ขุนโจรแห่งเขาเนียซัวเปาะ
เจียสิว.....มิตรผู้หาได้ยาก
ตอนที่ ๑ หญิงร้ายชายซื่อ
"เล่าเซี่ยงชุน"
ยังมีชายคนหนึ่งชื่อ เจียสิว อยู่บ้านตำบลกิมเหลง แขวงเมืองเกี้ยนคัง ได้เคยฝึกเพลงอาวุธต่าง ๆ และเป็นคนสัตย์ซื่อ ถ้าไปพบปะคนพาลเที่ยวข่มเหงชาวบ้าน ก็เจ็บร้อนแทน ต้องเข้าช่วยเหลือผู้ที่ถูกข่มเหงเสมอ เดิมอยู่กับบิดาและอามีอาชีพฆ่าสุกรขาย ในภายหลังจึงได้เที่ยวซื้อม้าและแพะ ไปขายตามหัวเมืองต่าง ๆ ต่อมาบิดากับอาป่วยตายไป เหลือตัวคนเดียวเที่ยวค้าขายก็ขาดทุนกลับบ้านไม่ได้ จึงต้องตัดฟืนมาขายอยู่ในเมืองกิจิว
วันหนึ่งเดินหาบฟืนมาขายตามถนนแลเห็น เตียโป ขุนนางผู้น้อยสำหรับรักษากำแพงเมืองกับพวก กำลังรุมทำร้าย เอียหยง ขุนนางผู้กำกับการประหารนักโทษ เนื่องจาก เอียหยงกลับจากนำนักโทษไปประหารนอกเมือง ผ่านชาวบ้านร้านตลาดที่นับถือ ก็จัดหาสิ่งของเงินทองเล็กน้อย มามอบให้แทบทุกบ้าน เตียโปอิจฉาว่าเป็นคนเมืองอื่นแต่มีคนนับถือมาก จึงพาพวกที่เป็นอันธพาลประมาณสิบคน เข้าไปหาแกล้งขอยืมเงินสองร้อยเหรียญ เอียหยงบอกว่าเพิ่งรู้จักกันก็ไม่ให้ เตียโปจึงให้พรรคพวกเข้าแย่งชิงเอาดื้อ ๆ เอียหยงตัวคนเดียวก็ทำท่าจะสู้ไม่ไหว เจียสิวจึงวางหาบฟืนลง แล้วเข้าไปช่วยเอียหยงต่อสู้กับพวกเตียโปและพวก จนแตกกระจายไปหมด เอียหยงไล่ตามไปจะเอาสิ่งของที่ถูกแย่งชิงคืนมา เจียสิวก็จะตามไปด้วย
เผอิญ ไตจง กับ เอียหลิม นายโจรจากเขาเนียซัวเปาะ มาตามหาพรรคพวกในเมืองนี้ เห็นเช่นนั้นก็ชอบใจเจียสิวที่มีฝีมือ และมีน้ำใจช่วยเหลือผู้ถูกข่มเหง จึงห้ามว่าอย่าไล่ตามคนร้ายไปเลย เชิญไปเสพสุราด้วยกันเถิด แล้วก็ช่วยกันหาบฟืนพาเจียสิวเข้าไปนั่งในโรงเตี๊ยม สั่งให้จัดโต๊ะสุราอาหารมาเลี้ยงเจียสิว ขอทำความรู้จักเอาไว้
เจียสิวก็เล่าประวัติเดิมของตนให้ฟัง ไตจงจึงว่า
"....น่าเสียดายตัวท่านหนักหนา ฝีมือเข้มแข็งใจกล้าหาญ จะหาบฟืนขายอยู่ดังนี้ เมื่อไรจะได้ดี...."
เจียสิวว่า
".....ข้าพเจ้าสติปัญญาน้อย รู้จักแต่การสู้รบฆ่าฟันเท่านั้น....."
ไตจงบอกว่าทุกวันนี้บ้านเมืองแปรปรวน เจ้าแผ่นดินเชื่อแต่ขุนนางกังฉิน ขุนนางตงฉินก็ตกต่ำพวกที่มีสติปัญญาฝีมือเข้มแข็งนั้น พากันไปสามิภักดิ์กับ เตียวไก่ และ ซ้องกั๋ง ที่เขาเนียซัวเปาะเป็นอันมาก ต่อเมื่อไรบ้านเมืองเรียบร้อย เจ้าแผ่นดินเป็นยุติธรรมดี หาคนที่มีฝีมือเข้มแข็ง พวกเราจะได้เข้าสามิภักดิ์ทำราชการสนองคุณต่อไป แล้วก็ชวนให้เจียสิวไปเข้าเป็นพวก เขาเนียซัวเปาะ
เจียสิวว่าคิดอยู่เหมือนกันแต่ไม่มีผู้แนะนำ ไตจงจึงว่าจะช่วยพาไปเอง แล้วก็แนะนำตนเองกับเอียหลิมให้รู้จักไว้ ทั้งหยิบเงินส่งให้เจียสิวสิบตำลึง ให้เอาไปทำทุนค้าขายก่อน คราวหน้าจะพาไปเขาเนียซัวเปาะ แล้วทั้งสองก็ลาไป
เมื่อเอียหยงกับพวกพ้องประมาณสิบคน ไล่ตามเตียโปไปจนแย่งเอาสิ่งของเงินทอง กลับคืนได้แล้ว จึงย้อนมาหาเจียสิวที่โรงเตี๊ยม เจียสิวถามว่าไปทางไหนมา เอียหยงบอกว่าไล่ตามตีเตียโปจนหนีกระเจิง ได้ของกลางคืนแล้ว จึงนึกถึงผู้มีบุญคุณที่ได้ช่วยเหลือ อยากจะรู้จักชื่อแซ่ไว้ เจียสิวก็บอกให้และเล่าความเดิมของตน ที่ต้องตกต่ำมาหาบฟืนขายอยู่นี้ เอียหยงสงสารขอให้สาบานเป็นพี่น้องกัน จะได้ช่วยอุปถัมภ์กันสืบไป เจียสิวก็ยอมสาบานเป็นน้องเอียหยง แล้วก็กินโต๊ะเสพสุราสนทนากันเป็นที่สบายใจ
ครู่หนึ่ง พัวก๋ง บิดาภรรยาของเอียหยงก็ตามมาพบเข้า เพราะได้ข่าวว่าถูกพวกอันธพาลก่อการวิวาทแย่งชิงทรัพย์ เอียหยงบอกว่าเจียสิวได้ช่วยเหลือต่อสู้กับพวกคนร้าย จึงชักชวนให้สาบานเป็นพี่น้องกันแล้ว พัวก๋งชวนเจียสิวไปอยู่ด้วยกันที่บ้านเจียสิวก็ยินดี ทั้งสามจึงกลับมาบ้าน เอียหยงก็เรียก นางพัวคาหุน ภรรยาให้ออกมารู้จักกับเจียสิวซึ่งเป็นน้อง เจียสิวก็คำนับพี่สะใภ้ แล้วพักอยู่กับเอียหยงตั้งแต่บัดนั้น
พัวก๋งรู้ว่าเจียสิวเป็นพ่อค้าหมูมาก่อนก็ชอบใจ เพราะตนเองก็เคยค้าหมู แต่แก่ชราแล้วไม่มีผู้ช่วย จึงเลิกไป อยากจะให้เจียสิวทำการต่อไป เจียสิวก็ยินดี พัวก๋งจึงมอบให้เจียสิวกับลูกจ้างอีกสี่ห้าคนจัดร้านขายหมู เงินทองและบัญชีก็มอบให้เจียสิวควบคุมดูแล
เจียสิวทำการค้าขายหมูได้ประมาณสองเดือนเศษ วันหนึ่งออกไปซื้อหมูเป็นเวลานานเพราะหาหมูไม่ได้ พอกลับมาบ้านเห็นพัวก๋งปิดร้านค้า จัดเก็บข้าวของเป็นที่เรียบร้อยนึกว่าจะเลิกค้าขาย แต่พัวก๋งบอกว่า นางพัวคาหุนนั้นเป็นแม่ม่าย สามีเดิมได้ตายมาครบสองปีพรุ่งนี้ จึงจะนิมนต์หลวงจีนมาสวดกงเต๊กและเซ่นไหว้ตามประเพณี แล้วพัวก๋งก็ให้คนใช้ไปนิมนต์หลวงจีนเจ้าอาวาสวัดโปอินซี มาทำพิธีกงเต๊กที่บ้านในวันพรุ่งนี้ เมื่อเอียหยงกลับจากทำราชการ ก็มิได้เอาธุระด้วย มอบให้เจียสิวช่วยเหลือบิดาของภรรยาจัดการงานแทน แล้วก็ออกจากบ้านไป
พอเช้าวันรุ่งขึ้นหลวงจีนเจ้าอาวาสก็นำศิษย์ หาบเครื่องกงเต๊กและผลไม้มาที่บ้าน พัวก๋ง เจียสิวจึงเชิญเข้าไปข้างในบ้าน แล้วเรียกพัวก๋งออกมาต้อนรับ นางพัวคาหุนถามเจียสิวว่า ผู้ใดมา เจียสิวบอกว่าหลวงจีนเจ้าวัดมา นางพัวคาหุนก็เล่าว่า
".....หลวงจีนรูปนี้คือพี่เราเองชื่อปวยยิไฮ้ ใจซื่อสัตย์ดี เดิมเป็นบุตรของพวกแซ่ปวย ตั้งโรงขายไหมต่าง ๆ ครูของหลวงจีนปวยยิไฮ้นั้น เป็นศิษย์ของบิดาเรา หลวงจีนปวยยิไฮ้ จึงเอาบิดาพี่เป็นบิดาเลี้ยง แก่กว่าพี่สองปี เสียงสวดกงเต๊กดีนัก ถ้าไม่เชื่อคอยฟังดูเถิด....."
แล้วนางพัวคาหุนก็ออกไปต้อนรับหลวงจีน ด้วยความยินดีผิดปกติ เจียสิวได้เห็นแล้วก็นึกสงสัย จึงเดินเข้าไปข้างในแล้วแอบดูอยู่ ทั้งสองเจรจากันอย่างสนิทสนม นางพัวคาหุนว่าหลวงพี่เอาสิ่งของมาช่วยดังนี้ เปลืองเงินทองไม่ควรเลย หลวงจีนก็ว่า
".....ทำไมกับสิ่งของจะเป็นเงินทองสักเท่าใดก็พอจะหาได้ แต่ครั้งพี่ปลูกสร้างหอพระขึ้นหลังหนึ่ง คิดจะมาเชิญน้องไปทำบุญเที่ยวชมเล่น กลัวสามีใหม่จะโกรธดอกกระมัง....."
นางพัวคาหุนเงยหน้าขึ้น สบตากับหลวงจีนอย่างรักใคร่ แล้วตอบว่า
"...การงานสิ่งใดสุดแต่น้องดอก จะมาว่ากล่าวนักก็ไม่ได้ เดิมเมื่อมารดาตายข้าพเจ้าก็บนไว้ว่า จะทำกงเต๊กให้ คิดจะไปแก้เร็ว ๆ นี้....."
หลวงจีนรีบเสริมว่า
".....การบนบานไว้สำคัญนัก อย่าได้นอนใจจงจัดแจงแก้เสีย ของที่จะทำกงเต๊กนั้นพี่จะจัดให้ ถ้าน้องไปวันใดก็ได้ทำเมื่อนั้น....."
นางพัวคาหุนก็ยินดีรินน้ำชาให้หลวงจีน แล้วนั่งจิบน้ำชาชายหางตากัน จนเจียสิวเห็นเป็นพิรุธ จึงเดินออกไปขัดคอ หลวงจีนถึงกับสดุ้ง นางพัวคาหุนก็แนะนำว่า น้องคนนี้สาบานเป็นน้องของสามี หลวงจีนปวยยิไฮ้ก็ทักทายปราศรัยไต่ถามพอเป็นพิธีแล้ว รีบลากลับวัดไปก่อน
ตอนค่ำจึงนำหลวงจีนลูกวัดมาทำพิธีสวดกงเต๊กที่บ้านพัวก๋งตามประเพณี นางพัวคาหุนกับหลวงจีนปวยยิไฮ้ มีท่าทีสนิทสนมกันมาก บรรดาลูกวัดที่สวดกงเต๊กอยู่ก็รู้ที แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเสีย พอสวดจบบทหนึ่งพัวก๋งก็นิมนต์หลวงจีนที่สวดไปฉันสิ่งของ ฝ่ายเจียสิวอยากจะดูให้รู้ความแน่ จึงบอกว่าปวดท้องขอเข้าไปนอนข้างใน แต่ก็แอบดูอยู่ตามช่องข้างฝา พอพวกหลวงจีนลูกวัดออกไปสวดกงเต๊กต่อ เหลืออยู่แต่นางพัวคาหุน กับหลวงจีนและพัวก๋ง ทั้งสองก็ได้แต่นั่งมองตากันอยู่
จนดึกประมาณสามยามพัวก๋งง่วงนอนจึงเข้าห้องไป เหลืออยู่สองคนนางพัวคาหุน บอกหลวงจีนปวยยิไฮ้ให้สั่งลูกวัดสวดต่อไปอีก แล้วหลวงจีนก็เดินเข้ามาใกล้ นางพัวคาหุนจับมือหลวงจีนไว้แล้วสั่งว่า
"...ถ้าพี่หลวงจีนไปแล้ว รุ่งขึ้นเช้าจงมาเอาเงินค่าสวดกงเต๊ก บอกกับบิดาว่าน้องจะไปแก้บนที่วัด...."
หลวงจีนปวยยิไฮ้ก็รับคำ แต่บอกว่าเกรงใจเจียสิว นางพัวคาหุนว่าไม่เป็นไร ใช่พี่น้องร่วมบิดามารดากับเอียหยงเมื่อไร อย่าวิตกเลย หลวงจีนปวยยิไฮ้มีความยินดีจึงจับมือนางพัวคาหุนไว้ นางทำเป็นสบัดมือแล้วหัวเราะ และปิดมู่ลี่ลงเสีย
หลวงจีนปวยยิไฮ้ก็ออกไปสวดกงเต๊กกับลูกวัดต่อ จนเกือบสว่างจึงจบลง และเผากระดาษเงินกระดาษทอง เสร็จแล้วจึงพาลูกวัดกลับวัดไป เจียสิวได้แอบเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแล้วโกรธแทนเอียหยงยิ่งนัก แต่ไม่รู้จะทำประการใด จึงลุกออกจากห้องไปนอนหน้าร้าน พอรุ่งเช้า เอียหยงกลับมาก็ไม่กล้าบอกเล่าให้ฟัง ครั้นเอียหยงรับประทานอาหารแล้วก็ไปทำราชการอย่างเคย
ตอนสายหลวงจีนปวยยิไฮ้ก็มาที่บ้านพัวก๋งอีก พัวก๋งขอโทษที่เมื่อคืนไม่มีใครอยู่ต้อนรับ หลวงจีนว่าไม่ใช่คนอื่นที่ไหน นางพัวคาหุนจึงบอกบิดาว่า
".....เดิมเมื่อมารดาตาย ข้าพเจ้าได้บนไว้แล้วเล่าให้พี่หลวงจีนฟังว่าจะทำบุญที่วัด สิ่งของที่จะแก้บนหลวงจีนจัดหาไว้ให้พร้อม เวลาพรุ่งนี้บิดากับข้าพเจ้าไปแก้บนเสียด้วยกันจะได้ไม่เป็นห่วงสืบไป....."
พัวก๋งสนับสนุนว่า เมื่อได้บนบานไว้ก็ต้องไปแก้เสีย แต่ควรเอาเงินทองไปบ้าง แล้วพัวก๋งก็เอาเงินค่าสวดกงเต๊กเมื่อคืนให้ หลวงจีนปวยยิไฮ้รับแล้วก็ลาไป
เจียสิวได้รู้เห็นพฤติการณ์ของพี่สะใภ้แล้ว ก็ขัดใจเป็นกำลัง แต่ไม่รู้ว่าจะบอกพี่ชายได้อย่างไร จึงต้องเก็บไว้ในใจคนเดียวก่อน.
##########
จาก นิตยสารโล่เงิน
สิงหาคม ๒๕๔๐
วางเมื่อ ๒๐ มี.ค.๕๖ เวลา ๐๙.๒๒
เจียสิว...มิตรผู้หาได้ยาก (๑)
เจียสิว.....มิตรผู้หาได้ยาก
ตอนที่ ๑ หญิงร้ายชายซื่อ
"เล่าเซี่ยงชุน"
ยังมีชายคนหนึ่งชื่อ เจียสิว อยู่บ้านตำบลกิมเหลง แขวงเมืองเกี้ยนคัง ได้เคยฝึกเพลงอาวุธต่าง ๆ และเป็นคนสัตย์ซื่อ ถ้าไปพบปะคนพาลเที่ยวข่มเหงชาวบ้าน ก็เจ็บร้อนแทน ต้องเข้าช่วยเหลือผู้ที่ถูกข่มเหงเสมอ เดิมอยู่กับบิดาและอามีอาชีพฆ่าสุกรขาย ในภายหลังจึงได้เที่ยวซื้อม้าและแพะ ไปขายตามหัวเมืองต่าง ๆ ต่อมาบิดากับอาป่วยตายไป เหลือตัวคนเดียวเที่ยวค้าขายก็ขาดทุนกลับบ้านไม่ได้ จึงต้องตัดฟืนมาขายอยู่ในเมืองกิจิว
วันหนึ่งเดินหาบฟืนมาขายตามถนนแลเห็น เตียโป ขุนนางผู้น้อยสำหรับรักษากำแพงเมืองกับพวก กำลังรุมทำร้าย เอียหยง ขุนนางผู้กำกับการประหารนักโทษ เนื่องจาก เอียหยงกลับจากนำนักโทษไปประหารนอกเมือง ผ่านชาวบ้านร้านตลาดที่นับถือ ก็จัดหาสิ่งของเงินทองเล็กน้อย มามอบให้แทบทุกบ้าน เตียโปอิจฉาว่าเป็นคนเมืองอื่นแต่มีคนนับถือมาก จึงพาพวกที่เป็นอันธพาลประมาณสิบคน เข้าไปหาแกล้งขอยืมเงินสองร้อยเหรียญ เอียหยงบอกว่าเพิ่งรู้จักกันก็ไม่ให้ เตียโปจึงให้พรรคพวกเข้าแย่งชิงเอาดื้อ ๆ เอียหยงตัวคนเดียวก็ทำท่าจะสู้ไม่ไหว เจียสิวจึงวางหาบฟืนลง แล้วเข้าไปช่วยเอียหยงต่อสู้กับพวกเตียโปและพวก จนแตกกระจายไปหมด เอียหยงไล่ตามไปจะเอาสิ่งของที่ถูกแย่งชิงคืนมา เจียสิวก็จะตามไปด้วย
เผอิญ ไตจง กับ เอียหลิม นายโจรจากเขาเนียซัวเปาะ มาตามหาพรรคพวกในเมืองนี้ เห็นเช่นนั้นก็ชอบใจเจียสิวที่มีฝีมือ และมีน้ำใจช่วยเหลือผู้ถูกข่มเหง จึงห้ามว่าอย่าไล่ตามคนร้ายไปเลย เชิญไปเสพสุราด้วยกันเถิด แล้วก็ช่วยกันหาบฟืนพาเจียสิวเข้าไปนั่งในโรงเตี๊ยม สั่งให้จัดโต๊ะสุราอาหารมาเลี้ยงเจียสิว ขอทำความรู้จักเอาไว้
เจียสิวก็เล่าประวัติเดิมของตนให้ฟัง ไตจงจึงว่า
"....น่าเสียดายตัวท่านหนักหนา ฝีมือเข้มแข็งใจกล้าหาญ จะหาบฟืนขายอยู่ดังนี้ เมื่อไรจะได้ดี...."
เจียสิวว่า
".....ข้าพเจ้าสติปัญญาน้อย รู้จักแต่การสู้รบฆ่าฟันเท่านั้น....."
ไตจงบอกว่าทุกวันนี้บ้านเมืองแปรปรวน เจ้าแผ่นดินเชื่อแต่ขุนนางกังฉิน ขุนนางตงฉินก็ตกต่ำพวกที่มีสติปัญญาฝีมือเข้มแข็งนั้น พากันไปสามิภักดิ์กับ เตียวไก่ และ ซ้องกั๋ง ที่เขาเนียซัวเปาะเป็นอันมาก ต่อเมื่อไรบ้านเมืองเรียบร้อย เจ้าแผ่นดินเป็นยุติธรรมดี หาคนที่มีฝีมือเข้มแข็ง พวกเราจะได้เข้าสามิภักดิ์ทำราชการสนองคุณต่อไป แล้วก็ชวนให้เจียสิวไปเข้าเป็นพวก เขาเนียซัวเปาะ
เจียสิวว่าคิดอยู่เหมือนกันแต่ไม่มีผู้แนะนำ ไตจงจึงว่าจะช่วยพาไปเอง แล้วก็แนะนำตนเองกับเอียหลิมให้รู้จักไว้ ทั้งหยิบเงินส่งให้เจียสิวสิบตำลึง ให้เอาไปทำทุนค้าขายก่อน คราวหน้าจะพาไปเขาเนียซัวเปาะ แล้วทั้งสองก็ลาไป
เมื่อเอียหยงกับพวกพ้องประมาณสิบคน ไล่ตามเตียโปไปจนแย่งเอาสิ่งของเงินทอง กลับคืนได้แล้ว จึงย้อนมาหาเจียสิวที่โรงเตี๊ยม เจียสิวถามว่าไปทางไหนมา เอียหยงบอกว่าไล่ตามตีเตียโปจนหนีกระเจิง ได้ของกลางคืนแล้ว จึงนึกถึงผู้มีบุญคุณที่ได้ช่วยเหลือ อยากจะรู้จักชื่อแซ่ไว้ เจียสิวก็บอกให้และเล่าความเดิมของตน ที่ต้องตกต่ำมาหาบฟืนขายอยู่นี้ เอียหยงสงสารขอให้สาบานเป็นพี่น้องกัน จะได้ช่วยอุปถัมภ์กันสืบไป เจียสิวก็ยอมสาบานเป็นน้องเอียหยง แล้วก็กินโต๊ะเสพสุราสนทนากันเป็นที่สบายใจ
ครู่หนึ่ง พัวก๋ง บิดาภรรยาของเอียหยงก็ตามมาพบเข้า เพราะได้ข่าวว่าถูกพวกอันธพาลก่อการวิวาทแย่งชิงทรัพย์ เอียหยงบอกว่าเจียสิวได้ช่วยเหลือต่อสู้กับพวกคนร้าย จึงชักชวนให้สาบานเป็นพี่น้องกันแล้ว พัวก๋งชวนเจียสิวไปอยู่ด้วยกันที่บ้านเจียสิวก็ยินดี ทั้งสามจึงกลับมาบ้าน เอียหยงก็เรียก นางพัวคาหุน ภรรยาให้ออกมารู้จักกับเจียสิวซึ่งเป็นน้อง เจียสิวก็คำนับพี่สะใภ้ แล้วพักอยู่กับเอียหยงตั้งแต่บัดนั้น
พัวก๋งรู้ว่าเจียสิวเป็นพ่อค้าหมูมาก่อนก็ชอบใจ เพราะตนเองก็เคยค้าหมู แต่แก่ชราแล้วไม่มีผู้ช่วย จึงเลิกไป อยากจะให้เจียสิวทำการต่อไป เจียสิวก็ยินดี พัวก๋งจึงมอบให้เจียสิวกับลูกจ้างอีกสี่ห้าคนจัดร้านขายหมู เงินทองและบัญชีก็มอบให้เจียสิวควบคุมดูแล
เจียสิวทำการค้าขายหมูได้ประมาณสองเดือนเศษ วันหนึ่งออกไปซื้อหมูเป็นเวลานานเพราะหาหมูไม่ได้ พอกลับมาบ้านเห็นพัวก๋งปิดร้านค้า จัดเก็บข้าวของเป็นที่เรียบร้อยนึกว่าจะเลิกค้าขาย แต่พัวก๋งบอกว่า นางพัวคาหุนนั้นเป็นแม่ม่าย สามีเดิมได้ตายมาครบสองปีพรุ่งนี้ จึงจะนิมนต์หลวงจีนมาสวดกงเต๊กและเซ่นไหว้ตามประเพณี แล้วพัวก๋งก็ให้คนใช้ไปนิมนต์หลวงจีนเจ้าอาวาสวัดโปอินซี มาทำพิธีกงเต๊กที่บ้านในวันพรุ่งนี้ เมื่อเอียหยงกลับจากทำราชการ ก็มิได้เอาธุระด้วย มอบให้เจียสิวช่วยเหลือบิดาของภรรยาจัดการงานแทน แล้วก็ออกจากบ้านไป
พอเช้าวันรุ่งขึ้นหลวงจีนเจ้าอาวาสก็นำศิษย์ หาบเครื่องกงเต๊กและผลไม้มาที่บ้าน พัวก๋ง เจียสิวจึงเชิญเข้าไปข้างในบ้าน แล้วเรียกพัวก๋งออกมาต้อนรับ นางพัวคาหุนถามเจียสิวว่า ผู้ใดมา เจียสิวบอกว่าหลวงจีนเจ้าวัดมา นางพัวคาหุนก็เล่าว่า
".....หลวงจีนรูปนี้คือพี่เราเองชื่อปวยยิไฮ้ ใจซื่อสัตย์ดี เดิมเป็นบุตรของพวกแซ่ปวย ตั้งโรงขายไหมต่าง ๆ ครูของหลวงจีนปวยยิไฮ้นั้น เป็นศิษย์ของบิดาเรา หลวงจีนปวยยิไฮ้ จึงเอาบิดาพี่เป็นบิดาเลี้ยง แก่กว่าพี่สองปี เสียงสวดกงเต๊กดีนัก ถ้าไม่เชื่อคอยฟังดูเถิด....."
แล้วนางพัวคาหุนก็ออกไปต้อนรับหลวงจีน ด้วยความยินดีผิดปกติ เจียสิวได้เห็นแล้วก็นึกสงสัย จึงเดินเข้าไปข้างในแล้วแอบดูอยู่ ทั้งสองเจรจากันอย่างสนิทสนม นางพัวคาหุนว่าหลวงพี่เอาสิ่งของมาช่วยดังนี้ เปลืองเงินทองไม่ควรเลย หลวงจีนก็ว่า
".....ทำไมกับสิ่งของจะเป็นเงินทองสักเท่าใดก็พอจะหาได้ แต่ครั้งพี่ปลูกสร้างหอพระขึ้นหลังหนึ่ง คิดจะมาเชิญน้องไปทำบุญเที่ยวชมเล่น กลัวสามีใหม่จะโกรธดอกกระมัง....."
นางพัวคาหุนเงยหน้าขึ้น สบตากับหลวงจีนอย่างรักใคร่ แล้วตอบว่า
"...การงานสิ่งใดสุดแต่น้องดอก จะมาว่ากล่าวนักก็ไม่ได้ เดิมเมื่อมารดาตายข้าพเจ้าก็บนไว้ว่า จะทำกงเต๊กให้ คิดจะไปแก้เร็ว ๆ นี้....."
หลวงจีนรีบเสริมว่า
".....การบนบานไว้สำคัญนัก อย่าได้นอนใจจงจัดแจงแก้เสีย ของที่จะทำกงเต๊กนั้นพี่จะจัดให้ ถ้าน้องไปวันใดก็ได้ทำเมื่อนั้น....."
นางพัวคาหุนก็ยินดีรินน้ำชาให้หลวงจีน แล้วนั่งจิบน้ำชาชายหางตากัน จนเจียสิวเห็นเป็นพิรุธ จึงเดินออกไปขัดคอ หลวงจีนถึงกับสดุ้ง นางพัวคาหุนก็แนะนำว่า น้องคนนี้สาบานเป็นน้องของสามี หลวงจีนปวยยิไฮ้ก็ทักทายปราศรัยไต่ถามพอเป็นพิธีแล้ว รีบลากลับวัดไปก่อน
ตอนค่ำจึงนำหลวงจีนลูกวัดมาทำพิธีสวดกงเต๊กที่บ้านพัวก๋งตามประเพณี นางพัวคาหุนกับหลวงจีนปวยยิไฮ้ มีท่าทีสนิทสนมกันมาก บรรดาลูกวัดที่สวดกงเต๊กอยู่ก็รู้ที แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเสีย พอสวดจบบทหนึ่งพัวก๋งก็นิมนต์หลวงจีนที่สวดไปฉันสิ่งของ ฝ่ายเจียสิวอยากจะดูให้รู้ความแน่ จึงบอกว่าปวดท้องขอเข้าไปนอนข้างใน แต่ก็แอบดูอยู่ตามช่องข้างฝา พอพวกหลวงจีนลูกวัดออกไปสวดกงเต๊กต่อ เหลืออยู่แต่นางพัวคาหุน กับหลวงจีนและพัวก๋ง ทั้งสองก็ได้แต่นั่งมองตากันอยู่
จนดึกประมาณสามยามพัวก๋งง่วงนอนจึงเข้าห้องไป เหลืออยู่สองคนนางพัวคาหุน บอกหลวงจีนปวยยิไฮ้ให้สั่งลูกวัดสวดต่อไปอีก แล้วหลวงจีนก็เดินเข้ามาใกล้ นางพัวคาหุนจับมือหลวงจีนไว้แล้วสั่งว่า
"...ถ้าพี่หลวงจีนไปแล้ว รุ่งขึ้นเช้าจงมาเอาเงินค่าสวดกงเต๊ก บอกกับบิดาว่าน้องจะไปแก้บนที่วัด...."
หลวงจีนปวยยิไฮ้ก็รับคำ แต่บอกว่าเกรงใจเจียสิว นางพัวคาหุนว่าไม่เป็นไร ใช่พี่น้องร่วมบิดามารดากับเอียหยงเมื่อไร อย่าวิตกเลย หลวงจีนปวยยิไฮ้มีความยินดีจึงจับมือนางพัวคาหุนไว้ นางทำเป็นสบัดมือแล้วหัวเราะ และปิดมู่ลี่ลงเสีย
หลวงจีนปวยยิไฮ้ก็ออกไปสวดกงเต๊กกับลูกวัดต่อ จนเกือบสว่างจึงจบลง และเผากระดาษเงินกระดาษทอง เสร็จแล้วจึงพาลูกวัดกลับวัดไป เจียสิวได้แอบเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแล้วโกรธแทนเอียหยงยิ่งนัก แต่ไม่รู้จะทำประการใด จึงลุกออกจากห้องไปนอนหน้าร้าน พอรุ่งเช้า เอียหยงกลับมาก็ไม่กล้าบอกเล่าให้ฟัง ครั้นเอียหยงรับประทานอาหารแล้วก็ไปทำราชการอย่างเคย
ตอนสายหลวงจีนปวยยิไฮ้ก็มาที่บ้านพัวก๋งอีก พัวก๋งขอโทษที่เมื่อคืนไม่มีใครอยู่ต้อนรับ หลวงจีนว่าไม่ใช่คนอื่นที่ไหน นางพัวคาหุนจึงบอกบิดาว่า
".....เดิมเมื่อมารดาตาย ข้าพเจ้าได้บนไว้แล้วเล่าให้พี่หลวงจีนฟังว่าจะทำบุญที่วัด สิ่งของที่จะแก้บนหลวงจีนจัดหาไว้ให้พร้อม เวลาพรุ่งนี้บิดากับข้าพเจ้าไปแก้บนเสียด้วยกันจะได้ไม่เป็นห่วงสืบไป....."
พัวก๋งสนับสนุนว่า เมื่อได้บนบานไว้ก็ต้องไปแก้เสีย แต่ควรเอาเงินทองไปบ้าง แล้วพัวก๋งก็เอาเงินค่าสวดกงเต๊กเมื่อคืนให้ หลวงจีนปวยยิไฮ้รับแล้วก็ลาไป
เจียสิวได้รู้เห็นพฤติการณ์ของพี่สะใภ้แล้ว ก็ขัดใจเป็นกำลัง แต่ไม่รู้ว่าจะบอกพี่ชายได้อย่างไร จึงต้องเก็บไว้ในใจคนเดียวก่อน.
##########
จาก นิตยสารโล่เงิน
สิงหาคม ๒๕๔๐
วางเมื่อ ๒๐ มี.ค.๕๖ เวลา ๐๙.๒๒