ตอนแรกกะจะไม่ตั้งคำถามนี้ขึ้นมาแล้วนะครับ แต่มันคาใจผมเนื่องจากบางครั้งในทางโลกมันก็มีเหตุจำเป็นที่ต้องกระทำผิดไปบ้างช่วยให้ผมกระจ่างทีเถอะครับว่าผมควรทำอย่างไร

ผมเป็นคนที่อาจจะมีสัมมาวาจาที่ไม่สมบูรณ์ครับ และมันคงจะส่งผลต่อการมีสัมมาสติและสัมมาสมาธิด้วยทำให้สัมมาสติและสมาธิไม่สมบูรณ์จริงหรือไม่ครับ แล้วผมผิดหรือไม่ครับ ในทางโลกมมีหลายสิ่งที่มันหลีกเลี่ยงได้ยาก แต่ก็พยายามทำสมาธิเป็นการทดแทนครับ และพยายามทำสติให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ครับ

ในชีวิตประจำวันของผมก็มีสติที่คอยระลึกรู้นะครับว่ากำลังทำอะไร คอยทำสติปัฏฐานอยู่เหนื่อง ๆ แต่พอผมมีวิจิกิจฉาในเรื่องนี้มันทำให้ผมคิดเอาเป็นเอาตายมา 2 สัปดาห์แล้วครับ บางวันถึงขั้นไม่กินข้าวเลยครับไม่รู้ว่าผมทำเกินไปรึเปล่าแต่กินข้าวไม่ลงจริง ๆ แถมจากที่เราจะเรียนธรรมเพื่อมีความสุขยิ่งขึ้นแต่พอมันขัดกับทางโลกมันกลายเป็นว่ามันทำให้เราเป็นทุกข์มากยิ่งขึ้นจากความสงสัย รวมถึงทำให้ขาดสติไปบ้าง จากคนที่เคยมีสติที่ดีครับ(ประเมินด้วยตนเองครับ) ก่อนหน้าก็รู้ว่าตนเองก็มีความสุขดี

หรือว่ามันเป็นปกติอยู่แล้วครับที่มันจะไม่ครบและค่อย ๆ พัฒนาไป

ใครพอมีคำแนะนำว่าผมควรจะปฏิบัติต่อไปอย่างไรให้ดีที่สุดสำหรับคนที่มีมรรคบางข้อที่ยังไม่ครบครับ ขอบคุณมากครับ