สวัสดีค่ะ เราตอนนี้อายุ 25 ปี เราเรียนจบมาได้ 2 ปีแล้ว หลังเรียนจบก็ทำงานอยู่ในกรุงเทพฯต่อเลย เพราะยังอยากใช้ชีวิต ยังหวังที่จะหางานที่ดีทำ เพื่อจะได้พัฒนาตัวเอง อยากใช้ชีวิตตัวเอง นานๆจะกลับบ้านตจว.บ้าง เพราะด้วยต้องทำงานจะลากลับมาได้แค่บางเทศกาลบ้าง เราทำงาน 6 วัน ตั้งแต่ จ-ส เราทำงานในกทม.ต่อได้แค่ 2 ปี แม่ก็อยากให้กลับบ้านมาดูแล เพราะแม่อายุ 68 แล้ว เขาคงรู้สึกเหงาและตัวคนเดียว ถึงอยากให้เรากลับมาอยู่ด้วย เราเป็นลูกคนเดียว พ่อกับแม่แยกกันอยู่ตั้งแต่เรายังเด็ก พ่อเราเสียไปนานแล้ว ทำให้แม่เราอยู่บ้านคนเดียว พี่น้องในครอบครัวก็เสียชีวิตกันหมด เหลือเพียงแค่แม่และน้องชายของแม่(น้าเราเอง) แต่น้าก็แต่งงานแยกครอบครัวออกไป ทำให้แม่ต้องอยู่บ้านนี้เพียงคนเดียว เราได้คุยกับแม่และบอกเขาให้เข้าใจว่าเราอยากไปทำงานที่กทม
มากกว่า เราอยากออกไปใช้ชีวิตของเราบ้าง ตจว.บ้านเราค่อนข้างไม่พัฒนาเลย เดินทางลำบาก เป็นไร่เป็นนา ความเจริญไม่เข้าถึงสักทาง ทำให้เรารู้สึกว่าเราอยากกลับไปใช้ชีวิตในกทม.มากกว่าด้วยหลายๆอย่างมีความเอื้อความสะดวกได้มากกว่าทำให้เราใช้ชีวิตได้ง่ายขึ้น รวมถึงเราอยากเรียนรู้ไปพร้อมกับความเจริญมันคงดีกับชีวิตเราในวันข้างหน้ามากกว่า นี่คือเหตุผลที่เราอยากไปอยู่กทม. และอีกเหตุผลเราเองก็ไม่อยากห่างกับแฟนด้วย แฟนเราเองก็ทำงานในกทม.เหมือนกัน แต่พอต้องแยกกันไกลมันมีปัจจัยหลายอย่างที่เราก็รู้สึกไม่โอเคเลย เราไม่มีความสุขเลย เหมือนต้องทิ้งชีวิตตัวเองที่อยากทำ มีระยะห่างกับแฟน ความรู้สึกเราเองก็ไม่ค่อยโอเค มีหลายครั้งเรารู้สึกว่าทำไมคนตจว.(ในพื้นที่ที่เราอยู่) จะต้องพูดจาไม่ค่อยดี (ใช้คำพูดที่หยาบ) มีการเปรียบเทียบลูกคนอื่น หลายคำพูดการคุยคนที่นี่ทำให้เราเอือม จนรู้สึกว่าถ้าตัวเองออกไปจากสังคมแบบนี้ได้ ฉันคงออกไปแล้ว แต่ติดที่ว่าต้องมาอยู่ที่นี่เพื่อดูแลแม่ เพราะไม่มีใครดูแล เราพึ่งจะทำงานได้ไม่นาน ยีงไม่มีเงินเก็บเงินก้อนพอที่จะเอาไว้จ้างคนมาดูแลแทนเราได้ เราเองก็ไม่ได้มีคนที่พอจะไว้ใจได้มาให้อยู่ดูแลด้วยได้ เพราะญาติแต่ละคนเขาก็มีอายุเหมือนกัน แล้วเขาก็มีครอบครัวของเราเหมือนกัน เราทำได้แค่พึ่งตนเอง คือต้องเป็นเราเสียสละตัวเองหรอ ถ้าเราทิ้งเราจะอกตัญญูไหม เพราะเราเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องอยู่ไปถึงเมื่อไหร่ แล้วอนาคตเราล่ะ เราไม่มีความสุขเลยแต่ไม่ได้พูดหรือแสดงออกให้แม่เห็นว่าเราไม่มีความสุขนะ เราก็สงสารถ้าแม่ต้องร้องไห้ เพราะคงเสียใจที่เราต้องทิ้งไป เพราะย้อนไปช่วงเราเรียนจบใหม่ๆเราเคยขออยู่กทม.ต่อแล้ว แต่แม่เหมือนไม่อยากให้เราไปไกลบ้านอยากให้จบมาแล้วกลับมาตจว. มาทำงาน มาอยูกับเขา แต่เรารู้สึกว่าเราก็อยากใช้ชีวิตของเราบ้าง เอาความรู้ที่เรียนมาไปทำงานไปพัฒนาต่อ เราอยากมีอนาคตที่ดีเหมือนกันนะ ตจว.ในตอนนั้นไม่สามารถตอบโจทย์เราได้ด้วยสายงาน ด้วยสภาพความเป็นอยู่ การเดินทาง ใดๆ แม่ก็ร้องไห้ใส่เราไปแล้วเมื่อครั้งนั้น แต่เราก็ชัดเจนไปว่าเราจะขออยู่กทม.ต่อ แม่ก็ยอมให้เราได้อยู่ต่อ จนมาปีนี้แหละ แม่จะให้กลับอย่างเดียว เรารู้สึกทุกข์ใจ ไม่ใช่ว่าเราไม่รักเขานะ ไม่ใช่ว่าจะไม่ห่วง แต่เราแค่กลัวว่าเราต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดจนกว่าเขาจะจากไปแล้วในสักวัน แล้วชีวิตที่เราควรมีมันได้หายไปแล้ว 😭😭 ได้แต่คิดว่าถ้าเรามีเงินมากๆ คงสามารถให้แม่ไปอยู่กับเราได้ เราคงไปซื้อบ้านและทำงานที่กทม. ให้บ้านตจว.คือบ้านสวนที่เราไว้กลับมาพักผ่อน
อยากกลับไปใช้ชีวิตตัวเองบ้าง แต่ต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัดเพื่อมาดูแลแม่ ทำอย่างไรดีตอนนี้ไม่มีความสุขเลย
มากกว่า เราอยากออกไปใช้ชีวิตของเราบ้าง ตจว.บ้านเราค่อนข้างไม่พัฒนาเลย เดินทางลำบาก เป็นไร่เป็นนา ความเจริญไม่เข้าถึงสักทาง ทำให้เรารู้สึกว่าเราอยากกลับไปใช้ชีวิตในกทม.มากกว่าด้วยหลายๆอย่างมีความเอื้อความสะดวกได้มากกว่าทำให้เราใช้ชีวิตได้ง่ายขึ้น รวมถึงเราอยากเรียนรู้ไปพร้อมกับความเจริญมันคงดีกับชีวิตเราในวันข้างหน้ามากกว่า นี่คือเหตุผลที่เราอยากไปอยู่กทม. และอีกเหตุผลเราเองก็ไม่อยากห่างกับแฟนด้วย แฟนเราเองก็ทำงานในกทม.เหมือนกัน แต่พอต้องแยกกันไกลมันมีปัจจัยหลายอย่างที่เราก็รู้สึกไม่โอเคเลย เราไม่มีความสุขเลย เหมือนต้องทิ้งชีวิตตัวเองที่อยากทำ มีระยะห่างกับแฟน ความรู้สึกเราเองก็ไม่ค่อยโอเค มีหลายครั้งเรารู้สึกว่าทำไมคนตจว.(ในพื้นที่ที่เราอยู่) จะต้องพูดจาไม่ค่อยดี (ใช้คำพูดที่หยาบ) มีการเปรียบเทียบลูกคนอื่น หลายคำพูดการคุยคนที่นี่ทำให้เราเอือม จนรู้สึกว่าถ้าตัวเองออกไปจากสังคมแบบนี้ได้ ฉันคงออกไปแล้ว แต่ติดที่ว่าต้องมาอยู่ที่นี่เพื่อดูแลแม่ เพราะไม่มีใครดูแล เราพึ่งจะทำงานได้ไม่นาน ยีงไม่มีเงินเก็บเงินก้อนพอที่จะเอาไว้จ้างคนมาดูแลแทนเราได้ เราเองก็ไม่ได้มีคนที่พอจะไว้ใจได้มาให้อยู่ดูแลด้วยได้ เพราะญาติแต่ละคนเขาก็มีอายุเหมือนกัน แล้วเขาก็มีครอบครัวของเราเหมือนกัน เราทำได้แค่พึ่งตนเอง คือต้องเป็นเราเสียสละตัวเองหรอ ถ้าเราทิ้งเราจะอกตัญญูไหม เพราะเราเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องอยู่ไปถึงเมื่อไหร่ แล้วอนาคตเราล่ะ เราไม่มีความสุขเลยแต่ไม่ได้พูดหรือแสดงออกให้แม่เห็นว่าเราไม่มีความสุขนะ เราก็สงสารถ้าแม่ต้องร้องไห้ เพราะคงเสียใจที่เราต้องทิ้งไป เพราะย้อนไปช่วงเราเรียนจบใหม่ๆเราเคยขออยู่กทม.ต่อแล้ว แต่แม่เหมือนไม่อยากให้เราไปไกลบ้านอยากให้จบมาแล้วกลับมาตจว. มาทำงาน มาอยูกับเขา แต่เรารู้สึกว่าเราก็อยากใช้ชีวิตของเราบ้าง เอาความรู้ที่เรียนมาไปทำงานไปพัฒนาต่อ เราอยากมีอนาคตที่ดีเหมือนกันนะ ตจว.ในตอนนั้นไม่สามารถตอบโจทย์เราได้ด้วยสายงาน ด้วยสภาพความเป็นอยู่ การเดินทาง ใดๆ แม่ก็ร้องไห้ใส่เราไปแล้วเมื่อครั้งนั้น แต่เราก็ชัดเจนไปว่าเราจะขออยู่กทม.ต่อ แม่ก็ยอมให้เราได้อยู่ต่อ จนมาปีนี้แหละ แม่จะให้กลับอย่างเดียว เรารู้สึกทุกข์ใจ ไม่ใช่ว่าเราไม่รักเขานะ ไม่ใช่ว่าจะไม่ห่วง แต่เราแค่กลัวว่าเราต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดจนกว่าเขาจะจากไปแล้วในสักวัน แล้วชีวิตที่เราควรมีมันได้หายไปแล้ว 😭😭 ได้แต่คิดว่าถ้าเรามีเงินมากๆ คงสามารถให้แม่ไปอยู่กับเราได้ เราคงไปซื้อบ้านและทำงานที่กทม. ให้บ้านตจว.คือบ้านสวนที่เราไว้กลับมาพักผ่อน