เราสนใจในการปฏิบัติกรรมฐานมานาน
เวลาผ่านไปก็เก็บเกี่ยวความรู้
อ่านหนังสือการปฏิบัติมากมาย
ฟังcd การปฏิบัติมาก็มาก

แต่พอลงสนามจริง
เรากลับเกร็งค่ะ นั่งสมาธิแล้วฟุ้งซ่านมาก
คิดเยอะไปหมด มันจะมีคำสั่งคอยบอกนั้น บอกนี่
(มันบอกสิ่งที่เคยได้ยิน ได้อ่านธรรมมา)
คอยถาม คอยตอบ ไม่สงบเลย แต่รู้ตัวตลอดนะคะว่าคิดอยู่
แล้วก็เรื่องเกร็งค่ะ
เรารู้สึกว่าตัว-หัวมันเกร็งอ่ะค่ะ
พอรู้สึกเกร็งเราก็จะผ่อนแต่จะผ่อนได้แต่ตัวค่ะ
ส่วนศรีษะมันเหมือนเกร็งในสมอง
ทีนี้มึนหัวเลยค่ะ ก็เลยพอ นอน
ตื่นมาปรากฎว่ายังมึนอยู่ค่ะ
ฝึกมาได้2วันไม่ดีขึ้น
ไม่รู้จะแก้ยังไงค่ะ

โดยส่วนตัวแล้ว เราเป็นคนคิดมาก
คิดเล็กคิดน้อย พยายามแก้โดยการไม่คิด
แต่ทำไม่ได้มันเกร็ง

ตอนนี้คิดวิธีแก้ไขไว้ว่า
-จะตั้งใจรักษาศีล 5 ให้บริสุทธิ์ที่สุด
โดยเฉพาะข้อ 4 เรื่องการพูด
แต่เราไม่ได้พูดโกหกนะ
เราชอบพูดเพ้อเจ้อให้วงสนทนาสนุก
แล้วก็ชอบจินตนาการ คิดเพ้อเจ้อ
คือมันมีความสุขนะ แต่ปวดหัวไง
เพราะเมื่อก่อนชอบแอบยิ้มคนเดียว
ที่นี้ก็เลยต้องเกร็งหน้าไว้
แต่ห้ามไม่ให้คิดไม่ได้ซักที
เมื่อก่อนเราไม่ได้ให้ความสำคัญในเรื่องนี้นะ
จนมาปฎิบัตินั้นแหละ เครียดเลยเรา
คนอื่นเขาปฏิบัติแล้วแจ่มใส เรากลับนอนไม่หลับ
-จะเริ่มวิ่ง เคยอ่านในห้องนี้แหละ
เขาบอกว่าเมื่อก่อนเขาเกร็งเวลานั่งสมาธิ
ก็เลยไปวิ่งตอนเช้า ปรากฎว่าหาย
แต่เราก็เคยวิ่งนะ เวลาวิ่งก็เกร็งอยู่ดี
เพราะวิ่งแล้วก็คิดนั้นแหละ เฮ้อแก้ยังไงดีคะ
เดี๋ยวจะลองวิ่งใหม่
-เราว่าเราอ่านทฤษฎี(การปฎิบัติ)เยอะไป
พอเวลาเรานั้งสมาธิแล้วหลับตา
ความรู้มันที่อ่านมาตีกันซะงั้น
-เราจะพยามยามหลีกเลี่ยงที่จะรับรู้เรื่องต่างๆที่ไม่จำเป็น
เลี่ยงการดูละคร ฟังเพลง อ่านหนังสือ อ่านพันทิป

แล้วเป็นยังไงจะมาบอกใหม่นะคะ
ปล.ใครมีคำแนะนำบอกได้นะคะ
อยากแก้ตรงเป็นคนคิดเยอะก่อนอันดับแรกค่ะ
ใครเคยเป็นบอกวิธีแก้เป็นวิทยาทานก็ได้ค่ะ


ยาวเลย
ขอบคุณที่อ่านค่ะ