หญิงสาวกางร่ม...
เดินฝ่าสายฝน บนทางเดินโรยกรวด
น้ำฝนหล่นกระทบก้อนหิน
เกิดเป็นหยดน้ำ กระเด็นมาที่รองเท้าสีขาวคู่นั้น
แต่ หญิงสาวไม่ใส่ใจ
ในภวังค์ ความคิดของเธอ
มีเพียงผืนผ้าใบสีขาวที่ตั้งอยู่ในบ้าน
เธอต้องการแต่งแต้มสีลงบนนั้น
แต่ตอนนี้...ยังคิดไม่ออกว่าจะสาดสีอะไรลงไป
ให้ตรงกับสภาพจิตใจของเธอในเวลานี้
น้ำตาไหลพรั่งพรู แข่งกับสายฝน
ชอบเหลือเกิน...
ร้องไห้ยามเดินฝ่าฝน
ไม่มีใครรู้ว่าน้ำใสใสบนใบหน้านั้น...
คือหยาดฝนหรือหยาดน้ำตา
ใครหนอทำร้ายจิตใจ จิตรกรสาวผู้นี้
สองเท้าเดินอย่างรีบเร่ง
ผ่านทางเดินโรยกรวด
ก้าวขึ้นมาบนทางเท้าสีเทา
ที่ถูกรายล้อมด้วยผู้คน และร้านค้ามากมาย
นั่น...จุดหมายของเธอ
ร้านเครื่องเขียน
ประตูกระจกตรงหน้า เป็นไอฝ้ามัว...
จากความเย็นภายใน
หรือจากหยาดน้ำตาที่บดบังอยู่กันแน่
เธอยกมือขึ้นปาดเบาๆ ที่ข้างแก้ม
หุบร่มที่เปียกชุ่มโชก
ทิ้งไว้ที่หน้าร้าน สองมือดันประตูเปิดออก
...กรุ๊งกริ๊ง...
เสียงกระดิ่งดัง เตือนเจ้าของร้านว่า มีผู้มาเยือน
"สวัสดี เจอกันอีกแล้ว วันนี้ต้องการอะไรจ๊ะ"
หญิงชราหน้าเคาเตอร์ ผินหน้ามอง
เอ่ยทักขึ้นอย่างคุ้นเคย
"อุปกรณ์วาดรูปเหมือนเคยค่ะ"
หญิงสาวก้มหน้าตอบ ไม่สบตา
ราวกลัวว่า หญิงชราจะรับรู้ความในใจของเธอ
หญิงชราเพียงพยักหน้า ส่งยิ้มและหันกลับไป
หญิงสาวเดินเลือกอยู่นาน ได้สิ่งของต้องใจ
และปากกาขนนกด้ามหนึ่ง
ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
เหลือเพียงด้ามเดียวในกล่อง
เธอเอื้อมมือหยิบขึ้นมา ราวต้องมนต์
ไม่รู้หรอกว่าจะใช้ทำอะไร
"รักษาไว้ให้ดีนะ ไม่ใช่ของหาง่าย"
หญิงชราบอก ขณะหยิบสินค้าใส่ถุง
ส่วนปากกาขนนก เธอส่งให้หญิงสาว
บอกให้เก็บไว้ ตรงกระเป๋าเสื้อด้านซ้าย
ที่ตำแหน่งของหัวใจ...
หญิงสาวทำตาม ด้วยความไม่เข้าใจ
เมื่อเปิดประตูกระจกออกมา
เธอไม่ต้องพึ่งพาร่มอีกต่อไป
เงยหน้ามองไปบนฟากฟ้า ไม่มีสายฝนพรำ
มีเพียงความเย็นชื่นฉ่ำ ของไอน้ำในอากาศ
ท้องฟ้าสีฟ้าและปุยเมฆขาว
เคลื่อนที่ทดแทนก้อนเมฆฝนสีดำทะมึน
ลมเย็นพัดโชยแผ่วเบา
แสงอาทิตย์ค่อยๆ แย้ม สาดแสงหลังปุยเมฆขาว
ก่อเกิดวง 7 สีของสายรุ้งงาม ทาบข้ามขอบฟ้า
หญิงสาว หยิบร่มที่ไร้ประโยชน์
ค่อยๆ เดินจากมา...ทางเดินสีเทา
กลับไปบนถนนโรยกรวด
ค่อยๆ เดินหลบแอ่งน้ำ
ที่เอ่อขึ้นมาขังเป็นวง ขวางทางเดิน
เปิดประตูสีสดใส ก้าวเข้ามาในบ้าน
ความรู้สึกยามนี้...
ช่างแตกต่างกับเมื่อคราวก้าวออกไป
แสงสว่างสาดส่องผ่านช่องหน้าต่าง
เกิดเป็นทั้งเงาและความกระจ่างบนพื้นห้อง
หญิงสาวเดินตรงไปที่ผ้าใบสีขาวว่างเปล่า
ลงมือใช้พู่กันวาด แต่งแต้มเรื่องราวในชีวิตของเธอ
ถ่ายทอดลงบนผืนผ้าใบอย่างรวดเร็ว
ในยามแสนเศร้า เธอใช้ศิลปะบำบัดจิตใจ
ถ้ามองไปรอบๆ
จะเห็นผืนผ้าใบมากมาย วางเรียงราย
สีของภาพนั้นล้วนหม่นมัว
ถ่ายทอดความมืดสลัวในจิตใจ
แต่เมื่อกลับมอง ผืนผ้าใบตรงหน้า
สีสันสดใส ถูกแต่งแต้มมากมาย
มือหนึ่งถือพู่กัน มือหนึ่งกุมที่กระเป๋าเสื้อด้านซ้าย
ตรงตำแหน่งปากกาขนนก
"แค่เพียงปากกาขนนก
สร้างความเปลี่ยนแปลงได้มากมายเช่นนี้หรือ"
"ไม่ใช่หรอก ความคิดต่างหากที่เปลี่ยนแปลงไป“
เรื่องสั้น จิตรกรสาว
เดินฝ่าสายฝน บนทางเดินโรยกรวด
น้ำฝนหล่นกระทบก้อนหิน
เกิดเป็นหยดน้ำ กระเด็นมาที่รองเท้าสีขาวคู่นั้น
แต่ หญิงสาวไม่ใส่ใจ
ในภวังค์ ความคิดของเธอ
มีเพียงผืนผ้าใบสีขาวที่ตั้งอยู่ในบ้าน
เธอต้องการแต่งแต้มสีลงบนนั้น
แต่ตอนนี้...ยังคิดไม่ออกว่าจะสาดสีอะไรลงไป
ให้ตรงกับสภาพจิตใจของเธอในเวลานี้
น้ำตาไหลพรั่งพรู แข่งกับสายฝน
ชอบเหลือเกิน...
ร้องไห้ยามเดินฝ่าฝน
ไม่มีใครรู้ว่าน้ำใสใสบนใบหน้านั้น...
คือหยาดฝนหรือหยาดน้ำตา
ใครหนอทำร้ายจิตใจ จิตรกรสาวผู้นี้
สองเท้าเดินอย่างรีบเร่ง
ผ่านทางเดินโรยกรวด
ก้าวขึ้นมาบนทางเท้าสีเทา
ที่ถูกรายล้อมด้วยผู้คน และร้านค้ามากมาย
นั่น...จุดหมายของเธอ
ร้านเครื่องเขียน
ประตูกระจกตรงหน้า เป็นไอฝ้ามัว...
จากความเย็นภายใน
หรือจากหยาดน้ำตาที่บดบังอยู่กันแน่
เธอยกมือขึ้นปาดเบาๆ ที่ข้างแก้ม
หุบร่มที่เปียกชุ่มโชก
ทิ้งไว้ที่หน้าร้าน สองมือดันประตูเปิดออก
...กรุ๊งกริ๊ง...
เสียงกระดิ่งดัง เตือนเจ้าของร้านว่า มีผู้มาเยือน
"สวัสดี เจอกันอีกแล้ว วันนี้ต้องการอะไรจ๊ะ"
หญิงชราหน้าเคาเตอร์ ผินหน้ามอง
เอ่ยทักขึ้นอย่างคุ้นเคย
"อุปกรณ์วาดรูปเหมือนเคยค่ะ"
หญิงสาวก้มหน้าตอบ ไม่สบตา
ราวกลัวว่า หญิงชราจะรับรู้ความในใจของเธอ
หญิงชราเพียงพยักหน้า ส่งยิ้มและหันกลับไป
หญิงสาวเดินเลือกอยู่นาน ได้สิ่งของต้องใจ
และปากกาขนนกด้ามหนึ่ง
ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
เหลือเพียงด้ามเดียวในกล่อง
เธอเอื้อมมือหยิบขึ้นมา ราวต้องมนต์
ไม่รู้หรอกว่าจะใช้ทำอะไร
"รักษาไว้ให้ดีนะ ไม่ใช่ของหาง่าย"
หญิงชราบอก ขณะหยิบสินค้าใส่ถุง
ส่วนปากกาขนนก เธอส่งให้หญิงสาว
บอกให้เก็บไว้ ตรงกระเป๋าเสื้อด้านซ้าย
ที่ตำแหน่งของหัวใจ...
หญิงสาวทำตาม ด้วยความไม่เข้าใจ
เมื่อเปิดประตูกระจกออกมา
เธอไม่ต้องพึ่งพาร่มอีกต่อไป
เงยหน้ามองไปบนฟากฟ้า ไม่มีสายฝนพรำ
มีเพียงความเย็นชื่นฉ่ำ ของไอน้ำในอากาศ
ท้องฟ้าสีฟ้าและปุยเมฆขาว
เคลื่อนที่ทดแทนก้อนเมฆฝนสีดำทะมึน
ลมเย็นพัดโชยแผ่วเบา
แสงอาทิตย์ค่อยๆ แย้ม สาดแสงหลังปุยเมฆขาว
ก่อเกิดวง 7 สีของสายรุ้งงาม ทาบข้ามขอบฟ้า
หญิงสาว หยิบร่มที่ไร้ประโยชน์
ค่อยๆ เดินจากมา...ทางเดินสีเทา
กลับไปบนถนนโรยกรวด
ค่อยๆ เดินหลบแอ่งน้ำ
ที่เอ่อขึ้นมาขังเป็นวง ขวางทางเดิน
เปิดประตูสีสดใส ก้าวเข้ามาในบ้าน
ความรู้สึกยามนี้...
ช่างแตกต่างกับเมื่อคราวก้าวออกไป
แสงสว่างสาดส่องผ่านช่องหน้าต่าง
เกิดเป็นทั้งเงาและความกระจ่างบนพื้นห้อง
หญิงสาวเดินตรงไปที่ผ้าใบสีขาวว่างเปล่า
ลงมือใช้พู่กันวาด แต่งแต้มเรื่องราวในชีวิตของเธอ
ถ่ายทอดลงบนผืนผ้าใบอย่างรวดเร็ว
ในยามแสนเศร้า เธอใช้ศิลปะบำบัดจิตใจ
ถ้ามองไปรอบๆ
จะเห็นผืนผ้าใบมากมาย วางเรียงราย
สีของภาพนั้นล้วนหม่นมัว
ถ่ายทอดความมืดสลัวในจิตใจ
แต่เมื่อกลับมอง ผืนผ้าใบตรงหน้า
สีสันสดใส ถูกแต่งแต้มมากมาย
มือหนึ่งถือพู่กัน มือหนึ่งกุมที่กระเป๋าเสื้อด้านซ้าย
ตรงตำแหน่งปากกาขนนก
"แค่เพียงปากกาขนนก
สร้างความเปลี่ยนแปลงได้มากมายเช่นนี้หรือ"
"ไม่ใช่หรอก ความคิดต่างหากที่เปลี่ยนแปลงไป“