื่อนางพัวคาหุนกับพัวก๋งบิดา ไปแก้บนที่วัด โปอินซีนั้น หลวงจีนปวยยิไฮ้เชิญให้พัวก๋งเสพสุราจนเมา แล้วให้ลูกศิษย์หามเข้าไปนอนในห้อง แล้วพานางพัวคาหุนไปชมพระเขี้ยวแก้วข้างในหอสูง ตนเองจะตามไปด้วยหลวงจีนก็บอกว่าจะดูพระเขี้ยวแก้วต้องมาคนเดียวจึงจะได้ นางพัวคาหุนเลยให้ตนเองกลับไปดูบิดาว่าสร่างเมาหรือยัง ตนจึงลงมาข้างล่าง เห็นหลวงจีนปวยยิไฮ้พานางพัวคาหุนเข้าไปในห้อง อยู่ด้วยกันประมาณครู่หนึ่งจึงลงมา พอพัวก๋งบิดาสร่างเมาก็พากันกลับบ้าน
วันหลังตนเห็นหลวงจีนเถาต๋อมายืนอยู่ที่ประตูหลังบ้าน ตนสงสัยจึงถามว่าหลวงจีนมาแต่ไหนบิณฑบาตรอะไรทางหลังบ้าน นางพัวคาหุนได้ยินก็ออกมาดู แล้วถามหลวงจีนว่า ท่านเป็นผู้สำหรับตีเกราะเวลาเช้ามืดหรือ หลวงจีนเถาต๋อว่าใช่ นางพัวคาหุนก็ให้ตนไปเอาเบี้ยอีแปะมาให้หลวงจีนเถาต๋อ หลวงจีนบอกกับนางพัวคาหุนว่าเป็นคนสนิทของหลวงจีนปวยยิไฮ้ ซึ่งใช้ให้มาคอยดูโต๊ะบูชา
เมื่อหลวงจีนเถาต๋อไปแล้ว นางพัวคาหุนก็เล่าความซึ่งรักใคร่กับหลวงจีนปวยยิไฮ้ให้ฟังทุกประการ แล้วสั่งว่าถ้าเวลาเย็นวันไหนเอียห
ยงไม่กลับมาบ้าน ให้ยกเครื่องบูชาไปตั้งที่ชานหลังบ้าน จุดธูปเทียนขึ้น ถ้าเห็นหลวงจีนผู้พี่เข้ามาข้างในก็ให้ใส่กลอนเสีย ตั้งแต่นั้นวันไหนที่ เอียหยงไม่กลับบ้าน นางพัวคาหุนก็สั่งให้ตนยกโต๊ะบูชาไปตั้ง พอตกค่ำหลวงจีนปวยยิไฮ้ก็มานอนกับนางพัวคาหุนมิได้ขาด ครั้นเวลาใกล้สว่างหลวงจีนเถาต๋อมาตีเกราะ ตนก็คอยเปิดประตูให้หลวงจีนปวยยิไฮ้ออกไปเป็นนิจ ประมาณเดือนเศษ นางพัวคาหุนก็เมตตาให้ต่างหูกับเครื่องแต่งตัวหลายสิ่ง แต่การนอกนี้ตนเองไม่เห็น จึงบอกได้เพียงแค่นี้
เอียหยงได้ฟังคำสารภาพของสาวใช้แล้วก็โกรธยิ่งนัก ร้องตวาดนางพัวคาหุนว่าบัดนี้สาวใช้รับสารภาพแล้วจะว่าอย่างไร นางพัวคาหุนก็ว่า
".....ข้าพเจ้าผิดจริง ไหน ๆ ก็ได้เป็นสามีภรรยากันมาช้านาน ขอโทษเสียสักครั้งหนึ่งเถิด ข้าพเจ้าไม่ทำความชั่วต่อไปอีกแล้ว....."
เอียหยงถามว่ามีเหตุผลอย่างใดจึงได้รักใคร่กับหลวงจีนปวยยิไฮ้ นางพัวคาหุนก็รับตามจริงว่า
"......หลวงจีนปวยยิไฮ้เห็นข้าพเจ้าก็รักใคร่ พากเพียรเข้ามาขอเป็นบุตรเลี้ยงบิดา จนทำกงเต๊กให้ จึงได้พบปะรักใคร่กัน ซึ่งเจียสิวผู้น้องนั้นไม่ได้พูดจาว่ากล่าวเลย ข้าพเจ้าคิดเห็นว่า ความเรื่องนี้ เจียสิวคงรู้ ข้าพเจ้าจึงแกล้งใส่ความพาลพาโล ว่าเจียสิวมาพูดจาแทะโลมและทำอุบายต่าง ๆ หลวงจีนปวยยิไฮ้สอนให้ยุยงไล่เจียสิวไปเสีย ข้าพเจ้าจึงได้ทำตาม....."
เจียสิวว่าวันนี้ได้ความจริงแล้วตามแต่พี่จะคิดเถิด เอียหยงก็ให้เจียสิวถอดเครื่องประดับอันมีราคา และเสื้อกางเกงออกจากตัวนางพัวคาหุน แล้วเอียหยงก็เอาผ้าห่มมัดมือนางพัวคาหุนห้อยไว้กับต้นไม้ เจียสิวก็ลากตัวสาวใช้มาบอกว่า หญิงเช่นนี้ฆ่าเสียให้สิ้นอย่าเอาไว้เป็นพืชพันธุ์ต่อไป เอียหยงก็คว้ากระบี่จากเจียสิวฟันสาวใช้ตัวขาดสองท่อนตาย แล้วเอากระบี่ฟันศรีษะ นางพัวคาหุนแต่เบา ๆ บอกว่า
".....ใจของเจ้ากระไรแกล้งใส่ความเอาเจียสิวเปล่า ๆ ทำให้เราพี่น้องเกือบจะโกรธกัน นี่หากว่าน้องเราสัตย์ซื่อดี ฆ่าหลวงจีนเสียก่อน ถ้าช้าไปเจ้าก็คงคิดฆ่าเรา หญิงใจร้ายเช่นนี้จะเอาไว้ทำไม...."
แล้วก็เอากระบี่แทงนางพัวคาหุน จนขาดใจตาย จากนั้นก็เก็บเครื่องแต่งตัวของนางพัวคาหุน ซึ่งเป็นทองคำใส่ในห่อผ้า และปรึกษากับเจียสิวว่า บัดนี้เราฆ่าหญิงร้ายทั้งสองคนแล้ว จะไปสำนักอาศัยอยู่ที่ไหนดี
เจียสิวก็บอกให้ไปอยู่ที่เขาเนียซัวเปาะ เพราะได้รู้จักกับนายโจรที่นั่นคือ เอียหลิม กับไตจง เคยชักชวนไว้ เอียหยงก็วิตกว่าตนเป็นขุนนางรับราชการอยู่ ถ้าฝ่ายนี้เขามีความรังเกียจก็จะคิดอ่านแก้ตัวยาก
เจียสิวว่าไม่เป็นไร ซ้องกั๋งซึ่งเป็นใหญ่ในเขาเนียซัวเปาะ ก็เคยเป็นขุนนางมาเหมือนกัน ข้อนั้นอย่าวิตกตนจะพาไปหาพรรคพวกที่รู้จักเอง แม้เอียหยงจะขอกลับไปบ้านจัดหาเงินทองข้าวของเสียก่อน เจียสิวก็ท้วงว่า
"...ถ้าเข้าไปในเมืองแล้ว เกิดเหตุการณ์ขึ้นมิเสียทีหรือ ซึ่งเงินทองของน้องมีพอจะซื้อหาสู่กันกินได้ เราออกเดินทางหลังเขานี้ไปโดยเร็วเถิด...."
แล้วทั้งสองก็ออกเดินทางจากศาลเจ้าเขาชุยพินซัว มุ่งไปยังเขาเนียซัวเปาะโดยไม่รอช้า
สองพี่น้องร่วมสาบานเร่งเดินทาง เพื่อหนีคดีความจากเมืองกิจิว หวังจะไปอาศัยอิทธิพลของ กลุ่มโจรเขาเนียซัวเปาะคุ้มครอง แต่บังเอิญไปเจอ ซิเซียน จอมขะโมยซึ่งเคยรู้จักช่วยเหลือกันมาก่อน ขอติดตามไปด้วย ซิเซียนจึงก่อเหตุขะโมยไก่ของโรงเตี๊ยม ที่เข้าไปพักอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน ใกล้เคียงกับเขาเนียซัวเปาะ จนถูกจับตัวไปได้ เป็นเหตุให้เกิดเรื่องใหญ่โตผิดใจกับกับกลุ่มโจรเขาเนียซัวเปาะ
เมื่อเจียสิวกับเอียหยงหนีรอดเข้าไปถึง เตียวไก่หัวหน้าใหญ่ก็โกรธที่ นำเรื่องเดือดร้อนมาให้ จึงประกาศว่า
".....ที่เขาเนียซัวเปาะนี้ ตั้งแต่ ลิมชอง ฆ่า เฮงหลุน แล้ว ภายหลังพี่น้องทั้งหลายที่มีฝีมือมาสามิภักดิ์อยู่ด้วยกันก็ไม่มีผู้ใดทำให้อับอาย จะไปข้างไหนก็ดีมีแต่ช่วยราษฎรไม่ให้เดือดร้อน ชื่อเสียงปรากฎเลื่องลือไปทั่วทุกแห่งไม่มีผู้ใดดูหมิ่นได้ และท่านทั้งสองจะมาเข้าด้วยก็ดีแล้ว เหตุไฉนจึงไปลักเอาไก่ของผู้อื่นทำให้เกิดความขึ้น พวกตำบลจอกเกจึงด่าว่าพวกเรา แล้วยังท้ามาว่าจะจับไปให้สิ้น คนทั้งสองนี้ทำให้ชื่อเสียงพวกเขาเนียซัวเปาะเสียไป จึงต้องฆ่าเสีย....."
เผอิญเคราะห์ดีที่ ซ้องกั๋ง ซึ่งเป็นที่นับถือของเตียวไก่ ช่วยขอร้องไว้ และเจียสิวกับ เอียหยงก็ยอมรับผิด ทั้งสองจึงรอดชีวิตอยู่ได้ต่อมา จนเป็นนายโจรมีอันดับขึ้นในภายหลัง
อันว่าเวรกรรมนั้น ไม่ว่าดีชั่ว ย่อมติดตามเสมือนเงาของตนเสมอไม่มี วันที่จะหนีพ้นไปได้ ดังนี้
##########
จาก นิตยสารโล่เงิน
ตุลาคม ๒๕๔๐
วางเมื่อ ๒๓ มี.ค.๕๖ เวลา ๐๘.๑๔