ก่อนอื่นเลย (มันเป็นเรื่องทางความคิดน่ะครับ) ส่วนเรื่องปล่อยเช่าพระผมเองก็ทำบ่างยังไม่ได้เป็นงานหลัก จะเกริ่นทางไหนดีเอาเรื่องทาง หยกก่อน หินหยกในความคิดผมก็เป็นเครื่องประดับอย่างหนึ่ง สามารถทำได้หลายรูปแบบ ตามคุณภาพหยกและจิตนาการของผู้แกะสลักให้ออกมามีคุณภาพ ที่ประเทศๆหนึ่งนิยมชมชอบต้นๆของประเทศพร้อมกับเผยแพร่ความนิยมนั้นไปในหลายๆประเทศ มีตั้งแต่ราคา หลักหมื่น ถึงหลัก ร้อยล้าน โดยในปัจจุบันมีความพยายามเผยแพร่ให้มาถึงประเทศไทย มูลค่าซื้อขายทั่งปั่นและไม่ปั่นยังไม่วามารถประเมินได้
มองกลับมาที่พระเครื่องไทย โดยส่วนตัวผมเองก็ศึกษา พุทธวจนมาบ่างไม่ได้ถึงกลับลึกซึ้งบรรลุ และในหลักธรรมได้บอกประมาณว่า การปลุกเสกพระเครื่องถือว่าเป็น เดรัจฉานวิชาอย่างหนึ่งในส่วนของพระภิกษุ แต่ในส่วนของผู้ที่นับถือศาสนา คือ หลักๆ ให้ทำความดี ระเว้นการทำไม่ดี ทำจิตใจให้บริสุทธิ์ มากที่สุด บริสุทธิ์เท่าไหร่ก็จะขึ้น โสดา พรหม คร่าวๆน่ะครับ *ให้ตัดในส่วนนี้ไป เรามากล่าวถึงพระเครื่องกันต่อ ในความคิดผม เป็นเหมือนสิ่งที่เตือนใจให้ ระลึกถึงครูบาต่างๆที่เราเคารพ และการจะมีพระเครื่องได้ในความเป็นจริงคือการจองพระเครื่องตามศูนย์จองต่างๆ ที่ได้จัดทำเพื่อถวายปัจจัยต่างๆ เช่น สร้าง อุโบสถ บำรุงวัด ห้องน้ำ  สมมุติ ยอดจัดทำ50 ล้าน ถวาย 35 ล้าน ต้นทุน 10 ล้าน ค่าดำเนินการ 5ล้าน  มีเหรียญออกมา 7หมื่นเหรียญ รุ่นนี้ทำเงินและทองเยอะ มันก็คือคร่าวๆ แต่หัวข้อหลักคือคนไทยเรานิยมชมชอบอะไรแบบนี้มาก ถ้าให้เลือกหยกกับพระ ต้องเลือกพระเครื่องก่อน พระเครื่องเงิน ทอง ต้องมาเต็ม  ส่วนมูลค่าการซื้อขายต่อปี น่าจะเกิน 1ล้านล้าน ไม่ใช่รุ่นเดี่ยวน่ะรวมเก่าใหม่

ผมแค่อยากรู้ว่าผมจะบาปไหมถ้า คนฉินจะมาแลกพระเครื่องจากผมไป โดยมีความรู้สึกพอใจทั้ง2ฝ่าย และจะบาปขึ้นไหม ถ้าผมเผยแพร่ความรู้สึกนิยมชมชอบพระเครื่องของผมส่งต่อให้ คนฉิน1 ฉิน2 จนเป็นร้อยๆคน โดยที่คนเหล่านั้น เต็มใจ ยินดีที่ได้เก็บสิ่งเหล่านี้ไว้ ส่วนผมเต็มใจที่จะเก็บหินหยก จากทุกท่านเหล่านั้น

ราคาหยกและพระเครื่องราคาอยู่ความพอใจทั้ง2ฝ่าย ส่วนผมจะตกนรกไหม หรือจะขึ้นสวรรค์ไหม ยังไม่ทราบ แต่ศิล4-5 ไม่เคยขาด
ปล.รูปถาพประกอบ