เราโตมากับครอบครัวที่เอาเเต่คาดหวัง เเล้วก็กดดันเราเอามากๆคือเรามีน้องสาวหนึ่งคน ที่ห่างกันประมาณ11ปี คือน้องสาวของเราเขาเป็นดาวซินส์โดรม ตั้งเเต่เด็กๆครอบครัวเราเอาเเต่บอกอย่าทิ้งน้อง โตมาต้องดูเเลน้อง   ทำไรก้ต้องนึกถึงน้องจนตอนนั้เราเรียนมหาลัยเขายังพูดคำนั้น เรามีสิ่งที่อยากทำ

เราอยากมีอะไรที่อยากไป เเต่ทุกครั้งที่เราจะทำหรือไปไหน เขาก้เอาเเต่พูดคำนี้  มันเป็นความกดดันของเรามาตั้งเเต่เด็กๆเลยนะคะ เราน้อยใจมากๆเเต่เราพูดไปก็ไม่เคยมีอะไรดีขึ้น  เราก็เเค่เด็กคนหนึ่งที่อยากวางเเผน หรือ ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ  เเต่เวลาเราจะทำอะไรเรากลับโดนหาว่าเราทิ้งน้องบ้าง  เราไม่รักน้องบ้าง ทุกครั้งที่เราได้เจอคำพูดเเบบนี้เรารู้สึกไม่โอเคมากๆ   มันทำให้เรารู้สึกว่าตัวเองเป็นพี่ที่เเย่มากๆ  เเล้วก็น้อยใจตัวเองมากเช่นกัน เรากับน้องสนิทกันมากๆ เราไม่รู้ด้วยซ้ำเราทำอะไรผิดพลาดไปรึเปล่าทำไมเขาถึงเอาเเต่พูดคำนี้กัน