สวัสดีค่ะ   เราเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ติดครอบครัวมาก  ครอบครัวคือเซฟโซนสำหรับเราตั้งแต่เด็ก  เคยห่างจากครอบครัวแค่ตอนไปเรียน4ปี (ซึ่งตอนนั้นไปอยู่หอใหม่ๆก็ร้องไห้  เป็นโรคคิดถึง แต่บ้าน กลับบ้านบ่อยตลอด เพราะคิดถึงบ้าน)
 เรียนจบ ลองเข้ามาทำงานในกทม. อยู่กับแฟน  แต่เราก็เครียดกับงานมาก ไม่ไหวต้องกลับบ้าน เพราะงานที่เราทำไม่โอเค  ต้องจากแฟนกลับไปบ้านอีกครั้ง จนได้งานใหม่ที่บ้าน  เช้าไปทำงาน เย็นกลับบ้าน    ตลอด3ปี เรามีความสุขมากๆ (แฟนที่คบกันมาก็ไปมาหาสู่กัน)
จนแฟนตั้งตั้ว สร้างอนาคตได้  แฟนซื้อคอนโดไว้ในกรุงเทพ  (เพราะงานที่เขาทำมั่นคงแล้ว)  เราคุยกันว่า อีก2ปีเราจะแต่งงาน ความห่างกัน ความคิดถึง  ทำให้เราตัดสินใจ ย้ายเข้ากทม.อีกครั้ง  ลาออกจากงานที่เรารักและมีความสุข ที่บ้านต่างจังหวัด  ไปหางานทำที่ใหม่ในกทม
ตอนนี้เราอยู่กทม ไม่กี่สิบวัน  อาการคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่ กลับมาอีกแล้ว   ทั้งที่มีแฟนคอยให้กำลังใจและอยู่ข้างตลอด  เราทุกข์  อึดอัดกับจราจรในเมืองกรุง  ต้องปรับตัวเยอะกับงานใหม่ที่เราไม่เคยทำไม่ถนัด เพื่อนร่วมงานใหม่   เราคิดมาก จนเกือบเป็นซึมเศร้า  และคิดว่า เราไม่น่าทิ้งทุกอย่างเข้ามาใน  กทม.เลย (เพราะตอนนั้นเราคิดว่าจะแต่งงาน ต้องลองอยู่ให้ได้  และไม่อยากอยู่ห่างแฟน) เลยคิดว่าไหว  สุดท้ายเราไม่ไหวเลย

เราควรทำอย่างไรดีคะ  จะอดทนต่ออยู่สักระยะเพื่อชีวิตคู่ในอนาคต (เพราะแฟนสร้างรากฐานเพื่อเตรียมคำว่าครอบครัวของเราทั้งสองคนไว้แล้ว) หรือกลับไปอยู่บ้านตัวเองกับพ่อแม่ที่ตจว.   แล้วคงไม่กลับเข้ามาอยู่ในกทมอีก.  ถ้าแต่งงานกันกับแฟนก็ต้องแยกกันถาวร  เพราะเราทนอยู่ในเมืองไม่ได้  
แล้วจะกลายเป็นปัญหาชีวิตคู่ในระยะยาวไหมคะ ถ้าต้องแยกกันใช้ชีวิต

งานเดิมเราก็ลาออกมาแล้ว  กลับไปคงยังไม่มีรายได้ ต้องใช้เวลาพักใหญ่หางานในตจว   ตอนนี้เราเครียด สับสนมากๆเลยค่ะ